تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836779852
به دنبال کفش های مکاشفه/ با یاد و خاطره احمد عزیزی
واضح آرشیو وب فارسی:الف: به دنبال کفش های مکاشفه/ با یاد و خاطره احمد عزیزی
اکبر نبوی/ 17 اسفند 95
تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۷ اسفند ۱۳۹۵ ساعت ۱۰:۴۳
هنگام که پیوستِ «جان» و «حال» کلام باشد و واژه های بیخ گوش هم خوابیده ریشه در حال ( و نه قال) داشته باشند و جان، خود را در وحی متنزل، یعنی که شعر، بنماید و گوشه ای از پرده ی حجاب را به کناری نهد و جمالِ کلمه خود را به صد ذوق و شوق و کرشمه متجلی سازد، یکی از باشکوه ترین جلوه های وحدت عالم رخ می نماید و جهان کثرت، ترانه خوان و سرمست، در آغوش وحدت خواهد آرمید. جان، پیشاهنگ عشق است و عشق، عاشق جان و این هر دو، حیرتی در جان آینه می کارند که جز خورشید از قلب آینه بازنمی تابد و جز شرحه شرحه پردیس و پرنیانِ «روح» از چشم روشن اش، بر دامان خسروان شوریده در نمی غلطد. و این، تازه اول عشق است و آغاز درپیوستن به میکده و شراب و سرمستی. ما خود، بُتیم که بتگر با عشق تراشید و پرداخت و در نگریست و آنگاه ندای تبارک اش در گوش هستی پیچید و فرشتگان را در تماشای چنین بُتی به حیرت و شگفتی و رشک واداشت. انگار که بتگر می خواست از وجود «توتمی» بسازد برای بلا و ابتلا و عشق و عاشقی. پس، بلا و ابتلا چشمه شد و جوشید و در جان انسان جاری. یک نفس. بی آنکه دمی بیاساید. دریا شد با امواجی بلند و ساحل شکن. کویر شد و جانِ تنهایی و سکوت و رمز و راز. بالای قله ها شد و راه نفسگیر برشدن. سراب شد چشمانِ تماشا و تشنه را برای فریب. رزمگاه شد برای پالودن گوهر جان. حرا شد برای میلاد جانِ جهان و جهانِ جان. کوچه شد گریان بر دری آتش گرفته. چاه شد شنوای دردِ دل حقیقتِ تنها. کربلا شد و کربلا شد و کربلا شد که جانِ بلا و ابتلاست که مغز استخوان بلا و ابتلاست و مظهر تام و تمام عشق و عاشقی و عشق ورزی. و جلوه ی با شکوه تجلیِ حقیقت در خون. ذبح عظیم. خدای شکفته بر سر نیزه های بیقرار و خونفشان. و همه ی اینها در جان احمد عزیزِ جان، درنگ و بازتابی یکه داشت. او مردی شد گریخته از بلا و آویخته به دامان ابتلا. پس، شتابان و بیقرار، چونان آتشفشان خروشید و جوشید. توتمی عاشق. خاستگاه اش «ملکوت تکلم». پیوستِ حال اش قلم و کلام. و قلم و کلام هر دو ریشه در عشق و سرمستی دوانده و نوشان و بارور و بارآور. با «کفشهای مکاشفه» اش در وادی حیرت قلندروار و خرامان، به دنبال حقیقتِ خود سر می زد به حرا، گوشه ای می نشست و گوش می سپُرد به آوایی که هنوز در جان سنگ ها جاری است. می رفت به کوچه ای در مدینه و سر بر دیوار می نهاد و به دری که می سوخت، که می سوخت و می سوزاند، چشم می دوخت و می گریست و در بغض سنگین خویش از «یاس» می سرود. از «یاس کبود». از «ولایت» تنها و غریب در میان امواج کرکسان تماشا. سپس آشفته و آسیمه سر می دوید تا خانه ی مظلوم مدینه که پاره های جگرش در تشت خیانت و رسوایی همسر و همراهان نااهل اش می جوشید. بر زمین اش می زد اینهمه درد و رنج. گریبان می درید و دوباره از بلا به ابتلا آغاز سفر می کرد. و می رفت. و می رفت. تا کربلا. و می ماند. انگار که یکی می شد با خاک و خون. با خون و خاک. و می ماند و از زبان »ملکوت ترنم» مرثیه می خواند. حماسه می خواند. عشق را می سرود. خون خدا را می ستود. و گذشت و گذشت. آن مرد گدازان که بیقراری اش را فرشتگان نمی توانستند دید. بی تاب شان می کرد، در روزه ی سکوت فرو رفت. شاید که زبان گفت و گویی از جنس دیگر را برگزیده بود. زبانی که فقط با «او» باید سخن گفت. شاید که می خواست حتی از حجاب واژه و شعر نیز در گذرد. که برای با «او» گفتن و شنیدن، هر حجاب و پرده ای را باید از میان برداشت. که هر پرده می تواند آتش جدایی را دوباره شعله ور سازد و دوباره طوق هبوط را بر گردن بنهد. عزیزیِ جان در این نه سال سکوت چند دفتر از کفشهای مکاشفه سرود، چند فصل از روستای فطرت را زمزمه کرد و چند کتاب جدید از ملکوت تکلم را با «او» خواند؟ و چه گفت و چه شنید؟ خودش می داند و او. اما ما چه کنیم که در حسرت دریغ ندانستن و نخواندن دفاتر شهود و سلوک عزیزی درمانده و وامانده ایم؟ ما چه کنیم که سرودهای سرمستی اش را فقط تا سال هشتاد و شش شنیده ایم؟ ***
جان، پیشاهنگ عشق است و عشق، عاشقِ جان و این هر دو، حیرتی در جان آینه می کارند که جز خورشید از قلب آینه بازنمی تابد و جز شرحه شرحه پردیس و پرنیانِ «روح» از چشم روشن اش، بر دامان خسروان شوریده در نمی غلطد. و این، تازه اول عشق است و آغاز درپیوستن به میکده و شراب و سرمستی. اکنون احمد عزیزیِ دِردانه، این شاعر «جان» و «حال» که در جهان خاک تشنه و بیتاب عالم «وحدت» بود و از آن جهان رهآوردهایی ناب و سِکرآور نیز به ارمغان آورده بود، سفرِ «شدن» را در لبخند به فرشته ی مرگ آغوش گشود و غرق در کرشمه ی ساقی، مینای جسم بشکست و مست و مدهوش به معشوق در پیوست. او در هودجی پوشیده از پرنیان سبز و سپید «ولایت» به این سفر بی پایان رهسپر شد و نیک می دانم که بر سفره ی مولای اش علی علیه السلام متنعم است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها