واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: در جامعه و دنياي كنوني فناوري با سرعت زيادي در حال توسعه و پيشرفت و ترقي است و آن چه بيش از پيش در اين ازدحام زندگي ماشينيزم كم رنگ شده مسائل عاطفي و روابط انساني و ارتباطات انساني است اما تأثير عوامل عاطفي در پيشبرد امور درماني بيماران و بهبود بيماري ها از ديدگاه كارشناسان حايز اهميت است. كارشناسان مي گويند بيماران هر چه از لحاظ روحي در وضعيت بهتري قرار داشته باشند، از نظر جسمي زودتر درمان مي شوند و اين عامل بسيار مهم كه بدون هيچ گونه هزينه و عوارضي است مورد غفلت بسياري از مردم است. يك شهروند كبودراهنگي در اين باره به خبرنگار ايرنا گفت: توجه به بيمار در هر مقطعي و هر سن و سالي بسيار تاثيرگذار است. وي اظهار داشت: يك فرد بيمار به همان نسبت كه به دارو و درمان هاي پزشكي نياز دارد به حمايت هاي عاطفي و محبت اطرافيان و اعضاي خانواده خود نيز نيازمند است. مهدي خاني در ادامه گفت: هر چه بيماري او سخت تر باشد اين حمايت ها بايد افزايش پيدا كند. يك دانشجوي رشته پزشكي گفت: آگاهي صحيح اطرافيان از بيماري و پذيرفته شدن فرد بيمار از جانب آن ها مي تواند بسياري از دغدغه هاي فكري بيماران را كاهش دهد و آرامش ناشي از آن به فرد براي تلاش بيشتر در راستاي بهبودي كمك مي كند. ناصر هاشملو افزود: همواره دارو تامين كننده سلامتي نخواهد بود و نياز به مكمل هايي همانند مهر و محبت و توجه به بيمار بايد لحاظ شود. يكي بيماري تالاسمي گفت: اگر مراقبت ها و حمايت هاي اعضاي خانواده ام نبود و با آگاهي كامل از بيماري من و محدوديت ها و مشكلاتي كه به دليل بيماري با آن ها دست به گريبان هستم، محيطي سرشار از همدردي و مهر فراهم نمي كردند، شايد نمي توانستم با خيال راحت به درمان خود ادامه دهم و ديگر انگيزه اي براي اين كار نداشتم. يك معلول جسمي نيز عنوان داشت: درست است كه بيماران به كمك، محبت، همراهي و همدردي نياز دارند ولي نبايد اين احساس هاي خيرخواهانه با دلسوزي كه باعث آزار فرد بيمار مي شود، اشتباه گرفته شود. وي ادامه داد: اعضاي خانواده فردي كه از سلامتي كامل برخوردار نيست و به طور مقطعي يا دائمي به بيماري يا نقص عضو مبتلا شده است بايد درك صحيحي از شرايط وي به دست بياورند و توجه و حمايت خود را از او دريغ نكنند. يك روان شناس درباره نيازهاي رواني يك فرد بيمار در گفتگو با خبرنگار ايرنا گفت: بيماري فرد را از نظر رواني آسيب پذير و زود رنج مي كند و بيماران به محبت و توجه بيشتري نياز دارند و احساس همدردي اطرافيان تأثير زيادي در بالا بردن روحيه آن ها دارد. مريم رويگر افزود: وقتي بيمار احساس كند كه به نوعي به خانواده خود تعلق دارد همه به حضور او نيازمند هستند و اطرافيان هرگز از اين كه او كسالت دارد و يا براي مدتي قادر به انجام برخي امور نيست ابراز ناراحتي نمي كنند آن گاه انگيزه و توان بيشتري براي همكاري با پزشك و سرعت دادن به درمان خود پيدا مي كند. رويگر تصريح مي كند: اگر فرد بيمار احساس ناامني كند و اطرافيانش مدام درباره مشكلات ناشي از بيماري او مسائل مالي درمان و موارد ناراحت كننده ديگر صحبت كنند بر نگراني بيمار افزوده مي شود و در برخي موارد حتي از همكاري با كادر درماني خودداري مي كنند. به گفته اين كارشناس، اگر فردي در بيمارستان يا منزل بستري باشد احساس همدردي افرادي كه براي ملاقات او مي روند، بيانگر محبت شان به بهبودي وي تلقي مي شود و تأثير زيادي در شادابي و ايجاد روحيه اي خوب و بالا در او دارد. وي تأكيد مي كند: هر چند رسيدگي به بيمار كار ساده اي نيست ولي همين كه به نيازها و صحبت هاي وي توجه شود كافي است تا خودش هم با پرستار و اطرافيانش همكاري بيشتري نشان دهد و بسياري از مشكلات تحت كنترل درآيد. اين روان شناس در ادامه توصيه كرد: بهتر است اطرافيان بيمار با اطلاع دقيق از شرايط بيماري روند پيشرفت يا بهبودي و عواملي كه در درمان مؤثر است آماده رسيدگي به بيمار خود باشند و در هنگام لزوم در كمال آرامش اقدام لازم را انجام دهند. وي به تبعات دلسوزي كردن براي بيمار اشاره مي كند كه يكي از آن ها كاهش اعتماد به نفس در بيمار است. وي در ادامه يادآور شد: به همان نسبت كه دلسوزي براي بيمار اشتباه است همدردي لازم است زيرا وقتي فرد بيمار متوجه مي شود كه اطرافيان از ناراحتي و درد او آگاه هستند و وضعيتش را درك مي كنند سختي هاي بيماري را بهتر تحمل مي كند. وي خاطر نشان شد: در برخي از بيماري هاي خاص به دليل نوع بيماري و تأثير جانبي داروها و ديگر مسائل ممكن است فرد بيمار از لحاظ ظاهر و خلق و خو دچار مشكل شود و آن چه به آن ها روحيه مي دهد اين است كه نشان دهيم وجودشان بيشتر از هر چيز ديگري اهميت دارد. اين كارشناس روانشاس تصريح كرد: احترام گذاشتن به بيمار و فرصت دادن به او براي اظهارنظر و تصميم گيري درباره مراحل درمان بيماري اش و اين كه اطرافيان تا چه حد بر نكات مثبت و هر چند كوچك در روند درمان او تأكيد كنند و خوش بين باشند بر افزايش اعتماد به نفس و انگيزه بيمار براي مقابله با بيماري مؤثر است. وي تأكيد كرد: بيمار بايد بداند كه روحيه او نقش مهمي در درمان دارد و همكاري وي به منزله طي كردن نيمي از مسير درمان است و چنان چه فردي اميد خود را از دست بدهد و تصور كند كه كاري از دست كسي براي نجات وي ساخته نيست به طور حتم درمان او با شكست مواجه خواهد شد. به گفته رويگر، برقراري ارتباط مناسب با ديگران و حضور بيمار در جمع تا حدي كه او را خسته نكند برايش مفيد است و هرگز مگر در مواردي كه پزشك توصيه مي كند نبايد بيمار را از اجتماع جدا كرد زيرا اين كار شوق حيات و توانايي او را در مقابله با بيماري كاهش مي دهد. وي در پايان گفت: وقتي فرد بيمار آرامش، تعلق، پذيرفته شدن، مورد توجه قرار گرفتن و عشق و محبت را تجربه كند احساس خواهد كرد كه ديگران به وجود و حضور او در كنار خود نياز دارند و مي كوشد تا هر چه بهتر و سريع تر بر بيماري خود غلبه كند. نداشتن اطلاع و آگاهي كامل از برخي موارد در جامعه باعث بروز مشكلاتي بدتر و بزرگتر خواهد بود كه اين يكي از همان موارد ذكر شده است. 551
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 206]