«ترور مردان خميني»- 6 رحيم‌صفوي: طرح شكستن حصر آبادان با قاطعيت حضرت‌آقا در شوراي عالي دفاع تصويب شد

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: «ترور مردان خميني»- 6 رحيم‌صفوي: طرح شكستن حصر آبادان با قاطعيت حضرت‌آقا در شوراي عالي دفاع تصويب شد
خبرگزاري فارس: فرمانده سابق كل سپاه در تشريح نقش رهبر معظم انقلاب در ابتداي دفاع مقدس گفت: طرح شكستن حصر آبادان با دخالت شخص حضرت آقا در آن جلسه شوراي عالي دفاع به تصويب رسيد و اگر آن قاطعيت و آن درايت و آن برخورد آقا نبود، در آن جلسه اين طرح تصويب نمي‌شد.

به گزارش خبرگزاري فارس در وي‍ژه‌نامه«ترور مردان خميني» كه در پايگاه اطلاع رساني دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله العظمي خامنه‌اي منتشر شده، گفتگويي با سردار يحيي رحيم‌صفوي فرمانده كل سابق سپاه پاسداران انقلاب اسلامي مصادف با سال‌روز عمليات «فرمانده‌ كل قوا، خميني روح خدا» كه به ابتكار او و شهيد حسن باقري طراحي شده بود، انجام شده كه در ادامه مي‌آيد:

-در بررسي نقش آقا در انقلاب، چهار برهه اصلي مد نظر ماست؛ يكي ارتباط آقا با سپاه است و حكم حضرت امام در تاريخ سوم آذر 1358 كه سرپرستي سپاه را بر عهده ايشان گذاشته بودند. ديگر نمايندگي حضرت امام در شوراي عالي دفاع است؛ قبل از رياست‌ جمهوري آقا. پيش از آن هم معاونت وزارت دفاع در سال 1358 و يكي ديگر هم بحث كلي حضور آقا در جبهه‌هاي نبرد. بيشتر منظور ما كه خدمت شما رسيديم، اين است كه شما فضاي كلي كشور را در آن سال‌ها و نقش حضرت آقا را در مسائل نظامي و سياسي آن روزها چگونه ارزيابي مي‌كنيد. روز بيست و يك خرداد، سال‌روز عمليات «فرمانده كل قوا خميني روح خدا» را هم تبريك مي‌گوييم. گويا شما به همراه شهيد حسن باقري طراحي و اجراي اين عمليات را بر عهده داشته‌ايد؟
در رابطه با اين نكته حساس، اين عملياتي كه امروز شما يادآوري كرديد، يعني بيست و يك خرداد سال شصت، خاطرم هست كه ما با حدود دويست و پنجاه نفر پاسدار و بسيجي حمله كرديم به لشگر سه زرهي عراق. تعدادمان خيلي كم بود. لشگر سه زرهي عراق، حداقل پنج تا شش هزار نفر نيرو داشت؛ حداقل پانصد دستگاه تانك و نفربر داشت؛ به غير از خود لشگر، يك تيپ نيروي مخصوص هم داشت كه همان‌هايي بودند كه آبادان را محاصره كرده بودند.

- دقيقاً كدام منطقه بود؟
در جنوب دارخوئين، همان جبهه سَلمانيه و محمديه؛ حد فاصل رودخانه كارون و جاده اهواز به آبادان. ما حدوداً سه و نيم تا چهار كيلومتر پيشروي كرديم. همان صبح زود، «مهندس طرح‌چي» كه مسؤول جهاد سازندگي بود، خاكريزي را از كنار جاده‌ آسفالت تا كنار رودخانه‌ كارون درست كرد. نيروهاي ما پشت اين خاكريز رفته بودند براي خط دفاعي. ما براي آن عمليات، اسم ديگري گذاشته بوديم، ولي خورد به حكم امام كه بني‌صدر را عزل كردند. ما هم اسم آن عمليات را گذاشتيم «فرمانده‌ كل قوا، خميني روح خدا». اين عمليات اولين عمليات موفقيت‌آميز بود در آن مدت. چون نيروهاي ما دو سه مرتبه حمله كرده بودند براي شكستن حصر آبادان، ولي نشده بودند. در اين عمليات غير از موفقيت، از آن دويست و چند نفر، بيش از صد نفر شهيد شدند. هشت شبانه‌روز دشمن پاتك مي‌كرد، هشت شبانه روز. حتي مي‌رسيد به خاكريزهاي ما. به صورتي كه بچه‌ها نارنجك مي‌كشيدند و مي‌انداختند پشت سر خاكريز خودشان. عراقي‌ها يك نفربر PMP را بدون اين ‌كه سرنشين داشته باشد، گازش را بستند و فرستادندش كه از خاكريز عبور كند. تا رسيد به خاكريز، زدندش تا روحيه‌ بچه‌ها را تضعيف كنند. ولي بچه‌ها ايستادگي كردند و آن خط حفظ شد. خودم هم در اين عمليات يك تركشي خوردم كه آثارش هست روي سرم هنوز.
عزل بني‌صدر، يك روحيه‌ خوبي براي اين عمليات به ما داد. اولين عملياتي بود كه ما اسير گرفتيم از عراقي‌ها و گردان زرهي صلاح‌الدين را به طور كامل غنيمت گرفتيم. همين عمليات هم باعث شد كه به نيروهاي سپاه و بسيج اهميت بدهند. همه‌ دنيا منتظر بودند كه آثار منفي عزل بني‌صدر را در جبهه‌ها ببينند. اتفاقاً بعد از عزل بني‌صدر وضعيت بهتري هم در آرايش جبهه‌ها و هم در پيشرفت‌هاي ما حاصل شد.

- آيا تغيير در استراتژي سپاه هم از همين زمان بود؟
مي‌توانم بگويم كه از شكستن حصر آبادان اين اتفاق افتاد. تقريباً تغيير استراتژي از پنجم مهر ماه سال 1360 بود. اما اين ماجرا مربوط به بيست و يك خرداد 1360 بود؛ سه ماه بعدش حصر آبادان شكسته شد. در مورد حضور تأثيرگذار مقام معظم رهبري در اوايل جنگ، من فضاي نُه ماهه اول جنگ را، يعني از اوايل مهر سال پنجاه و نه تا خرداد سال شصت و عزل بني‌صدر از فرماندهي كل قوا و بعد هم فرار بني‌صدر از ايران، اين فضا را ترسيم مي‌كنم و به‌خصوص نقش محوري حضرت آيت‌الله العظمي خامنه‌اي را در فضاي سياسي كشور.
جنگ در حالي شروع شد كه بني‌صدر فرماندهي كل قوا و رياست جمهوري را عهده‌دار بود و با خوي بسيار مستبد و حالت غرور و تكبري كه داشت، نه تنها رياست جمهوري و فرماندهي كل قوا را، بلكه مجلس و حتي قوه قضائيه را هم گويا در خدمت خود مي‌خواست. بنابراين از يك طرف جاه طلبي و قدرت‌طلبي بني‌صدر مطرح بود و از يك طرف هم تعارض‌هاي او بود. بني‌صدر هم با شهيد رجائي به عنوان نخست‌وزير مشكل داشت و هم با مجلس شوراي اسلامي و هم با شهيد بهشتي. او با هر سه اين‌ها درگير بود و هر روز هم در روزنامه انقلاب اسلامي‌اش يك طعنه‌اي يا يك گوشه‌اي به اين‌ها مي‌زد.
اما در رابطه با جنگ و حضور مقام معظم رهبري، آقا به عنوان نماينده حضرت امام در شوراي عالي دفاع همواره در جلسات شوراي عالي دفاع حضور داشتند و مسائل مربوط به جنگ را با دقت و ظرافت و با حضورشان در خطوط مقدم جبهه‌هاي نبرد، پيگيري مي‌كردند. حضرت آقا لباس رزم مي‌پوشيدند، يك تفنگ كلاشينكف قنداق تاشو به شانه‌شان مي‌انداختند و از خود خرمشهر بازديدشان را آغاز مي‌كردند تا بالا. ايشان در حالي از خط مقدم خرمشهر بازديد مي‌كردند كه قسمت غربي خرمشهر سقوط كرده بود و قسمت شرقي شهر به سمت آبادان، اين طرف پل و اين طرف رودخانه تا خانه‌هاي كنار رودخانه‌ كارون را ايشان مي‌آمدند و با بچه‌هاي خرمشهر و با بچه‌هاي رزمنده از نزديك ديدار مي‌كردند. يا اين كه در جبهه‌هاي سوسنگرد حضور پيدا مي‌كردند. ايشان حتي در منطقه‌اي به اسم «دُبّ حَردان» نزديك اهواز كه نزديك‌ترين فاصله‌اي بود كه دشمن به اهواز رسيده بود، حضور پيدا مي‌كردند. حضور حضرت آقا در خطوط مقدم جبهه تأثير بسياري در رزمندگان خطوط مقدم داشت؛ از ارتش گرفته تا بسيج نيروهاي مردمي و ديگران. وقتي كه آقا را با آن هيبت به عنوان نماينده امام مي‌ديدند، اصلاً قوت قلبي مي‌گرفتند.
در رابطه با تأثيرگذاري حضرت آقا در بحث جبهه‌هاي نبرد بايد به يك نكته توجه داشته باشيم. ببينيد، آن زمان دو خط سياسي در رابطه با سرنوشت جنگ مطرح بود. يكي خط سازش و تسليم در مقابل آمريكا و در مقابل زورگويي متجاوز بعثي بود كه اين خط را بني‌صدر رهبري مي‌كرد. يعني بني‌صدر با جسارت رسماً مي‌گفت كه ما نمي‌توانيم اين‌ها را از خاك و سرزمين‌مان بيرون كنيم و بايد با آمريكايي‌ها كنار بياييم. او حتي به ما پاسدارها مي‌گفت آقاي خميني اشتباه مي‌كند كه اين مردم و اين بسيجي‌ها را براي جبهه‌ها فراخواني مي‌كند؛ در اين جبهه نيروهاي متخصص ميتوانند جنگ را جلو ببرند. شما پاسدارها كه تخصصي نداريد، اين بچه‌هاي بسيجي هم تخصصي ندارند. اما خط سياسي دومي هم بود بود كه خط استقامت بود. اين خط دوم را، يعني خط استقامت و دميدن روحيه جهادي در رزمندان بسيج و سپاه و ارتش را و خط استقامت و خط روحيه دادن براي جهاد في سبيل الله در جبهه‌هاي نبرد را مقام معظم رهبري پيگيري مي‌كردند؛ آن‌ هم از طرف امام و به عنوان خط امام و به عنوان خط اسلام.
به همين خاطر بود كه بني‌صدر هيچ نوع كمكي به سپاه نمي‌كرد. حتي دستور داده بود كه به سپاه، اسلحه و مهمات داده نشود. به فرماندهان سپاه هم اعتقادي نداشت. آن زمان من فرمانده عمليات سپاه در جنوب كشور بودم، در خوزستان. فرماندهي عملياتي كه از جبهه دزفول- جبهه كرخه به‌ش مي‌گفتند كه بچه‌هاي دزفول بودند، يعني برادرمان آقاي غلامعلي رشيد، سردار رئوفي‌نژاد و ديگران- شروع مي‌شد و تا جبهه شوش كه سردار مرتضي صفاري كه الان فرمانده نيروي دريايي ما است و سردار شهيد دكتر مجيد بقايي در آن‌جا بودند و تا جبهه آبادان و خرمشهر ادامه داشت. فرماندهي عمليات اين جبهه‌ها به عهده من بود. ما هم يك ستادي به اسم ستاد عملياتي جنوب داشتيم كه من فرمانده عمليات بودم و سردار رشيد جانشين من بود، سردار شهيد حسن باقري معاون اطلاعات بود و سردار سيد محمد حجازي كه الان معاون سپاه است، مسئول اعزام نيروها به جبهه‌ها بود. دوستان ديگري هم بودند كه به ذهنم نمي‌آيد.
در فضاي عدم كمك بني‌صدر به سپاه و بسيج و عدم اعتقاد بني‌صدر به روحيه استقامت، در حقيقت حضرت آقا پناهگاه بسيجي‌ها و پناهگاه سپاه بودند. يعني هر جا كه ما به مشكلي برمي‌خورديم، كمكي مي‌خواستيم، تداركي مي‌خواستيم، سلاحي مي‌خواستيم يا مهماتي مي‌خواستيم، به آقا رجوع مي‌كرديم كه ما پاسدارهاي فلان‌جا هستيم و در كدام جبهه‌ها هستيم، ولي سلاح نداريم يا مهمات نداريم.
من به خاطر دارم كه مثلاً ما در جبهه‌ها به تعداد كافي آرپي‌جي هفت نداشتيم. اولين پارتي قبضه‌ها و موشك‌هاي آرپي‌جي هفت كه به تهران آمد، حضرت آقا دخالت كردند و با اصرار و پافشاري ايشان نيمي از آن قبضه‌ها و مهمات را به سپاه دادند و نصفش را هم به ارتش. يعني اگر نبود اين دخالت حضرت آقا، از آن تسليحات به دست پاسدارها و بسيجي‌ها كه در جبهه‌ها بودند، هيچ چيزي نمي‌رسيد.
يكي ديگر از مقاطع اين بود كه اگر تصميم‌گيري و قاطعيت حضرت آقا نبود، واقعاً حصر آبادان شكسته نمي‌شد. طرح شكستن حصر آبادان را خود من بردم در شوراي عالي دفاع. آن موقع در شوراي عالي دفاع هنوز بني‌صدر بود، آقا بودند، آقاي هاشمي رفسنجاني بود، شهيد محمد منتظري بود و آقاي پرورش بود. محل تشكيل شوراي عالي دفاع هم در پايگاه هوايي دزفول بود. آقاي بني‌صدر با طرح‌ ما به شدت مخالفت مي‌كرد. آقايان ديگر هم بعضي مخالفت مي‌كردند، ولي حضرت آقا چون شناخت مناسبي از سپاه و توانايي ‌ما داشتند، خيلي قاطع از ما حمايت كردند. در واقع، طرح شكستن حصر آبادان با دخالت شخص حضرت آقا در آن جلسه به تصويب رسيد و اگر آن قاطعيت و آن درايت و آن برخورد آقا نبود، در آن جلسه اين طرح تصويب نمي‌شد.
مرحوم ظهيرنژاد هم با وجود مخالفت‌هاي بني‌صدر، همان‌جا گفت: خيلي خب، اين منطقه مسئولش لشگر هفتاد و هفت خراسان است و بايد ارتش هم بپذيرد، چون طرح را ما در سپاه تنظيم كرده بوديم. اين بند را هم آوردند در مصوبه كه بايد لشگر هفتاد و هفت نظر بدهد كه نظر مثبت هم داد بعداً و همان طرح با يك مقداري تغييرات و با هماهنگي ارتش اجرا شد كه واقعاً حصر آبادان شكسته شد. در آن مقطع، اين واقعاً تصميم‌گيري حساسي بود. يعني جايي بود كه بني‌صدر نمي‌خواست بپذيرد.
من در اين بخش برمي‌گردم به خاطراتي كه خدمت حضرت آقا در جبهه و جنگ دارم. من اوايلي كه از كردستان آمدم به خوزستان، به منطقه‌‌اي به نام دارخوئين رسيدم و از آنجا هم آرام آرام رفتم به روستايي به نام سلمانيه. بعد هم رفتم به محمديه و در امتداد كانال آبي كه آن‌جا بود، اولين خط دفاعي آن منطقه را در مقابل عراقي‌ها تشكيل داديم؛ اسم آن خط دفاعي را هم گذاشتيم خط شير. چه‌ كساني بودند؟ بنده بودم، حسين خرازي بود، مصطفي رداني‌پور بود و حدود صد و بيست نفر پاسدار و بسيجي ديگر. از آنجا شروع كرديم آرام آرام به سمت دشمن پيشروي كردن.
آن زمان حضرت آقا در استانداري اهواز به اتفاق شهيد چمران، ستاد جنگ‌هاي منظم را سامان داده بودند و خود آقا دكتر چمران را گذاشته بودند براي فرماندهي آنجا. در حقيقت آقا گفته بودند كه چه‌كار بكنند و چه‌كار نكنند. من هر موقع از دارخوئين مي‌آمدم به اهواز، خدمت آقا مي‌رسيدم. اين‌ها تقريباً مهرماه سال پنجاه و نه بود؛ اول جنگ. در همان منطقه‌ سلمانيه و روستاي محمديه، يك شب با حدود بيست و پنج نفر از پاسدارها و بسيجي‌ها رفتيم تا عملياتي عليه عراقي‌ها انجام بدهيم. از كنار كارون و از ميان درخت‌ها و بوته‌زارها حركت مي‌كرديم؛ ساعت از دو بعد از نيمه شب گذشته بود. همين جور كه مي‌رفتيم، نرسيده به آن خاكريزي كه دشمن زده بود، يك‌مرتبه يك چيزي جلوي چشم ما ظاهر شد و با يك فاصله نسبتاً صد متري، يك انفجاري جلوي چشم ما به وجود آورد. تا انفجار حاصل شد، دشمن همان منطقه‌اي را كه رفته بوديم، شروع كرد به تيربار زدن و خمپاره زدن و ما سينه‌خيز و به صورت ناگواري عقب نشيني كرديم. سرها و سينه‌هامان را آن‌قدر توي خاك فرو مي‌برديم كه تيرهايي كه از بغل گوشمان رد مي‌شد، به ما اصابت نكند. به سختي برگشتيم.
فردا صبح زود من به يكي از عزيزان پاسدار گفتم تو برو شناسايي كن كه چه اتفاقي افتاد جلوي ما. آن عزيز كه نيروي شناسايي بسيار قوي و جواني بود، رفت و برگشت. به من گفت از آن منطقه‌اي كه رفته بوديم، پنجاه شصت متر جلوتر يك گاو رفته بود روي ميدان مين. ما اصلاً نمي‌دانستيم كه جلوي ما را مين‌گذاري كرده بودند. مين‌گذاري مفهومش اين بود كه دشمن به لاك پدافندي و لاك دفاعي رفته است.
وقتي كه براي گرفتن مهمات و سلاح و بيسيم خدمت آقا رسيدم در همان ستاد جنگ‌هاي نامنظم اهواز، همين داستان را براي حضرت آقا گفتم كه ما رفتيم عمليات انجام بدهيم، يك همچين حادثه‌اي رخ داد. ايشان پا شدند و پيشاني ما را بوسيدند و يك جمله‌اي فرمودند كه هنوز توي گوش من هست. فرمودند كه آن گاو مأمور از جانب خدا بوده كه قربان شما بشود كه شما بدانيد جلوتان مين هست و اين‌ نكته‌ي جالبي بود كه آقا برداشت كردند. بعد هم به ما هم بيسيم دادند و هم يك نامه نوشتند به آقاي سرهنگ فروزان كه فرمانده‌ ستاد اروند در ماهشهر بود كه به ما كمك كند.

- چيز ديگري هم درباره‌ جلسات شوراي عالي دفاع به خاطر داريد؟
خاطره دومي كه به ذهن دارم، مربوط به يكي از جلسات شوراي عالي دفاع است كه بني‌صدر تشكيل داده بود. من و شهيد حسن باقري هم به آن جلسه رفتيم. ارتشي‌ها گزارش‌هايشان را دادند و مسائلي را از زاويه‌ ديد خودشان مطرح كردند. بعد نوبت به ما سپاهي‌ها رسيد. من به حسن باقري كه مسئول اطلاعات بود، گفتم كه شما برو پاي نقشه. حضرت آقا يك نگاهي به ما كردند. آن موقع خود من يا چهل و هشت كيلو بودم يا حد اكثر پنجاه كيلو؛ خيلي لاغر. فانوسقه را دو دور، دور كمرم بسته بودم. حسن باقري كه ديگر از من خيلي لاغرتر بود. عكس‌هايش را كه ديده‌ايد. آقا يك نگاهي به ما كردند كه اين جوان حالا جلوي بني‌صدر چه مي‌خواهد بكند؟ حسن باقري رفت و قشنگ تمام خط‌هاي جبهه نبرد را دقيق توضيح داد؛ اين‌ جا چه واحدي از دشمن هست، چه لشگري هست، چه ارگاني هست، حتي دشمن از اين‌جا مي‌خواهد حركت كند به كدام سمت و... وضعيت جبهه‌ها و خاكريزها را خيلي دقيق تشريح كرد. هرچقدر حسن باقري بيشتر حرف مي‌زد، آقا خوشحال‌تر مي‌شدند كه بچه‌هاي انقلاب و بچه‌هاي امام اين‌طور دقيق و مسلط به مسائل نظامي نگاه مي‌كنند. آن جلسه هم براي ما و هم براي حضرت آقا خيلي جلسه‌ جالبي بود، بسيار زيبا.
اين را هم بگويم كه ما با اين كه فرمانده‌ عمليات خوزستان بوديم، اما بني‌صدر اصلاً ما را به جلسه‌هايشان راه نمي‌داد. ما مي‌رفتيم خدمت آقا و آقا دست ما را مي‌گرفت و مي‌بُرد در جلسه. بني‌صدر هم ديگر جرأت نمي‌كرد چيزي بگويد. اصلاً حضور ما در آن جلسات، با حمايت حضرت آقا بود تا واقعيت‌هاي جنگ را بگوييم براي اعضا.

- راجع به ترور آقا و پيش‌زمينه‌هايش تحليلتان چيست؟
بني‌صدر علاوه بر اين ‌كه از فرماندهي كل قوا حذف شد، در مجلس شوراي اسلامي هم عدم كفايتش براي رياست ‌جمهوري تصويب شد. يكي از كساني كه سخنانش در مجلس بسيار مؤثر واقع شد، سخنان مقام معظم رهبري بود. ايشان به عنوان نماينده‌ مردم تهران، سخنراني كردند كه من يك جمله از آن سخنراني را در ذهن دارم. آقا فرمودند: «آقاي بني‌صدر! هفت ماه پيش جنگ شروع شد. شما هفت ماه فرماندهي كل قوا را داشتيد، چرا ارتش را سامان نداديد؟ چرا نيروهاي مسلح را سامان نداديد؟ چرا آن‌ها را آماده دفاع از كشور نكرديد؟»
اين سخنان خيلي مستدل و منطقي و متين‌ بود و در مجلس شوراي اسلامي زمينه‌ رأي به عدم كفايت سياسي بني‌صدر را فراهم كرد. اما درباره‌ فرار بني‌صدر و دست دادنش با منافقين، در حقيقت بني‌صدر مي‌خواست يك انتقامي از مخالفانش بگيرد، اين شد كه هم ترور حضرت آقا را سامان دادند و هم بمب‌گذاري هفت تير را و هر دوي اين‌ها كار منافقين بود.

- اين وقايع و همين‌طور هشتم شهريور را منافقين سامان دادند...؟
بله، همين‌طور است، اما در حقيقت اين يك نوع انتقام‌گيري بني‌صدر بود از انقلاب و نه فقط آن‌ها. مي‌خواستند امام را و فرزندان و ياران او را از ميان بردارند. خب، آن زمان چه كساني ياران امام بودند؟ آقا بودند، شهيد بهشتي بود، آقاي هاشمي رفسنجاني و اين‌هايي كه مي‌ايستادند جلوي بني‌صدر و اين خط انحرافي كه شاخص‌ترين‌هاشان همين سه نفر بودند.
خداوند متعال نخواست كه نعمت آقا از اين نظام گرفته بشود. واقعاً ما جز عنايت خداوند متعال هيچ چيزي را نمي‌بينيم. اين بمب را در ضبط صوتي كار گذاشته بودند كه درست جلوي قلب آقا بود. حالا چه كسي و از كجا عنايت مي‌كند؟ اين را نمي‌شود ساده گرفت. كسي تصور نمي‌كرد كه ايشان سالم بمانند و بعدش هم رئيس‌جمهور و بعدتر رهبر انقلاب بشوند.

- درباره‌ همان جلسه كه فرموديد مربوط به شكست حصر آبادان و اين بحث‌ها بود، حاشيه يا جزئيات بيشتري به خاطر داريد؟
بله. الان حتي جزئياتش را به ياد دارم كه چه گذشت؟ افراد حاضر و حتي شكل‌ها و قيافه‌ها. مهم اين است كه در آن جلسه بني‌صدر نمي‌خواست طرح را بپذيرد و به يك صورتي مي‌خواست اين طرح را رد كند. افراد ديگري كه مخالف بني‌صدر بودند، استدلال نظامي نداشتند، اما آقا به مسائل نظامي آگاهي داشتند و نقشه و طرح را مي‌شناختند. مثلاً اين‌ كه از كدام طرف جبهه و با چند گردان برويم و... در حقيقت فقط آقا بود كه از تصويب اين طرح دفاع مي‌كرد، آن هم به صورت نظامي و با استدلال نظامي. چون ايشان بيشتر حضور داشتند در جبهه‌ها تا ديگراني كه در آن جلسه بودند. مثلاً شهيد رجائي كه نخست وزير بود، نمي‌توانست استدلال نظامي بياورد.
براي اين ‌كه مسأله روشن شود، توضيح مي‌دهم. لشگر سه زرهي عراق آمده بود و آبادان را محاصره كرده بود. دو دهنه پل روي رودخانه زده بود؛ پل مارد و پل حفار. اساس طرح ما اين بود كه اين دو پل را قطع بكنيم و از جبهه دارخوئين كه فرمانده‌اش حسين خرازي بود و از جبهه فياضيه كه فرمانده‌اش احمد كاظمي بود، حمله كنيم. اين يك طرح‌ريزي بود كه بايد ازش دفاع مي‌كرديم. بايد استدلال نظامي مي‌آورديم كه چرا اين طرح درست است؟ حضرت آقا با استدلال‌هاي قوي‌شان در حقيقت ميدان‌دار بودند در آن جلسه. چهره‌هاي نظامي كه در جلسه حاضر بودند، مثل شهيد تيمسار فلاحي كه رئيس ستاد مشترك بود و مرحوم تيمسار ظهيرنژاد كه فرمانده نيروي زميني ارتش بود هم از نظر نظامي تأييد مي‌كردند. فقط مرحوم ظهيرنژاد گفت كه اين را بايد آن لشگري هم كه آنجا مسؤوليت دارد- لشگر هفتاد و هفت خراسان- بپذيرد. به هر حال اگر آن استدلال‌ها و آن قاطعيت حضرت آقا نبود، آن طرح تصويب نمي‌شد و حصر آبادان هم شكسته نمي‌شد.

- آقا مشخصاً چه مسؤوليت‌هايي را در آن سال ابتداي جنگ داشتند؟
چيزي كه من الآن در ذهنم هست، اين است كه ايشان نماينده‌ حضرت امام در شوراي عالي دفاع بودند.

- شوراي عالي دفاع همان شوراي عالي امنيت ملي الان است؟
بله؛ بعداً با تغيير قانون اساسي، تبديل به شوراي عالي امنيت ملي شد. ولي آن موقع شوراي عالي دفاع بود. ايشان نماينده مردم تهران در مجلس شوراي اسلامي و امام جمعه تهران هم بودند. ايشان با همان لباس نظامي و خاكي كه در جبهه‌ها مي‌پوشيدند، مي‌آمدند به تهران و فقط يك قبا و عبا رويش مي‌پوشيدند و با همان لباس خاكي جبهه مي‌آمدند براي نماز جمعه. اين سه مسئوليت را كاملاً در ذهنم هست.

- آقا تا چه زماني سرپرست سپاه بودند؟
حضرت امام آن‌قدر كه من يادم هست، اداره‌ امور سپاه را براي مدتي به ايشان سپرده بودند؛ ما آن موقع در اصفهان بوديم. هنوز هم جنگ شروع نشده بود. قبل از شروع جنگ بود و همان اوائل سال پنجاه و هشت بود، ولي مدتش كوتاه بود.

- از ستاد جنگ‌هاي نامنظم چيز بيشتري به خاطر داريد؟
ستاد جنگ‌هاي نامنظم تا آن‌جا كه يادم مي‌آيد، تشكيل مي‌شد از مرحوم شهيد عالي‌مقام دكتر چمران با آن روحيات و آموزش‌ها و تجاربي كه در جنوب لبنان داشتند و عده‌اي از جوان‌هاي مستعد، چند نفر هم از ارتش بودند. عمدتاً نيروهاي بسيجي و نيروهاي مردمي بودند كه براي ضربه زدن به دشمن مي‌جنگيدند. او جوان‌هاي بسيار خوب و رشيد و مؤمني را جمع كرده بود. چند عمليات هم انجام دادند و هدايتشان با شهيد چمران بود. مثلاً در همان منطقه‌ دهلاويه عمليات انجام دادند كه بعد از عمليات دكتر چمران براي بازديد از آنجا رفته بودند كه تركش خمپاره شصت به ايشان اصابت كرد و به شهادت رسيدند.
آن قدري كه خاطرم هست، هم فرماندهي خود شهيد چمران بر نيروها به عنوان يك فرمانده‌ شجاع جالب بود و هم خود نيروها، نيرهاي جوان مؤمني بودند؛ قيافه‌هاشان در ذهنم هست هنوز. چند نفر از عزيزان ارتش بودند كه البته درجه نمي‌زدند بالاي لباسشان. فعاليت‌هاي اين ستاد براي همه‌ ما مايه‌ دلگرمي و افتخار بود. در حالي كه دشمن تا دروازه‌هاي اهواز پيشروي كرده بود، يكي از تدابير حضرت آقا و شهيد چمران اين بود كه يك خندقي دور اهواز بزنيم به همان فاصله جاده اهواز تا «دب حردان» كه با وجود اين خندق كسي نتواند عبور نكند؛ حتي تانك‌هاي دشمن هم عبور نكنند. بعداً اين ايده منجر شد به اين ‌كه آب بياندازند زير پاي دشمن. اين نشان مي‌دهد كه چقدر وضع اضطراري بود در آن زمان. در آن شرايط اضطراري، راه‌اندازي اين ستاد جنگ‌هاي نامنظم، خودش يك كاري بود. در آن غربت، هيچ چيزي نبود جلوي دشمن؛ هيچ نيرويي نبود، هيچ خط دفاعي نبود. دشمن به راحتي مي‌توانست تا اهواز پيش بيايد.

- اين ستاد زير مجموعه سپاه بود؟
نه؛ اين ستاد جداگانه فعاليت مي‌كرد و زير نظر شهيد چمران و خود حضرت آقا بود و به سپاه هيچ ارتباطي نداشت. يعني در سلسله مراتب سازماني ما در سپاه و بسيج نبود.

- شما هنگام شنيدن خبر ترور آقا كجا بوديد؟
من جنوب بودم كه خبر را شنيدم. همه بچه‌هاي بسيج و سپاه يك حالت مصيبت و عزايي گرفتند. يعني يك غم و غصه فراواني بر ما وارد شد. ما هم مسائل سياسي را مي‌فهميديم و درگيري‌هاي بني‌صدر را مي‌ديديم و اين را ‌كه بني‌صدر عزل شده بود و اوضاع سياسي كشور به‌ هم ريخته بود. هنوز رئيس‌ جمهور تعيين نشده بود و در اين اوضاع احساس مي‌كرديم كه اين مسأله سياسي، آثارش در جبهه‌ها هم پيدا مي‌شود. اما روز بعد از ترور آقا كه آن حادثه‌ هفتم تير رخ داد، مردم ريختند به خيابان‌ها و در تهران و همه شهرها عزاداري كردند. اين‌جا هم بايد عنايات خداوند متعال و مديريت امام را ديد كه اين صحنه را چگونه امام جمع كرد؟ از يك طرف مسأله‌ جنگ جلوي امام بود و از طرف ديگر، تعداد زيادي از مسئولين كشور به شهادت رسيده بودند؛ از وزرا گرفته تا مجلسي‌ها. ببينيد داخل كشور را چطور امام اداره كردند؟ جنگ را چطور امام مديريت كردند؟ امام با آن روحيه‌شان و با صحبت‌هايي كه فرمودند، از اين شهادت‌ها هم روحيه مضاعفي را به مردم دادند. بعد هم كه خبر سلامتي آقا آمد كه ايشان سالم هستند، اين خبر خودش قوت قلبي شد براي رزمندگان جبهه‌ها.
انتهاي پيام/
شنبه 8 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 224]