تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1869675558
ما حق اعتراض به «اکسیدان» را نداریم! | پایگاه خبری تراز
واضح آرشیو وب فارسی:تراز: تراز: به زعم من کسانی که برای کار خوب «هورا» نمی‌کشند، حق ندارند کار بد را هم «هو» کنند.
به گزارش تراز ، کبری آسوپار طی یادداشتی در کانال شخصی اش نوشت: "ویلایی‌ها" در سینمای ایران یک اتفاق بود؛ بخشی از جنگ را روایت می‌کرد که تاکنون ندیده بودیم؛ زنانی که پشت صحنه بودند، اما با اتصالی مستقیم به خط مقدم. فیلم زنانه‌ای هم بود تا بتواند پررنگی حضور زنان در پشت پرده‌ی نبرد رزمندگان را به خوبی نشان دهد؛ بازیگران مرد کم بودند و کوتاه. روایت نسبتاً خوبی هم داشت؛ قصه‌ای که راحت با آن همذات پنداری می‌شد. با این همه در اکران شکست خورد. من حزب‌اللهی‌ها و مومنین زیادی را می‌شناسم که آن را ندیده‌اند. اگر مشکل فقط بی‌مهری مدیران سینمایی و اختصاص سانس‌های کم‌تعداد و نامناسب بود، راه حل ساده‌ای داشت؛ فرض کنید پشت هر سالن سینمایی که ویلایی‌ها را نمایش می‌داد، صف‌های چند صد نفره‌ی علاقه‌مندان به سینمای پاک تشکیل می‌شد؛ مدیران سینماها می‌توانستند بی تفاوت باشند؟!
من حزب‌اللهی‌های زیادی را می‌شناسم که "ماجرای نیمروز" را هم ندیده‌اند؛ بادیگارد را هم؛ نفس و ایستاده در غبار و محمد و یتیم‌خانه‌ی ایران و خیلی فیلم‌های دیگر از این دست را هم ندیده‌اند. در حالی که حتماً سرشلوغی شان بیشتر از آقا نیست که وقت می‌گذارند و فیلم‌ها را می‌بینند و حتی در مقام یک رهبر عالی رتبه‌ی دینی و سیاسی سینمای هالیوود را هم می‌شناسند.
هر زمینی بازیکنان خودش را دارد، کسانی که تصمیم گرفته‌اند گوشه‌ی گود بایستند، توسط طراحان بازی به حساب نمی‌آیند. سینمایی‌ها برای کسانی فیلم می‌سازند که ارزش فیلم را بدانند؛ ارزش کار فرهنگی را درک کنند؛ برای کالای فرهنگی پول خرج کنند؛ صف بایستند؛ زحمت بکشند؛ ما اینگونه نبودیم. ما وقت و حوصله‌ی سینما را نداشتیم و به همان قدری که تصمیم گرفتیم باشیم، دیده می‌شویم؛ کم و کوتاه، و گاه شبیه همان بلیط‌های رایگان یا تخفیفی سینما! سینما برای مخاطبِ پای کارش فیلم می‌سازد؛ آنهایی که تا نیمه شب در صف نمایش اخراجی‌ها و فروشنده و ... وسط خیابان می‌ایستند و سانس فوق‌العاده می‌گیرند و برای سلیقه‌ی فرهنگی‌شان پول خرج می‌کنند، نه برای خسته‌های نشسته در خانه که سینما برایشان قدر تفریح هم نیست، چه رسد که به عنوان یک کار فرهنگی جدی به آن نگاه کنند؛ کسانی که درون بازی نیستند یا آنقدر کم‌رنگ هستند که حضورشان تعیین کننده نیست.
لذا به زعم من کسانی که برای کار خوب "هورا" نمی‌کشند، حق ندارند کار بد را هم "هو" کنند.
منبع: فارس
زمانبندی انتشار: 25 تير 1396 - 17:40
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تراز]
[مشاهده در: www.taraznews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها