کلید کنایه ها بر قفل وعده ها - روزنامه سیاست روز

واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه سیاست روز: رفتار و گفتار این روزهای رئیس جمهور یازدهم به شدت به خرداد ۹۲ نزدیک است. نوع ادبیاتی که روحانی این روزها برگزیده شبیه شخصی است که می خواهد در مقابل یک ساختار یا جریان بایستد. اما نکته اینجاست که چرا رئیس جمهوری که مدعی می شود نباید فضای انتخابات را قطبی کرد، طی سخنرانی های اخیر خود، تلاش می کند آنچه در گفتار نفی می کند را عملی سازد. البته شاید بتوان به آقای روحانی حق داد که این روزها عصبی تر از همیشه باشد. به هرحال وقتی حجم قابل توجهی از وعده های انتخاباتی عملی نشده روی هم تلنبار شود، وقتی مذاکره با کدخدا جواب ندهد و راهزنان بین المللی جیب ما را خالی کنند و چیزی دستمان را نگیرد، وقتی چرخ سانتریفیوژها کندتر و کمتر از همیشه بچرخد و چرخ اقتصاد هم دچار شکستگی جدی شده باشد، وقتی ژنرال های پیر و پاتال توان کار جهادی نداشته باشند، وقتی دولت محیط زیست! نه تنها کاری برای مردم نمی کند و حتی از ابراز همدردی هم به بهانه فرار از واژه پوپولیست سر باز می زند و وقتی کلیدی که در خرداد ۹۲ رونمایی شد، نقش تزئینی پیدا می کند، باید هم به رئیس دولتی که شعارش «تدبیر و امید» را درک کرد و حال این روزهایش را فهمید. دولت یازدهم در شرایطی به روزهای پایانی خود نزدیک می شود که نتوانسته وعده های ریز و درشت خود را در مقام «اقدام و عمل» پیش چشم مردم به عینیت برساند. از وعده های ۱۰۰ روزه برای حل مشکلات اقتصادی گرفته تا عزت و اعتبار بخشیدن به پاسپورت ایرانی. این وسط اتفاقاتی نظیر حقوق های نجومی برخی «ذخیره»های دولت یا بزرگ ترین پرونده فساد اقتصادی یعنی «صندوق ذخیره فرهنگیان» هم اوضاع را خراب تر کرد. بگذارید به سال ۹۲ برگردیم. به بعد از انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری. به روزی که حکم ریاست جمهوری برای آقای روحانی تنفیذ شد. اینها بخشی از سخنان (شما بخوانید وعده ها) و مواضعی بود که منتخب یازدهم ملت در آن روز بر زبان راند: مسئولیت محوری من، حفظ امید و اعتماد مردم است. حداقل انتظار مردم از دولت جدید، ایجاد ثبات در همه زمینه ها و رفع دغدغه ها و تنگناهایی است که کشور با آن مواجه است. من با حمایت مردمی پا به میدان مسئولیت گذاشتم؛ مردمی که خواستار بهبود معیشت و منزلت خویش است، مردمی که می خواهند از فقر، فساد و تبعیض به دور باشند. جامعه ما در شرایط حساسی قرار دارد. باید از رنج معیشت مردم کاست و فضای زندگی آنان را گشود، باید به اقتصاد به ویژه تولید صنعتی و کشاورزی کشور رونقی دیگر داد. جهت گیری دولت نجات اقتصاد ایران، تعامل سازنده با جهان و احیای اخلاق است. ما در عرصه بین الملل نیز گام های جدیدی برای ارتقای ملت ایران در راستای تامین منافع ملی و رفع تحریم ها برمی داریم. در اینجا لازم می دانم از خدمات دولت های گذشته به ویژه دولت دهم و رئیس جمهور محترم سابق، تقدیر و تشکر و برای همه آنها آرزوی توفیق روزافزون نمایم. خداوندا، به تو پناه می برم از استبداد رأی، عجله در تصمیم، تقدّم نفع شخصی و گروهی بر مصالح عمومی و بستن دهان رقیبان و منتقدان. یک روز بعد رئیس جمهور یازدهم در مراسم تحلیف خود در ساختمان بهارستان هم سخنرانی کرد. مرور دوباره بخشی از این سخنان هم می تواند به ما کمک کند که متوجه شویم، چرا ادبیات این روزهای آقای روحانی اینقدر تند شده است: اعتدال گرایی به معنای توازن میان آرمان و واقعیت و ترجیح منافع ملی بر منافع حزبی و جناحی است. اعتدال گرایی بر اخلاق و مدارا اصرار می ورزد و از طریق گفت وگو، تفاهم و تدوین برنامه های کوتاه مدت و میان مدت سعی خواهد نمود شکاف های اجتماعی و اقتصادی را به حداقل ممکن برساند. مردم تغییر، تحول و تعالی می خواهند. مردم می خواهند از فقر و تبعیض به دور باشند. مردم می خواهند حرمت و کرامت داشته باشند. یکی از اهداف کلیدی دولت، مبارزه با فساد و تبعیض خواهد بود. همه دستگاه ها و نهادها و مسئولان باید دست به دست هم دهند تا مبارزه ای جدی با نابرابری و فساد را آغاز کنند. اگر با فساد مبارزه کنیم، فعالیت و رقابت اقتصادی مردم معنا پیدا می کند، از منابع ملی به صورت درست و بهینه استفاده می شود، شایسته سالاری گسترش پیدا می کند و از همه مهم تر، مبارزه با فساد، عدالت و شکوفایی اقتصادی را به ارمغان می آورد. در چنین شرایطی، فقر و تبعیض از جامعه رخت برخواهد بست. دولت تدبیر و امید برای خود رسالتی جدی قائل است تا از دردها و رنج های ملت ایران بکاهد و نشاط را به زندگی ایرانی و ایرانیان بازگرداند. برای تحقق چنین هدفی، قدرت و ثروت ملی را باید افزایش دهیم، خرد جمعی را مبنای تصمیم سازی و تصمیم گیری قرار دهیم، به بخش های غیردولتی اعتماد کنیم، تصدی گری دولت را کاهش دهیم. ما باید به مردم اعتماد کنیم، با آنها صادقانه سخن بگوییم و شرایطی را فراهم آوریم تا مردم مسئولیت بیشتری در اداره کشور و تأمین معاش خود بپذیرند و مداخله اقتصادی و فرهنگی دولت در زندگی آنها کاهش یابد. امروز مردم ایران نسبت به مشکلات و نارسایی های موجود کشور هم آگاهی و هم دغدغه دارند، اما همین مردم با مشارکت فعال در انتخابات امید آفریدند تا با فکر و برنامه، اعتدال و قانون گرایی، شرایط کشور را به سوی بهبود و توسعه پایدار سوق دهند. تنش زدایی، ایجاد اعتماد متقابل و تعامل سازنده مسیر حرکت ما را روشن خواهد کرد. تعامل سازنده براساس احترام متقابل و منافع مشترک و از موضع برابر، مبنای روابط ما با سایر کشورها را تشکیل خواهد داد و بر این اساس، متناسب با رفتار و برخورد طرف های مقابل در جهت بهبود و ارتقاء روابط حرکت خواهیم کرد. به صراحت می گویم اگر پاسخ مناسب می خواهید، نه با زبان تحریم،که با زبان تکریم با ایران سخن بگویید. قطعا اگر سخنان پیش از انتخابات ریاست جمهوری در سفرهای استانی، میتینگ های انتخاباتی، برنامه های رادیو تلویزیونی و مناظره های انتخاباتی را هم در نظر می گرفتیم و هزار و یک وعده کاندیدای آن روز و رئیس جمهور امروز را بررسی کنیم، به جملاتی می رسیم که مرور آنها همه حجم صفحات روزنامه را می گیرد. حالا به اینها سخنرانی های ممتد و پی درپی در دوران ریاست جمهوری را هم می توان اضافه کرد و بر خرمن وعده ها افزود، اما به نظر همین دو سخنرانی و مرور وعده های مطروحه در آن کفایت این را می کند که متوجه شویم چرا رئیس جمهور یازدهم در ماه های پایانی عمرش اینقدر عصبی و ناراحت است. لطفا این جمله ها را که طی همین چند روز اخیر از زبان رئیس جمهور مطرح شده را مرور کنید. کاری هم به این نداریم که این سخنان چه میزان با فضا و تریبونی که رئیس جمهور پشت آنها قرار گرفته سنخیت و ارتباط دارد: دروغ گفتن مثل نوشیدن آب شور است، هیچ جناحی در طول تاریخ با دروغ گفتن پیروزی به دست نیاورده است هر چقدر آب شور خورده شود، عطششان نیز بیشتر خواهد شد و بیشتر فریاد خواهند زد. حتماً یکی از موفقیت های قابل ملاحظه دولت در کنار موفقیت هایی مانند برجام، بخش سلامت و اهتمام به محیط زیست، بازگشت ثبات به بازار است، به نحوی که امروز شاهد تورم تک رقمی همراه با رشد اقتصادی هستیم و این موضوع در تاریخ بعد از انقلاب برای اولین بار اتفاق افتاده است. اگر برجام نبود، امروز بجای ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار بشکه ۲۰۰ هزار بشکه می توانستیم صادر کنیم. برخی از تعامل با جهان بدشان می آید و از تقابل استقبال می کنند. هنگامی که تعامل با جهان وجود نداشته و دچار تحریم هستیم، بناچار برای کشاورزی، باید از کود و سم غیراستاندارد استفاده کنیم. برخی ذهن نگرانی دارند و نگرانی را در جامعه ترویج می کنند. زمانی که دولت قبل بر سر کار بود وقتی می خواستیم انتقاد کنیم می گفتند، دولت را تضعیف نکنید و امروز هم که می خواهیم از اقدامات دولت قبل انتقاد کنیم، می گویند، کاری به گذشته نداشته باشید و اقدامات دولت خود را بگویید. برخی دچار آلزایمر سیاسی هستند. اگر گوشت در کشور دو روز گران شود این موضوع تبدیل به خبر یک و رسمی تلویزیون خواهد شد. در دوران طلبگی در حوزه اگر کسی در حجره خود نرمش می کرد، می گفتند تقوای او کم شده و رو به دنیا آورده و اگر می خواست ورزش کند گویی از دین خارج بود. برخی همین که ذره ای نشاط در بین مردم بوجود می آید، می گویند اشکال دارد. چطور گریه کردن به هر مقدار که باشد، حلال است اما خندیدن و نشاط، حرام؟ حداقل در ایام عید نوروز که ایام ولادت حضرت زهرا(س) هم هست،اجازه دهیم مردم در کشور نشاط داشته باشند. مردم تحمل، صبر و سکوت کردند ، حرف نزدند و به خیابان ها نیامدند و انتخاباتی با امنیت کامل و با شکوه و حضور حداکثری و سختی هایی که رقابت داشت، برگزار شد. برخی بخاطر انتقاد از دولت، کل اعتماد عمومی را زیر سوال می برند و این خیانت به کشور و نظام است مگر می شود، برای کسب پیروزی یکی از جناح ها اصلاً در رقابت حضور نداشته باشد، گفت: بعضی ها از آنجا که آمادگی ندارند، به دنبال حذف رقیب هستند، تا یکه تاز باشند برخی تصور می کنند که فقط باید مشت گره کرده و فریاد بزنند. برخی سایت ها و روزنامه ها فکر می کنند که اگر از برجام تعریف کنند این موضوع تعریف از دولت محسوب می شود. نمی دانم چرا برخی از نو و جدید بدشان می آید؟ دلیل این سخنان بعضا بی ربط و احساسی و به دور از منطق را می توان در کلماتی جست وجو کرد که در بررسی سخنان رئیس جمهور در مراسم تنفیذ و تحلیف برجسته شده است. وعده هایی که همچنان وعده باقی مانده است و جز برخی کارهای شعاری نظیر منشور حقوق شهروندی، اتفاق ملموس و دندان گیری شکل نگرفته است. دولت یازدهم این روزها مایوس تر از همیشه است. با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم، دولتی که با وعده های اجرایی نشده باید در مقابل کاندیداهایی قرار بگیرد که حالا آنها می توانند به عنوان منتقد دولت مستقر آن را به چالش بکشند و طبیعتا وقتی کار به بحث ها و مناظره ها و آمار و ارقام بکشد، باید دست خود را به علامت تسلیم بالا ببرد. برای همین تنها راه پیشنهادی مشاوران نزدیک و آشنای رئیس جمهور این است که رو به فضاسازی بیاورند و با جمله های بی ربط و به ظاهر بی هدف و انداختن توپ در زمین «برخی» و «برخی ها» فضای احساسی را بر اتمسفر منطقی چیره کنند و از این آب گل آلود برای خود رای بگیرند. باید به این دولت و رئیس جمهور محترمش حق داد. جیب خالی دولت در زمینه اقتصاد معیشت مردم و دست خالی تر آنها در دوران پسابرجام کار را به جایی رسانده حالا «کود استاندارد» و «سگ موادیاب» جزو گشایش های پسابرجام تلقی شود. ایمان شریعتی

یکشنبه ، ۲۸خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: روزنامه سیاست روز]

[مشاهده در: www.siasatrooz.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]