تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835274007
سرمقاله وطن امروز/ چرا لیبرال ها به دنبال آشتی با نظامند؟ - آخرین خبر
واضح آرشیو وب فارسی:آخرین خبر: وطن امروز/ « چرا لیبرال ها به دنبال آشتی با نظامند؟ » عنوان یادداشت امروز در روزنامه وطن امروز به قلم سیدیاسر جبرائیلی است که می توانید آن را در ادامه بخوانید: رئیس دولت اصلاحات اخیرا با اشاره به روی کار آمدن دونالد ترامپ در آمریکا مدعی شده است «همسویی حزب حاکم با تندروی های رئیس جمهوری که بتازگی حکومت را به دست گرفته، ممکن است مسائل و خطراتی را برای ما ایجاد کند» و نتیجه گرفته: «چون اصل کشور و نظام و منافع ملی و حیثیت ایران مورد تهدید است»، «باید از این فرصت حسن استفاده را کنیم و زمینه آشتی ملی را فراهم آوریم». منظور وی از این مقدمات و طرح «آشتی ملی» البته به هیچ وجه این نیست که وی و همفکرانش نیز به جبهه مقاومت بپیوندند و در مقابل آمریکا بایستند. تجربه نحوه واکنش دولت اصلاحات به «تندروی آمریکایی ها» در زمان جورج بوش و بازخوانی آن نامه معروف «فدایت شوم»(1) به کاخ سفید، به ما می گوید نخستین چیزی که این جماعت به خیال تامین امنیت روی میز می گذارند و معامله می کنند، ایستادگی و مقاومت است و نخستین چیزی که می پذیرند، تعطیلی برنامه های هسته ای و نظامی و موشکی و توقف اجرای احکام خدا طبق دستور حقوق بشر آمریکایی است. لذا این سخن آقای خاتمی را که «همه در یک خط در مقابل کسی که می خواهد تجاوز کند، می ایستند و ما ایستاده ایم» باید جزو مطایبه های حیات سیاسی وی قلمداد کرد. از این رو باید درباره چرایی طرح بحث «آشتی ملی» دقیق تر شد و در مقام یافتن پاسخ صحیح برای این پرسش برآمد که چرا در این مقطع محمد خاتمی به عنوان سرکرده جریان لیبرال در ایران به دنبال «آشتی» است؟ لیبرال ها در چه شرایطی قرار گرفته و دچار کدام خلأ شده اند که امروز خود را نیازمند آشتی ملی می بینند؟ فوت حجت الاسلام هاشمی با این طرح چه رابطه ای می تواند داشته باشد؟ پاسخ این پرسش ها قطعا بدون تبارشناسی و جانمایی جریان لیبرال در سپهر سیاسی ایران پس از انقلاب اسلامی ممکن نیست. باید بدانیم لیبرال های گذشته و امروز، در مقاطع گوناگون انقلاب، چه نسبتی با انقلاب اسلامی برقرار کرده اند و غایت شان چه بوده است؟ غایت شناسی لیبرالیسم در ایران، به ما کمک خواهد کرد تصویر روشن تری از طرح «آشتی ملی» خاتمی و جایگاه آن در معادلات سیاسی ایران امروز به دست آوریم. تبارشناسی لیبرالیسم در ایران بعد از انقلاب اسلامی را باید از نهضت آزادی و دولت موقت آغاز کرد. مهندس بازرگان و اعضای کابینه وی که عمدتا از نهضت آزادی و جبهه ملی تشکیل می شدند، به سبب تعهد و تعلق به مکتب لیبرالیسم، از نظر فکری دقیقا در نقطه مقابل امام(ره) قرار داشتند. اگر پروژه امام(ره) و اصلی ترین هدف قیام ایشان، احیای اسلام سیاسی و تشکیل نظام سیاسی اسلامی بود و ولایت فقیه را جزو بدیهیات دین اسلام می دانستند، مهندس بازرگان دیانت را از سیاست جدا می دانست و معتقد بود اساسا انبیا(ع) برای تزکیه آمده اند نه برای حکومت. به سبب همین انحرافات و تضادهای معرفتی با بنیان انقلاب اسلامی، امام(ره) شخصا مخالف سپردن امور اجرایی کشور به لیبرال ها بودند اما پیشنهاد شورای انقلاب را پذیرفتند و با تاکید و تصریح بر صرفنظر کردن از «روابط حزبی و بستگی به گروهی خاص»، مهندس بازرگان را مامور تشکیل دولت موقت کردند. مهندس بازرگان و کابینه وی، در طول 9 ماه حضور در راس سیستم اجرایی کشور، نه تنها هیچ گاه تعلقات فکری خود را کنار نگذاشتند، بلکه در اموری که مربوط به انقلاب اسلامی بود، رو به «لیبرالیسم تهاجمی» آوردند؛ تبدیل به نخستین مانع درون ساختاری در فرآیند نظام سازی اسلامی شدند و از هر فرصت و امکانی برای جلوگیری از تحقق این امر نهایت بهره را بردند. اگر امام(ره) به دنبال جمهوری اسلامی بودند و مردم در فرآیند سرنگونی رژیم پهلوی شعار «جمهوری اسلامی» سر داده بودند، لیبرال ها در پی برگزاری رفراندم «جمهوری دموکراتیک» یا به تعبیر مرحوم بازرگان «جمهوری دموکراتیک اسلامی» بودند. اگر انقلاب اسلامی برای تشکیل نظامی مبتنی بر اصول مسلم اسلام و اصل ولایت فقیه انجام شده بود، لیبرال ها دولت موقت را تبدیل به جایگاهی برای تدوین یک پیش نویس سکولار برای قانون اساسی نظام جدید کردند که در آن کمترین اشاره ای به اصل ولایت فقیه نشده بود. وقتی منتخبان ملت در خبرگان قانون اساسی، پیش نویس دولت موقت را کنار گذاشتند و اقدام به نگارش یک قانون اساسی بر اساس اصول اسلام از جمله اصل ولایت فقیه کردند، مهندس بازرگان ابتدا به آیت الله منتظری پیغام داد که خبرگان باید همان پیش نویس سکولار را بدون یک کلمه کم و زیاد کردن تصویب کند و چون ناکام ماند، به فکر انحلال مجلس خبرگان قانون اساسی افتاد و طرح آن را در دولت موقت تصویب کرد که البته با مخالفت شدید امام روبه رو شد و در نهایت در اعتراض به تسخیر لانه جاسوسی آمریکا، استعفا کرد و از عرصه اجرایی کنار رفت. با استعفای دولت موقت، لیبرال های کابینه مهندس بازرگان تدریجا از ساختار جمهوری اسلامی حذف شدند اما لیبرالیسم به عنوان اصلی ترین ایدئولوژی معارض انقلاب اسلامی، به یارسازی و یارگیری از داخل مجموعه نظام ادامه داد و بر عِده و عُده خود افزود. لیبرال ها هرچند تا دوم خرداد 76 به موقعیتی در سطح دولت موقت دست نیافتند و از راس قدرت در کشور کنار ماندند اما هیچ گاه به جمهوری اسلامی و نظام اسلامی رضایت ندادند؛ اگر اسلاف شان در دولت موقت نتوانسته بودند جلوی «تاسیس» نظام اسلامی را بگیرند، اینها از فکر «تغییر» آن بیرون نیامدند، بلکه در این فاصله سعی کردند با نزدیک شدن به برخی پایگاه های قدرت در داخل ساختار نظام، برنامه تغییر را پیش ببرند. آیت الله منتظری نخستین قربانی لیبرال ها در پروژه تغییر بود. مطرودان امام(ره) به آیت الله منتظری نزدیک شدند و از خلأ های شخصیتی ایشان به اندازه ای بهره بردند که آیت الله منتظری که قرار بود رهبر انقلاب اسلامی شود، عملا تبدیل به یک عامل براندازی جمهوری اسلامی شد؛ تا جایی که امام(ره) در نامه عزل ایشان تصریح کردند: «از آنجا که روشن شده است شما این کشور و انقلاب اسلامى عزیز مردم مسلمان ایران را پس از من به دست لیبرال ها و از کانال آنها به منافقین مى سپارید، صلاحیت و مشروعیت رهبرى آینده نظام را از دست داده اید». در ادامه همین یادداشت نشان خواهیم داد نزدیک شدن لیبرال ها به آقای منتظری، هیچ گاه به این معنی نبود که حاضر بودند در ذیل او به عنوان ولی فقیه قرار گیرند، بلکه اگر آیت الله منتظری به رهبری می رسید و اینها جایگاهی به دست می آوردند، در اولین فرصت، نخستین فردی که به ستیزش رفته و در صدد حذفش برمی آمدند، کسی نبود جز آیت الله منتظری. پس از عزل آیت الله منتظری، لیبرال ها هرچند ارتباط خود را با ایشان حفظ کردند و هرگاه لازم بود، شخصیت آیت الله را علیه نظام به کار گرفتند اما حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی به سبب جایگاه برجسته ای که در ساختار نظام داشت و نسبت وی به رهبر انقلاب، تقریبا همان نسبت آقای منتظری به امام(ره) بود، مع الاسف دومین قربانی لیبرال ها شد که سراغ وی رفتند و در تشکیلاتش نفوذ کردند؛ به طور خاص، در مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری خیمه زدند و از سال 68 با استفاده از امکانات و ظرفیت های دولت، یک برنامه جامع تغییر جمهوری اسلامی را طراحی کردند. البته اقدامات شان به مطالعات و طراحی صرف محدود نشد و در همان دوران ریاست جمهوری آقای هاشمی نیز به هر میزان که توانستند، سطوحی از این برنامه را به دست اجرا سپردند و رویکرد و عملکرد دولت های پنجم و ششم را لیبرالیزه کردند. آنها یقین داشتند با وجود مردمی معتقد به اسلام، امکان حذف اسلام از عرصه سیاسی و اجتماعی وجود ندارد و لذا دست به یک شبیخون عظیم فرهنگی علیه باورها و اعتقادات اسلامی مردم ایران زدند تا اعتقاد به اسلام از جامعه ایران زدوده شود. هجمه سنگین علیه قرآن و عترت و تخریب و تشکیک در مبانی دینی مردم در این دوران و بعد از آن توسط رسانه های لیبرال و حامیان برون مرزی آنها را نباید جز در این چارچوب دید و تحلیل کرد. مردمی که معتقد به اسلام نباشند، به طریق اولی باوری به اسلام سیاسی و نظام سیاسی متکی به اسلام نخواهند داشت. لیبرال ها در حزب حجت الاسلام هاشمی یعنی کارگزاران سازندگی نیز نفوذ کردند و بعدها آن را تا جایی پیش بردند که سخنگویش اعلام کرد ما «لیبرال- دموکرات- مسلمان هستیم» و محمد هاشمی از موسسان این حزب، با اعلام اینکه «مقلد امام(ره) هستم نه لیبرال»، در اعتراض به حضور رسمی برخی چهره های لیبرال در مرکزیت این حزب، از آن جدا شد. با پیروزی محمد خاتمی در انتخابات ریاست جمهوری دوم خرداد 76، شرایط دولت موقت و بلکه بسیار مهیاتر از آن، برای لیبرال های ایرانی تکرار شد تا پروژه تغییر را از کانال قوه مجریه دنبال کنند. با پیروزی در انتخابات مجلس ششم در سال 78، لیبرال ها قوه مقننه را نیز به تسخیر خود درآوردند و تقریبا مطمئن شدند برای تغییر نظام سیاسی ایران از جمهوری اسلامی به یک جمهوری لیبرال، همه ابزارهای لازم را در اختیار دارند. این بود که به صراحت اعلام کردند «امام را به موزه می برند» و نخستین شخصیتی که تصمیم به حذفش گرفتند، کسی جز پناهگاه شان در دوران پسامنتظری، یعنی حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی نبود. آنها دیگر نیازی به هاشمی رفسنجانی نداشتند و هاشمی، هر که بود و هر سلیقه و تفکری داشت، بزرگ ترین جرمش از نگاه ایدئولوژی لیبرالیسم، وفاداری به اصل جمهوری اسلامی بود و می توانست در مسیر تغییر، مانع ایجاد کند. این است که در این دوره شاهد شدیدترین تخریب ها و تهمت ها از سوی لیبرال ها علیه شخصیت هاشمی رفسنجانی با هدف حذف کامل وی از سپهر سیاسی ایران هستیم. او را با لقب «عالیجناب سرخپوش» به دست داشتن در قتل های زنجیره ای متهم کردند، دیکتاتور و دشمن «آزادی» اش خواندند، گفتند با رانت وارد مجلس ششم شده و به قدری به وی فشار آوردند که ناچار شد از نمایندگی مجلس استعفا کند؛ آنها می دانستند حضور هاشمی در مجلس، یعنی ریاست او بر این قوه و ریاست هاشمی، یعنی یک مانع برابر تغییر بزرگ. در دوران اصلاحات، لیبرال ها یک شورش همه جانبه علیه اسلام سیاسی ترتیب دادند و با طراحی یک کودتا در هجدهم تیرماه 78، نخستین گام جدی را برای براندازی جمهوری اسلامی برداشتند. مردم اما نه تنها با آنها همراهی نکردند، بلکه 23 تیرماه در یک راهپیمایی عظیم، در دفاع از انقلاب اسلامی و علیه کودتاگران به خیابان ها آمدند. حرکت های بعدی لیبرال ها در دوران اصلاحات چون تلاش برای تغییرات گام به گام از دریچه مصوبات مجلس، طراحی یک رفراندم برای تغییر نظام یا تحصن در مجلس ششم و نگارش نامه به رهبر انقلاب برای نوشیدن جام زهر نیز به سبب همراهی نکردن مردم ناکام ماند. با پایان دولت اصلاحات، لیبرال ها ابتدا سعی کردند با جایگزینی مصطفی معین به جای محمد خاتمی، پروژه تغییر را ادامه دهند اما معین در سال 84 در دور نخست انتخابات 4 میلیون رای بیشتر نتوانست کسب کند و رقابت میان هاشمی رفسنجانی و محمود احمدی نژاد به دور دوم کشیده شد. در این فاصله اندک میان دور نخست و دور دوم، لیبرال ها مجددا رو به هاشمی رفسنجانی آوردند و او نیز در کمال تعجب، با آغوش باز از آنها استقبال کرد. شاید تصور هاشمی این بود که لیبرال ها در ایران صاحب یک پایگاه اجتماعی هستند و او برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری 84 به این پایگاه نیازمند است. لیبرال ها همه ظرفیت خود را در انتخابات سوم تیرماه 84 برای هاشمی رفسنجانی بسیج کردند اما او مقابل محمود احمدی نژاد شکست سنگینی را تجربه کرد که بلاتردید، تخریب های 8 ساله لیبرال ها، سهم مهمی در این شکست داشت. این شکست اما محلی شد برای آشتی اصلاح طلبان با هاشمی رفسنجانی و بازگشت به شرایط سال 68. اصلاح طلبان به هاشمی پناه بردند، پیوسته بر دلخوری های او از شکست تیر 84 دمیدند، بر حرارت خشمش افزودند و سعی کردند همانگونه که منتظری را از امام جدا کرده بودند، هاشمی را نیز جدا کنند و مقابل نظام قرار دهند. از سال 85 طراحی یک انقلاب رنگی را آغاز کردند و تصمیم گرفتند این بار، در موسم انتخابات ریاست جمهوری دهم، مردم را با فریب و دغل با خود همراه و کار جمهوری اسلامی را با یک کودتای رنگی یکسره کنند. سال 88 همه ظرفیت داخلی و جهانی لیبرالیسم، از منتظری و هاشمی در ایران تا باراک اوباما و نتانیاهو در آمریکا و اسرائیل را علیه انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی بسیج کردند و دست به یک کودتای تمام عیار علیه نظام زدند. کسانی که دنبال بردن امام(ره) به موزه بودند، پشت ویترین «نخست وزیر امام(ره)» پنهان شدند، بخشی از مردمی را که به میرحسین موسوی رای داده بودند، با دروغ تقلب فریفتند و به خیابان ها کشاندند. در دیگر سو از دولت آمریکا خواستند پروژه تحریم های فلج کننده را در سطحی گسترده با هدف سرنگونی اقتصادی ایران اجرا کند. در جریان فتنه 88، جمهوری اسلامی ایران با حجم بی سابقه ای از حملات سیاسی و اقتصادی در سطح داخلی و بین المللی از سوی لیبرال ها و حامیان بین المللی آنها مواجه شد؛ ایران زخمی شد اما با کمک مردم زمین نخورد. خروش مردم در نهم دی ماه 88 در دفاع از نظام و انقلاب، به کودتا پایان داد و ضربه ای بی سابقه بر پیکر لیبرالیسم وارد کرد. پس از شکست کودتای سبز، لیبرال ها در ضعیف ترین موقعیت خود در طول سال های پس از انقلاب اسلامی قرار گرفتند. سال 92 هاشمی رفسنجانی که در فتنه 88 تا مرز جدایی کامل از نظام پیش رفت اما با تدبیر و تحمل رهبر حکیم انقلاب این اتفاق نیفتاد، توانست با بهره برداری از خطاهای محمود احمدی نژاد، دست به احیای اجتماعی خود بزند و به رغم اینکه خود رد صلاحیت شد، با حمایت از حسن روحانی، نقش مهمی در پیروزی او ایفا کرد. با روی کار آمدن حسن روحانی، لیبرال ها تصمیم به بازسازی خود گرفته و به این جمع بندی رسیدند که اگر به سبب ضربه سنگینی که در فتنه 88 خورده اند، تا مدتی امکان تغییر ساختار نظام ایران را ندارند اما می توانند مانند دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی، در دستگاه اجرایی کشور نفوذ کنند، رویکرد و عملکرد آن را لیبرالیزه کنند و از فرصت هایی که روحانی برای آنها فراهم می کند و ظرفیت هایی که در اختیارشان قرار می دهد، دست به بازسازی تشکیلاتی خود بزنند. با وساطت، حمایت و هدایت هاشمی رفسنجانی، این امکان تا حدی برای لایه های دوم و سوم لیبرال ها فراهم شد اما لایه اصلی و نخست آنها به سبب جرم بزرگی که سال 88 مرتکب شده بودند، امکان فعالیت نیافتند و برای تداوم حیات سیاسی شان، همچنان هیچ پناهگاهی جز شخصیتی در تراز هاشمی رفسنجانی ندیدند. امروز کسی چون حجت الاسلام ناطق نوری سعی دارد با تکرار مواضع هاشمی رفسنجانی، بر جایگاه معنوی هاشمی تکیه زند، به قول خودش «خلأ هاشمی را پر کند» و آغوش خود را نیز برای لیبرال ها بگشاید اما نه ناطق نوری و نه «هیچ شخصیت دیگری»، جایگاه منتظری در دوران امام(ره) و هاشمی در دوران بعد از امام(ره) را ندارد و نمی تواند نقش منتظری و هاشمی را برای لیبرال ها ایفا کند و اینها بر این مهم کاملا واقفند. لیبرال ها به دنبال شخصیتی هستند که بتوانند از رویارویی او با نظام، میوه تضعیف نظام و در نهایت تغییر آن را بچینند و امروز، چنین شخصیتی که رویارویی اش با نظام چنین هزینه و چنان نتیجه ای داشته باشد، وجود خارجی ندارد. لیبرال ها که پس از فتنه 88 بارها و بارها توصیه به عذرخواهی و اعتراف به دروغ تقلب شده اند اما از انجام آن خودداری کرده اند، امروز با رفتن هاشمی به دنبال نامه نگاری با رهبر انقلاب و «آشتی» و «بازگشت» هستند؛ اما آشتی با چه کسی؟ بازگشت به کجا؟ آیا این جماعت بر این تصورند که می توانند همانگونه که سال 84 با هاشمی «آشتی» کردند و تحت پناه او، فتنه 88 را طراحی و اجرا کردند، امروز نیز با نظام «آشتی» کنند و پناهگاهی برای تدارک فتنه های دیگر بیابند؟ البته که چنین پناهگاهی هرگز وجود نخواهد داشت. این جماعت می توانند عذر بخواهند و با اعتراف به دروغ تقلب، بابت خساراتی که به اسلام زده اند و خون های بی گناهی که بر زمین ریخته اند، به درگاه الهی توبه کنند؛ قطعا در این صورت مورد رافت نظام نیز قرار خواهند گرفت. اینها بلاتردید می توانند در صورت توبه، به مسجد بازگردند و در کنار مومنان قامت ببندند و نماز بخوانند اما نباید انتظار داشته باشند کفش دزد دیروز، امام جماعت امروز شود. پی نوشت: 1- پس از حوادث 11 سپتامبر 2001 وزارت امور خارجه دولت اصلاحات نامه محرمانه و مرعوبانه ای خطاب به رئیس جمهور آمریکا نوشت و البته با بی توجهی و تحقیر مخاطب روبه رو شد تا نتایج اتخاذ سیاست تنش زدایی با دشمنان قسم خورده ایران بیش از پیش برای مجریان این خط مشی روشن شود. 25 سپتامبر سال 2006(5 مهر 85) شبکه 4 رادیو بی بی سی از ارسال نامه ای در سال 2003 توسط دولت «محمد خاتمی» خطاب به مقامات کاخ سفید خبر داد. آنگونه که این شبکه رادیویی اعلام کرد دولت وقت ایران در نامه برای حل همه اختلافات فی مابین اعلام آمادگی کرد. تلاش برای خلع سلاح حزب الله لبنان، شفاف سازی تمام فعالیت های هسته ای، دست برداشتن از حمایت گروه های فلسطینی و... از جمله مواردی بود که در نامه مذکور، دولت ایران به جورج بوش پیشنهاد داده بود. رادیو بی بی سی در گزارشی طعنه آمیز که به طریقی در صدد نشان دادن ترس دولت وقت تهران از حمله نظامی آمریکا به منطقه بود، ماجرا را اینگونه افشا کرد: آوریل 2003 میلادی، در شرایطی که تانک های آمریکایی در خیابان های بغداد حرکت می کردند، این نگرانی در تهران شدت می گرفت که شاید پس از عراق نوبت ایران باشد. یک ماه بعد، ایران در اقدامی بی سابقه و با واسطه سوییسی ها، نامه ای برای دولت آمریکا فرستاد که در آن آمادگی خود را برای حل همه اختلاف ها اعلام کرده بود. در این نامه، ایران نه تنها از دست برداشتن از حمایت گروه های فلسطینی سخن به میان آورده بود، بلکه پیشنهاد داده بود برای خلع سلاح حزب الله تلاش کرده و تمام فعالیت های هسته ای خود را شفاف کند. در ازای این همه، ایران از آمریکا خواست از رفتار خصمانه خود نسبت به جمهوری اسلامی دست بکشد و در بیانیه ای تصریح کند ایران جزو محور شرارت نیست. «سیدمحمدحسین عادلی» که در آن زمان معاون وزیر امور خارجه ایران بود، می گوید: آن نامه برای آمریکایی ها فرستاده شد تا نشان دهد ما آماده گفت وگو و حل معضلات هستیم. این اقدام در راستای سیاست های محمد خاتمی بود که می خواست همه راه های مسالمت آمیز را بیازماید. «لری ویلکینسون» رئیس دفتر «کالین پاول» وزیر وقت خارجه آمریکا می گوید: تنها چیزی که من دیدم گزارشی بود از اینکه چنین نامه ای دریافت شده و پاسخی که از طریق مقام های سوییسی برای ایران فرستاده شد. پاسخی شبیه به اینکه چطور به خود اجازه می دهید چنین پیشنهاد «گستاخانه ای» بدهید. با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید
چهارشنبه ، ۳خرداد۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آخرین خبر]
[مشاهده در: www.akharinkhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
گوناگون
پربازدیدترینها