محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799033116
32 ساله است اما 4 سال دارد / شرح زندگی دردناک محمد - پایگاه خبری و اطلاع رسانی رکنا
واضح آرشیو وب فارسی:رکنا: رکنا: اسمم محمد است. 32 سال میشه که به دنیا آمدم و در اصل چهار سال دارم. یعنی چهار سال است که زندگی می کنم. چهار سال است که فهمیدم عادی بودن یعنی چه.از زمانی که به دنیا آمدم معتاد Addicted دیدم. با اعتیاد قد کشیدم و اصلا شاید اشتباه نباشد اگر بگوییم من فرزند اعتیاد بودم. من در خانه ای کوچک که نه بهتر است بگویم یک خرابه به دنیا آمدم. جایی که کمتر کسی در شهر های بزرگ از آنها خبر دارد. پدر و مادرم هردو معتاد بودند. از مهر مادری تنها چیزی که به من رسید نهی شدن از مواد مخدر Drugs بود. مادرم آن قدر مصرفش بالا رفته بود که چهره اش را با دندان های سالم به یاد ندارم، اما با این حال اجازه نمی داد حتی به سمت دود و دم و به قول خودشان بساط بروم. او حتی من را به زور به مدرسه می فرستاد و با این که خودش سواد درست و حسابی نداشت، اما باز هم پیگیر درس های من بود، اما پدرم متفاوت بود. نه این که بد باشد فقط به قول خودش می خواست من را مرد بار بیاورد. او از همان نوجوانی من را فرستاد سرکار. می گفت:هم درس بخوان هم کار کن. درس هم نخواندی مهم نیست اما کار کن. کار مال مرد است. دوم راهنمایی بودم که مادرم مرد. نمی دانم چه مریضی داشت. فقط یک روز دیدیم دیگر از خواب بیدار نمی شود و تکان هم نمی خورد. هیچ کس نه فهمید که چرا مرده و نه پیگیر مرگش شد. بعد از مادرم من کم کم سیگاری شدم و بعد از مدتی هم معتاد. نمی دانم از کی شروع کردم، حتی نمی دانم اولین بار چه کسی همراهی ام کرد، اما خوب می دانم اولین بار که مواد را امتحان کردم دیگر نتوانستم آن را کنار بگذارم. اوایل می ترسیدم جلوی پدرم مواد بکشم. پنهانی از هر جایی مواد بهم می رسید مصرف می کردم تا این که یک روز پدرم من را در حال مصرف مواد دید. درست به یاد دارم آن روز را. فکر می کردم کسی خانه نیست. مواد تهیه کردم و چند دقیقه محل کارم را ترک کردم تا مصرف کنم و بازگردم. مشغول بودم که ناگهان در باز شد و پدرم داخل شد. اول خیلی ترسیدم. نمی دانستم چه بهانه ای جور کنم. حتی نمی توانستم درست حرف بزنم. پدرم جلو آمد. با هر قدم قلب من هم بیشتر می لرزید. بالاسرم ایستاد. در چشمانم نگاه کرد و سیلی محکمی به گوشم زد. دوباره نگاهم کرد. زیر لب چیز هایی می گفت که من نمی فهمیدم و گریه می کرد. بعد هم آرام رفت در گوشه ای از اتاق و خوابید. من هنوز شوکه بودم. یعنی فقط همین؟ تمام شد؟ همه ناراحتی پدرم همین بود؟ از آن به بعد همه چیز عادی تر شد. حتی جلوی پدرم هم مصرف می کردم. چهره ام هم دیگر معلوم بود که معتادم. در 20 سالگی مثل یک مرد 30 ساله از کار افتاده شده بودم که هیچ جایی به او اعتماد نمی کردند. دیگر خسته شده بودم. به دلیل مصرف مواد صنعتی توهم می زدم. فکر می کردم همه دوستانم با من دشمن هستند. هر کدام که با من قطع رابطه می کردند را به قصد کشتن Killing می زدم. چند بار به دلیل همین کار ها به بازداشتگاه افتادم. خودم خسته شده بودم. پدرم هم هربار که من را می دید می گفت: من و مادرت بس نبودیم؟ تو رو خدا تو ترک کن. تو جوانی و... آن قدر این حرف ها را شنیده بودم که دیگر نمی توانستم تحمل کنم. به یکی از دوستانم گفتم که می خواهم ترک کنم و او هم بسیار خوشحال شد و حتی گفت هزینه های درمانم را هم خودش می دهد. به یک کلینیک ترک اعتیاد رفتم اما دو روز بیشتر نتوانستم دوام بیاورم و فرار Escape کردم. چند پرستار را هم زدم. این روند چند بار دیگر تکرار شد و نتیجه ای نداشت. دیگر واقعا خسته شده بودم. وقتی به زندگی ام فکر می کردم همه چیز را سیاه می دیدم. حتی دلم می خواست زودتر بمیرم. یک بار خواستم خودم را بکشم، اما نتوانستم. ترسیدم. دنیا شده بود یک گودال سیاه و پوچ که من با دست و پا زدن همچنان بین زمین و هوا معلق می ماندم. یک روز همان دوستم که سعی می کرد من را ترک دهد من را با فردی آشنا کرد که خودش پیش از این مصرف کننده بود. اسم آن فرد محسن بود. محسن از تجربیات گذشته اش برایم گفت. همه چیز را جوری تعریف کرد که انگار خودم را در او می بینم. با محسن دوستی صمیمی را آغاز کردم. او از نحو ترک کردنش به من گفت و من را به کمپی برد. افرادی که از اعتیاد خسته شده بودند و می خواستند ترک کنند در آنجا دیده می شدند. در آن کمپ مجبور به انجام کاری نبودم. نه خبری از داروهای سنگین و خواب آور بود. آنجا فقط همدلی بود. خیلی سختی کشیدم اما وجود کسانی که من را درک می کردند از دردم می کاست و من را به ادامه راه هول می داد. مسیر من از بقیه سخت تر بود، چرا که من از کودکی با مواد عجین شده بودم. جلسات روان درمانی از جلسات درمان جسمی برایم مهم تر بود، چرا که بُعد روانی ترک برایم سختتر بود. پیش رفتم و دوستان زیادی هم پیدا کردم؛ کسانی که این زندگی سالم را مدیون آنها هستم. دوستانم به من کمک کردند و من هم به خودم قول دادم تا آخر عمر تا می توانم به پاک شدن دیگران کمک کنم. برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید. منبع: جام جم
یکشنبه ، ۳۱اردیبهشت۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رکنا]
[مشاهده در: www.rokna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 87]
-
گوناگون
پربازدیدترینها