گریه ای برای مادر - پایگاه تحلیلی خبری البرزبان

واضح آرشیو وب فارسی:البرزبان: برخی کتاب ها خیلی زود بر سر زبان می افتد؛ مثل کتاب "کشتی پهلو گرفته" سید مهدی شجاعی کتابی که با هر بار خواندن، داغ دل تازه می شود و بر مصیبت حضرت زهرا(س) می گرید.به گزارش پایگاه تحلیلی خبری البرزبان ؛ برخی کتاب ها خیلی زود بر سر زبان می افتد؛ مثل کتاب “کشتی پهلو گرفته” سید مهدی شجاعی کتابی که با هر بار خواندن، داغ دل تازه می شود و بر مصیبت حضرت زهرا(س) می گرید. ادبیات داستانی ما از این کتاب ها کم دارد؛ سید مهدی شجاعی در این کتاب آنقدر زیبا آن دوران را به تصویر کشیده است که به مانند یک روضه است و با هر بار خواندن انسان به گریه می افتد. پرده اول: فاطمه جواز بهشت است ببین دخترم!- جان پدرت به فدایت- این را بگویم که تو اولین کسی هستی که به بهشت وارد می شوی. تویی که بهشت را برای بهشتیان افتتاح می کنی. این را اکنون که تو مهیای خروج از این دنیای بی وفا می شوی نمی گویم، این را اکنون که تو اسماء را صدا می کنی که بیاید و رخت های مرگ را برایت مهیا کند نمی گویم… این را اکنون که تو وضوی وفات می گیری نمی گویم، همیشه گفته ام، در همه جا گفته ام که من از فاطمه بوی بهشت را می شنوم. یک بار عایشه گفت: چرا این قدر فاطمه را می بویی؟ چرا این قدر فاطمه را می بوسی؟ چرا به هر دیدار فاطمه، تو جان دوباره می گیری؟ گفتم: «خموش! عایشه! فاطمه بهشت من است، فاطمه کوثر من است، من از فاطمه بوی بهشت می شنوم، فاطمه عین بهشت است، فاطمه جواز بهشت است، رضای من در گروی رضای فاطمه است، رضای خدا در گروی رضای فاطمه است، خشم فاطمه جهنم خداست و رضای فاطمه بهشت خدا.» فاطمه جان! خاطر تو را نه فقط بدین خاطر می خواهم که تو دختر منی، تو سیده ی زنان عالمیانی، تو برترین زن عالمی، خدا تو را چنین برگزیده است و خدا به تو چنین عشق می ورزد. این را من از خودم نمی گویم، کدام حرف را من از جانب خودم گفته ام؟ آن شب که به معراج رفته بودم، دیدم که بر در بهشت به زیباترین خط نوشته است: خدایی جز خدای بی همتا نیست، محمد (ص) پیامبر خداست. علی معشوق خداست؛ فاطمه، حسن و حسین برگزیدگان خدا هستند و لعنت خدا بر آنان که کینه ورز این عزیزان خدا باشند. این را اکنون که تو غسل رحلت می کنی نمی گویم. آن روز که من در خیمه ای نشسته بودم و بر کمانی عربی تکیه کرده بودم یادت هست؟ تو و شوی گرامی ات علی و دو نور چشمم حسن و حسین نشسته بودیم و من برای چندمین بار اعلام کردم که: «ای مسلمانان بدانید: هر کسی که با اینان- یعنی با شما- در صلح و صفا باشد من با او در صلح و صفایم و هر کس با اینان- یعنی با شما- به جنگ برخیزد، من با او در ستیزم، من کسی را دوست دارم که این عزیزان را دوست بدارد و دوست نمی دارند این عزیزان را مگر پاک طینتان و دشمن نمی دارند این عزیزان را مگر آلودگان و تردامنان.» فاطمه جان بیا! بیا که سخت در اشتیاق دیدار تو می سوزم، بیا، بیا که دنیا جای تو نیست و بهشت بی تو بهشت نیست. راستی! به اسماء بگو: آن کافور که از بهشت برایم آمده بود و ثلث آن را خود به هنگام وفات خویش به کار گرفتم و دو ثلث دیگر آن را برای تو و علی گذاشتم بیاورد. به آن کافور بهشتی حنوط کن دخترم که ولادت تو بهشتی است و وفات تو نیز بهشتی است. سلام بر تو آن روز که زاده شدی، سلام بر تو آن دو روز که زیستی، سلام بر تو اکنون که می آیی و سلام بر تو آن روز که برانگیخته می شوی. پرده دوم: زهرای من! این تازه ابتدای مصیبت ماست این پای را بگو از ارتعاش بایستد، این دست را بگو که دست بدارد از این لرزش مدام، این قلب را بگو که نلرزد، این بغض را بگو که نشکند و اشک از ناودان چشم نریزد. این دل بی تاب را بگو که فاطمه هست، نمرده است. ای جلوه ی خدا! ای یادگار رسول! زیستن، بی تو چه سخت است. ماندن، بی تو چه دشوار. این مرگ، مرگ تو نیست. مرگ عالم است. حیات بی تو، حیات نیست. این مرگ، نقطه ی ختمی است بر کتاب جهان. زمین با چه دلی ترا در خویش می گیرد و متلاشی نمی شود؟ آسمان با چه چشمی به رفتن تو می نگرد که از هم نمی پاشد و فرونمی ریزد؟ خدا اگر نبود من چه می کردم با این مصیبت عظمی؟ اِنّا للَّهِ و انّا اِلیْه راجِعُون. فاطمه جان! عزیز خدا! دردانه ی رسول! چه بزرگ است فتنه های جهان و چه عظیم است ابتلاهای خدای منان. پس از ارتحال پیامبر، خدا می داند که دل من، تنها گرم تو بود. در آن وانفسای بعد از وفات نبی که همه مرتد شدند جز چندتن، چشمه ی زلال اسلام محض از خانه ی تو می جوشید. در آن طوفانها که کشتی اسلام را دستخوش امواج جاهلیت می کرد تنها لنگر متین و استوار، لنگر رضای تو بود. در آن گردبادهای سهمگین پس از وفات پیامبر که حق در زیر پای مردم، کعبه در پشتشان، پیامبر در زوایای غفلت زده و زنگار گرفته دلهایشان و شیطان در عقل و چشم و گوششان جای می گرفت، جاده ی منتهی به خانه ی تو، تنها طریق هدایت بود، که بی رهرو مانده بود. در آن ابتدای میعاد مستمر موسای اسلام، که سامری بر منبر هدایت نبوی و ولایت علوی تکیه می زد، تنها تجلی انوار ربوبی بر درختان خانه ی تو بود. رضای تو اسلام بود و خشم تو کفر. هیهات. هیهات. اگر رود خروشان اسلام در مسیر اصلی خویش، یعنی جرگه ی رضای تو نه شوره زار غضب خداوند جریان می یافت، مدت اقامت تو در دنیای پس از رسول، این سان قلیل و ناچیز نمی گشت. آنچه تو، همسر جوان مرا شکست، شکست نور بود پس از وفات پیامبر و آنچه تو، مادر مهربان کودکان مرا به بستر ارتحال کشانید خود دل بود. اهل زمین و آسمان گواهند که تو پس از پیامبر، هیچ نخوردی، جز خون دل. زهرای من! این تازه ابتدای مصیبت ماست. این من که سر تو را بر دامن گرفته ام، پس از تو جز بر بالش غم سر نخواهم گذاشت و جز نخل های کوفه همراز نخواهم یافت. این حسن که سر بر سینه ی تو نهاده است و گریه جگر سوزش امان مرا بریده است روزی خون دل عمر خویش را بواسطه ی زهر خیانت بر طشت غربت خواهد ریخت. این حسین که ضجه هایش دل ملائکۀ الله را می لرزاند و بعید نیست که هم الان قالب تهی کند و جان نازک خویش را به جان تو پیوند زند روزی بجای لبیک، چکاچک شمشیر خواهد شنید و بجای متابعت، خنجر و نیزه و تیر خواهد دید. این زینب که هم اکنون بر پای تو افتاده است و هر لحظه چون شمع، کوچک و کوچکتر می شود، مگر نمی داند که باید پروانه وش به پای چند شمع بسوزد و دم برنیاورد؟ تو را به خدای فاطمه سوگند که برخیز و به ام کلثوم بگو که اگر جان مرا می خواهد لحظه ای از گریستن دست بدارد که من نمیدانم غم تو جانسوزتر است یا گریه ی ام کلثوم؟ و نمیدانم دخترکی که در یک مصیبت فاطمی اینچنین بی تاب است با آن مصیبت های عاشورایی چه می کند؟ این نو گُلان که اکنون اینچنین جامه می درند جز چند روز از فصل خزان عمر تو را درنیافته اند. پرده سوم: چه سخت است از دست دادن مادری که عصاره ی خوبی هاست اگر تو فاطمه نبودی با آن عظمت دست نیافتنی و من هم حسن نبودم با این قلب رقیق و دل شکستنی، باز هم سفارش تو مادر-گریه نکردن- عملی نبود. اگر من تنها یک فرزند بودم- هر فرزندی- و تو تنها یک مادر بودی- هر مادری- در حال ارتحال، باز هم به دل نمی شد گفت که نسوز و به چشم نمی شد گفت که آرام بگیر و اشک مریز. چه رسد به این که تو فقط یک مادر نیستی، تو فاطمه ای! تو زهرای اطهری! تو نزدیکترین و بی واسطه ترین بازمانده ی منزل و مهبط وحی ای! تو محب و محبوب خدا و پیامبری! چه کسی عشق خدا و پیامبر را نسبت به تو نمی داند؟ کم مانده بود، پیامبر به بلال بگوید: «بالای ماذنه که رفتی بعد از هر اذان به صدای بلند اعلام کن که محمد (ص) فاطمه را دوست دارد، دوست داشتنی الهی و تکوینی، دوست داشتنی سنتی و تشریعی.» اینچنین بود عشق مشهور پیامبر به تو. و عشق تو به پیامبر شهره تر آنچنان که لقب «ام ابیها» گرفتی و آنچنان که بعد از ارتحال پیامبر هیچ کس خنده ی تو را ندید و در عوض، گریستن ات، دشمن را به ستوه آورد. ما از آنجا که پیش از تولد، ظهور یافته ایم و پس از وفات نیز، ادامه حیات می دهیم، من رنجهای تو را به خاطر پیامبر، حتی پیش از تولدم دیده ام. من اگر چه در سال سوم هجرت به دنیا آمدم، اما رنج های تو را پیش از هجرت و پس از آن بوضوح دیدم، به همین دلیل به تو حق می دادم که پس از رحلت پیامبر، آنچنان غریبانه و جگر سوز در بیت الاحزان، ضجه بزنی و فغان کنی. تو زنی هستی که امامت بشر در مقابل تو زانو می زند، تو همسر و مادر رهبری خلایقی. و آنچه هم اکنون از دست ما می رود چنین عظمتی است، نه ما که جا دارد جهان بر این مصیبت گریه کند. جا دارد کوه ها در این اندوه متلاشی شود. بی آنکه بخواهم، شعرهایی که تو در سوگ پیامبر می خواندی در ذهنم تداعی می شود: «اَنَّ حُزْنی عَلَیْکَ حُزْنٌ جَدید وَ فُوادی وَ اللَّهِ صَبٌّ عَنید کُل یَوْمٍ یِزیدُ فیه شجونی وَ اکْتِأبی عَلَیْکَ لَیْسَ یَبید. نَفْسی عَلیْ زَفَراتِها مَحْبُوسۀ یا لَیْتَها خَرَجت مَعَ الزفّرات لاخَیْرَ بَعْدَکَ فِی الْحَیاهِ و اِنَّما اَبکی مَخافۀ اَنْ تَطُولَ حَیاتی. اینها زبان حال ماست مادر! وقتی دست ما را می گرفتی، به مزار پیامبر می بردی، در کنار قبر او می نشستی و این شعرها را زمزمه می کردی، ضجه می زدی و ما را می گریاندی، ما چگونه می توانستیم تصور کنیم که همان شعرها، زبان حال ما بشود بر بالین احتضار تو؟! خدایا چه سخت است از دست دادن مادری که عصاره ی خوبی هاست.

دوشنبه ، ۲۹خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: البرزبان]

[مشاهده در: www.alborzban.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 57]