محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831953303
خاطرات خواندنی مسیح مهاجری از کودتا برای از بین بردن امام تا سفارش ایشان درباره آیت الله منتظری - پایگاه خبری تحلیلی رویداد24
واضح آرشیو وب فارسی:رویداد24: جماران با مسیح مهاجری مدیرمسئول روزنامه جمهوری اسلامی گفتگویی کرده است که در آن به نگاه امام به رسانه ها، کودتا برای منفجر کردن جماران و ...اشاره شده است.رویداد۲۴ - جماران با مسیح مهاجری مدیرمسئول روزنامه جمهوری اسلامی گفتگویی کرده است که در آن به نگاه امام به رسانه ها، کودتا برای منفجر کردن جماران و ...اشاره شده است. بخشی از گفت و گو با مسیح مهاجری به شرح زیر است؛ با توجه به این جایگاه مهم که شما از سالهای اولیه پیروزی انقلاب داشتید، لطفا برای ما بفرمایید که مهمترین توصیه هایی که امام در طول حیاتشان به شما به عنوان یک مدیر رسانه داشتند چه نکاتی بودند؟ رابطه امام با روزنامه جمهوری اسلامی و شخص من معمولا از طریق مرحوم حاج احمد آقا صورت می گرفت و یا به دستور حاج احمد آقا بعد از اینکه امام به ایشان چیزی می گفتند یکی از افراد دفتر تلفن می زدند و مطلب را به من می گفتند گاهی خود حاج احمد آقا مستقیم به من می گفتند و گاهی هم به دفتر می گفتند که دفتر بگوید. چند مورد آن را الآن می گویم چون به نظرم جزء خاطرات مربوط به امام و ارتباط امام با رسانه ها خوب است که ثبت شود و وجود داشته باشد. من به صورت پراکنده بعضی جاها اینها را گفتم ولی اینجا به صورت یکجا بگویم بد نیست که ثبت شود چون مهم است. اجابت درخواست آیت الله شریعتمداری توسط امام یکی از این موارد مربوط است به زمانی که آقای شریعتمداری با آقای ری شهری در مورد کودتایی که آقای شریعتمداری مدتی به خاطر آن محصور شده بود مصاحبه ای کردند و بعد هم جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از ایشان سلب مرجعیت کرد. ایشان گفت و گویی با آقای ری شهری داشت که در آن گفت و گو یک حالت عذرخواهی هم بود و از تلویزیون پخش می شد. ما آن روزها به دلیل کارهای زشتی که آقای شریعتمداری انجام داده بود مقاله چاپ می کردیم. برای اینکه اینجا مسأله روشن تر ثبت شود و بماند من باید بگویم که کودتایی را عده ای طراحی کرده بودند و قرار بود آیت الله آن کودتا که بعدا رهبری کشور را بر عهده می گیرد آقای شریعتمداری باشد و بنا بود در آن کودتا جماران بمباران شود و امام از بین برود و در فقدان امام آقای شریعتمداری رهبر انقلاب و کشور شود. بعضی منبری های آن زمان که وابسته به دوران شاه بودند و با شریعتمداری هم در ارتباط بودند دست اندرکار بودند؛ قطب زاده که یک زمانی رئیس رادیو تلویزیون بود و یک زمانی وزیر خارجه هم شد دست اندرکار این کودتا بود که قبل از اجرا کشف می شود، همه اطلاعات مربوط به کودتا در اختیار قرار می گیرد، و بعد جامعه مدرسین از آقای شریعتمداری سلب مرجعیت می کند و آقای شریعتمداری مدتی در خانه خودش محصور می شود. در این شرایط آقای ری شهری با او صحبتی می کند و این صحبت از تلویزیون پخش می شود. آقای ری شهری وزیر اطلاعات بود؟ بله آقای ری شهری وزیر اطلاعات بود. آقای ری شهری در این زمینه کتاب هم نوشته است. متن کاملش در کتابشان هم آمده است؟ بله. ما آن روزها به همین مناسبت که آقای شریعتمداری این کارها را کرده بود در روزنامه مقاله می نوشتیم و مسائل پشت پرده این قضایا را افشا می کردیم و یکی از دلایل جاذبه هایی که آن زمان این روزنامه داشت همین است که کارهای این طوری انجام می دادیم و برای مردم هم جاذبه داشت که بدانند چه اتفاقاتی افتاده است. همان شب هم که این برنامه پخش می شد ما چند مطلب به چاپخانه فرستاده بودیم. آن زمان هم چاپخانه مثل الآن دستگاه دیجیتالی نبود و حروف چینی دستی بود. کارها شده بود و حروف چینی شده بود و صفحه ها بسته شده بود و مصاحبه که پخش شد من خودم هم در تحریریه پای تلویزیون نشسته بودم و مصاحبه تمام شد و پشت میزم رفتم که بنشینم و فکر کنم و چیز جدیدتری هم بنویسیم که تلفن زنگ زد و من گوشی را برداشتم و دیدم که حاج احمد آقا است. (این یکی از مواردی بود که حاج احمد آقا شخصا پیام امام را به من منتقل می کردند) سلام و احوال پرسی کردیم و گفتند که امام پیغامی برای شما دارند و من گفتم همین الآن باید به شما این را بگویم. پرسیدم پیغام چیست؟ گفتند امام فرمودند از این لحظه علیه آقای شریعتمداری هیچ چیزی در روزنامه چاپ نکنید. علتش این بود که آقای شریعتمداری در آخر مصاحبه وقتی از او پرسیدند خواسته ای داری یا نه؟ گفته بود از آیت الله خمینی میخواهم به روزنامه ها بگویند که دیگر روزنامه ها علیه من چیزی ننویسند. امام این را شنیدند و این دستور را دادند. حاج احمد آقا گفت امام فرمودند به شما بگویم از این لحظه در روزنامه هیچ چیزی علیه آقای شریعتمداری چاپ نکنید. من گفتم ما یک چیزهایی به چاپخانه فرستادیم و حروف چینی و صفحه بندی شده و الآن هم آخر شب است، به امام بگویید اجازه بدهند ما اینها را چاپ کنیم و از فردا چشم. خودمان هم یک خورده انگیزه داشتیم که از این کارها بکنیم چون از دست آقای شریعتمداری ناراحت بودیم. گفتند من از امام می پرسم و به شما می گویم. (ضمنا اینجا این را بگویم که حاج احمد آقا امانتدار بود. یعنی همین نمونه نشان می دهد.) تلفن قطع شد و شاید یکی دو دقیقه هم نشد و دوباره زنگ زده و گفتند که من از امام پرسیدم و امام گفتند نه خیر بگویید همین امشب قطع کنند و فردا صبح که روزنامه در می آید هیچ چیزی علیه آقای شریعتمداری نباشد. ما هم اطاعت کردیم و هر چیزی به چاپخانه فرستاده بودیم برگرداندیم و مطالب دیگری که مربوط به آقای شریعتمداری نبود آن شب فرستادیم و چاپ کردیم و فردا صبح که روزنامه بیرون آمد هیچ چیزی در مورد آقای شریعتمداری نداشت. این قضیه، چند مطلب را نشان می دهد. یک مطلب که اولین و مهمترین مطلب است این است که علی رغم اینکه قرار بود در این کودتا امام نابود شود و از بین برود و بنا بود این کودتا علیه انقلاب و نظام باشد در عین حال امام این تقاضای آقای شریعتمداری را فورا اجابت کردند و همان لحظه دستور دادند که مطالب را قطع کنید. نکته بعدی که از نظر خود من اهمیت دارد این است که امام فردی را برای این انتقال مطالبشان در نظر گرفته بودند که با همین روشی که من برای شما تعریف کردم نشان داد که فرد مورد اعتمادی است که حاج احمد آقا باشد. ما خیلی جاها دیده ایم که خیلی از دستورات صادر می شود ولی این وسط اتفاقاتی می افتد و قضیه جور دیگری پیش می رود اما امام خیلی در این مسائل دقیق بودند و انتخاب حاج احمد آقا نشان دهنده همین بود. بعدها امام خودشان در یادداشت هایی که در مورد حاج احمد آقا نوشتند به همین نکته تصریح کردند. این کار خیلی بزرگی بود و همیشه معروف بود امام جزء مراجعی بودند که در بیت خودشان مراقبت های زیادی داشتند و بیت امام همیشه پاکترین بیت بود که از زمان مرجعیت امام قبل از انقلاب همه جا گفته می شد و زبانزد بود. ممکن است این ابهام پیش بیاید که در مطالبی که شما و دیگران در مورد نوژه و آقای شریعتمداری می نوشتید، با امام چک می کردید آیا روزنامه مستقل بود؟ نه، اصلا. امام هیچ وقت در مطالب روزنامه دخالت نمی کردند یعنی امام به این چیزها ورود نمی کرد؟ هیچ وقت امام در هیچ یک از مطالب روزنامه دخالتینداشتند؛ نه خودشان و نه با واسطه ولو با چند واسطه. این یکی از نکات خیلی مهم است و خوب شد این سؤال را مطرح کردید. امام هیچ وقت دخالتی در مورد مسائل روزنامه نمی کردند من که به عنوان روزنامه جمهوری اسلامی همه مطالب این روزنامه را می دانم می گویم و روزنامه های دیگر هم قطعا همین طور بود. یعنی مشی امام این نبود. ولی امام همیشه روزنامه را می خواندند. این را مسلم می دانیم. بعدا نمونه آن را خواهم گفت. مطلب بعدی هم اینکه برای خود من چون با حاج احمد آقا از دوران طلبگی رفیق بودم و سوابقی با ایشان داشتم که چند سال پیش در مصاحبه ای به مناسبت سالگرد ایشان در اواخر اسفند ماه خاطراتم از ایشان را گفتم و یک صفحه کامل در روزنامه جمهوری اسلامی چاپ شد. من شناختی که از ایشان داشتم برای من جالب بود که حاج احمد آقای قبل از انقلاب با حاج احمد آقای بعد از انقلاب که فرد اول کنار امام و در واقع دستیار اول امام شده بود و قدرت بالایی بود که کسی در کنار امام باشد، این حاج احمد آقا همان حاج احمد آقا با همان تواضع و اخلاص و با همان امانتداری بود. این برای من خیلی جالب بود و لابد رمز اعتماد امام هم به حاج احمد آقا همین بود. اینها چیزهایی بود که از مسأله پیام امام برای آقای شریعتمداری من همان زمان فورا به ذهنم آمد. البته این که برای امام انقلاب، نظام، کشور، ملت و حیثیت افراد مهم است نکات مهمی بود که در ماجرای آقای شریعتمداری ما کاملا حس کردیم. شما را نمی دانم ولی من اگر بودم آقای شریعتمداری ده تا از این خواهش ها هم می کرد وقتی قرار بود من را بکشند و با انقلاب و کارهایی که من کرده بودم این جور برخورد کنند معلوم نبود به این آسانی بگذرم ولی امام گذشتند و خیلی هم سریع عمل کردند. این یکی از خاطرات جالب بود که من داشتم. مخاطب این موضوع جوانان امروز هستند و در سال های اخیر هم مواردی بوده که شما بهتر از من می دانید. اساسا اینکه جامعه مدرسین مرجعیت بدهد یا مرجعیت را سلب کند یک بدعت نیست؟ یعنی مرجعیت مقامی است که داده شود و گرفته شود؟ مرجعیت راهکار قانونی ندارد و راهکار تخصصی دارد و راهکار تخصصی آن هم این است که اگر دو نفر خبره، (یعنی کسانی که در حوزه تحصیل کرده باشند و میزان علم افراد و خصوصیاتی که یک مرجع باید داشته باشد را بتوانند تشخیص دهند و لازم نیست مرجع باشند و می توانند از فضلای حوزه باشند) دو نفر عادل با این خصوصیات یک نفر را به عنوان مرجع معرفی کنند افرادی که می خواهند تقلید کنند می توانند تقلید کنند. این راهکار پیدا کردن مرجع است؛ غیر از کار علمی مثل تحقیقات و کار و رساله و امثال آن، راه اینکه مردم بدانند فردی مرجع هست یا نیست این است و هیچ قانونی نداریم که بگوید این آقا مرجع است و دیگری نیست. همیشه از قدیم مرجع این جور تعیین می شد و الآن هم همین است و راه دیگری هم ندارد. این که راه های تبلیغاتی وجود داشته باشد که عده ای یک نفر را مرجع کنند یا از مرجعیت بیاندازند البته راه های انحرافی است که الآن هم ممکن است وجود داشته باشد ولی راه شرعی آن همین است که من گفتم و غیر از این راه دیگری وجود ندارد. پیرو این راه که راه اصلی و دستور دین است جامعه مدرسین به عنوان جمعی از کسانی که دارای همین شناخت و تخصص هستند، من آن زمان را می گویم ممکن است الآن تفاوت هایی وجود داشته باشد و من کاری به این زمان و مصداق اعضای جامعه مدرسین الآن ندارم و قضاوتی در مورد آنها نمی کنم، در جامعه مدرسین آن زمان افراد انقلابی، مجتهد، صاحب نظر، قابل اعتماد و عادل بودند. این افراد که البته دو نفر از آنها کفایت می کند با معیاری که من گفتم اگر بگویند کسی مرجع تقلید است و یا بگویند ویژگی هایی که باید در یک مرجع تقلید باشد الآن دیگر در این آقا نیست، چون ویژگی ها از مرجع تقلید سلب هم می شود و اگر سلب شد باید تشخیص دهند، می توانند این تشخیص را اعلام کنند. البته این طور نیست که این موضوع یک قانون باشد؛ یعنی وقتی که آنها گفتند فرد مرجع باشد و یا نباشد. مردم با گفته اینها، هم زمانی که می گویند مرجع است و هم زمانی که می گویند ویژگی های مرجعیت از فردی سلب شده است از نظر شرعی می توانند به این صحبت اعتماد کنند. فلسفه این ماجرا این است. یعنی جامعه مدرسین نه به عنوان نهادی که قانونا می تواند بگوید چه کسی مرجع است و چه کسی مرجع نیست، از باب این تخصص و از باب اینکه ما شرعا باید به متخصص مراجعه کنیم. مثل پزشک، اگر از یک پزشک بپرسید در یک مریضی من برای جراحی و یا یک موضوع دیگر به کدام یک از پزشکان می توانم مراجعه کنم کار معقولی است و در این زمینه هم همین طور است. یا الآن که نظام مهندسی وجود دارد و مهندس ناظر به شما معرفی می کنند به معنای مراجعه به متخصص است و این هم همین است. من که گفتم در این زمینه صحبت هایی وجود دارد و خود من هم با مسائلی مواجه شدم از این نظر می گویم که گاهی دیدیم که برخورد سیاسی شد. جایی که برخورد سیاسی شود، که فرق هم نمی کند از چه کسی باشد، یعنی به دلیل اینکه کسی به دلیل اینکه از نظر سیاسی مورد پسند من نیست بگویم مرجع تقلید نیست، قابل قبول نیست. چون حرفی که زدیم در بستر تخصصی بود و نه بستر سیاسی. وقتی از بستر تخصص خارج و وارد بحث سیاسی می شود، یعنی من این آقا را به دلیل اینکه با من همراهی نمی کند مرجع نمی دانم، یا با اهداف مورد نظر من همراهی نمی کند من مرجع نمی دانم، این مرجع ندانستن ارزشی ندارد. همین الآن بعضی از آقایان را داریم که واقعا مرجع هستند و عده ای گفتند مرجع نیستند و کسی هم به این حرف اعتنا نکرد چون سیاسی و سیاست بازی بود. موردی هم که خود من با آن برخورد کردم این بود که عده ای از مراجع قم مطلبی را در مورد رژیم صهیونیستی گفته بودند و ما خودمان در روزنامه عکس آن چهار یا پنج مرجع را چاپ کردیم و اسمشان را هم آوردیم و نوشتیم که این پنج مرجع علیه رژیم صهیونیستی بیانیه دادند و مثلا کشتار غزه را محکوم کردند. وقتی این مطلب منتشر شد بعضی از این آقایان که نمی خواهم اسم ببرم اعلام کردند که این روزنامه بی خود این کار را کرده چون یکی از این آقایان مرجع نیست و گفتند که ما دیگر روزنامه شما را نمی خوانیم برای اینکه شما گفتید که این فرد مرجع است. ما خندیدیم و گفتیم شما نخوانید، روزنامه ما طوری نمی شود چون همه می خوانند. بعد هم دیدیم که هیأت نظارت بر مطبوعات وزارت ارشاد نامه ای به عنوان تذکر به من داد که شما گفته اید این فرد مرجع است و او مرجع نیست. من نامه ای به آنها نوشتم که هم نامه آنها و هم نامه خودم را دارم. نامه نوشتم و برای همه اعضای هیأت نظارت فرستادم و اصل مطلبش این است که نوشتم من خودم جزء کسانی هستم که می توانم تشخیص بدهم کسی مرجع هست یا نیست و شما حق ندارید در مورد اینکه کسی مرجع هست یا نیست حرفی بزنید. من تشخیص دادم مرجع است و نشانه این هم همین که مقلد دارد. چون نشانه مرجع دو چیز است یکی تشخیص متخصص و دیگری داشتن مقلد است. بنابر این شما حق ندارید در این مسأله وارد شوید و ما به حرف شما اعتنایی نخواهیم کرد و به کارمان هم ادامه دادیم و بعد از آن هم همان آقا را به عنوان مرجع مطرح کردیم. پس یک جاهایی ممکن است اتفاق بیافتد که عده ای بر اساس اغراض سیاسی بگویند یک نفر مرجع نیست و یا بخواهند برای استفاده در آینده کسی را که مرجع نیست با تبلیغات و تزریق پول مرجع کنند که این هم درست نیست. مرجعیت همان راهکار شرعی خودش را دارد که از قدیم بوده و به انقلاب هم ربطی ندارد و از مرجعیت افتادن هم همین طور است. یعنی کسی ممکن است شرایط را از دست بدهد و دیگر مرجع نباشد. ممکن است عدالتش را از دست بدهد و یا به واسطه به وجود آمدن عارضه ای در ذهن و یا جسمش علمش را از دست بدهد اینها جزء چیزهایی است که شرعا شرایط مرجعیت را از بین می برد. بعضی ها هم ممکن است بتوانند این را تشخیص دهند و مرجعیت را سلب کنند. بنابر این راهکار شرعی دارد و اغراض سیاسی را نباید با آن قاطی کرد و جوانانی هم که می خواهند این مسأله را دقیق متوجه شوند باید همین مسأله را در نظر داشته باشند که راه شرعی دارد و اگر به اغراض سیاسی آلوده شود نباید اعتنا کرد. من و شما این را قبول داریم، ولی جوان امروز می گوید اگر جامعه مدرسین زمان امام می توانسته الآن هم می تواند. نگفتم نمی تواند. حرف من این نبود. اینکه می فرمایید مسأله سیاسی است از کم کاری ما است که گفته شده چون آقای شریعتمداری مخالف امام بود، او را زدند. من برای همین گفتم اغراض سیاسی؛ اغراض سیاسی یا سیاست بازی غیر از سیاسی است. لذا من سیاسی را که چند بار تکرار کردم بعد بازی سیاسی و بعد اغراض سیاسی گفتم. برای همین اینها را گفتم و به همین نکته ای که شما اشاره کردید می خواستم توجه کنم و توجه بدهم و مطلب را بگویم که همین جامعه مدرسین امروز هم می تواند اگر چیزی را واقعا از نظر شرعی احساس مسئولیت کردند اعلام کنند. سلب مسئولیت به معنای قانون نیست ولی به معنای یک شهادت شرعی هست. اگر جامعه مدرسین بر اساس دلایل شرعی این کار را انجام دهد کسی نمی تواند محکوم کند. این حرف را نزدیم که آن زمان می توانستند و الآن نمی توانند؛ این حرف را نزدیم و نمی زنیم. می گوییم هر زمان چه جامعه مدرسین و چه هر کسی بر اساس ادله شرعی بگویند کسی مرجع است یا نیست مسموع و قابل قبول است اما اگر ادله شرعی نباشد و من با اغراض سیاسی بگویم مسموع است. این حرف برای جوانان قابل قبول است؛ چرا نیست؟ برداشتی که می شود این است که جامعه مدرسین افراد ذی نفوذ بودند و صحبت آنها از موضع قدرت هم هست و صرفا از موضع حوزوی نیست. ما باید به «واقعیت ها» اهمیت دهیم و نباید به «می گویندها» اهمیت دهیم. مگر کسانی نیستند که علیه خدا حرف می زنند؟ بنابر این تسلیم شدن به اینکه می گویند معنی ندارد. همین الآن در مورد پیامبر اکرم (ص) خیلی حرف ها در دنیا هست، در مورد ائمه و قرآن هم هست، با حرف زدن و می گویند چیزی حل نمی شود. هم ما، هم شما و هم همه کسانی که می گویند باید به سراغ واقعیت برویم. صرف اینکه کسی طرفدار امام بود و چون این کودتا علیه امام بود گفتند مرجع نیست به این معنا نیست که از موضع قدرت این حرف را زده اند و واقعی نبوده است. مثلا خود ما این را بررسی کنیم که یا کودتا بوده و یا نبوده؛ اگر نسبت داده بودند و چنین چیزی نبوده از بیخ همه چیز بی خود است ولی اگر شواهدی وجود دارد باید بپذیریم. اسناد و مدارک این آقا در کتاب آقای ری شهری منتشر شده است. البته از قبل هم در مورد آقای شریعتمداری مطالب دیگری وجود داشته است. وقتی اسناد و مدارک وجود دارد و می دانیم که چنین کار خلافی کرده غیر از جامعه مدرسین من و شما با عقل خود ببنیم کسی که چنین کاری را انجام داده می تواند مرجع باشد؟ نمی تواند. این بحث ساده است و احتیاجی نداریم به اینکه بگوییم جامعه مدرسین او را خلع کرده و یا نکرده است. شما به کتاب «من و خاندان پهلوی» نوشته احمدرضا انصاری (پسرخاله فرح پهلوی) مراجعه کنید. ما اولین بار قبل از اینکه این کتاب چاپ شود خودمان آن را به صورت کامل در روزنامه چاپ کردیم. بعد از آن وزارت اطلاعات یا جاهایدیگر آن را به صورت کتاب چاپ کردند. شاید وقتی ما چاپ کردیم عنوان «من و خاندان پهلوی» نبود ولی آنها تحت این عنوان کتاب را چاپ کردند. در این کتاب این آقا که در دربار و کنار فرح بود و از پشت پرده همه مسائل خبر داشت، آنها را آورده است. در این کتاب رابطه آقای شریعتمداری و حزب خلق مسلمان با دربار تشریح شده است. یعنی این اسناد وجود دارد و متعلق به قبل از مسائل کودتا است. من خاطرات مع الواسطه ای از امام در مورد خلق مسلمان دارم و خودم از آقای بهشتی شنیدم که به من گفتند من و آقای موسوی اردبیلی، آقای هاشمی رفسنجانی و آقای خامنه ای با امام صحبت و اصرار کردیم که خواسته های آقای شریعتمداری که می گوید آذربایجان زیر نظر من باشد، من استاندار تعیین کنم و امثال آن را شما قبول کنید و بگذارید این غائله بخوابد. امام فرمودند این کار درستی نیست و شما چنین چیزی نخواهید. ما اصرار کردیم و امام فرمودند این کار درست نیست ولی به خاطر اصرار شما من قبول می کنم. آقای بهشتی برای من ادامه داد ما خوشحال شدیم که امام پیشنهاد ما را قبول کرده و مسأله را حل می کنیم. از بیت امام بیرون آمدیم و سوار ماشین شدیم داشتیم می آمدیم از رادیو شنیدیم که حزب خلق مسلمان رفته رادیو و تلویزیون تبریز و جاهای دیگر را گرفته و همه اتفاق های دیگری که به وجود آمد و ما دیدیم که درست نفهمیده بودیم و امام درست فهمیده بود که به ما می گفت این کار را نکنید؛ چون هنوز هیچ چیز نشده این کارها را انجام دادند. گرفتن رادیو و تلویزیون معنی دارد و معمولا ضد انقلاب این کارها را انجام می دهد. بعضی از آدم های انقلابی علاقمند به امام در همان تبریز و ارومیه و جاهای دیگر نیرو جمع کرده و با خلق مسلمان مقابله کردند و به صورت مردمی خلق مسلمان را کنار زدند که آقای شریعتمداری بعد از آن رو به افول رفت و ماجرای کودتا پیش آمد. کسی که این چیزها را بداند و این اسناد و مدارک را در اختیار داشته باشد، منهای جامعه مدرسین که حکمی داده یا نداده، خودش در مورد چنین آدمی چه قضاوتی می کند؟ این آدم می تواند مرجع تقلید باشد؟ معلوم است که نمی تواند باشد. البته الآن در شرایطی که ما زندگی می کنیم به دلیل بعضی از عملکردها که عده ای از عملکردهای امروز ناراضی هستند، آقای شریعتمداری و آقای منتظری را تبرئه می کنند. آقای منتظری در مقابل امام چه حرف هایی زد؟ همین ماجراها و فایل صوتی که منتشر کردند و یا کاری که در ویژه نامه مرحوم میلانی بعضی آدم های نادان انجام دادند همه به همین مسأله بر می گردد. یعنی جریانی راه افتاده که آدم هایی که مسلم است خلاف کردند را تبرئه می کند و علیه امام جریانی راه افتاده است. ما باید هوشیار و متوجه باشیم که مسأله این نیست. اگر قرار باشد بگوییم «عده ای می گویند»، خب علیه خدا و پیامبر هم می گویند، ما نباید به گفته ها نگاه کنیم و باید به واقعیت ها نگاه کنیم. اسناد و مدارک واقعیت است. امام در تقوا فوق العاده بودند با توجه به اتفاقات پیش آمده آیا ارزیابی و نگاهی که بعضی ها دارند و برخی اتفاقات دوران امام را به امروز تعمیم می دهند درست است؟ یک نکته در این زمینه این است که امام، شخصاّ در همه زمینه ها از جمله تقوا و درستکاری، انسان فوق العاده ای بودند. امام اگر متوجه می شدند جایی دارند سیاست بازی می کنند و می خواهند کسی را منزوی کنند و یا به او لطمه بزنند و یا حتی اشتباه می کنند و در مورد کسی دارند کاری می کنند، آنجا حتی اگر منافع خود امام هم در میان بود می ایستادند. یک نمونه، آقایان نهضت آزادی هستند. عده ای پیش امام آمدند و جوری حرف زدند که امام علیه آنها چیزی بگوید. امام گفتند با آنها کاری نداشته باشید و به امام گفتند علیه شما حرف می زنند که امام در پاسخ گفت «مگر من اصول دین هستم؟» نمونه دیگر این است که در مورد یکی از علمای شیراز خدمت امام آمدند و گفتند که ایشان مروج آقای خویی است. امام گفتند که مروج آقای خویی باشد چه اشکالی دارد؟ منظورشان این بود که وقتی از آقای خویی تقلید می کند از شما تقلید نمی کند. دیدند فایده ندارد، صریح گفتند که مقلدین شما را به آقای خویی بر می گرداند. یعنی می خواستند امام علیه آن عالم شیراز موضع بگیرد که امام با برخورد خود آنها را ناامید کردند و کاری کردند که دیگر از این قبیل حرف ها خدمت امام گفته نشود. این یعنی اینکه امام حتی در مواردی که مربوط به خودشان بود و یا در مورد مسائلی بود که امام زحمت کشیدند و به وسیله انقلاب آنها را به نتیجه رساندند حاضر می شدند برخورد کنند؛ برای اینکه کسی سوء استفاده نکند و علیه کسی یا با اغراض سیاسی و یا با اشتباه، یعنی بعضی مواردی که الآن گفتیم اشتباه است، مثلا فرد خیال می کرد اگر کسی از آقای خویی تقلید کند به انقلاب لطمه می زند، البته اگر جایی امام احساس می کردند که کسی دارد با کار خودش به انقلاب و نظام لطمه می زند چون حفظ نظام را واجب می دانستند برخورد می کردند و این هم برای حفظ نظام و نه حفظ خودشان بود و این هم تقوا و درستکاری بود. امام این بود. تعریفی از امام که من در این چند جمله گفتم روشن است و همه آن را قبول دارند و از مواردی نیست که فقط مورد قبول افراد آشنای با مسائل باشد. یک وقت جوانی که امام را ندیده از یک عده افراد حرف هایی شنیده، از این جور حرف ها هست و ما نباید خودمان را معطل این جور چیزها بکنیم. ما باید به اصل واقعیت ها نگاه کنیم. امام برای مرجعیت هم خیلی اهمیت و ارزش قائل بودند. در دوره قبل از انقلاب که صحبت می کردند در فرمایشات امام است که من دست مراجع را می بوسم و اگر کسی اهانتی می کرد امام پرخاش و او را طرد می کردند. این زیاد اتفاق افتاد. بعد از انقلاب هم با اینکه امام باید در مورد خیلی از مسائل حکم می کردند از قبیل اول ماه و عید فطر یا امام جمعه نصب می کردند ولی از حق خودشان می گذشتند. بعضی از افرادی که در بیت امام بودند الآن هم هستند و می توانید از آنها بپرسید. در مورد عید فطر امام می گفتند به آقای گلپایگانی مراجعه کنید. یکی از اعضای دفتر امام همان زمان به من گفتند که یک سال آقای گلپایگانی نامه ای به امام نوشتند و یا منتشر کردند که در مورد موضوعی اعتراض به امام بود که من جزئیاتش را هم می دانم ولی لازم نیست بگویم. اعضای دفتر گفتند این نامه را به امام نشان ندهیم اما امام متوجه شد، چون امام از مسیرهای دیگری هم اطلاعات را به دست می آوردند و این هوش سیاسی را داشتند که ممکن است اعضای دفتر چیزهایی را از امام مخفی کنند برای فهمیدن موضوعات راه های مختلف به کار می گرفتند، وقتی امام این نامه را دیده بود، فکر کردیم عید فطر امسال دیگر امام نمی گوید به آقای گلپایگانی مراجعه کنید ولی باز دیدیم که گفتند به آقای گلپایگانی مراجعه کنید. یعنی امام خیلی بالاتر از این حرف ها بودند که در مورد مسائل شخصی خودشان یا مسائل دیگری که یا اشتباهاتی در آن هست و یا ممکن است عده ای اغراضی در آن داشته باشند تسلیم شوند. این واقعا تقوای سیاسی است؛ یعنی همان چیزی که یک فرد سیاسی اگر نداشته باشد زمین می خورد و همه را زمین می زند. وقتی امام این تقوای سیاسی را داشتند و برای مرجعیت هم این همه اهمیت قائل بودند، چطور راضی می شوند که با یک مرجع تقلید این طور برخورد کنند؟ یعنی او را از مرجعیت کنار بزنند یا محصورش کنند و یا بعضی اتفاقات این طوری بیافتد. یعنی امام با توجه به تقوا و نگاهی که به مرجعیت داشتند احساس کرده بودند که این آقا سقوط کرده و چون سقوط کرده این برخوردها با او طبیعی است. البته در رابطه با آقای شریعتمداری برخوردها باید شدیدتر از این می بود. چون کودتا جرم بزرگی است. بقیه افرادی که در این کودتا شرکت داشتند را محاکمه و اعدام کردندو با آقای شریعتمداری این کارها را نکردند و حداکثر این بود که محدودش کردند تا از دنیا رفت. بعد از اینکه از دنیا رفت هم وقتی که مسائل تشییع جنازه شد من معتقدم اگر امام می دانستند که می خواهند برای آقای شریعتمداری تشییع جنازه محدودی بگیرند یا جایی دفنش می کنند که در شأنش نیست همانجا امام مداخله می کردند. همین مصاحبه که به ما فوری دستور دادند که دیگر علیه او چیزی ننویسید نشان می دهد که اگر امام متوجه این موضوع هم می شد جلویش را می گرفتند و می گفتند با احترام دفنش کنید. بنابر این من نتیجه می گیرم که امام با ویژگی ها و تقوایی که داشتند و با احترامی که برای مرجعیت قائل بودند و با بی اعتنایی که به قدرت و دنیا داشتند، اگر کاری در مورد کسی اتفاق افتاد حتما از نظر شرعی او را مستحق این کار می دانستند و این را بین خودشان و خدای خودشان حجت داشتند والا این کار را نمی کردند. امام گفتند چرا اینقدر عکس من را چاپ و مطلب من را تیتر می کنید؟ خاطره بعدی از ملاقات شما با امام به عنوان مدیر مسئول روزنامه جمهوری اسلامی است که قبلا جسته و گریخته منتشر شده است؛ می توانید به طول کامل آن جلسه را شرح دهید؟ در اواسط دهه شصت بود که من به دلیل سؤالی که برایم پیش آمده بود در اختلافاتی که بین مسئولین وجود داشت می خواستم تکلیف خودم در روزنامه را بدانم که باید چه کار کنم، یک خط مشی را انتخاب کرده بودیم و می خواستیم به امام هم عرضه کنیم و ببینیم که آن را قبول دارند یا نه، می خواستم خدمت امام بروم و در صدد بودم که خدمت حاج احمد آقا تلفن بزنم و به ایشان بگویم که قراری مشخص کنند و من خدمت امام برسم، در همان روزها بود که حاج احمد آقا تلفن زدند و گفتند امام می خواهند شما را ببینند. چون گفته بودند امام می خواهد من و آقای دعایی روزنامه اطلاعات و آقای سید محمد خاتمی که آن وقت سرپرست روزنامه کیهان بودند را ببینند من به حاج احمد آقا گفتم می خواهم حرف خصوصی بزنم و ایشان گفتند وقتی صحبت های امام تمام شد به آنها می گوییم بروند و شما بمان و با امام صحبت کن. فردا یا پس فردا تماس گرفتند و گفتند که فلان روز صبح ساعت 8 اینجا باشید. ما به حیاط خلوت پشت حسینیه رفتیم و قالیچه ای آنجا پهن کرده بودند و نشستیم و چای برای ما آوردند. من به آقای خاتمی گفتم که شما می دانید امام برای چه ما را خواستند؟ گفت نه. گفتم شما وزیر ارشاد هستید چطور نمی دانید؟ گفت من هم مثل شما وقتی گفتند بیایید آمدم. برای ما سؤال بود که امام چرا ما را احضار کردند؟ خدمت امام رفتیم و امام هم روی مبلی که همیشه می نشستند نشسته بودند. امام فرمودند من مزاحم آقایان شدم برای اینکه به شما بگویم که چرا اینقدر عکس من را چاپ و مطلب من را تیتر می کنید؟ به جای این کار در این مملکت آدم های زیادی هستند که می توانید عکس آنها را چاپ و مطالبشان را تیتر کنید. اگر طبیبی کار خوبی می کند و مریضی را معالجه می کند عکس او را در صفحه اول روزنامه چاپ کنید. اگر کارگری کار خوبی انجام می دهد عکس و تیتر او را بیاورید. اگر دهقانی کار خوبی می کند او را بیاورید. من و آقایان دیگر چون حرف حساب نداشتیم هیچ چیزی نگفتیم. چون حرف درستی بود تسلیم بودیم. می توانستیم بگوییم چون مطالب شما تأثیرگذار است ولی می فهمیدیم که معنی حرف امام این نیست که هیچ وقت مطالب امام را نیاوریم ولی می خواستند به ما توجه بدهند که این همه آدمی که خدمت می کنند را به حساب بیاورید که این مطلب برای ما خیلی مهم بود. ما در روزنامه خاطرات زیادی داریم از آدم هایی که تا به قدرت می رسند دنبال این هستند که عکسشان را چاپ کنیم و تیتر بیاوریم و اگر جایی تیتر نیاوریم اعتراض می کنند و اگر جایی عکس نیاوریم قهر می کنند و اگر جایی آیت الله ننویسیم و حجت الاسلام بنویسیم به آنها بر می خورد. همه نه، ولی عده ای واقعا این جوری هستند. ما این چیزها را داریم و وقتی دیدیم امام این طور حرف زدند برای ما خیلی جالب بود. اصلا جاذبه امام همین ها بود. یعنی امام خودشان را نمی دیدند و یک وقت هست که فرد خودش را نمی بیند و اعتنایی نمی کند و چیزی نمی گوید و یک وقت هم انگیزه می شود که دیگران را بخواهد و بگوید که چرا این کار را می کنید؟ چرا من را مطرح می کنید؟ این بالاتر از حد معمولی است که کسی نمی خواهد خودش را مطرح کند. امام می گوید اصلا مطرح نکنید. آقایان رفتند و من و حاج احمد آقا و امام ماندیم. من مطلبم را گفتم و امام فرمودند که من هر روز روزنامه شما را می بینم؛ روشی که دارید خوب است همین را ادامه بدهید. ما هم فهمیدیم باید چه کار کنیم. نمی توانید به موضوع اشاره کنید؟ نه. شاید یک وقتی بتوانیم الآن نمی توانیم. حتی خصوصی بعد از مصاحبه هم نمی توانم بگویم. علتش هم این است که همین کار را عده ای کردند با ما مصاحبه کردند و ما انجام دادیم و جلوی در وقتی داشتیم می رفتیم سؤالی کردند و فکر کردیم این جزو مصاحبه نیست اما در مصاحبه منتشر کردند. بنابر این احتیاط می کنیم. امام فرمودند «رابطه ما با مردم متعلق به قبل از رادیو و تلویزیون است» تقریبا یک هفته بعد و شاید هم کمتر دیدم که رادیو و تلویزیون دارد فرمایشات امام در دیدار با مدیران خود رادیو و تلویزیون را منتشر می کند. من به آقای محمد هاشمی که آن وقت مسئول صدا و سیما بود تلفن زدم و گفتم شما خدمت امام رفتید یا امام شما را خواستند؟ گفت امام ما را خواستند. گفتم همین هایی که پخش شد، بود یا امام چیزهایی دیگری هم گفتند؟ چون من حس کردم باید همین قضیه ما باشد. گفت امام مطلب دیگری داشتند. گفتم مطلب چه بود؟ گفت امام به ما گفتند که چه خبر است تا من پیچ رادیو و تلویزیون را باز می کنم حرف و عکس من است؟ این همه آدم در این مملکت کار می کند. چرا آنها نه و چرا من؟ گفتم شما چه گفتید؟ گفت من گفتم آقا اگر ما شما را مطرح نکنیم مردم دانه دانه آجرهای سازمان صدا و سیما را می کنند و به سر ما می زنند. امام فرمودند «رابطه ما با مردم متعلق به قبل از رادیو و تلویزیون است». این خیلی جمله مهمی است. یعنی اینکه رادیو و تلویزیون ما را به قدرت نرسانده و ما را به انقلاب و پیروزی نرسانده و مردم که ما را همراهی کردند و انقلاب را با هم به اینجا رساندیم معجزه رادیو و تلویزیون و رسانه ها نبوده؛ به دلیل ویژگی هایی که هم مردم داشتند و هم ما داشتیم ارتباطی با مردم داشتیم و رابطه ای که بین مراجع و روحانیت با مردم وجود داشت عامل رسیدن انقلاب به پیروزی بود و رادیو و تلویزیون در خدمت قرار گرفت؛ نه اینکه رادیو و تلویزیون ما را به اینجا رسانده باشد. این خیلی حرف بزرگ و مهم و توجه دادن به چیز عجیبی بود که خیلی ها همین الآن به آن توجه ندارند و اینها را برای بزرگ کردن خودشان و امیال خودشان، کوبیدن دیگران و خیلی چیزهای دیگر وسیله قرار دادند. این خیلی مهم است و یکی از خاطرات بسیار زیبایی بود که ما با امام داشتیم. شما این قضیه را رعایت کردید؟ نه. ولی توجه کردیم که دیگران را هم مطرح کنیم. امام حرفی می زد که روی جامعه تأثیر می گذاشت. هر وقت امام در حسینیه جماران سخنرانی داشت من می رفتم و آقای توسلی ظاهرا جزو کسانی بودند که این کارت ها را می فرستادند و گاهی وقت ها که من نمی رفتم تلفن می زدند که چرا نیامدی؟ خیلی اصرار داشتند که شرکت کنیم. یکی از این روزها که عید فطر بود امام فرمودند: «ملت ایران الهی شده است». با مقدماتی در مورد ماه رمضان و عبادات این جمله را گفتند. اگر من آن وقت این جمله را تیتر صفحه اول نمی کردم باید خودم را سرزنش می کردم چون خیلی جمله ناب و تاریخی ای است و معنویت از آن می بارد. البته امام معمولا حرف های تأثیرگذار داشتند و ما نمی توانستیم اصلا مطرح نکنیم. اما به این معنا که آن بخش مورد نظر امام که می خواستند به ما توجه بدهند که دیگران را هم فراموش نکنید و مطرح کنید را عمل کردیم و الآن که شما می بینید که روزنامه جمهوری اسلامی بعد از رحلت امام هر روز عکس و جمله ای از امام را در صفحه اول خودش دارد به این دلیل بود که همین فرمایش امام در من این تأثیر خاص را گذاشت که فکر کردم الآن که امام نیستند باید کاری کنیم که امام فراموش نشود و هر روز امام را یادآوری کنیم و هر هفته شنبه ها ما یک صفحه مربوط به امام داریم و اگر چون جا نداشته باشیم چیزی را حذف کنیم صفحه امام را حذف نمی کنیم. علتش این است که من احساس می کنم در جامعه واقعا جریان مرموزی برای به فراموشی سپردن امام، افکار و راه امام وجود دارد. لذا ما رسانه ای ها وظیفه داریم که نگذاریم و در حدی که می توانیم این کار یعنی مطرح کردن امام و اندیشه های امام را وظیفه حتمی خودمان بدانیم و انجام دهیم و دنبال این باشیم با کسانی که می خواهند امام مطرح نباشد، فراموش شود و افکار امام در جامعه مطرح نباشد مقابله و مبارزه کنیم. امام فرمودند به آقای ولایتی بگویید هم ایشان کار خود را انجام دهد و هم روزنامه مطلب خود را بنویسد لطفا خاطره ملاقات بعدی با امام را نیز بفرمایید. یک مورد دیگر از این خاطرات این است که ما زمانی مقالاتی با عنوان «نگذارید جوجه ها کرکس شوند» در مورد ظلمی که خوانین به مردم می کردند و زمین های آنها را می گرفتند می نوشتیم. انقلاب که شد بعضی از خان ها مردند و بعضی به خارج رفتند و بچه های بعضی از آنها آمدند و حکمی گرفتند. به ما گزارش رسید که خیلی جاها دارند این کار را انجام می دهند و زمین ها به این شکل از دهقانان و کشاورزان گرفته می شود و به خوانینی که صاحب ملک هم نبودند داده می شود. خوانین همیشه زورگو بودند. ما شروع به چاپ کردن این گزارش کردیم. عده ای به ما گفتند این کار خوب نیست. گفتیم چرا خوب نیست؟ گفتند بچه های جبهه ناراحت می شوند. شما این را متوقف کنید. آدم های دلسوز این را می گفتند چون نگاهشان این بود اما ما این نگاه را قبول نداشتیم. این موضوع را از طریقی به گوش امام رساندیم و امام فرمودند کار روزنامه کار درستی است و آن را ادامه دهید. ما هم ادامه دادیم و خیلی خوب بود و ثمرات زیادی داشت چون آن راه بسته شد و جلوی این تجاوزها به حقوق مردم آن زمان گرفته شد. این هم یکی از خاطرات است که امام خیلی به جبهه اهمیت می دادند. استدلال امام این بود که بچه ها احساس می کنند کسانی هستند که از حقوق ما پشت جبهه دفاع می کنند. بنابر این ما در جبهه با دلگرمی بجنگیم. این استدلال درستی بود و ما هم همین استدلال را داشتیم و دیدیم که امام فرمودند که روزنامه این کار را ادامه دهد. یک مورد دیگر به وزارت خارجه و دولت انگلیس مربوط است. در دولت آقای مهندس موسوی، آقای ولایتی وزیر امور خارجه بود و مدتی در سفارتخانه انگلیس در تهران سفیر حضور نداشت و یا سفارتخانه بسته بود و یا با سطح پایین تری اداره می شد. خبردار شدیم که آقایی را به عنوان سفیر معرفی کردند که سابقه اطلاعاتی از طرف دولت انگلیس در ایران دارد و مأمور اطلاعاتی انگلیس بوده و زبان فارسی هم بلد است، ما حساس شدیم و چون معمولا سرمقاله های حساس را خودم می نویسم مقاله ای با عنوان «پدر شیطان» نوشتم و در روزنامه چاپ شد. محتوای مقاله این بود که اگر آمریکا شیطان بزرگ است انگلیس پدر شیطان است. برای اینکه این انگلیس ها بودند که به آمریکا رفتند و آنجا را به دست گرفتند، سرخ پوست ها را کشتند یا منزوی و بر آنها حکومت کردند و الآن دو قرن بیشتر نیست که آمریکا تأسیس شده و دولت آمریکا عمر زیادی ندارد. اینها بچه های همین انگلیسی ها هستند؛ پس اگر آمریکا شیطان است انگلیس پدر شیطان است. حالا ما چطور آمدیم با آمریکای شیطان این برخورد را کردیم و به پدر شیطان اجازه دادیم که چنین آدمی را به عنوان سفیر معرفی کند؟ خصوصیاتش را نوشتیم و نوشتیم وزارت خارجه چرا این کار را کرده است؟ باید تجدید نظر کند. این موضوع چطور به گوش شما رسیده بود؟ شما که رسانه ای هستید نباید این سؤال را بپرسید؛ چون رسانه راه هایی دارد. یک وقتی گروهی از آمریکا به اینجا آمده بودند و می خواستند پنهانی روابطی را برقرار کنند و در هتل استقلال بودند و با یک اتوبوس این طرف و آن طرف می رفتند. ما چیزهایی علیه آنها داشتیم و بچه هایی هم رفتند آنها را دنبال کردند و آنها ترسیدند و فرار کردند. ما در روزنامه چاپ کردیم و وزارت اطلاعات حساس شد که این کار روزنامه است که چنین اتفاقی افتاده است و پرسیدند که این اطلاعات را از کجا آوردید؟ ما گفتیم بنده خدایی آمد این اطلاعات را اینجا گذاشت و رفت. بلدیم جواب بدهیم. بالأخره رسانه منابعی دارد و برای ما هم منبع موثقی بود. بعد ساعت دو بعد از ظهر من دیدم رادیو دارد از امام مطالبی پخش می کند و امام فرمودند که فرزندان من نگران نباشید من سیاست خارجی را زیر نظر دارم. من نگران شدم که شاید امام دارد به ما می گوید که چرا این مقاله را نوشتید؟ بعد از این اخبار، به حاج احمد آقا تلفن زدم و گفتم که ماجرای این حرف امام چیست؟ امام مقاله امروز ما را خواندند؟ حاج احمد آقا گفت: اتفاقا امروز صبح برای آقای ولایتی که در نیویورک بود مقاله شما را فکس کردند و خواند و ناراحت شد و به آقای بشارتی که آن وقت قائم مقام وزارت خارجه بود تلفن زد و گفت از دفتر امام بپرسید که اگر روزنامه حق دارد ما این کار را نکنیم و اگر ما حق داریم به روزنامه بگویید ننویسد. گفتم شما از امام پرسیدید؟ گفتند امام فرمودند به آقای ولایتی بگویید هم ایشان کار خود را انجام دهد و هم روزنامه مطلب خود را بنویسد. این برای ما رسانه ای ها خیلی مهم است. یعنی رسانه اگر اطلاعات درست را منتقل و نقد می کند بگذارید کارش را انجام دهد؛ بی انصافی و بد اخلاقی نکند بگذارید کارش را بکند. دستگاه ها هم اگر فکر می کنند راهشان را درست می روند کار خودشان را بکنند و نقد هم باشد هیچ اشکالی ندارد. اتفاقا ما از طریق نقد خوب خیلی ثمرات دیدیم. من وقتی که آقای هاشمی رفسنجانی(ره) رئیس مجلس بودند خدمت ایشان رفتم. روز قبل از دیدار من با ایشان رئیس مجلس الجزایر به اینجا آمده بود به دعوت آقای هاشمی و با ایشان ملاقات کرده بود. آقای هاشمی گفتند رئیس مجلس الجزایر از شما خیلی گله داشت و گفت روزنامه جمهوری اسلامی خیلی علیه ما می نویسد و شما بگویید ننویسد. گفتم شما چه جوابی دادید؟ گفتند من گفتم روزنامه آزاد است و از ما دستور نمی گیرد و کار خودش را می کند. بعد ایشان گفت ما معتقدیم روزنامه باید حرف خودش را بزند تا ما بتوانیم قدرتمند با خارج برخورد کنیم. عین همین را چند بار وزارت خارجه ای ها به ما گفتند. بعضی وقت ها وزارت خارجه ای ها اطلاعاتی به ما می دادند که در مورد موضوعی چیزی بنویسیم تا آنها بتوانند با مسائل سیاست خارجی با دست قوی تری برخورد کنند. چیزی که امام فرمودند که وزارت خانه کار خودش را انجام دهد و روزنامه هم مطلب خودش را بنویسد یک اصل مهم رسانه ای است. من یک وقتی در دهمین سال برگزاری کنفرانس وحدت اسلامی یکی از سخنرانان بودم و مقاله ای در مورد مسأله تبلیغات نوشته بودم و در آن مقاله گفتم که امام رسانه ای ترین فرد کشور ما است. یعنی امام از همه ما به مسائل رسانه ای مسلط تر است. من این را از باب مداهنه نگفته بودم و واقعا اعتقاد داشتم. این مطالب نشان دهنده این است که امام چه جور به رسانه نگاه می کند و چه ارزشی برای رسانه قائل است. خیلی مهم است که البته در چهارچوب های اخلاقی و معیارهای واقعی اسلامی کار خودتان را بکنید و آنها هم کار خودشان را بکنند. اینها از چیزهای مهمی است که در رسانه باید رعایت شود و متأسفانه برخی اوقات رعایت نمی شود. این برگرفته از شخصیت مدیر مسئول است که رسانه منصفانه و یا غیر منصفانه نقد کند. اگر مدیران و سردبیرهای روزنامه ها دارای این ویژگی ها باشند راه جوانانی که به عنوان خبرنگار با آنها کار می کنند باز می شود؛ والا با اینکه خود جوانان دلشان می خواهد این جور باشند، و مدیران و سردبیران ممکن است جلوی آنها را بگیرند و آنها را وادار به خود سانسوری کنند که نباید این جور باشند و باید راه آنها را باز بگذارند. یک زمانی موضوع شطرنج مطرح شده بود. آقای قدیری که از اصحاب فتوای امام در دفتر قم بود ایرادی به امام گرفته بود که چرا گفتید شطرنج به شرط اینکه برد و باخت در آن نباشد حلال است. امام اعلام کرد حلال است و از آن به بعد هم تلویزیون و جاهای دیگر مطرح می کنند و نشان می دهند و جزء ورزش های ما است. امام جواب تندی به او داد و برای ما هم عجیب بود که امام این جواب را دادند و آقای قدیری مقداری با آن جواب لطمه خورد. البته جواب مستدل هم بود. مثلا به آقای آیت الله سیداحمد خوانساری اشاره کردند که ایشان در کتاب فقه خودشان این طور گفتند و با اینکه ایشان این همه اهل تقوا و احتیاط هستند با این حال همین مطلب را در مورد شطرنج گفتند و استدلال های دیگر هم داشتند و به این عالم هم استناد کردند ولی با آقای قدیری مقداری تند برخورد کردند. نمی دانم به امام گفتند یا امام خودشان حس کردند که این برای آقای قدیری یک خرده سنگین است، همان ایام یک شب دیر وقت بود و روزنامه تقریبا بسته شده بود احمد آقا به من تلفن زدند و گفتند چیزی هست که باید در روزنامه چاپ کنید و فردا منتشر شود. گفتم مطلب چیست؟ گفت امام نامه ای به آقای قدیری نوشتند و مقداری سنگینی برخورد قبلی را جبران کردند. شما جوری این مطلب را بیاورید که آقای قدیری و دیگران این امر را احساس کنند. ما مطلب را گرفتیم و صفحه را تغییر دادیم و مطلب امام را به صفحه اول آوردیم و چاپ کردیم و فردا که روزنامه منتشر شد، روزنامه ما تنها روزنامه ای بود که این مطلب را داشت من خودم چون احساس می کردم برای آقای قدیری سنگین بود احساس خوشحالی کردم که این توانست تأثیر بگذارد و هم ایشان و هم جامعه که در مسائل علمی برخوردی با کسی می شود به سرعت جبران شد و امام این عطوفت و رأفت را نشان دادند. یک خاطره دیگر هم دارم که روز دوم یا سوم فروردین سال 68 یعنی سال رحلت امام بود و من در سفر بودم و ساعت دو بعد از ظهر دراز کشیده بودم و خبر رادیو را گوش می دادم دیدم که پیامی از امام به مهاجرین جنگ تحمیلی منتشر شد و امام فرمودند من با هیچ کس عقد اخوت نبسته ام. من نشستم و گفتم این به آقای منتظری است. ما چیزهایی را در جریانات می دانستیم و حس کردم این باید مال آقای منتظری باشد. گفتم من از مسائل بین امام و آقای منتظری این طور حس کردم. نامه شش فروردین امام هم به نحوی به این موضوع مرتبط می شود. چهارم فروردین به تهران آمدم که پنجم روزنامه منتشر شود. آن زمان مثل حالا تا سیزدهم روزنامه ها تعطیل نبودند و منتشر می شد. شب از روزنامه به خانه آمدم و دیدم که تلفن زنگ زد و آقای
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رویداد24]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها