تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834147532
فیلمی که در جشنواره فجر دیده نشد/ چگونه از دل سیاهی و غم می توان، نسخه امید برای مردم تجویز کرد! - پایگاه خبری تحلیلی نیزو
واضح آرشیو وب فارسی:نیزو: مرتضی اگر شهروندی بود که طبقه اجتماعی اش کمی مرفه تر بود، اگر عزت و استعدادش به بیمارش مادرش و مرگ ناگهانی پدرش پیوند نمی خورد، در جهان روایی فیلم «بیست و یک روز بعد» می توانست استعدادهای خود را در فیلمسازی و اعجاز متوقف کردن قطار، به رخ بکشد.به گزارش نیزوا، در تمام سی و اندی سال گذشته تمام فیلم هایی که درباره کودکان و نوجوانان ساخته می شود، عمدتا فاقد قهرمان هستند. آن چیزی که در سینمای طالبی، مرحوم کیارستمی دیده ایم، آگاهی می دهد در مورد شخصیت محوری؛ اما همین شخصیت های محوری در اغلب آثار سینمای ایران با قهرمانان کودک و نوجوان و جوان، فاقد خودآگاهی دراماتیک هستند. خودآگاهی محوری است که موجب بروز و تجلی قهرمانی، در شخصیت های نوجوان می شود. اصلا نمایش قهرمان نوجوان بدون، اشارتی دراماتیک به خودآگاهش اثر دراماتیک نخواهد داشت. فیلم «بیست و یک روز بعد» که از سوی داوران جشنواره فیلم فجر به خوبی بایکوت شد، الگویی را در ترجمانی دراماتیک از نمایش خودآگاه و گاهی ناخودآگاه قهرمان ارائه می کند که در سینمای ایرانی از این حیث فیلمنامه کاملا کاملی است که مشخص است تحقیقات روانکاوانه موثری برای نگارش اثر صورت پذیرفته است. نکته قابل توجه دیگر در بایکوت شدن این فیلم این است که شاید هیات داوران که با نسل دوم و اول سینماگران نسبت های های نزدیکی داشته اند جرات نداشتند که با دیدن این فیلم بشدت زیبا و نامزد کردنش در بخش های مختلف، الگوهای تالیف شده توسط مجید مجیدی و عباس کیارستمی به چالش کشیده شود. سازندگان با اثرشان اثبات می کنند که فیلم در حوزه نوجوانان ساختن به مراتب سخت تر از فیلم ساختن در حوزه کودکان و نوجوانان است. درسینما، نشان دادن قهرمان نوجوان به مراتب سخت از نمایش قهرمان کودک و جوان است. در سنین نوجوانی الگوپذیری و احساس همانندی، بخش مهمی از ویژگی های قهرمانی در مدل سینمای نوجوانانه است. «مرتضی»، قهرمان فیلم «بیست و یک روز بعد» در آستانه الگوپذیری و «احساس همانندی» برای ورود به دنیای بزرگسالان است. از این رو دلش می خواهد که از تنها پتانسیل های ممکن فردی، یعنی توانایی در فیلمسازی و نگاه داشتن قطار در حال حرکت، بهره بری کند تا به دنیای بزرگسالان ورود پیدا کند. اما قطار پر شتاب فقر و تنگدستی، محرکه ای برای متوقف کردن مرتضی است. اهرم هایی که خاص طبقه فرودست اجتماعی است که موجب می شود، آمال و آروزهایشان فراتر از یک دایره محدود اقتصادی و اجتماعی نرود. اما شرایط زیستی در طبقه فرودست از مرتضی یک قهرمان واقعی می سازد. زمانیکه برای نخستین بار موفق به متوقف کردن قطار می شود، اعتماد دوستانش، حتی مهران را جلب می کند. اما قهرمان ، برای قهرمانش شدن نیاز به پویایی ویژه ای برای سفر قهرمانی دراماتیکش دارد. بر اساس الگوی سفر قهرمان «وگلر» مرتضی با توجه به اقتضائات فرهنگی، زیستی و اقتصادی جامعه خودش یک قهرمان است. برای قهرمان و نمایش یک سفر قهرمانی، خودآگاه مرتضی را برای این سفر باید مخاطب درک کند، ضمن اینکه همیشه قهرمان در هر ساحت روایی و داستانی باید اعتماد مخاطب را جلب کند و مرتضی با کنش هایی که از او سر می زند این توانایی را دارد که با تعیین دو هدف غایی در دو روایت جداگانه با اهداف معین و مشخص مخاطب را به این سفر قهرمانی ببرد. مرتضی اگر شهروندی بود که طبقه اجتماعی اش کمی مرفه تر بود، اگر عزت و استعدادش به بیمارش مادرش و مرگ ناگهانی پدرش پیوند نمی خورد، در جهان روایی فیلم «بیست و یک روز بعد» می توانست استعدادهای خود را در فیلمسازی و اعجاز متوقف کردن قطار، به رخ بکشد. مرتضی قبل از اینکه او بتواند قطار را متوقف کند، وجه طبقاتی اش او را متوقف کرده است. حالا سفر قهرمان، بدین صورت تعریف می شود که او باید از حصار طبقاتی اش فراتر برود و نکته جالب اینجاست که استعداد خود را مجبور می شود به بهایی ارزان بفروشد. اما مرتضی یک نکته را فراموش کرده که در طبقه ای که او زندگی می کند که رستگاری معنایی ندارد. وضعیت غمبار مادرش چنان تیره و سیاه است که به یکباره تمامی آرزوی هایش رنگ می بازد و این وضعیت لبریز از استیصال فرودستانه اجتماعی او را وادار می کند که دست به قمارهای بزرگتری بزند که این راه نیز، به سرانجامی جز استیصال ختم نمی شود. مولفان برای نمایش استیصال اجتماعی قدرتمندانه از روش هایی استفاده کرده اند که این استیصال به مخاطب القا نشود و حس استیصال از روی پرده سینما به سمت تماشاگر پرتاپ نشود. اگر فیلمنامه با این پویایی توصیف ناپذیر به نگارش درنمی آمد فیلم بیست و یک روز بعد، یکی از سیاه ترین آثار سینمای ایران می شد. اما با اینکه قصه در میان سه مولفه غم، استیصال و سیاهی پرسه میزند چرا کام تماشاگر تلخ نمی شود؟ پاسخ این نکته بسیار مهم است. تنگای اقتصادی، عدم رسیدگی دولت به بیماریهای سخت، گرانی، افسردگی در پنج سال اخیر در زندگی مردم موج می زند و مولف هم صادقانه آنچه هست را نمایش می دهد اما سئوال این است که چرا حس غمباری به مخاطب دست نمی دهد؟! چرا با غوطه ور شدن در یک تراژدی سیاه تماشاگر احساس اندوه نمی کند و با حسی از امید مرتضی، قهرمان فیلم، را دنبال می کند؟! پاسخ این سئوال را باید در سیالیت دراماتیک جستجو کرد. از همین فیلم می شد یک اثر هنر و تجربه ای نق زن و غرزن تولید کرد و با برجسته کردن شخصیت مادر و و نمایش صورت غم زده مرتضی حتی تا نامزدی آکادمی اسکار و گرفتن خرس نقره ای برلین هم پیش رفت. اما مولف با بهره بری از سیالیت دراماتیک، اجازه ورود موقعیت های ایستا را به قصه اش نمی دهد و تمرکز روی پرسوناژی مرتضی ، سبب تجلی امید از میان همه نا امیدی ها می شود. این فیلم با چنین قصه ای، در شرایط بحران زده اقتصادی کشور، اثر درمانگری خواهد داشت. نوجوانان این سر زمین با دیدن شمایل مرتضی، با تلنگری از جانب این قهرمان نوجوان وارسته، به خروشی اجتماعی دچار خواهد شد و همین مسئله در فرامتن فیلم موجب می شود که این سئوال را مطرح کنیم چرا فیلمی که قهرمان سرامد و سینمایی در متن اثرش دارد در جشنواره فیلم فجر دیده نشد؟! خبرگزاری تسنیم - فرهاد حسینی انتهای پیام/
یکشنبه ، ۳۱اردیبهشت۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیزو]
[مشاهده در: www.neizeva.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها