اتوبوس‌هاي مرگ‌

واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: اتوبوس‌هاي مرگ‌
خيلي‌ها فكر مي‌‌كنند كه آسيب‌پذيري انسان به زمانهاي گذشته تعلق دارد. كه البته اين باور چندان هم نادرست نيست. زيرا در گذشته‌هاي نه‌چندان دور انسان سلطه چنداني برطبيعت نداشت و عدم شناخت او از خطراتي كه در كمين وي بود موجب مي‌شد كه هرسال هزاران نفر ناخواسته به آغوش مرگ بروند. اما آيا در زمان حاضر كه دست‌آوردهاي علمي و تكنولوژيكي او كرات ديگر را به تسخير درآورده است وضع بهتر از گذشته است؟ پاسخ به اين سؤال متاسفانه خيلي اميداركننده نيست. اگر ما تنها يكصد سال اخير را در نظر بگيريم كه هر روز انسان در آن به اكتسابات جديد علمي دست يافته است ميزان تلفات جاني آدم‌ها فرق زيادي با گذشته نكرده است. تنها در دو جنگ جهاني اول و دوم دهها ميليون انسان توسط همان سلاح‌هائي كه فن‌آوريهاي مدرن آنها را ساخته است نابود شده و باز اگر يك دهه گذشته را در نظر گيريم هرسال هزاران انسان در زلزله‌ها و سونامي‌ها و طوفانها و جنگ‌هاي منطقه‌اي جان باخته‌اند.‌

البته اين گونه حوادث مرگ‌زا فقط به بلاياي طبيعي و منازعات در مقياس بزرگ محدود نمي‌گردد. شمار هواپيماهائي كه در سال سقوط مي‌‌كنند، تعداد تصادفات رانندگي كه در روز رخ مي‌‌دهد يا ريزش در معادن ذغال‌سنگ و قربانيان آتش‌سوزيها در جهان همگي مؤيد آن است كه انسان اگرچه با سلاح علم و فن‌آوري خيلي بهتر از گذشته به مبارزه با عوامل تهديدگر حيات مي‌رود ليكن هنوز هم دنيا براي بشر پر از خطراتي است كه نمي‌توان از آنها پيش‌گيري كرد.‌

آنچه به اختصار برشمرده شد تنها مربوط به خطرهاي مشهود است كه شايد با چشم غير مسلح بتوان از شمار تلفات آنها كاست. اما خطرهائي هم وجود دارد كه نمي‌توان به راحتي به مقابله با آنها پرداخت.‌

جنون‌ گاوي، مرض‌هائي كه توسط پرندگان مهاجر منتقل مي‌‌گردند و انواع اپيدمي هائي كه هر سال در فصل‌هاي مختلف به سراغ انسان مي‌‌آيد از اين مقوله‌اند كه با كوچكترين بي‌توجهي مي‌توانند ميليون‌ها انسان را در معرض خطر قرار دهند.‌

از اين گونه تهديدهاي زنده بودن كه بگذريم يك دسته خطر كاملاً نامرئي وجود دارند كه در يكصد سال اخير پيدا شده‌اند و در گذشته عملاً وجود نداشته‌اند و آن خطر پرتوهاي ذرات اتمي يا هسته‌ايست. وقتي ازاين گونه خطر مدرن صحبت مي‌شود همه به فكر انفجارهاي هيروشيما و ناكازاكي يا حادثه مرگبار چرنوبيل در اوكراين مي‌‌افتند. البته اين‌ها به عنوان خطرهاي نمادين هسته‌اي تلقي مي‌شوند ليكن در بكارگيري اشعه نامرئي كه در مداواهاي پزشكي از آن گريزي نداريم هر سال شمار زيادي انسان قرباني بي‌دقتي پزشكاني مي‌شوند كه بي‌مهابا بيماران خود را به دام آن مي‌‌اندازند.‌

روز گذشته مقاله‌اي در تلكس‌هاي خبري علمي آمد كه محققان در ايالات متحده به بيمارستانها و پزشكان هشدار داده‌اند كه در توصيه بيماران به ‌ ‌C T Scan(سي‌تي‌اسكن) افراط نكنند و به بيماراني كه براي تشخيص ناراحتي‌هايشان به استفاده از اين فن‌آوري جديد توصيه مي‌شوند نيز هشدار داده‌اند كه در مقابل پيشنهاد پزشكان به عكسبرداريهاي سي‌تي‌اسكن راحت تسليم نشوند. به گفته اين پژوهشگران ميزان اشعه‌اي كه به بدن يك بيمار در سي‌تي‌اسكن مي‌رسد پانصد برابر ميزاني است كه در يك راديوگرافي معمولي وارد مي‌شود كه كمتر عارضه آن ايجاد سرطان در بزرگسالان، ناقص‌الخلقه بودن در فرزندان زنان باردار و مشكلات ديگر در كودكان مي‌شود.‌

و باز بشدت توصيه شده كه اگر مريضي به سي‌تي‌اسكن مي‌‌رود حتماً بايد عكس خود را نگه دارد كه در مراجعات ضروري آينده به‌همراه داشته باشد و نهايتاً گفته شده كه 30 درصد عكسبرداريهاي سي‌تي‌اسكن كه سالانه در آمريكا انجام مي‌‌گيرد كاملاً غير ضروريست.‌

از اين خطرهاي آشكار و پنهان كه بگذريم اين روزها در جهان تهديدهاي ديگر حيات نيز وجود دارد كه با كمال تأسف شمار آنها و تعداد وقوع آنها در حال افزايش است.‌

تصور كنيد كه انسان به فروشگاهي براي خريد كالائي مي‌رود يا سوار قطار مي‌شود تا به كارش برسد كه ناگهان با انفجار يك بمب تمام روياهايش به انتها مي‌رسد و اگر به كام مرگ نرود لااقل‌ راهي بيمارستان مي‌شود و اگر نقص عضو پيدا نكند مدتها با كابوس آن دست به گريبان مي‌شود. البته نبايد تصور كرد كه اين حوادث تنها در خيابانهاي شهرهاي عراق يا افغانستان يا سريلانكا رخ مي‌‌دهد بلكه در خيابانهاي مادريد و لندن و نيويورك و پاريس هم چنين حوادثي واقع مي‌شود.‌

از اين گونه خطرهاي رنگارنگ كه بگذريم مي‌‌رسيم به ضايعاتي كه انسان خود خواسته به آنها تن مي‌‌دهد كه مرگ و ميرهاي حاصل از سيگار و مشروبات الكلي در نوع مشخص و ايدز از ديگر انواع مدرن آن است. سالانه هزاران و بلكه ميليونها انسان در سراسر جهان از چين و اندونزي گرفته تا آمريكا و اروپا بخاطر استفاده از سيگار و ديگر انواع دخانيات جان مي‌‌بازند و باز هزاران هزار نفر از نوشيدن مسكرات يا راهي بيمارستانها مي‌شوند يا به گورستانها سرازير مي‌‌گردند.‌

گرفتار شدن به اين‌گونه بلاياي ارضي و سماوي و دست‌ساخته‌ انسان منحصر به يك نفر و يك كشور و يك قاره نمي‌باشد با اين حال خوشبختانه در كشور ما ايران نوع خطرها و تلفات ساليانه آن هنوز قابل كنترل است. تربيت ديني كه ما داريم، عدم استفاده فراگير از مشروبات الكلي، سنت و اخلاق و علاقمندي به خانواده و تشكيل آن از عوامل مؤثر در عدم توسل به يك رشته كارهائي مي‌شود كه تلفات‌زا مي‌‌باشند و شايد تنها عاملي كه هنوز دل‌آزار و پرتلفات مي‌‌باشد عدم انضباط در رانندگي است.‌

روز گذشته انتشار خبر تصادف سه دستگاه اتوبوس در جاده‌هاي كشور و شمار كشته‌ها و زخمي‌هاي اين تصادف‌ها همه را اندوهگين كرد. از اين گونه تصادف‌ها به فراواني در كشور اتفاق مي‌‌افتد. شايد بعد از خانواده‌هاي داغدار در درجه نخست افسران و درجه‌داران راهنمائي و رانندگي بيشتر از ديگران از چنين حوادثي متأثر مي‌‌شوند زيرا از يك طرف مشاهده مي‌ كنند كه عليرغم دقت و توجه قابل تقدير آنها باز چنين حوادثي رخ مي‌‌دهد از سوي ديگران اين پرسش باقي مي‌‌ماند كه جداي از بي‌انضباطي رانندگان و سودجويي صاحبان اتوبوس‌هاي خودروهاي مسافركش آيا اگر دقت و سختگيري بيشتر مي‌شد باز هم چنين حوادثي رخ مي‌‌داد.‌

در سالهاي اخير بخصوص در فصل مسافرت‌هاي ملي شاهد بوده‌ايم كه در گرما و سرما افسران مسئول پليس چگونه مواظب جاده‌ها بوده‌اند و ترديد براي كسي باقي نمانده است كه اگر چنين پي‌گيريها و مواظبت‌هاي پليس نمي‌بود قطعاً شمار تلفات بيشتر مي‌شد. با اين حال افكار عمومي انتظار دارد كه مسئولان در راهنمائي و رانندگي بخصوص در جاده‌هاي بيرون شهر دست به ابتكارات جديدي بزنند و با يافتن راه‌حلي از وقوع حوادث پر مرگ و مير در جاده‌ها جلوگيري كنند. خانواده‌هاي دانشجوياني كه فرزندان آنها براي زيارت به مشهد مقدس مي‌روند يا به بازديد از مناطق جنگ‌زده عازم مي‌شوند و اجساد آنها به پدر و مادرهايشان تحويل مي‌شود زائراني كه از يزد حركت مي‌‌كنند تا به قم بروند و جسم بي‌جان آنها در زير اتوبوس در پاي پل پيدا مي‌شود، از دولت، وزارت كشور و پليس انتظار دارند كه امنيت را در جاده‌ها برقرار كنند. البته نبايد تصور كردكه حوادث رانندگي تنها در ايران واقع مي‌شود ليكن اين واقعيت تلخ نيز وجود دارد كه علاوه‌بر قرباني شدن انسان‌هاي بي‌گناه اين ضايعه ملي نيز براي ما بجا مانده كه در دنيا گفته مي‌شود كه جاده‌هاي ايران براي رانندگي ناامن است و چنين شهرت منفي براي اعتبار جهاني ما و تلاش‌هاي جذب توريست ما يك عامل بازدارنده محسوب مي‌شود. مجلس محترم مي‌تواند در جلوگيري از اين حوادث با تخصيص اعتبارات به نيروي انتظامي و موظف كردن وزارت كشور به ارائه برنامه‌هاي سالم‌سازي جاده‌ها نقش مؤثري ايفا كند.‌

چهارشنبه 12 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: اطلاعات]

[مشاهده در: www.ettelaat.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 109]