محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829429120
آیت الله ترور نشد - دنیای بانک
واضح آرشیو وب فارسی:دنیای بانک: دنیای بانک: «آیت الله هاشمی به امام (ره) گفت من به عنوان فرمانده جنگ، آتش بس را می پذیرم و شما هم دستور دهید من را دستگیر و محاکمه کنند و حکم اعدام بدهند. در بین مسئولان یک حکومت، چه در ایران، چه در دنیا چند نفر پیدا می کنید که این گونه از هستی خود برای نظام حاکم بر کشورش بگذرد؟»به گزارش پایگاه خبری دنیای بانک ، این بخشی از گفته های صریح محمد هاشمی است. «محمد»، آخرین فرزند میرزا علی بهرمانی، را پیش و بیش از هر عنوانی بنا به نسبت اخوتش با آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی می شناسند؛ همان روحانی کرمانی که همواره «عضو هیأت رئیسه» انقلابی بود که اینک سی وهشت ساله شدنش را بدون حضور او جشن می گیرند. برادر بزرگتر محمد هاشمی، هشت سال در جایگاه ریاست مجلس، برای جمهوری اسلامی قانون تصویب کرد و پیش از پایان دوره سوم ریاستش در قوه مقننه، بخت خود را در نخستین انتخابات ریاستی قوه مجریه آزمود و با در دست گرفتن دولت، همان قوانینی که خود تصویب کرده بود، به اجرا گذاشت و همزمان با ریاست بیست وهفت ساله اش بر مجمع تشخیص مصلحت نظام، اختلافات میان شورای نگهبان و مجلس را نیز حل می کرد. اما محمد که پیش از انقلاب، برای ادامه تحصیل در دانشگاه برکلی، ۱۰ سالی در آمریکا سکونت داشت و در همان دوران «انجمن اسلامی دانشجویان ایرانی مقیم آمریکا» را نیز پایه گذاری کرد، با بالاگرفتن تب وتاب مبارزات انقلابی مردم، به ایران بازگشت و پس از اعدام صادق قطب زاده، ریاست سازمان صداوسیما را تا سال ۱۳۷۳ بر عهده گرفت. او با عضویت در مجمع تشخیص مصلحت نظام و پذیرش ریاست دفتر برادرش، بیش از گذشته و بیش از هر شخصیت دیگری در جریان اقدامات و فعالیت های آیت الله هاشمی قرار گرفت. او در گفت وگویش با ایسنا با اشاره به برخی جزئیات مربوط به شب درگذشت برادرش، وجود هرگونه ابهام و تردیدی را در زمینه فوت «آیت الله» رد کرد و انتشار اخباری مبنی بر ارائه درخواست خانواده مرحوم هاشمی برای کالبدشکافی را نیز نادرست دانست. محمد هاشمی با تأکید بر اینکه آیت الله هاشمی «مشکل عروق نداشتند»، این نکته را نیز یادآور شد که «البته موضوع مشکل قلبی یک بحث و موضوع مشکل عروقی بحثی دیگر» است. رئیس دفتر آیت الله هاشمی در نهایت با رد «شایعه قتل» رئیس سابق مجمع تشخیص مصلحت نظام، نشر اینگونه «شایعات» را مصداق ضرب المثل «در دروازه را می توان بست اما در دهان مردم را نه»، توصیف کرد. اما در پاسخ به این پرسش که آیا از برادرش وصیت نامه ای سیاسی نیز به یادگار مانده است، پاسخی محکم و قطعی ارائه نکرد. محمد هاشمی، در این گفت وگو به بخش هایی از منظومه فکری و عملی آیت اللهِ فقید اشاره و نقل قول هایی کلیدی از وی بازگو کرد؛ مثلاً آنجا که آیت الله هاشمی گفته بود ردصلاحیت سیدحسن خمینی «ناسپاسی» است، یا آنجا که توضیح می داد چرا از مقطعی به بعد، «نمازجمعه» از حضورش محروم شد. او که خود سابقه ریاست بر سازمان صدا و سیما را در کارنامه دارد، درباره رویکرد متناقض این رسانه نسبت به آیت الله هاشمی در قبل و بعد از درگذشت وی، توضیح داد که رؤسای صداوسیما اساساً «مجری» هستند، نه «تصمیم گیر». این عضو خانواده هاشمی رفسنجانی، همچنین توضیحات مبسوطی درباره ثروت شخصی آیت الله و خانواده و خاندان وی ارائه داد؛ جزئیاتی که شاید تاکنون درباره دارایی های هیچ یک از شخصیت های کشور با این شفافیت ارائه نشده باشد. مشروح گفت وگوی ایسنا با محمد هاشمی را در زیر می خوانید: ما کمتر از اسامی خواهران و برادران آیت الله هاشمی اطلاع داریم، شما چندمین برادر آیت الله هستید و به جز شما ایشان چند خواهر و برادر داشتند؟ من آخرین برادرم. خانواده ما ۱۱ نفر بود. ۵ برادر و ۴ خواهر که در این ۹ نفر، من آخرین اولاد هستم . یکی از برادرهای مان به نام قاسم پیش از انقلاب، درسال ۵۴ به نوعی سربه نیست شد. حاج قاسم به انجام کارهای آقای هاشمی در دورران مبارزه و سرپرستی خانواده های زندانیان سیاسی می پرداخت و علی آقا نیز پسر ایشان است. همچنین یکی از خواهرهای مان هم مرحوم شده است که الان با درگذشت آیت الله هاشمی، سه خواهر با سه برادر باقی مانده اند. اسامی برادران اکبر و قاسم ، محمود، و احمد است خواهران نیز، فاطمه خانم که به رحمت خدا رفته اند و طیبه و طاهره و صدیقه نیز باقی مانده اند که البته هیچ کدام جز من، در جایی مسئولیتی به عهده ندارند. چندی قبل عکسی از پیکر آیت الله هاشمی منتشر شده است که در آن، چهره ایشان کبود به نظر می رسید، علت چه بود؟ این عکس، دست کاری شده است. من نخستین کسی بودم که در بیمارستان بالای سرشان رفتم. ایشان همان شرایطی که به لحاظ ظاهری در بیمارستان داشتند، همان شرایط را زمانی که در آراگاه ابدی قرارشان دادیم و خود من روی شان را کنار زدم، حفظ شده بود و اثری از زخم دیده نمی شد. از خبر درگذشت آیت الله چطور آگاه شدید؟ آخرین بار چه زمانی با آیت الله دیدار کرده بودید؟ من همیشه در دفترشان بودم و ایشان را هر روز می دیدم. روز یک شنبه هم ایشان را دیدم. آن روز، روز ملاقات های معمولی ایشان بود و حدود ساعت ۱۲ یا ۱۲ و ۳۰ دقیقه بود که آقای هاشمی، وزیر بهداشت زنگ زدند و گفتند کاری فوری با آیت الله دارم و می خواهم ایشان را ببینم. ما به حاج آقا اطلاع دادیم و ایشان اظهار کردند که بیایند تا ملاقات انجام شود اما وقتی موضوع را به وزیر بهداشت منتقل کردیم، گفتند که می خواهم ناهار را با آیت الله باشم که حاج آقا هم پاسخ دادند بسیار خوب، بیایند تا نهار را با هم صرف کنیم. در نهایت وزیر بهداشت حدود ساعت یک به مجمع تشخیص مصلحت نظام آمد و تقریباً تا ساعت ۲ یا ۲ و نیم، حضور داشت، صحبت هایش را انجام داد و رفت. پس از این ملاقات، آیت الله کمی استراحت کردند و سپس رئیس یکی از دانشگاه های آزاد در شهرستان ها که به تهران آمده بود تا ایشان را ببیند، ملاقاتی انجام داد و رفت. ساعت از ۴ عصر گذشته بود که آیـت الله از مجمع حرکت کردند و من هم به مؤسسه درمان سرطان آمدم تا ملاقات هایم را انجام دهم. بعد از اینکه کارم تمام شد، در راه منزل بودم و به نزدیکی های خانه رسیده بودم که محافظین آیت الله زنگ زدند و گفتند حال حاج آقا خوب نیست و ایشان را به بیمارستان برده ایم و گفتیم که به شما هم اطلاع دهیم. من سوال کردم کجا برده اید؟، گفتند در اورژانس بیمارستان شهدای تجریش بستری شده اند. من آن موقع با بیمارستان فاصله چندانی نداشتم، در واقع بالای تجریش و اول خیابان دربند بودم که چون این خیابان یک طرفه بود، مسیر را ادامه دادم و در نهایت حدود ۶ یا ۷ دقیقه بعد به بیمارستان رسیدم. وقتی رسیدم، دیدم بیمارستان شلوغ است و پرستاران و پزشکان زیادی مشغول فعالیت هستند و داخل دهان و بینی آیت الله لوله اکسیژن قرار داده اند و مشغول شوک واردکردن به سینه شان هستند و عملیات احیا را انجام می دهند. من از یکی از پزشکان پرسیدم آیا آثار حیات در آیت الله وجود دارد؟ که او پاسخ داد از وقتی که ایشان را آورده اند، نه؛ اما تلاش مان این است که عملیات احیا را با موفقیت انجام دهیم. آن ها به تلاش خودشان ادامه می دادند اما خاطرم هست که بدنشان رنگی معمولی داشت وصورت شان هم خیلی معمولی وعادی بود و جای کبودی بر روی آن دیده نمی شد. طوری که انگار خوابیده بودند. یک ربع تا ۲۰ دقیقه گذشته بود که دکتر قاضی زاده هاشمی هم آمد و سپس دکتر طباطبایی و دو سه پزشک دیگر نیز بر بالین آقای هاشمی حاضر شدند و به کارشان ادامه می دادند. من هم گاهی سوال می کردم که آیا توفیقی داشته اند یا نه؟ که پاسخشان منفی بود. حتی بر روی مانیتور هم وقتی حرکت شوک داده می شد، علائمی ظاهر می شد که به نظر می آمد علائم حیات باشد اما وقتی سوال می کردیم، می گفتند این تاثیر عملیات شوک است و قلب هنوز خودش به کار نیفتاده است. پس از اینکه وزیر بهداشت آمدند و مدتی به تلاش برای احیا ادامه دادند، مشورتی با سایر پزشکان کردند و گفتند ادامه عملیات فایده ای ندارد و آن را متوقف کردند. در همین زمان بود که آقای روحانی و آقای جهانگیری هم به بیمارستان آمدند. شما نخستین نفری از خانواده آیت الله هاشمی بودید که بر بالین شان حاضر شدید؟ من اولین نفر از خانواده بودم و غیر از محافظین هیچ کس زودتر از من، بالای سر ایشان نرسید. برخی رسانه های ضد انقلاب پس از درگذشت آقای هاشمی، به گفت وگوی کوتاه شما با ایسنا که دقایقی پیش از درگذشت مرحوم هاشمی، انجام شده بود استناد می کردند و می گفتند این موضوع که شما در آن مصاحبه به بهبودی تدریجی حال ایشان اشاره کرده اید، اما آیت الله دقایقی بعد فوت کرده اند، بسیار عجیب است، نظر خودتان چیست؟ در بیمارستان یک بار علائم حیاتی از شصت تا هفتاد به نود رسید که پزشکان این موضوع را به من اطلاع دادند و این اتفاق همان زمانی افتاد که شما به من زنگ زدید و حال ایشان را پرسیدید. در همان زمان هم مرتب من با همسر و خانواده ام در تماس بودم که به شما هم گفتم حال ایشان رو به بهبودی است؛ اما بعد از آن تماس وقتی از یکی دو نفر از پزشکان پرسیدیم گفتند آن علائم حیاتی تنها مربوط به شوک می شده است و خود قلب به کار نیفتاده است. برخی معتقدند علت مرگ آقای هاشمی خفگی در استخر بوده است... نه. خفگی نبود. من وقتی علت را پرسیدم، گفتند که ایست قلبی بوده است اما زمانی این اتفاق افتاد که ایشان در استخر بودند. محافظین هیچ وقت در استخر با ایشان نبودند؟ نه. محافظین هیچ وقت نبودند. آیا آقای هاشمی پیش از مرگ، مشکل قلبی هم داشته اند؟ چون در خاطرات شان یک بار به حالتی، مشابه گرفتگی قلبی اشاره می کنند. مشکل قلبی نداشتند. فقط یک بار در سال ۱۳۷۹ یعنی حدود ۱۷ سال قبل آنژیوگرافی کردند و قلب ایشان مشکلی نداشت. اخیراً هم پزشکی ایرانی که ساکن آمریکا بود و اگر اشتباه نکنم دکتر شفیعی نام داشت، دستگاهی شبیه آنژیوسیتی آورده بود و از آنجا که توسط دختر حاج آقا، یعنی فاطمه خانم به ایران دعوت شده بود؛ آیت الله را هم چکاپ کرد و گفت که ایشان مشکل عروق ندارند که البته موضوع مشکل قلبی یک بحث است و مشکل عروقی بحثی دیگر، اما آنطور که دکتر شفیعی می گفت، آیت الله شرایط مساعدی داشته است. آیا خانواده درخواست کالبدشکافی بدن آیت الله را داده بودند؟ و اینکه آیا به صورت قانونی بیمارستان باید مجوز تدفین را خودش صادر می کرد یا نه؟ بیمارستان مجوز تدفین را به عنوان ایست قلبی صادر کرد و وقتی قضیه در بیمارستان شهدا تمام شد، چون این بیمارستان نزدیک میدان تجریش بود و آنجا هم محله شلوغی است، تصمیم گرفتیم پیکر آیت الله را به بیمارستان قلب جماران منتقل کنیم. البته صدور گواهی فوت و تدفین و سایر تشریفات در همان بیمارستان شهدای تجریش انجام شد اما کار غسل و کفن کردن آیت الله همان شب و در حسینیه جماران صورت گرفت و پیکر ایشان ۳۵ تا ۳۶ ساعت در حسینیه بود. خانواده درخواست کالبدشکافی نداده بود؟ نه. درخواستی نداده بود. وزیر بهداشت در همان شب درگذشت آقای هاشمی، در مصاحبه ای با خبرنگاران گفت که همراه نبودن یک تیم پزشکی با آیت الله، «سهل انگاری» بوده و حتی سخن از وجود پرونده پزشکی آیت الله به میان آوردند، اما فردای آن شب، سخنان خود را نقض کرد و گفت هیچ پرونده پزشکی وجود ندارد و دلایل مرگ آیت الله کاملاً مشخص است. نظر شما چیست؟ تیم پزشکی همراه ایشان نبود. ایشان هیچ وقت تیم پزشکی نداشتند که همراهی شان کنند. ممکن است سایرین یک تیم پزشکی همراه شان راه بیاندازند، اما ایشان چنین نبود. وقتی هم که در مجمع بودند ما تیم پزشکی نداشتیم. همانطور که آقای توسلی در جلسه مجمع سکته کردند و افتادند و ما ایشان را به بیمارستان شهید شوریده بردیم چرا که در مجمع، پزشکی برای معالجه ایشان وجود نداشت. در هر صورت اینکه ضرورتاً آیت الله هاشمی باید تیم پزشکی می داشتند، حرف دیگری است. به هر حال خیلی چیزها باید همراه شان می بود که نبود. اما اینکه آن روز تیم پزشکی همراه شان نبوده، حرف درستی نیست. ایشان هیچ وقت تیم پزشکی نداشت، مخصوصاً که در فاصله دفتر کار تا خانه، پزشکی ایشان را همراهی نمی کرد. ممکن بود که وقتی به سفری می رفتند و از استانی به استان دیگر مسافرت می کردند، در هواپیما یک پزشک ایشان را همراهی می کرد اما برای تردد در داخل شهر هیچ وقت پزشکی به همراه نداشتند. آیت الله به صورت مرتب برنامه ای برای چکاپ داشتند؟ ایشان ادواری چکاپ می کردند و برای این کار به همان بیمارستان قلب جماران سر می زدند و حدود هر شش ماه تا یک سال، یکبار این کار را می کردند. به طور کلی همه فاکتورهای سلامت شان خوب بود. تنها دیابت داشتند که پیش از این با یکی، دو قرص آن را کنترل می کردند اما دو، سه ماه آخر، مصرف انسولین به ایشان تجویز شده بود. آقای هاشمی درباره محل دفن شان توصیه ای داشتند؟ من صحبتی شنیدم که از قول آقا مهدی طباطبایی مطرح شده بود و ایشان می گفت من وقتی با آیت الله هاشمی صحبت می کردم، مطرح کرده بودند که علاقه دارند در قم دفن شوند اما خود من وقتی از آقای طباطبایی پرسیدم، گفتند آقای هاشمی چنین موضوعی را مطرح نکرده بودند. در وصیت نامه نیز محل تدفین تعیین نشده است و تنها آقا محسن را وصی خود قرار داده بودند که همان شب که از دنیا رفتند، بحث محل تدفین نیز مطرح شد و قرار بر این گذاشته شد که اطلاعیه ای برای محل دفن و زمان مکان تشییع داده شود که ابتدا زمان تدفین را روز سه شنبه تعیین کردیم اما در مورد محل تدفین دو نظر وجود داشت. برخی می گفتند در قم دفن شوند و برخی دیگر حرم امام (ره) را ترجیح می دادند. خانواده نیز بیشتر علاقه به حرم امام (ره) داشت که نزدیک تر بود و سهولت رفت وآمد به آنجا بیشتر. زمانی که بحث تدفین در قم هم مطرح بود، برخی مراجع پیغام دادند که تهران برای ایشان مناسب تر است، چرا که آیت الله هاشمی فقط یک روحانی نبود بلکه شخصیتی سیاسی هم به شمار می آمد و به همین دلیل ممکن است وقتی نمایندگانی از کشورهای خارجی می آیند و می خواهند ادای احترامی به مزار ایشان کنند، در حرم حضرت معصومه (س) این کار با مشکلاتی همراه شود و انجام نشود، بنابراین در تهران، فضا از این جهت مناسب تر به نظر می رسد که در نهایت این موضوع مطرح شد و تصمیم نهایی نیز با آقا محسن بود که وصی آیت الله بودند و ایشان هم بعد از مشورت با خانواده و همسر حاج آقا، تهران را پذیرفتند. وصیت نامه آقای هاشمی قرار است منتشر شود؟ وصیت مفصلی نیست. یک برگه است که مواردی دیگر هم جدای از آنچه محسن آقا قرائت کردند در آن موجود است که ممکن است بخواهند آن را منتشر کنند یا منتشر نکنند. من از این موضوع اطلاعی ندارم. در وصیت نامه تنها به خانواده توصیه شده و حرف دیگری گفته نشده است؟ من وصیت نامه ایشان را نخوانده ام. قبلاً هم ندیده بودم و در این چند روزه هم حال وهوایم برای خواندن وصیت نامه ایشان مناسب نبوده است. اخباری غیررسمی مبنی بر وجود یک وصیت نامه سیاسی از آیت الله هاشمی مطرح شده است، شما این اخبار را تا چه اندازه درست می دانید؟ من این وصیت نامه را ندیده ام و اطلاعی ندارم. آن شب که به دنبال وصیت نامه ایشان می گشتند، تنها یک برگ وصیت نامه پیدا کردند که تاریخش نیز برای همان سال ۷۹ است که می خواستند آنژیوگرافی کنند و ظاهراً در پایان آن نیز گفته اند که اگر اجل مهلت دهد، این وصیت نامه را تکمیل می کنم اما ما تکمیل شده آن را ندیدیم. این وصیت نامه فعلی هم در یک برگه «A۴» و به صورت دست نویس است. امکان دارد وصیت نامه دیگری هم وجود داشته باشد؟ احتمال هر چیزی را می شود داد. ایشان کتابخانه بزرگی داشت که کتاب های زیادی در آن بود و حدود هفت یا هشت هزار جلد را در بر می گرفت. بنابراین می شود گفت که ممکن است وصیت نامه ای نوشته باشند و جایی میان کتاب ها گذاشته باشند که ما هنوز فرصت نکرده ایم تمامی کتاب ها را بگردیم. کتاب ها در حال حاضر در دسترس خانواده است یا در دفتر مجمع باقی مانده؟ کتاب ها چون وسایل شخصی آیت الله است به خانه آورده می شود. شب اول فوت ایشان اخباری منتشر شد مبنی بر اینکه بخشی از اسناد موجود در دفتر ایشان را جابجا کرده اند، آیا خانواده به این اسناد و آنچه که مربوط به شخص آیت الله هاشمی است، دسترسی دارند یا خیر؟ آنطور نبوده است که اسناد خاصی جابجا شود. اسناد مجمع دو دسته است. یکسری اسناد اداری است که مربوط به جلسات و روال کار اداری مجمع است و یک سری اسناد هم شخصی است و مربوط به گفته ها و خاطرات و مسائل شخصی آیت الله هاشمی می شود که به مجمع ارتباطی ندارد. این دو دسته از هم تفکیک شده اند. اسناد مجمع، در مجمع می مانند و اسناد شخصی هم به خانواده تحویل داده می شود. ماجرای پلمپ دفاتر مشاوران آقای هاشمی پس از درگذشت شان، چه بود؟ آیت الله در مجمع، یک اتاق ملاقات، یک دفتر کار و یک اتاق استراحت داشتند که وقتی ایشان از دفترشان در طبقه بالا به پایین می آمدند تا حتی برای یک ساعت، ملاقاتی داشته باشند، محافظان، دفتر ایشان را در طبقه بالا پلمپ می کردند و روز یکشنبه هم که از مجمع خارج شدند، دفترشان بسته بود و الان هم این دفتر بسته است. این یک بحث حفاظتی است و بقیه دفاتر مجمع، مثل دفتر من یا منشی یا محل ملاقات که در آن ها بحث حفاظتی وجود نداشته است، همچنان دایر هستند. آنچه مربوط به پلمپ دفاتر مشاوران ایشان می شود درمرکز تحقیقات استراتژیک انجام شد که یک طبقه از این مرکز در اختیار مشاورین حاج آقا و پسرشان آقا یاسر بوده است که آن طبقه بعد از رحلت آقای هاشمی توسط مدیریت مرکز پلمپ شده و بعد نیز اعلام کردند که باز می کنیم تا بیایید و هر آنچه می خواهید، ببرید. بحث پلمپ دفاتر را بیهوده بزرگ کردند . مشکلی درمیان نبود. مسئول تیم حفاظت ایشان در مجمع هرگاه آیت الله از در دفترشان خارج می شدند، برچسب پلمپ بر روی در دفتر می چسباندند و حتی فراتر از آن با سیم و قلع در را مهر و موم می کردند. از حواشی مربوط به درگذشت آقای هاشمی که بگذریم، شما وقوع این حادثه را برای جامعه ایران و نظام جمهوری اسلامی دارای چه پیامدهایی می دانید؟ آن چیزی که من می دانم این است که هاشمی جایگزینی ندارد که بگوییم شخصی مشابه ایشان، پیدا و جایگزینش می شود. تأثیراتی که ممکن است درگذشت ایشان در فضای سیاسی و کلی کشور بگذارد از نظرگاه های متفاوتی مطرح است. حتی بعضی از خارجی ها هم مطرح کرده اند که رفتن هاشمی باعث تکه تکه شدن نظام و سقوطش می شود. آن ها تا این حد هم جلو رفته اند. برخی نیز می گویند هاشمی رفته است، جایش خالی است اما مشکلی پیش نمی آید، که امیدواریم این گونه باشد، چرا که آقای هاشمی برای این نظام بسیار سرمایه گذاری کرده و همه چیزش را برای این نظام، داده بود. ما امیدوار هستیم که نبود ایشان آثار منفی برای نظام نداشته باشد اما همانطور که گفتم، نظرات متفاوتی در این باره وجود دارد. ایشان شخصیتی چندبّعدی بودند نه تک بّعدی. ایشان هم یک فقیه و عالم دینی بودند که مجتهدی مسلم در مسائل گوناگون به شمار می آمدند و دیگران هم این موضوع را تأیید می کردند، هم اینکه یک سیاستمدار و اقتصاددان بودند. ما در دوره ای اندیشه های ایشان را دسته بندی کردیم و دیدیم که ایشان یک ساختار فکری از خود به جای گذاشته است که مشابه یک مکتب فکری کامل است و دارای همه عوامل و فاکتورها در هر حوزه ای که فکر کنیم، چون حوزه های سیاست، اجتماع، فرهنگ، اقتصاد و در باب اقشار مختلف چون دانشجویان و حتی علوم دینی و سایر مسائل است. در واقع آیت الله در تمامی این موضوعات و موارد، دارای نظر به شمار می آید. در زمان آقای خاتمی این مسئله را وارد ادبیات کشور شد که قرائت های مختلفی از دین وجود دارد و قرائتی که ما در اندیشه های آقای هاشمی می بینیم در جای دیگری ندیده ایم که این گونه جامع و نسبت به همه مسائل به روز باشد. بنابراین نبود یک فرد این چنینی جای خالی برجای خواهد گذاشت. به همه اینها، سعه صدر ایشان و صبر و حوصله و وقتی که می گذاشتند و طاقتی که در برابر ناملایمات داشتند را هم اضافه کنید. ایشان در شرایط حساس وارد صحنه می شد و طرفین را دعوت به تفاهم می کرد و عملا راهی را انتخاب می کرد که در جهت تعالی و منافع نظام بود. کارنامه رفتاری هاشمی در نظام یک کارنامه درخشان در بزنگاه های مختلف است. در زمان پایان جنگ که نظرات متفاوتی نسبت به آن وجود داشت، ایشان به امام (ره) پیشنهاد کردند و استدلال آوردند که ادامه جنگ نتیجه ای ندارد و خسارتش زیاد شده است و باید تمام شود. به امام (ره) گفت من به عنوان فرمانده جنگ، آتش بس را می پذیرم و شما هم بیایید و دستور دهید که من را دستگیر و محاکمه کنند و حکم اعدام بدهند. آقای هاشمی تا این حد حاضر بود که هستی خود را فدا کند تا جنگی که یک فتنه در کشور ما بود و آثار و خرابی های زیادی داشت، تمام شود. شما در بین مسئولان یک حکومت، چه در ایران، چه در دنیا چند نفر را پیدا می کنید که این گونه از هستی خود برای نظام حاکم بر کشورش بگذرد؟ هاشمی با توجه به جایگاهی که داشت، در چشم منتقدان و مخالفان نظام به عنوان خاکریز اول شناخته می شد و این موضوع، هم در زمان امام (ره) مطرح بود که هاشمی خاکریز اول است و اگر می خواهید امام (ره) را بزنید اول باید هاشمی را بزنید و هم در زمان رهبری این اصطلاح وجود داشت و دارد که اگر قرار است رهبری بزنید اول باید هاشمی را بزنید. این به دلیل ویژگی هایی است که آیت الله هاشمی داشته است. در خلائی که در نبود ایشان وجود دارد، خیلی از مسائل ممکن است اتفاق بیفتد و آن تدبیر و مدیریت برای کنترل و هدایت جریان ها وجود نداشته باشد و مسائل به سمت و سوی دیگری کشیده شود؛ اما امیدوار هستیم همانطور که حیات آیت الله هاشمی برای نظام برکاتی داشت و انسجام ملی و کلیات نظام را حفظ کرد، مرگشان هم بتواند این فوائد را داشته باشد و به حل معضلات کمک کند. یکی از تاکیدات آقای هاشمی در آخرین سخنرانی اش اشاره به تغییر قانون اساسی بود که پیش از آن هم چندباری به این موضوع اشاره کرده بود، به نظر شما علت تاکید آیت الله بر تغییر قانون اساسی چه بود؟ ایشان، به قول شما، بحث تغییر قانون اساسی را به دفعات مطرح کرده بودند و اصل حرفشان این بود که قانون اساسی این ظرفیت را در درون خود دارد که تغییر کند و در زمان امام (ره) هم این اتفاق افتاده است و این گونه نیست که چنین ظرفیتی در قانون اساسی وجود نداشته باشد و اگر روزی ضرورتی برای تغییر ایجاد شود، سازوکار آن فراهم است. صرفاً بر وجود چنین ظرفیتی در قانون اساسی تاکید داشتند که چندین بار این موضوع را مطرح کردند یا اینکه ایده ای هم برای تعییر قانون اساسی در نظر داشتند؟ عمده حرف های ایشان همان بحث ظرفیت قانون اساسی بود، نه اینکه در حال حاضر بخواهیم قانون را تغییر بدهیم. در آن سخنرانی آخر هم به مناسبت چهلم آیت الله موسوی اردبیلی صحبت کردند، چون بحث از خدمات آیت الله موسوی و اینکه یکی از پنج عضو اصلی شورای انقلاب بود که توسط امام (ره) تعیین شده بود و خدمات زیادی برای انقلاب داشت، بحث قانون اساسی هم پیش آمد و ایشان به این موضوع که قانون اساسی چنین ظرفیتی دارد اشاره کرد. آیا آقای هاشمی در محافل خصوصی نسبت به هجمه های زیادی که در شش، هفت سال اخیر به ایشان شده بود گلایه ای مطرح می کردند؟ هیچ وقت گله نمی کردند. حاج آقا کوه صبر بود. صبر می کرد و از کسی شکایتی نمی کرد. ایشان به خاطر محکومیت فائزه و مهدی نمی آمد معرکه گیری کند و تشنج در جامعه ایجاد کند و گله ای به آن معنا مطرح نمی کرد. شاید ما انتقاداتی مطرح می کردیم اما اتفاقا ایشان همواره از کلیت نظام دفاع می کردند و می گفتند ممکن است در عملکرد مشکلاتی وجود داشته باشد اما اجازه نمی دادند عملکرد شخصی یا سازمانی را به اصل نظام ارتباط بدهیم و همیشه از اصل کلیت نظام، چه در جلوت و چه در خلوت دفاع می کردند. ایشان می گفتند در حال حاضر هم نظام جمهوری اسلامی ایران با ساختاری که دارد بهترین نظام در دنیا است و ما تجربه اولمان از این نظام است و سال های نخست شکل گیری آن را پشت سر گذاشته ایم. باید به تدریج نواقصش را مطرح کنیم تا به عنوان یک نظام الگو در جهان مطرح شود. ایشان خیلی دنبال ساختار نظام های مختلف سیاسی بودند که ببینند چگونه هستند و این موضوع حتی به پیش از انقلاب هم بازمی گردد. من در دوران پیش از انقلاب در آمریکا بودم که ایشان یک بار آمدند و ۱۶ روزی مهمان من بودند. من ایشان را به جاهای مختلفی بردم اما علاقه ایشان به موزه و اینطور چیزها نبود، بلکه بیشتر به دنبال پیشرفت های صنعتی و تکنولوژیک و نحوه اداره حکومت، قانون اساسی و ساختار نظام سیاسی بودند. ایشان درباره این نوع مسائل تحقیق میدانی می کرد و گویا در ذهنشان این موضوع وجود داشت که یک نظام حکومتی کارآمد و مردمی چگونه باید باشد. آیت الله در دو هفته ای که در آمریکا بود از من که ۱۰ سال در آمریکا بودم راجع به این مسائل مطلبی بیشتری به دست آورد و بسیار پیگر تحقیق درباره این نوع مسائل بود. ایشان از اصل نظام و ساختاری که وجود دارد همواره دفاع می کردند و اگر هم ما جایی نقدی می کردیم، می گفتند این نقدِ عملکردی است. حتی ما وقتی می گفتیم عملکرد جدای از ساختار نیست و ساختار است که این عملکرد را به وجود می آورد، ایشان نمی پذیرفتند. آیت الله هاشمی کسی بود که خودش در برپایی این نظام از خشت اول این مبارزه تا روز پیروزی و بعد از آن در تمام این دوران ۳۷ ساله به عنوان فردی موثر حضور داشت و به نوعی نظام را متعلق به خودش می دانست و به عنوان یک دستاورد از آن حفاظت و حراست می کرد و نسبت به آن تعصب داشت. من گاهی وجود تعصبات را در فرمایشات ایشان نسبت به نظام می دیدم. بعد از اینکه موضوع رد صلاحیت سیدحسن خمینی اعلام شد، ایشان حدود یک سال پیش در ۱۲ بهمن ماه نطق تندی در مراسم سالروز ورود امام (ره) در فرودگاه مهرآباد ایراد کردند، اساساً کدام یک از ناملایمات پیش آمده در طول این چند سال اخیر برای آیت الله تلخ تر بود؟ موضع حاج آقا نسبت به امام (ره) و خانواده ایشان و حاج حسن آقا که میراث امام (ره) هستند بر مبنای یک ارادت و تعصب ویژه است. ایشان انقلاب را متعلق به امام (ره) می دانست و از زحماتی که امام (ره) برای انقلاب کشیده بودند بیشتر از هر کسی آگاه بود و نقش امام (ره) را در انقلاب بسیار تعیین کننده می دانست. حال اینکه وقتی نسبت به امام یا نواده امام (ره) ناسپاسی می شد، ایشان را رنج می داد و در ماجرای عدم احراز صلاحیت حاج حسن آقا هم همین موضوع بود و ایشان می گفت حاج حسن میراث امام (ره) است و واجد همه نوع صلاحیت اخلاقی، علمی، فقهی و سیاسی و معیارهای حوزوی است. آیت الله هاشمی علاوه بر اینکه یک سیاستمدار بود، یک عالم دینی و فقیه هم به شمار می آمد و بسیاری از مسائل فقهی را به خوبی تشخیص می داد. ایشان در زمینه فقه حکومت، که الان هم در آن مشکل داریم و سه سال پیش رهبری به حوزه دستور دادند که آن را پیگیری کنند، بسیار حاذق بود و فقیهی مثل حاج آقا در این زمینه نداشتیم؛ به این دلیل که ایشان بعد از پیروزی انقلاب کار خود را از معاونت وزارت کشور شروع کردند و تا بالاترین درجه که ریاست مجلس، ریاست جمهوری، فرماندهی جنگ و ریاست مجمع تشخیص مصلحت بود رسیدند و در نتیجه همه تجارب لازم و عملی را در اداره کشور داشتند و از لحاظ سیاسی، مدیریتی، اقتصادی، فقهی و علمی هم دارای اطلاعات کافی بودند. بنابراین وقتی ایشان فردی برای حضور در مجلس خبرگان صاحب صلاحیت و صالح تشخیص می دادند و آن وقت این شخص هم متعلق به بیت امام (ره) بود ولی صلاحیتش احراز نمی شد، این موضوع را ناسپاسی می دانستند و می گفتند زود است که ما مانند برخی کشورها به بزرگان خودمان ناسپاسی کنیم؛ آن هم به خانواده فردی که جهانیان معتقدند در روند حرکت تاریخ تحول بزرگی ایجاد کرد و دنیا را تکان داد. حال عده ای در داخل با خانواده اش این گونه برخورد می کنند. ضمن اینکه اگر این موضوع را درست تحلیل کنیم، می بینیم که مربوط به نظام می شود، نه شخص حاج حسن آقا. مسئله دیگری که برای ایشان همیشه سخت بود و خاطرشان را مکدر می کرد برخی گزارش هایی بود که از وضعیت فقر مردم، نابسامانی های سیاسی و اجتماعی و نواقص مدیریتی حکومتی تهیه می شد. ایشان همیشه می گفت ما با این امکانات شرایط و جوانان و ملتی وفاداری که داریم، نباید اینگونه رفتار و مدیریت نسبت به مردم وجود داشته باشد و واقعا چنین رفتاری ایشان را رنج می داد. ایشان غم مردم به ویژه اقشار آسیب پذیر را می خورد. ما اصطلاحی در دوران آقای خاتمی داشتیم که وقتی بر اساس گزارش هایی که تهیه می شد، اقشار مختلف را طبقه بندی می کردیم، یک طبقه کسانی بودند که مشمول ترکیب «جلوه خشن فقر» می شدند؛ کسانی که با مشکلات بسیاری مواجه بودند و مجبور به انجام کارهایی می شدند که از روی ناچاری انجام می شد و نباید به سمت آن می رفتند. آیت الله می گفت ما با این توانایی هایی که داریم می توانیم پیشرفته ترین کشور باشیم و ملت ما نباید این گونه باشد. آیا آیت الله در محافل خصوصی اشاره ای به نقد عملکرد خودشان در دوران ریاست جمهوری هم داشتند؟ در محافل خصوصی و خانوادگی این بحث ها هیچ گاه مطرح نمی شد اما در محافل دوستانه که جمعی برای دیدار می آمدند، بعضا این گونه مسائل مطرح می شد، از جمله بحث سیاست تعدیل اقتصادی که عده ای نسبت به آن انتقاد داشتند اما حاج آقا برای این عملکرد، توجیه داشتند و در جاهایی نیز می پذیرفتند که به دلیل اینکه همه شرایط برای ایشان فراهمنبود نتوانسته اند نتیجه کاملی به دست آوردند و اهداف را کاملا محقق کنند. به هر حال ایشان اینگونه نبود که خود را معصوم بداند و بگوید مشکلی در کارش وجود نداشته است. اما در محافل خصوصی معمولا هیچ کس دنبال بحث های اینچنینی نبود چون صرفا فرصتی برای دید و بازدید فراهم شده بود و خانواده در کنار هم قرار گرفته بودند اما در سایر موارد که این بحث ها مطرح می شد، اگر نتوانسته بود برنامه ای را محقق کند، این موضوع را می پذیرفت. رفتار صدا و سیما در برابر آیت الله هاشمی را چطور می بینید که بعد از سال ۸۸ به نوعی با ایشان قهر کردند و با مرگ ایشان در ۱۹ دی، کوشیدند پرحرارت به شخصیت ایشان بپردازند. علت این تفاوت ها در چیست؟ اگر بخواهیم واقعیت را بدانیم، این است که صدا و سیمای ما وابسته به حکومت و نظام است و نهادهایی که حکومتی هستند، مدیر در آنجا تصمیم ساز نیست بلکه یک مجری است و به او دستور می دهند که فلان سیاست را اجرا کند و او هم اجرا می کند. من مدیران صدا و سیما را مقصر نمی دانم که کم لطفی کردند. آن ها مامور بودند و معذور. در واقعیت هم همین است. اینکه بعد از درگذشت آیت الله چند روزی با محتوای بیشتر نسبت به شخصیت ایشان عمل کردند، به دلیل همان بود که به آن ها گفته بودند که این کار را انجام دهید و آن ها هم وارد صحنه شدند و انجام دادند و اکنون نیز موضوع به حاشیه رفته است و آنها هم به تدریج فتیله را پایین کشیدند. وجود این نوع موارد در رسانه ملی بنا به تصمیم مدیریت آن رسانه نیست و مدیر در آنجا فقط مجری است. ایشان نقدی به این عملکرد صدا و سیما نداشت؟ بعضا نقد می کردند؛ البته نه نسبت پوشش اخبار مربوط به خودشان. ایشان نسبت به خودشان هیچ وقت خواسته ای از کسی نداشت و من در دورانی که با ایشان بودم ندیدم که چه پیش و چه پس از انقلاب برای خودشان خواسته ای را مطرح کنند. ایشان شخصیتی بود که استغنای فکری و توکل به خدا داشت و از کسی چیزی نمی خواست. بنابراین نسبت به خودش هم گله ای از صدا و سیما نداشت. اما برخی رفتارهای صدا و سیما در زمینه تحریف تاریخ را نقد می کرد و می گفت زیبنده کشور ما نیست که صدا و سیمای آن، اینگونه برخورد کند. ایشان نسبت به انحرافاتی که صدا و سیما از ملی بودن پیدا می کرد، انتقاداتی را مطرح می کرد. ایشان در برابر این محدودیت ها و ممنوعیت هایی که برای ایشان به خصوص در ایراد خطبه نماز جمعه به وجود آمد چه نظری داشت؟ آقای هاشمی در خصوص نماز جمعه، که نمی رفتند یا نمی گذاشتند که بروند، یک زاویه نگاه داشت و جایگاه نماز جمعه در نظام را بالا می دانست؛ بنابراین حرمت شکنی نسبت به آن را درست نمی دانست. وقتی ما به ایشان می گفتیم که چرا نسبت به جریان های مردمی که خواهان بازگشت شما به نماز جمعه هستند و از شما دعوت می کنند به نماز جمعه بروید، عکس العملی نشان نمی دهید، می گفتند که من برای جایگاه نماز جمعه حرمت قائل هستم و معتقدم نباید این حرمت شکسته شود، چرا که نماز جمعه متعلق به نظام است. همین نگاه ایشان به جایگاه نماز جمعه نشان می داد که آیت الله تا چه اندازه به حفظ نظام علاقه مند است. ایشان علاقه ای نداشت که برای خودش کاری کند که به جایگاه نماز جمعه در نظام لطمه وارد شود. در واقع به دلیل برخوردی که با نمازگزاران در آخرین نماز جمعه ای که ایشان اقامه کرد، صورت گرفت و چهار نفر آمدند ، شعاری دادند و توهینی کردند، آیت الله هاشمی اینها را توهین به خود تلقی نکرد بلکه توهین به جایگاه نماز جمعه تلقی می کرد. آیا پس از آخرین نماز جمعه ای که خواندند باز هم برای اقامه نماز دعوت شدند؟ من در جریان این که دعوت می شدند یا نه، نبودم؛ اما بعضا برخی می گفتند مشکلی برای حضور ایشان وجود ندارد، اما آقای هاشمی به همان دلایلی گفتم، نماز جمعه نمی رفتند و می گفتند اگر ما بیاییم و این جایگاه را تضعیف کنیم و باعث شویم عده ای حرمتش را بشکنند، دیگران چه خواهند کرد و دیگر چه چیزی باقی می ماند؟ البته درباره نماز جمعه هم باید گفت کسانی که برای آن تصمیم می گیرند همگی صرفا مجری هستند، نه تصمیم ساز. درباره ثروت آیت الله هاشمی و موقعیت مالی شان توضیح می دهید؟ انقلاب که پیروز شد، آقای هاشمی در تهران بیش از یک منزل داشتند اما بعدا آن ها را فروختند. راجع به ثروت ایشان و خانواده ایشان حرف های غیرمستند زیاد زده شده است. من گزارشی را هفته پیش دیدم که منبعش یک نشریه خارجی بود و گفته بود هاشمی از «مُلاهای ثروتمند» بوده است و اقلامی را هم به عنوان ثروت ایشان ذکر کرده بود که یکی از آن ها پسته رفسنجان بود. در آن گزارش آمده بود که ایشان سالی ۷۴۰ میلیون دلار از پسته رفسنجان درآمد دارد که توسط پسرعمویش اداره می شود، در حالیکه داستان پسته رفسنجان چیز دیگری است. آن جا ۲۰۰ هزار هکتار زمینه پسته وجود دارد و کل خانواده ما ۱۰۰ هکتار آن را در اختیار دارد. حالا شما ببینید نسبت سهم ما از درآمد پسته چقدر است که البته این درآمد، درآمد کل خاندان هاشمی است، نه شخص آیت الله هاشمی. ما آنجا یک ملک مورثی داریم و جایش هم مشخص است؛ حالا آن ها آمده اند و تمام درآمد پسته رفسنجان را به نام هاشمی گذاشتند. در مورد پسرعمویم هم باید بگویم که شرکت تعاونی تولیدکنندگان پسته رفسنجان ۶۵ هزار عضو دارد که از میان آن ها مدیرعاملش، پسرعموی ماست. آن ها اینگونه مسائل راعوض می کنند و ادعاهای دروغ را به آیت الله هاشمی نسبت می دهند. ایشان قبل از انقلاب، نسبت به پس از انقلاب وضعیت بهتری داشت. آیت الله هاشمی مقداری زمین در قم داشتند و پاساژی هم در تهران ساخته بودند و درآمدهایی در کنار آن داشتند که با مجموع آن ها هزار خانواده زندانیان سیاسی را تحت سرپرستی قرار داده بودند. به هر حال کسانی که قبل از انقلاب به زندان می رفتند از قشر مرفه جامعه نبودند و معمولا از اقشار میانه و پایین جامعه بودند و امام (ره) هم همیشه می فرمود که این پابرهنگان و مستضعفین هستند که شما از صدقه سر آن ها به حکومت می رسید. آقای هاشمی علاوه بر مبارزه و رسیدگی به خانواده های زندانیان، نیازهای دیگری هم داشت از جمله اینکه خانه هایی را اجاره می کرد تا وقتی مبارزان از شهرستان ها به تهران می آیند به هتل و مسافرخانه نروند که شناسایی شوند یا اگر این مبارزین می خواستند فرار کنند و تحت تعقیب بودند، بیایند شبی را در این اتاق و شب بعد را در اتاق دیگری بگذرانند تا مشکلی برایشان پیش نیاید. همچنین نیازهای دیگری همچون نیاز به چاپ و تکثیر اعلامیه ها، کتاب ها، نوار و سایر موارد وجود داشت که آقای هاشمی با همین دارایی، این هزینه ها را تامین می کرد اما بعد از انقلاب که چنین نیازی وجود نداشت آن ۴۰۰ قطعه زمینی که در قم داشت را به طلاب واگذار کرد تا آنانی که واجد شرایط هستند بروند و در آنجا خانه بسازند و در تهران هم منازلی داشتند که واگذارشان کردند و منزل شخصی شان هم بعد از انقلاب تا زمان ترورشان در خیابان دولت، خیابان سرایی، سه راه نشاط قرار داشت که منزل بزرگی هم بود و پس از آن زمین دیگری گرفتند که حدود هزار متر بود و در همان جا هم ترور شدند اما نهایتاً آن خانه را هم برای کمک به بچه هایشان فروختند و خودشان به پیشنهاد امام (ره) در منزلی استیجاری در جماران ساکن شدند. پس آن طور نبود که برخی از ثروت ایشان با اغراق یاد می کنند. آقای هاشمی هیچ گاه محتاج نشد و در سطح خودش خوب زندگی کرد، به مردم رسیدگی می کرد و امکاناتی هم داشت، اما ثروتمند به معنایی که در جامعه رایج است هیچ وقت نبود و اصولا خانواده ما هم، چنین نبود. وضع زندگی ما بد نبود و به امور روزمره خود رسیده ایم اما هیچ وقت ثروتمند نبودیم. منشاء این گونه هجمه ها به آیت الله هاشمی، چیست؟ ما نسبت به تخریب و توهین ایشان تبارشناسی کردیم و دریافته ایم که این موضوع مربوط به امروز و دیروز نیست. ایشان اولین بار وقتی در قم ساکن بود و کتاب سرگذشت فلسطین یا کارنامه سیاه استعمار را ترجمه کرد و مقدمه ۱۶ صفحه ای بر آن نوشت - که در این مقدمه بحث استعمار و مظلومیت فلسطین را مطرح کرد - مورد بغض حکومت وقت قرار گرفت، دستگیرش کردند و به زندان بردند و آنقدر به کف پایش شلاق زدند که عصب پایش خشک شده بود. یا وقتی که کتاب امیرکبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار را نوشت به همین شکل با وی برخورد کردند. ایشان در جریان مبارزات بارها به زندان رفت و بدترین شکنجه ها را تحمل کرد و از همان دوره بود که در گروه های مبارزی مثل سازمان مجاهدین - که در آن تغییر ایدئولوژیک و تصفیه صورت گرفته بود - از سال ۵۲ مسائل بسیاری از علیه ایشان نوشته و شایعات فراوانی مطرح شد. شخصیتی مثل هاشمی که همیشه در زندگی اش موثر و اثرگذار بوده است، همانطور که دوستانی داشته است، دشمنانی هم داشته که این دشمنان تبارشان به یکدیگر می رسد. ممکن است که نیت هایشان متفاوت باشد؛ یکی مزدور و قلم به مزد باشد، یکی عقده شخصی داشته باشد، یکی حسادت کند و ... اما ریشه آن ها به یک جا ختم می شود . از سال ۴۰ تا کنون ۵۵ سال است که در آن روزی نبوده که علیه آیت الله هاشمی مطلبی نوشته نشده باشد یا معاندی کاری نکرده باشد. در حال حاضر تنها تفاوتی که وجود دارد این است که در اوایل انقلاب این تهمت ها از خارج و خارج نشینان بود اما در حال حاضر از درون سرچشمه می گیرد. البته همچنان از خارج از کشور هم تهمت هایی وارد می شود ولی می بینیم که از درون نظام هم شخصی که نماینده مجلس است، بنا به دلایلی می آید و به آیت الله هاشمی فحاشی می کند و با زبان توهین با ایشان صحبت می کند. شاید با خود فکر می کند این کار باعث بزرگ شدنش می شود یا دینش را به کسانی که پشتیبانش بوده اند، ادا کرده است. حال از این میان ممکن است کسانی واقعا جاهل باشند، ندانسته تحت تاثیر قرار گیرند و عده ای آگاهانه بیایند این کار را بکنند؛ به هر حال چنین شرایطی تمام شدنی نیست. در جامعه ای که متکثر است و افراد متفاوتی در آن وجود دارند و هنوز بلوغ سیاسی وجود ندارد یا وجود دارد و به کار گرفته نمی شود، این مسائل وجود دارد و نمی توان جلوی آن را گرفت. من نهایتا این موضوع را به دلیل ظرفیت بالای آیت الله هاشمی و تاثیرگذاری ایشان می بینم. بحثی که درباره سوءقصد به جان ایشان مطرح شده است و به اصطلاح مستنداتی هم آورده می شود و می گویند آیت الله هاشمی کشته شده است را تا چه اندازه درست می دانید؟ یک عده ناآگاه هستند و عده ای قصد دارند با انتشار این مطالب تفرقه و نفاق در جامعه به وجود آورند و تشنج ایجاد کنند. عده ای مدام به دنبال این هستند که آرامش در جامعه نباشد و تفرقه و بداخلاقی به وجود آید و عده ای هم جاهل هستند و برخی نیز از جایی تغذیه می شوند. واقعیتِ درگذشت ایشان همان است که گفته شد. ایشان ترور نشده، در سن ۸۲ سالگی به استخر رفته اند و پزشکان هم می گویند که در هوای آلوده نباید به استخر رفت و این یک فاکتور پزشکی است اما ایشان رفته اند و ایست قلبی کرده اند. بسیاری از دوستانم را می شناسم که ایست قلبی به صورت یک باره برایشان اتفاق افتاده است و این موضوع، خاصِ آقای هاشمی نبود. در وقوع ایست قلبی هیچشکی نداریم؛ اما دقیقا نمی دانیم این اتفاق چه ساعتی رخ داده است. پزشکان می گویند تنها تا هشت دقیقه پس از ایست قلبی می توان به آن رسیدگی کرد. معلوم می شود از زمانی که این اتفاق افتاده تا زمانی که به بیمارستان رسیده اند بیش از هشت دقیقه طول کشیده است. به هر حال ما ضرب المثلی داریم که می گوید در دروازه را می توان بست اما در دهان مردم را نه.
شنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دنیای بانک]
[مشاهده در: www.donyayebank.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها