چگونه مهارت تفکر را به کودکان بیاموزیم؟ - پایگاه اطلاع رسانی بلاغ مازندران

واضح آرشیو وب فارسی:بلاغ نیوز: همیشه روی این موضوع تاکید می شود که رفتار کودکان را تشویق کنیم، نه صفت های آنها را! این موضوع در ظاهر و در بیان ساده است، اما زمان عمل کمتر والدی به آن توجه دارد!به گزارش بلاغ ، دکتر عاطفه کیانی نژاد*: همیشه روی این موضوع تاکید می شود که رفتار کودکان را تشویق کنیم، نه صفت های آنها را! این موضوع در ظاهر و در بیان ساده است، اما زمان عمل کمتر والدی به آن توجه دارد! «آفرین پسر باهوشم...» این جمله آسیب زا و نامناسبی است که تقریبا ورد زبان همه ماست. کارشناسان تاکید دارند به جای هوش کودکان تلاش آنها را در زندگی تحسین کنید. آی کیو مهم است اما تنها عامل موفقیت نیست. باید به کودکانمان بیاموزیم که تفکر کنند و تلاش سرلوحه عمل آنها باشد، اما چطور؟ این سوال دغدغه ذهنی خیلی از والدین است که در «فرزندپروری» این هفته به نکاتی در این رابطه اشاره می کنیم. زمانی که فرزندتان سوالی می پرسد، پرسشی هرچند ساده از نظر شما، مثلا اینکه ابرها چطور به وجود می آیند، فورا به او جواب ندهید. اجازه بدهید خودش کمی فکر کند؛ مثلا بگویید: «چه سوال جالبی به ذهنت رسید! خودت چه فکر می کنی؟» شاید به شما بگوید نمی داند و برای همین از شما سوال پرسیده، اما به او یکی دو ساعت فرصت دهید تا حدسیاتش را بیان کند. نکته مهم اینجاست که هرچند شاید پاسخ ها درست نباشد، اما تفکر کودک را تحسین کنید و اگر پاسخ ها مسخره به نظر می رسد، هرگز او را مورد تمسخر قرار ندهید. اجازه بدهید کودک هرچه حدس می زند را بیان کند و در نهایت باز هم فورا جواب را کف دستش نگذارید. می توانید بگویید که پاسخ را می دانید اما ترجیح می دهید در مورد آن همراه با او در اینترنت جستجو کنید یا کتابی را ورق بزنید تا اطلاعات کامل تری به دست آید. در مورد آن موضوع عکس ببینید یا حتی دفعه بعد که به کتابفروشی رفتید در مورد همان مبحث کتاب جالبی بخرید و ورق بزنید. نکته مهم تر اینکه با پاسخ دادن به یک سوال ته خط نقطه نگذارید. می توانید به کودک بگویید: «تا به حال اطلاعاتی که برایت گفتم کشف شده و هنوز موضوعاتی در همین رابطه هست که شناخته شده نیست.» با این کار کمک می کنید کودک باز هم در مورد این موضوع فکر کند. از گفتن«نمی دانم» نهراسید متاسفانه برخی والدین هرگز از کلمه نمی دانم استفاده نمی کنند. حتی اگر پاسخ سوالی را ندانند، فرزندشان را به گونه ای سرگرم می کنند تا بتوانند در مورد آن مساله کمی اطلاعات به دست بیاورند. واقعا لازم نیست در نگاه فرزندتان خود را قدرت مطلق و بی نقص نشان دهید زیرا درنهایت فرزندتان بزرگ می شود و متوجه نقص اطلاعاتی شما خواهد شد. در عین حال همیشه هم نباید با گفتن نمی دانم و محول کردن کودک به شخص دیگری برای یافتن جواب هایش خود را خلاص کنید. باید به کودک نشان دهید که شما هم به تفکر نیاز دارید و در برخی شرایط دنبال یادگیری و آموختن هستید. سیستم آموزش و پرورش را دریابید متاسفانه سیستم آموزش و پرورش مانع از متفکر بار آمدن کودکان می شود. در مدرسه فضایی برای تفکر کردن نیست. موضوعات حفظی است. اگر دانش آموزی جوابی متفاوت بدهد، یا مورد تمسخر قرار می گیرد یا از سوی معلم توبیخ می شود. در مدرسه و در خانه مدام این جمله در گوش دانش آموز خوانده می شود که اگر مطمئن نیستی، جواب نده و این یعنی پاسخ ها را حفظ کن و تحویل بده و تفکر نکن! این در حالی است که تفکر کردن و رسیدن به برخی حدسیات باعث می شود شما درک بهتری از ماجرا داشته باشید و در نهایت پاسخ درست را بهتر به یاد بسپارید. برای کودکان لقب نگذارید خطاب کردن کودکان با صفاتی مانند باهوش باعث می شود در آینده دچار مشکلاتی از جمله خودشیفتگی شوند. متاسفانه گاهی والدین یا خود کودک به اشتباه گمان می کنند که باهوش هستند و وقتی از آنها تست آی کیو گرفته می شود، مشخص می شود هوشی در حد متوسط دارند. این موضوع نه تنها به والدین، بلکه به کودک آسیب می رساند. هوش موضوعی ژنتیکی است. هوش کودک شما از هوش شما خیلی بالاتر نیست اما برخلاف هوش، تلاش هر انسانی می تواند تا بی نهایت پیش رود. تلاشگر بودن بسیار برتر از باهوش بودن است زیرا هوش را نمی توان بالا برد اما با افزودن تلاش می توان سطح اطلاعات و یادگیری را افزایش داد. پس هرگز به فرزندتان نگویید: «همه نمراتت 20 شده آفرین! چقدر باهوشی که 20 گرفتی! دقیق خوندی که 20 شدی!» بلکه بگویید: «چه خوب تلاش کردی آفرین!» و فراموش نکنید تلاش به معنی صبح تا شب درس خواندن نیست. اگر دانش آموزی سر کلاس درس خوب گوش کند و تمرکز داشته باشد و درس را یاد بگیرد، یعنی تلاش کرده است. این موضوع در مورد صفات منفی هم صادق است. به فرزندتان مدام نگویید: «چقدر شیطونی!» بلکه بگویید: «از اینکه مدام روی مبل می پری، ناراحتم و اگر ادامه دهی، فلان تنبیه در انتظار توست.» اجازه بدهید کودک دقیقا متوجه شود منظور شما از ناراحتی ای که از رفتار او دارید، کدام رفتارش است. صفات منفی دادن به کودکان باعث می شود آنها خود را ارزشمند ندانند و همین موضوع در آینده سبب احساس گناه و افسردگی و میل به اعتیاد و خودکشی می شود. تعریف هایتان را واقعی کنید اگر فرزند شما نقاشی کشیده که زیبا نیست، او را با گفتن این جمله که آفرین پسر هنرمندم تشویق نکنید. اگر واقعا زیباست هنر او را ستایش کنید اما اگر نه به نکات مثبت آن اشاره کنید. مثلا چه رنگ سبز زیبایی استفاده کردی یا اینکه از او در مورد جزییاتی که کشیده، بپرسید و از کلماتی مثل چه جالب استفاده کنید. تعریف ها روی عزت نفس کودک اثر مثبتی دارد. هر تعریف واقعی مثل سکه درون قلک است. وقتی کودک بزرگ شد، این ارزشمند بودن را حفظ می کند و از سکه های درون قلک برای ساختن زندگی اش استفاده خواهد کرد. *روان شناس بالینی کودک و نوجوان

دوشنبه ، ۲۹خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: بلاغ نیوز]

[مشاهده در: www.bloghnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]