گفت‌وگو با غلامرضا تختی،چهل سال پیش

واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: تاریخ - گفت‌وگوی غلامرضا تختی که در حدود چهل سال پیش با نشریه «فردوس» انجام شده است برای این‌که جسما علیل و خسته‌اند، توانایی اخلاقی خود را به نحو بارزی از دست داده‌اند، بدیهی است بی‌میلی به توانایی و ورزش، علاقه خاصی به سیگار و قوه و تفریحات دیگر پیش می‌آورد و برای مردم ما و به خصوص جوانان ما که باید شور و شوق به خصوصی برای آرمان‌هایشان داشته باشند، این بلیه بزرگی است. من پیشنهاد می‌کنم هر روز صبح در ادارات و کارخانه‌ها و آموزشگاه‌ها، نیم ساعت تا یک ساعت همه ورزش کنند.باید قهرمان‌سازی را متوقف کرده و با یک نهضت بزرگ، ورزش را از کودکستان تا کارخانه‌ها و همه ادارات تعمیم داد. این نخستین بند گفت‌وگوی غلامرضا تختی است که در حدود چهل سال پیش با نشریه «فردوس» انجام شده است؛ گفته هایی که هنوز پس از چهل سال تازگی دارد و هنوز همتی برای تحقق بخشیدن به آنها وجود نداشته است. تختی از آن چهره‌هایی است که بسیاری از جنجال‌های مطبوعاتی به او نمی‌چسبد، ولی متأسفانه از فرط تواضع اغلب پایش توی چنان چاله‌هایی می‌رود و درمی‌ماند که چه بکند. در گفت‌وگویی که دست داد، او از همین مقوله صحبت کرد و سر درددل را گشود و بعد گفت که دارد تمرین می‌کند تا شاید برای مسابقه آماده شود! یک سؤال من در این مورد انگار عقده او را گشود. ـ چرا تمرین می‌کنی، می‌خواهی باز هم قهرمان شوی؟او در هیبت یک پهلوان می‌گوید: نه، به هیچ‌وجه؛ من ورزش را دوست دارم. تمرین می‌کنم برای این‌که ورزش کرده باشم. بعد انگار چیزی یادش آمده باشد، به هیجان می‌آید و با شور و شوق می‌گوید: راستش این‌که مدتی است به این نتیجه رسیده‌ام که مردم ما احتیاج دارند ورزش کنند. ورزش به نحو دلگیری در ایران عقب است و به نحو بارزی دارد تشریفاتی می‌شود ـ قهرمان‌سازی را نمی‌گویم ـ در این راه پیشرفت کرده‌ایم ولی از ورزش عقبیم و به خصوص جوانان ما آنقدر که به سوی بی‌حالی و ضعف گرایش پیدا می‌کنند، به ورزش رغبت نشان نمی‌دهند و عجیب است که بسیاری از هموطنان و دوستانم که شور و شوق خاصی نسبت به وطنشان دارند، جسماً ضعیفند و روحاً کسل، این مال این است که ورزش نمی‌کنند. ـ با حیرت پرسیدم: حرف‌های مهم و بزرگ و تازه‌ای است، چگونه به این نتایج دست یافتید؟تختی گفت: من جوانان وطنم را دوست دارم. مدتی بود در پی علت و دلیل ضعف نفس و شجاعت و شهامتی بودم که از کف داده‌اند و آرمان‌های ملی را فراموش کرده‌اند، برای این‌که جسما علیل و خسته‌اند، توانایی اخلاقی خود را به نحو بارزی از دست داده‌اند، بدیهی است بی‌میلی به توانایی و ورزش، علاقه خاصی به سیگار و قوه و تفریحات دیگر پیش می‌آورد و برای مردم ما و به خصوص جوانان ما که باید شور و شوق به خصوصی برای آرمان‌هایشان داشته باشند، این بلیه بزرگی است. ـ آیا پیشنهاد خاصی برای این کار دارید؟با تواضع همیشگی‌اش می‌گوید: من کاره‌ای نیستم، ولی سعی می‌کنم که این فکر تازه خودم را نیز به سایر دوستان ورزشکارم تعمیم دهم که برای ترقی و تعالی ملت ایران، یک «نهضت ورزشی» به وجود بیاوریم. برای این کار می‌توانیم چند دوره، قهرمان‌سازی را کنار بگذاریم و تا حدودی دور تماس‌های خارجی و مسابقات جهانی را خط بکشیم و به حداقل برسانیم و در عوض با همکاری مردم، سعی کنیم با امکانات بیشتر، ورزش را از کودکستان تا کارخانه تعمیم دهیم و بهتر است برای این منظور، ورزش در سراسر ایران اجباری شود. ما از این کار نتایج حیرت‌انگیزی می‌گیریم و مهمترینش این است که خصلت جوانمردی و ملیت‌خواهی را در مردم برمی‌انگیزانیم. صرف نظر از این‌که به این طریق با الکل، اعتیاد و بیماری و بلاهای دیگر نیز خود به خود مبارزه می‌شود. من می‌گویم چه مانعی دارد که در تمام ادارات، کارخانه‌ها، دبستان‌ها، دبیرستان‌ها و کودکستان‌ها و مراکز دیگر همه را مجبور کنند که صبح‌ها از نیم ساعت تا یک ساعت ورزش کنند و ساعات کار اداری از 9 صبح شروع شود و یک ساعت اختصاص به ورزش یابد؟ و عده‌ای را هم ملزم کنند که پیاده به سر کار خود بیایند. برای این منظور، مسابقات پیاده‌روی، دو و میدانی و سایر مسابقات در رشته‌های دیگر افزایش یابد. به اعتقاد من، این یک نوع ریشه‌کنی یأس و ذلت در نسل جوان و یک زیربنای مطمئن برای اجتماع نوین ایران است.ملت ما می‌تواند با بهره‌گیری از سنت‌های باستان و اعتلای جوانمردی و زنده نگه داشتن خصلت‌های بزرگی و نجابت و شرافت و با سجایای نیک شهامت و شجاعت، زیربنای محکمی برای افتخارات ملی خود بسازد و برای این منظور، واقعا جای تأسف است که در مملکت ما از ورزش و تأثیر آن در زندگی اجتماعی مردم غافل مانده‌اند و یا به آن به صورت یک چیز تشریفاتی می‌نگرند. این اعتقادی است که من فکر می‌کنم بسیاری از مردم ایران و جوانان روشنفکر، می‌توانند با همدلی و مبارزه در راه آن، خدمت بزرگی به مملکت خود بنمایند و راه نجاتی است برای استعدادهای جوان ما که با زهرآب‌های اعتیاد و فساد دارند می‌خشکند! دست تختی را صمیمانه می‌فشارم. برای اولین بار است که یک قهرمان، یک پهلوان و یک چهره موفق و پیروز با جهان‌بینی و وسعت نظر خاص، شعاع بیشتری را می‌نگرد و به دردهای عمیقی فکر می‌کند و در ورای مسائل خرد و حقیر ورزش فعلی ایران، به مملکتش و آرمان‌های ملتش می‌اندیشد. استخراج گروه تاریخ خبرآنلاین / 62

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر آنلاین]

[مشاهده در: www.khabaronline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 260]