گزيده سرمقاله‌ روزنامه‌هاي امروز

واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: گزيده سرمقاله‌ روزنامه‌هاي امروز روزنامه‌هاي صبح امروز ايران در سرمقاله‌هاي خود به مهمترين مسائل روز كشور و جهان پرداخته‌اند كه برخي از آنها در زير مي‌آيد. كيهان: سبد پارادوكس ها در اتاق اوباما «سبد پارادوكس ها در اتاق اوباما»عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي كيهان به قلم مهدي محمدي است كه در آن مي‌خوانيد؛راهبرد اخيرا تدوين شده آمريكا براي آنچه خود مهار ايران مي خوانند، هنوز به طور كامل اجرا-و برخي معتقدند حتي تدوين- نشده ولي اشكالات آن به روشني تمام در حال آشكار شدن است. در ادبيات استراتژيك معروف است كه مي گويند حمله به دشمن، حمله به استراتژي دشمن است. در مورد آمريكا اين جمله بسيار معنادارتر است چرا كه تنها زماني كه يك برداشت درست از مباني رفتار دشمن با همه ريزه كاري هايش پيدا كرده باشيم مي توان به يك طرح ريزي موفق در مقابل آن اميدوار بود. تيم امنيت ملي اوباما انرژي فراواني براي لحاظ كردن درس هاي فتنه 88 در استراتژي اوليه اوباما درباره ايران (دست دراز شده) صرف كرده و اكنون آن استراتژي را به طور تقريبا كامل بازنويسي كرده است. ما حصل اين بازنويسي چيزي است كه مي توان آن را در يك جمله «تركيب 3 عنصر مذاكره، تحريم و حمايت صريح از جريان غربگراي داخل ايران» به اضافه روي ميز نگهداشتن يك تهديد صريح به درگيري نظامي، خواند (اين بحث مهمي است؛ ولي در اينجا به اين تذكر فوق العاده مهم توجه كنيد كه آمريكا اين ايده اسراييل را كه بدون تهديد به درگيري نظامي اميد چنداني به موثر واقع شدن تحريم ها نيست، جدي گرفته است). آمريكايي ها عقيده دارند اگر به اين استراتژي زمان كافي داده شود، يعني چيزي بين 5-3 سال، مي تواند ايران را وادار به تغيير در محاسبات و در نتيجه تصميمات استراتژيك خود بكند. طرحي كه منابع غربي از اين استراتژي ارائه كرده اند و راقم اين سطور ماه ها مشغول بررسي دقيق آن بوده، كم و بيش منسجم است اما اگر دقيق شويم اشكالات آن به سرعت خود را نشان مي دهد. حقيقت اين است كه آمريكايي ها تعدادي سوال بي جواب درباره ايران دارند كه تا جواب آنها را پيدا نكنند هيچ نوعي از طرح ريزي استراتژي موفق در مقابل ايران امكانپذير نخواهد بود. علاوه بر اين، بدفهمي هاي آمريكا از فضاي داخلي ايران و مهم تر از آن الگوهاي تصميم گيري شكل دهنده به افكار مقام هاي ايراني دردسر بزرگتري است كه تا حل و فصل نشود، كاركرد ادعاي مهار استراتژيك ايران، از حد فراهم آوردن اسباب تفريح اين و آن فراتر نخواهد رفت. تركيب اين دو عامل به اضافه كودني تاريخي كه كاخ سفيد در ارزيابي و تحليل مسائل ايران دچار آن است، باعث شده استراتژي جديد آمريكا هم گرفتار پارادوكس هايي باشد كه مي توان پيش بيني كرد به زودي آن را زمين خواهد زد. اين يادداشت صرفا به عنوان يك مقدمه تلاش مي كند فهرستي از اين پارادوكس ها عرضه كند. 1- اولين تناقض آن است كه آمريكايي ها تمركز فشار خود را روي سپاه قرار داده اند، اما هنوز در نيافته اند -يا شايد هم فهميده اند و عمدا تجاهل مي كنند- كه فشار به نهادي مانند سپاه به جاي اينكه آن را تضعيف كند، آن را قدرتمندتر خواهد كرد. براي سپاه (و همه نهادهاي انقلابي ديگر در ايران) هيچ چيز با ارزش تر از آن نيست كه به آن بگويند: «ضد آمريكايي»! و بعد متهمش كنند كه هر جا دستش رسيده منافع آمريكا را تهديد كرده است. اينها براي سپاه مايه افتخار است و شادمان خواهد شد اگر ببيند دشمن هم به آنها اذعان و اعتراف دارد. وقتي اينگونه صريح و عريان اعلام مي شود كه سپاه حريف اصلي آمريكا در منطقه است، محبوبيت سپاه در منطقه اي كه آمريكايي ها خوب مي دانند از هر زمان ديگري ضد آمريكايي تر است صد چندان مي شود و همين، امكانات و ظرفيت هاي بسيار بيشتري براي سپاه ايجاد مي كند تا ضرباتي كاري تر به آمريكا وارد آورد. آمريكا درك نمي كند كه فشار سپاه را ارعاب نمي كند بلكه به آن انگيزه بيشتري براي ضربه زدن خواهد داد چرا كه باز بر خلاف تصور آمريكايي ها سپاه هيچ شباهتي به بقيه نيروهاي نظامي كه آمريكايي ها اين طرف و آن طرف دنيا با آنها مواجه شده اند ندارد و در حالي كه نظامي ها عموما عملگرا هستند، سپاه كاملا ايدئولوژيك عمل مي كند و هرگز اهداف خود را به سبب مواجه شدن با تنگناهاي عملگرايانه تعديل نكرده است. 2- پارادوكس دوم اين است كه آمريكايي ها عمليات در محيط مجازي را به يكي از اركان استراتژي جديد خود در مقابل ايران تبديل كرده اند بي آنكه هيچ برآورد روشني از ضريب نفوذ اينترنت در ايران داشته باشند. فرضا اگر بپذيريم اينترنت ابزاري مناسب و قدرتمند براي عمليات نرم است، آن وقت تازه نوبت به اين مي رسد كه ببينيم اين ابزار تا چه حد توانسته در تمامي اركان جامعه هدف رسوخ كند. يك مراجعه سطحي به اطلاعات رسمي نشان مي دهد كه اينترنت را در ايران مي توان ابزار ايجاد درگيري ها و دغدغه هاي محدود براي نظام تصور كرد و گاهي ممكن است در اين حوزه ها كارايي هم داشته باشد، ولي توقع براندازي يا تغيير رفتار نظام از ابزاري كه همچنان بسياري در ايران نگاهي فراتر از يك سرگرمي به آن ندارند، بسيار ساده دلانه است. 3- تناقض سوم ساختاري تر است. آمريكايي ها از يك سو، مي گويند هدف آنها از اعمال تحريم ها فشار آوردن به مردم ايران نيست و از سوي ديگر مي دانند كه تا وقتي فشار به مردم ايران وارد نشود قادر به نتيجه گيري از طراحي هايي كه كرده اند نخواهند بود. واقعيت اين است كه آمريكا هيچ وقت مردم و نظام را در ايران جز در سطح تبليغاتي از هم تفكيك نكرده است. آنچه آمريكايي ها تحريم هوشمند مي نامند در واقع چيزي جز بسته اي از ابزارهاي ايذايي براي مقابل قرار دادن دولت و مردم در ايران نيست و مستقيما آرامش داخلي و زندگي ايرانيان را هدف گرفته است. اين درست است كه به دليل تنوع ابزارهاي ايران و تدابير هوشمندانه اي كه از ماه ها قبل طراحي و اجرا شده تحريم ها پيشاپيش خنثي شده و هيچ فشاري به مردم ايران وارد نخواهد آمد، اما اين مانع از آن نمي شود كه دقت كنيم هدف آمريكايي ها در واقع جز انتقام گيري از مردم ايران به سبب استقامتي كه در دفاع از ارزش هاي انقلاب مي ورزند نيست. 4- تناقض بعدي هم بسيار كليدي است. آمريكايي ها از يك سو مي گويند در مقابل ايران گرفتار تنگناي زماني هستند و به قول خودشان «وقت ندارند» و از سوي ديگر مكررا تاكيد كرده اند كه استراتژي آنها براي مهار ايران اگر هم بنا باشد اثر كند در كوتاه مدت نتيجه نخواهد داد و شرط موفقيت آن ، اين است كه -همانطور كه گفتيم- در بلند مدت با ابزارهاي ديگر تركيب شود. چگونه آمريكايي ها انتظار دارند مسئله اي را كه به گفته خودشان در كوتاه مدت فوريت دارد، با يك استراتژي زمان بر و اساسا بلند مدت مديريت كنند؟ اين سوال جوابي ندارد مگر اينكه بتوان استدلال كرد آمريكايي ها درباره يك سوي اين پارادوكس دروغ مي گويند و مسئله ايران از ديد آنها واقعا يك مسئله فوري و اضطراري نيست. عمل آمريكايي ها نشان مي دهد خودشان هم آنچه را كه به زبان درباره «ارزيابي ايران به عنوان مسئله اول امنيت ملي آمريكا» مي گويند، قبول ندارند. راهبرد جديد آمريكا در مقابل ايران بهترين سندي است كه نشان مي دهد آمريكا درباره «خطر ايران» به جهان دروغ مي گويد و به خود حق مي دهد كه لااقل خودش دروغ هاي خودش را باور نكند! 5- پارادوكس بعدي مربوط به مقوله هدف گذاري استراتژي است. آمريكا بايد يك بار از خودش بپرسد كه هدفش در مقابل ايران دست يابي به راه است يا مجازات ايران؟ درست است كه آمريكايي ها بيش از 5 سال است تلاش مي كنند در چارچوب آنچه خود استراتژي دو مسيره مي نامند اين دو موضوع را با يكديگر تلفيق كنند، ولي تجربه اين سال ها اين موضوع را ، اين گزاره قطعي را تثبيت كرده است كه سيستم تصميم سازي ايران به گونه اي است كه در آن مجازات هرگز نمي تواند بخشي از راه حل تلقي شود. مبناي استراتژيك اين مسير، آن است كه ايران با استفاده از اهرم هاي فشار به سمت مذاكرات دلخواه غربي ها سوق داده شود ولي متقابلا ايران سعي كرده -و مي توان گفت موفق شده- ثابت كند كه هر نوع فشار و مجازات فرايند دست يابي به راه حل را -كه در مواردي كاملا هم در دسترس بوده - از بيخ وبن مختل مي كند. بسياري از اختلالات مذاكراتي در طول سال هاي گذشته ناشي از همين بوده است كه آمريكايي ها هرگز نخواسته اند اين حقيقت ساده را بفهمند كه فشار مسير مذاكره را نابود مي كند به جاي اينكه آن را تقويت كند چرا كه اساسا روحيه مذاكراتي ايران اينگونه است كه نمي تواند مذاكره تحت فشار را بپذيرد ولو اينكه گزينه هاي خوبي هم پيش رو داشته باشد. اين فهرست به طور اساسي قابل تكميل و تعميق است. در واقع تناقضات راهبرد جديد آمريكا آنقدر زياد است كه رفع و رجوع آنها به منهدم شدن كل استراتژي مي انجامد. امريكايي ها سعي مي كنند وانمود كنند كه تصميمشان را در مقابل ايران گرفته اند ولي واقعيت اين است كه اين پارادوكس ها نشان مي دهد آنها هنوز خودشان هم نمي دانند دقيقا چه كار بايد بكنند و چرا؟ ولي اين مقدار را با قاطعيت مي توان گفت كه فرار از مواجه شدن با واقعيتي به نام ايران پيروز، منشا همه اين سرگيجه هاست. آمريكايي ها براي مدتي شايد، اما تا ابد نمي توانند از رويارو شدن با اين حقيقت فرار كنند. تهران امروز: قباي سياست يا قامت سياستمدار «قباي سياست يا قامت سياستمدار»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي تهران امروز به قلم دکتر اميد ملکي است كه در آن مي‌خوانيد؛از منظر دوگانه ساختار-کارگزار، سياست در دنياي مدرن تفاوتي بنيادين با سياست در دنياي سنتي يافته است چه که در دنياي سنت هرچه اين کارگزاران بودند که ساختارهاي «خودپديد» را با خود همراه مي کردند، اما در دنياي مدرن اين ساختارها هستند که کارگزارن «نوپديد» را به هماهنگي مي خوانند، امري که در ايران به ويژه در حوزه مديريت سياسي، چندان جدي گرفته نمي شود. در کشور ما معمولا اصلاحات ساختاري از مجراي تغيير کارگزاران سياسي صورت بندي مي شود چرا که سياست ايراني ترجيح مي دهد با «افراد پاسخگو» طرف باشد تا «نهادهاي پاسخگو» و از اين رو بيشتر بر «قامت سياستمدار» تمرکز دارد تا «قباي سياست» و نسبت ميان آن قامت و اين قبا خود حکايت ديگري است که در اين مجال نمي گنجد. اخيرا آقاي رئيس جمهور در احکام جداگانه اي و در اجراي اصل يکصد و بيست وهفتم قانون اساسي چهارنفر از نزديک ترين افراد به خود را به عنوان نمايندگان ويژه رئيس جمهور در چهار حوزه استراتژيک معرفي نمودند که به ترتيب اولويت شامل خاورميانه، درياي خزر، افعانستان و خاور دور بودند. اصل قانون اساسي مورد استناد در احکام مذکور اشعار مي دارد: « رئيس جمهور مي‏ تواند در موارد خاص‏، بر حسب‏ ضرورت‏ با تصويب‏ هيات‏ وزيران‏ نماينده‏، يا نمايندگان‏ ويژه‏ با اختيارات‏ مشخص‏ تعيين‏ نمايد. در اين‏ موارد تصميمات‏ نماينده‏ يا نمايندگان‏ مذكور در حكم‏ تصميمات‏ رئيس جمهور و هيات‏ وزيران‏ خواهد بود.» در بادي امر به نظر مي رسد هر دوقيد مصرح در متن اين اصل قانون اساسي از نظر رئيس جمهور اتفاق افتاده که اين افراد را به اين مناصب منصوب کرده اند يعني هم اين انتصاب ها «ضرورت» داشته و هم از جمله «موارد خاص» ي بوده است که افرادي با دامنه اختيارات وسيع در تصميم گيري هم وزن «رئيس جمهور و هيات وزيران» همگي در عرصه سياست خارجي جمهوري اسلامي پا به ميدان نهاده اند و از آن فراتر « همه دستگاه‌ها و نهادهاي مربوطه موظف خواهند بود در فرآيند طراحي و اجراي سياست‌هاي راهبردي» با اين افراد در هماهنگي کامل باشند. در اين راستا و از منظر «سياستگذاري عمومي» سوالاتي مطرح مي شود که يافتن پاسخ براي آنها احتمالا در جهت تنوير افکار عمومي راهگشا خواهد بود: 1. دستگاه ها و نهادهاي اجرايي مصرح در اين احکام را که لازم است با نمايندگان ويژه در هماهنگي کامل به سر برند را دستگاه‌ها و شوراهايي از اين دست تشکيل مي دهند: وزارت امور خارجه، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامي، معاونت بين‌الملل تمامي وزارتخانه ها، شوراي عالي امنيت ملي، شوراي امنيت کشور و ... که هر کدام ساختار، اعضا و فرآيندهاي خاص خود را دارند اما با همه اين عرض و طول، نتوانسته اند به وظايف خود در سطحي قابل قبول عمل کنند و ضرورت هايي را براي انتصاب نماينده‌هاي ويژه فراهم آوردند. آيا ناکارآمدي اين دستگاه‌ها تا اين حد است که آقاي رئيس جمهور را مجبور به انجام اقدامي فراساختاري نموده و افرادي را در قامت «فرا وزير» در عرصه ديپلماسي ملي منصوب کرده اند؟ 2. اينکه آقاي رئيس جمهور در باب مهم‌ترين مسائل سياست خارجي ايران نزديک ترين افراد به خود را برگزيده‌اند امري پسنديده است چراکه اتخاذ تصميمات استراتژيک و بعضا آني درخصوص موضوعات مربوط در پيچ و خم هاي «نُه‌توي مرگ اندود» ساختارهاي بي کارکرد گرفتار نيامده و سرعت تصميم گيري افزايش قابل توجهي خواهد يافت اما هرکدام از اين افراد براساس کدام سند فرادستي بايد اقدامات دستگاه‌هاي ذي ربط و حتي خود را بسنجند؟ آيا آنها اختيار دارند تا هر طور که خود صلاح مي‌دانند تصميم گرفته و عمل کنند؟ سند فرادستي «ايران در افق 1404» حداقل در سه منطقه از چهار منطقه جغرافيايي که در آنها نماينده ويژه منصوب شده، صراحت راهبردي دارد. آيا بهتر نبود آقاي رئيس جمهور در متن احکام خود اين سند را به‌عنوان چشم‌انداز عملکرد نمايندگان ويژه معرفي کرده و از آنان بخواهند اين سند را به عنوان مبناي سنجش عملکرد دستگاه‌ها و اتخاذ راهبردهاي جديد قرار دهند تا از متن احکام صادره تسلط گرايش هاي فردي و سليقه اي در تصميم‌گيري‌ها استنباط نشود؟ 3. در اجلاسيه هايي که در سطح منطقه اي و بين المللي برگزار خواهد شد و آقاي رئيس جمهور سرپرستي هيات ايراني را بر عهده نخواهند داشت، با حضور شخص وزير خارجه در هيات، چه کسي بر کرسي اصلي هيات در مذاکرات خواهد نشست؟ يکي از نمايندگان ويژه رئيس‌جمهور يا شخص وزير خارجه؟ آيا موضع گيري هاي ايشان در حوزه‌هاي تحت مسئوليت شان موضع گيري هاي هيات وزيران به شمار آمده و چنانچه در تعارض با موضع گيري هاي دستگاه رسمي ديپلماسي قرار گيرد، اين دستگاه ديپلماسي خواهد بود که بايد از افکار عمومي پوزش بخواهد؟ 4. از منظر سازمان هاي بين‌المللي، مناطق جغرافيايي داراي نماينده ويژه بعضا داراي هم پوشاني هاي ساختاري هستند مثلا کشورهاي عضو سازمان همکاري هاي اقتصادي هم در حوزه نماينده ويژه رئيس جمهور در امور خاورميانه جاي مي‌گيرند و هم نماينده ويژه رئيس جمهور در امور افغانستان و قس عليهذا. در چنين شرايطي اين پرسش پيش مي آيد که در امور راهبردي مربوط به اين سازمان ها کدام يک از نماينده هاي ويژه رئيس جمهور صلاحيت اظهار نظر، موضع گيري يا حتي تصميم گيري دارند؟ آيا شورايي از نمايندگان ويژه تشکيل خواهد شد تا در اين باره اظهار نظر کند؟ در اين ميان معاونت بين الملل وزارت امور خارجه بايد راهبردهاي خود را با کدام يک از آقايان هماهنگ کند؟ اميدواريم که اين بار اين قامت سياستمداران باشد که متناسب با قباي سياست انتخاب شده باشد چرا که اگر غيراز اين باشد حکايت گشادي آن قبا و نازکي اين تن، نقل هر کوچه و بازار خواهد بود. رسالت: آيا سياست ورزي به بن بست رسيده است؟! «آيا سياست ورزي به بن بست رسيده است؟!»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي رسالت به قلم محمد مهدي انصاري است كه در آن مي‌خوانيد؛سياست ورزي در ايران و مقوله فعاليت هاي نخبگان سياسي، نيازمند مطالعه و تحليل هاي تاريخي، جامعه شناختي و روان شناختي است که البته در اين حوزه مطالعات جدي و عميقي صورت نگرفته است. سياست و سياست ورزي در کشوري چون ايران که معروف است مردمانش جزء سياسي ترين ملت هاي جهان به شمار مي آيند بسيار سخت و پيچيده است و ورود به عرصه سياست از ديرباز نزد توده ها يک امر مذموم و منفي به شمار مي آمده از همين رو در ضرب المثل ها و کلمات قصار و محاوره اي، آنان سياست را به عنوان پديده اي «بي پدر و مادر» و... قلمداد مي کرده اند. سياست ورزي نخبگان ايران در تاريخ معاصر ما چه در دوران مشروطيت و استبداد رضاخاني و چه در دوران پهلوي دوم و نيز در مقاطعي پس از انقلاب اسلامي، همواره رويه اي با ستيزها و بگومگوها و قهر و آشتي ها داشته است. پس از انقلاب اسلامي با اينکه مردان انقلابي و ايدئولوگ هاي نظام اسلامي به پشتوانه فعاليت هاي نظري و مباحثات همه جانبه پس از سال1342 خيلي زود آداب حکومتداري و اصول سياست ورزي مطلوب نظام ديني جمهوري اسلامي را فرا گرفتند، در دهه هاي هفتاد و هشتاد شاهد بروز برخي رگه هاي ناهمگون سياست ورزي در کشور بوده ايم. دعواهاي برخي سياست پيشگان ما نه از روي منافع حزبي و يا قطب بندي ناشي از فعاليت و تکاپوي جناح هاي سياسي، که کاملا شخصي شده است. تنگ نظري ها، حسادت ها و بهانه گيري ها وضعيت آشتي ناپذيري بين برخي از خواص سياسي ما حکمفرما ساخته که مي توان گفت سياست ورزي کشور، تا حدود زيادي شخصي شده است. شخصي شدن سياست ورزي نخبگان و فعالان عرصه سياست و قدرت، نه تنها باعث از دست رفتن پايگاه هاي اجتماعي احزاب و نخبگان مي شود بلکه به تشديد بي اعتمادي و زير سئوال رفتن مقبوليت کليت حاکميت منجر خواهد شد. مضافا اينکه افت مشارکت هاي اجتماعي و سياسي را به دنبال خواهد داشت. سياست ورزي نخبگان ايراني در تاريخ معاصر بر مبناي چند اصل و موضوع کلان جريان داشته است؛ يا بر مبناي «ارزش هاي ديني و ايدئولوژي اسلامي» بوده است که مي توان به سبک و سياق حضور شيخ فضل الله نوري در تاريخ مشروطه اشاره کرد که چگونه پاي آرمان ديني خود در پياده سازي مشروطه مشروعه ايستادگي کرد و يا اينکه سياست ورزي بر مبناي «منافع ملي» رقم مي خورده است کما اينکه دکتر مصدق براي ملي شدن صنعت نفت تا حدود زيادي سياست ورزي خود و هوادارانش را مبتني بر آن ساخت. حزب توده نيز در دهه هاي20 و30 ، تنها بر مبناي «منافع حزبي و جناحي» فعاليت هاي خود را در عرصه قدرت و سياست ظهور و بروز مي داد و گاهي هم ممکن است فعاليت هاي سياسي و شعارها و برنامه هاي يک حزب يا يک نخبه سياسي مبتني بر «منافع طبقاتي» باشد کما اينکه برخي تقسيمات احزاب در اروپا و آمريکا به اختلاف طبقاتي بين مردم مربوط مي شود. جمهوريخواهان و دموکراتها به طور سنتي هر کدام نمايندگان طبقات اجتماعي و صاحبان حرف و اتحاديه هاي صنفي خاص به شمار مي آيند که در ايام انتخابات و رقابت هاي سياسي، به تحقق منافع آنان نيز نظر دارند. گاهي نيز ممکن است سياست ورزي کاملا شخصي شده باشد که اين وضعيت بسيار مخرب و مغاير با تمام اصول مردمسالاري و اخلاق ديني ماست. در تعريف «سياست ورزي» مي توان آن را اتخاذ رويکرد واقع بينانه و عقلاني در مواجهه با مسائل، رويدادها و معادلات عرصه سياست دانست ضمن اينکه بايد با اخلاق، انصاف و عدالت نيز قرين باشد. البته اين تعريف در چارچوب انديشه ديني و شريعت اسلامي ما قابل تعريف است که در آن سياست و ديانت در پيوندي ناگسستني با هم لحاظ مي شوند والا در انديشه سياسي مبتني بر ماکياوليسم که کسب قدرت و حفظ قدرت به هر ابزاري اعم از حيله و نيرنگ و زور و منفعت طلبي و... برآورده مي شود، اين تعريف از سياست ورزي جايگاهي ندارد. مشاهده برخي رفتارها و هنجارهاي سياسي خواص و نخبگان طي يک سال اخير و تشديد قيل و قال هاي سياسي با هيچ يک از آمال و اهداف و برنامه ها و ماموريت هاي نظام اسلامي و نيز با هيچ يک از وصاياي امام راحل و رهنمودهاي رهبر معظم انقلاب سازگاري ندارد. تاسف آورتر اينکه اين وضعيت در شرايطي که کشور بي سابقه ترين فتنه و جنگ نرم همه جانبه دشمنان را پشت سر گذاشته و بيش از پيش نيازمند همنوايي و همدلي نخبگان و تعامل قواست و بايد رفتارها و گفتارهاي همه ما دقيق تر، منطقي تر و عقلاني تر گردد، شاهد اوج گيري برخي مناسبات و رفتارهاي منفي و ناپسند در ميان نخبگان هستيم. هم فتنه اي دشوار و سنگين را پشت سر گذاشته ايم و هم فتنه ها و برنامه هاي حساس تر دشمنان پيش روي ما هستند. هم انتخابات مجلس سال آينده بايد به شکلي وحدت آفرين برگزار شود و هم همگرايي و انسجام ملي ايرانيان بايستي بيش از هميشه در معرض ديد بيگانگان باشد، با اين اوصاف چرا برخي سياست ورزان ما به حداقل هاي يک تعامل و همنشيني و همگرايي تن در نمي دهند؟ در اين بين واگرايي در جريان ارزشي و انقلابي که البته ديگر به اضلاع متعدد و دور از هم تقسيم شده، باز هم تلخکامي دوستداران نظام وانقلاب را روز افزون ساخته است. چرا رهنمود رهبر معظم انقلاب مبني بر جذب حداکثري و دفع حداقلي در دستور کار قرار نمي گيرد؟! مگر اين بديهي ترين فرمول سياست ورزي در دهه چهارم انقلاب نيست که از سوي عالي ترين مقام سياسي و مذهبي کشور ترسيم شده است؟! رهبري فصل الخطاب است يا فصل النزاع؟! چرا تمام دعواها و مشاجرات سياسي بين خواص و سياسيون تا به آنجا کشيده مي شود که بايد از رهبري نظام هزينه شود تا مثلا فلان مسئله در قبال فلان دانشگاه فيصله يابد؟! آيا تنها مکانيسم جلوگيري از سياست ورزي هاي بي منطق و افراطي، هزينه کردن رهبري است؟! به هر روي انتظار همه نخبگان و سياسيون دور انديش اين است که التهابات سياسي کشور به حداقل برسند و آداب سياست ورزي در چارچوب گفتمان جمهوري اسلامي باز تعريف شود. اگر از قبل همين سياست ورزي هاي راديکاليستي عده اي، به هر ميزان و به هر کيفيت که باشد، خللي در نظام اسلامي و ضعفي در ارکان و اجزاي آن پيش آيد، همه ما مسئول هستيم و در پيشگاه تاريخ همه ما بايستي پاسخگو باشيم. همه نخبگان و کارگزاران و دست اندرکاران نظام بايد نسبت به گفتارها و رفتارها و نوشتارهاي خود حساسيت ويژه داشته باشند تا ذره اي حرف و حديث و قيل و قال از آن ساخته و پرداخته نشود و همگان بايد تقواي سياسي و اخلاق سياسي را در لحظه لحظه سياست ورزي خود لحاظ نمايند تا مبادا در نظام اسلامي که ثانيه ها در وصول به اهداف و چشم اندازها ارزشمند هستند، از دست بروند. سياست روز: توصيه هاي دوستانه «توصيه هاي دوستانه»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي سياست روز به قلم محمد صفري است كه در آن مي‌خوانيد؛روزهاي هفته دولت را سپري مي‌کنيم. هفته‌اي که ياد‌آور دو شهيد عزيزي است که جان خود را فداي خدمت به مردم کردند. هفته دولت که م سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت ریسک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]