اولین حلبی آباد ایران در تهران شکل گرفت/ سکونت به سبک زاغه نشینی در ویرانه های آجرپزی جنوب پایتخت - فر نیوز

واضح آرشیو وب فارسی:فر نیوز: به گزارش فر نیوز به نقل از گروه جامعه خبرگزاری میزان، برای توصیف سکونتگاه های فقیرنشین، اصطلاحات بسیار متنوعی بکار رفته است که هریک نشان دهنده جنبه ای از ویژگی های این سکونتگاه هاست. از جمله می توان سکونتگاه های خودانگیخته، غیررسمی، مهارگسیخته، موقتی، نامنظم، غیرقانونی، خودیار، حاشیه ای، پیرامونی، آلونک و سکونتگاه های کم درآمد را برشمرد . در مجموع، اسکان غیررسمی به مثابه یکی از چهره های بارز فقر شهری تعریف شده است که درون یا مجاور شهرها (بویژه شهرهای بزرگ) به شکلی خودرو، فاقد مجوز ساختمان و برنامه رسمی شهرسازی با تجمعی از اقشار کم درآمد و سطح نازل کمیت و کیفیت زندگی شکل می گیرد و همان پدیده ای است که با عناوینی چون حاشیه نشینی، اسکان غیررسمی، سکونتگاه های خودرو و نابسامان و اجتماعات آلونکی خوانده می شود . در کشور ما پس از اصلاحات ارضی و از سال های ۴۵-۱۳۴۰ به بعد، مهاجران رانده از محیط روستا در محدوده شهرها، در اراضی بایر و غصبی و با مواد و مصالح خاص از قبیل حلبی، حصیر، لاستیک فرسوده، خشت و گل با همیاری یکدیگر سکونتگاه های غیربهداشتی و فاقد خدمات و تسهیلات زیربنایی و رفاهی برپا کرده و در آلونک های کثیف و ناسالم زندگی کردند . اگرچه سابقه شکل گیری سکونتگاه های فقیرنشین در شهرهای بزرگ ایران به پیش از دوران پهلوی بازمی گردد، به گونه ای که عبدالغفار در ۱۲۴۶ هجری قمری از ۱۰ درصد جمعیت تهران سخن به میان می آورد که زندگی شان با استانداردهای متعارف زندگی متفاوت بوده است، ولی نخستین زاغه ها به مفهوم امروزی در سال های ۱۳۲۵-۱۳۲۰ در ویرانه های آجرپزی جنوب تهران پای گرفت . از اوایل قرن بیستم که مسأله سکونتگاه های غیررسمی مورد توجه جدی قرار گرفت رویکردهای مختلفی برای حل مسأله اسکان غیررسمی در دستور کار قرار گرفت. عمده این رویکردها در ادامه می آیند : الف ـ نادیده گرفتن، ب ـ حذف و تخلیه اجباری، ج ـ خودیاری، د ـ مسکن عمومی، ه ـ مکان و خدمات، و ـ ارتقا بخشی (بهسازی)، ی ـ توانمندسازی . در اواخر دهه ۱۹۷۰ یک شیوه جدید از جانب بانک جهانی و سازمان ملل متحد و مؤسسه بین المللی ایالات متحده به تدریج اتخاذ شد که بر اساس آن، دولت ها زمینه و تسهیلات بهبود شرایط فقرا را شکل داده و این اجتماعات فقیر هستند که خود، راه ارتقای خود را می یابند. در واقع توانمندسازی، ایجاد چارچوب های قانونی، نهادی، اقتصادی، مالی و اجتماعی برای افزایش کارایی اقتصادی و کارآمدی اجتماعی در توسه بخش مسکن است . ارتقابخشی همراه با توانمندسازی اجتماعات محلی، رهیافتی نوین برای حل مسأله فقر شهری است که دیگر مهندسی ساختمان و تنها، تزریق منابع مالی را راهگشا نمی داند، بلکه بر مهندسی اجتماعی با حمایت و تسهیل بخش عمومی و سازمان های غیردولتی و محلی و مشارکت فعال افراد جامعه محلی نیز تأکید فراوان دارد.

چهارشنبه ، ۳۱خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فر نیوز]

[مشاهده در: www.farnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 59]