محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832134370
یادی از روزهای حماسه و مقاومت آخر و عاقبت رزمنده‌ای که به کلاه آهنی و جلیقه نجات علاقه‌ای نداشت
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادی از روزهای حماسه و مقاومتآخر و عاقبت رزمنده‌ای که به کلاه آهنی و جلیقه نجات علاقه‌ای نداشت
همیشه سعی می‌کردم به هر ترتیب کار خود را انجام داده و حرف خود را عملی کنم، کلاه آهنی را روی سرم نمی‌گذاشتم و در جواب بچه‌ها که مدام اصرار می‌کردند کلاه‌ات را بگذار می‌گفتم: «خیال‌تان راحت! اتفاقی نمی‌افتد».
به گزارش خبرگزاری فارس از مازندران، امروز که حدود چهار دهه از آغاز جنگ تحمیلی می‌گذرد، هنوز مؤلفه مهم مقاومت در رگ و خون مردم ایران‌زمین جریان دارد و با تقدیم زیباترین گل‌ها در دفاع از حریم اهل بیت (ع) در محور مقاومت به‌شیوایی این نهضت ناب عاشورایی تفسیر شد. یکی از مهم‌ترین راه‌های اشاعه فرهنگ مقاومت نگاهی عالمانه به رویدادهای روزهای دفاع و احوالات و مناسک شهداست؛ از این روز خبرگزاری فارس در مازندران طی روالی ثابت گزارش‌هایی را در همین زمینه با نشستن پای صحبت‌های اهالی دفاع مقدس و خانواده‌های شهدا تولید می‌کند که در ادامه نسخه‌ای دیگر از این میراث ماندگار از نظرتان می‌گذرد. * وقتی سرم کلاه گذاشتند علی مشفق آریمی از رزمندگان لشکر ویژه 25 کربلا در دوران دفاع مقدس بیان می‌کند: سال‌های دفاع مقدس سرشار از لحظه‌های تلخ و شیرینی است که دست خدا و اراده الهی به وضوح در آن قابل مشاهده است و بارها و بارها با صحنه‌هایی روبه‌رو شدم که بیانگر این موضوع بودند که تا اراده الهی بر چیزی تعلق نگیرد، برگ از درخت نمی‌افتد.
روزی از روزهای حضورمان در مناطق عملیاتی، دشمن منطقه را زیر آتش سنگین گرفت؛ پشت خاکریز سنگر گرفته بودیم و امکان تکان خوردن را هم حتی نداشتیم. از همه طرف به سمت‌مان گلوله می‌بارید، انگار گلوله‌های دشمن تمامی نداشت، از آن جایی که آدم لج‌بازی بودم و همیشه سعی می‌کردم به هر ترتیب کار خود را انجام داده و حرف خود را عملی کنم، کلاه آهنی را روی سرم نمی‌گذاشتم و در جواب بچه‌ها که مدام اصرار می‌کردند کلاه‌ات را بگذار می‌گفتم: «خیال‌تان راحت! اتفاقی نمی‌افتد». تا اینکه در آن روز شهید احمد سلیمی و چند نفر دیگر، کلاهی را بر سرم گذاشتند و با اصرار فراوان از من خواستند که آن را بر ندارم. با وجود اینکه خیلی سختم بود اما قبول کردم تا فقط برای مدت کوتاهی، کلاه آهنی روی سرم باشد، پشت خاکریز بودیم که یک دفعه دو سه گلوله توپ، نزدیک ما منفجر شد و گرد و خاک اطراف‌مان را فرا گرفت. نفهمیدم چی شد اما ناخودآگاه سرم را حدود 90 درجه چرخاندم، چند لحظه بعد که دود آتش فرو نشست، متوجه بچه‌ها شدم که همه با نگرانی به من نگاه می‌کردند، پرسیدم: «چی شده؟ چرا به من زل زده‌اید؟!» آنها با تعجب گفتند: «اگر کلاه را از سرت برداری خودت می‌فهمی!» وقتی کلاه را از سرم برداشتم متوجه شدم که کلاهم بر اثر ترکش خمپاره به اندازه یک بند انگشت سوراخ شده بود اما به لطف خداوند به سرم هیچ آسیبی وارد نشده بود.
شب عملیات والفجر 8 گروهان ما می‌بایست از نهر ابوفلفل به سمت اروند حرکت می‌کرد، قبل از اینکه سوار قایق شویم به تک‌تک بچه‌ها جلیقه نجات دادند تا پیش از آغاز عملیات آن را بر تن کنند. من که حال و حوصله این کارها را نداشتم، جلیقه را لوله کردم و پشت کوله پشتی‌ام بستم، بچه‌ها وقتی جلیقه لوله‌کرده را بر پشتم می‌دیدند، هر کدام چیزی گفتند، یکی گفت: «می‌خواهی بروی پیک نیک؟!» دیگری گفت: «حتماً شناگر ماهری هستی که جلیقه را پیچاندی!» و حرف‌های دیگر، بچه‌ها آن قدر حرف زدند که فرمانده گروهان‌مان هم متوجه موضوع شد و به زور جلیقه را تنم کرد. سوار بر قایق به راه افتادیم، هنوز چند متری دور نشده بودیم که قایق‌مان روی سیم خاردار افتاد و باعث روشن شدن مین منور شد. دشمن هم که انگار منتظر ما بود، منطقه را به زیر آتش برد و به شدت به سمت ما شلیک می‌کرد، بر اثر اصابت یکی از گلوله‌ها در نزدیکی ما، قایق واژگون شد و همه افتادیم توی آب، تعادلم را از دست داده بودم، اسلحه کلاشم هم از دستم رها شد، هر چقدر تلاش کردم نتوانستم اسلحه‌ام را پیدا کنم تا اینکه لحظه آخر که در حال بالا آمدن بودم پایم به اسلحه گیر کرد و توانستم با استفاده از جلیقه هم خودم و هم اسلحه را بالا بکشم. * ماجرای 5 عراقی هوا نم نم شروع به باریدن کرده بود، از ناحیه پا زخمی شده بودم، چون در گردان خط‌شکن بودیم خسته شده بودیم و به استراحت نیاز داشتیم، کمی گشتیم تا اینکه توانستیم یک سنگر زیر‌زمینی که چند پله پایین‌تر از سطح زمین قرار داشت را پیدا کنیم.
رفتیم توی سنگر، داخلش یک تخت بزرگ بود که رویش را با پارچه پوشانده بودند، روی تخت دراز کشیدم، سنگر یک پنجره داشت که از آنجا می‌شد پله‌های بیرون را دید. یکی از بچه‌ها که از بیرون به داخل می‌آمد، متوجه حرکت چیزی در زیر تخت شد، کمی که دقت کرد و پارچه را بالا زد، دید که چند عراقی، در زیر تخت پنهان شده‌اند. با مشاهده این صحنه، فوراً فریاد زد: «عراقی! عراقی!» بچه‌ها همه بیرون پریدند، من هم چون زخمی بودم، آخرین نفری بودم که لنگان‌لنگان خودم را به آنها رساندم. بچه‌ها اول به سمت‌شان تیراندازی کردند و بعد که التماس و فریاد‌های آنها را دیدند، دل‌شان به حال آنها سوخت و تصمیم گرفتند آنها را به اسارت درآورند. چند دقیقه بعد مشخص شد که آنها 5 نفر بودند و زیر تخت پناه گرفته و منتظر بودند تا صبح شود و بتوانند خودشان را اسیر کنند. چون می‌دانستند که در بیشتر اوقات، شب‌ها اسیر گرفته نمی‌شود، به هر حال آنها را اسیر کردیم و من به همراه آنها برای مداوای پای زخمی‌ام به عقب فرستاده شدم. * افلاکی خاکی یکی از دوستان شهید فضل‌الله وکیلی می‌گوید: یک روز برای دیدن شهید فضل‌الله به مدرسه روستای پایین‌دزای ساری رفتم، او معلم بود و در آن مدرسه به کار تعلیم و تربیت اشتغال داشت.
وقتی رسیدم در مدرسه حضور نداشت، آن روز دانش‌آموزان کلاسش امتحان نهایی داشتند و غیبت فضل‌الله برایم تعجب‌آور بود. وقتی پرس و جو کردم متوجه شدم که با ماشین ژیانش به‌دنبال یکی از دانش‌آموزانش که در یکی از روستاهای دوردست زندگی می‌کرد رفته بود تا او را سر وقت به امتحان نهایی آن روز برساند. مدتی را منتظر ماندم تا او را ببینم، چند دقیقه بعد ژیان فضل‌الله وارد حیاط مدرسه شد، در حالی که یک کودک با شور و شوقی که در چهره‌اش مشهود بود در صندلی جلوی آن نشسته بود و معلم و دانش‌آموز با شادی تمام بر سر جلسه امتحان حاضر شدند. * اراده پولادین سیده‌راضیه محرومی خواهر شهید سید رضا محرومی بیان می‌کند: یک روز با سید رضا قرار گذاشتیم که هر وقت از سرکارش برگشت با هم برویم سر زمین کشاورزی‌مان، من باید زودتر وسایل را می‌گرفتم و می‌رفتم، رضا هم بعد از تعطیلی از سر کارش در وسط جاده به من ملحق می‌شد.
از قضا آن روز نم‌نم باران می‌بارید، من به طرف زمین به راه افتادم و جایی که قرار بود به هم برسیم، منتظر رضا ماندم. بعد از ساعتی داداش رضا آمد، قبل از رفتن به او گفتم: «داداش! هوا بارونیه، بیا امروز برگردیم!» رضا بدون توجه به حرف‌های من به راهش ادامه می‌داد، زمین لغزنده و گِلی شده بود، قبل از رسیدن به زمین، یک پل چوبی بود که باید از آن عبور می‌کردیم. داداش رضا گفت: «تو اول برو آن طرف پل تا من وسایل کار را به تو بدهم، بعد خودم هم می‌آیم». چوب‌های پل پوسیده و خراب شده بود، دوباره گفتم: «داداش! بیا امروز برگردیم، وضعیت پل مناسب نیست و خطرناک است». اما رضا جواب داد: «کار امروز را نباید به فردا انداخت!» بالاخره به هر شکلی که بود مرا از پل رد کرد و وسایل را هم به آن طرف پل رساند، دستم را دراز کردم تا کمکش کنم، همین که دستم را گرفت و خواست سمت من بیاید، پایش سُر خورد و به‌شدت با پل برخورد کرد و لای چوب‌های خیس و گِلی پل گیر کرد و لاشه‌های چوب پایش را زخمی کرده بود. نمی‌دانستم چه کار کنم، فقط گریه می‌کردم، خودم را داخل آب انداختم و پایش را از لای چوب درآوردم، پایش زخم عمیقی برداشته بود، خون زیادی از آن می‌رفت و قادر به حرکت نبود، فوراً چادرم را پاره کردم و پاهایش را بستم و به هر طریقی که بود خودمان را به خانه رساندیم. انتهای پیام/3141/چ40
1395/05/29 :: 12:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها