واضح آرشیو وب فارسی:رکنا: رکنا: چقدر خوبه که شهید بشی و با عزت بمیری. خدایا تو را به عزتت قسم، بی عزتم نکن.» این جملات از زبان برادر بهنام میرزاخانی، آتش نشان قهرمانی بیان شد که در حادثه پلاسکودل به آتش زد وبه سوی معبود پروازکرد.«این جملات تکه کلام برادرم بود. برادر که نه، صمیمی ترین دوستم که در همه شرایط همراه و یاورم بود.»وقتی درباره برادرش حرف می زد صدایش می لرزید. انگار تمام روزها و ساعت هایی که در این 21 سالی کنار برادر بزرگترش سپری کرده بود در مقابل دیدگانش رژه می رفت. این اواخر هرروز با صدای برادرش چشم باز می کرد تا همراه او به پادگان برود. دلش لک زده برای نوازش ها و شوخ طبعی های بهنام. اما افسوس که برادرشهیدش حالا چند روزی است که پس ازعملیات شجاعانه درساختمان پلاسکو، پرکشیده وبه سوی معبود شتافته است. بهزاد در حالی که هنوز در شوک فراق برادرش است گفت: «بهنام متولد 31خرداد 70 بود و از من چهار سال بزرگتر. اما من واو بیشتر وقتمان را با هم می گذراندیم. یک برادر دیگر هـــم دارم که 10 ساله است و تنها خواهرمان هم 8 سال دارد. اما از وقتی بهنام پر کشید و رفت دائم بهانه اش را می گیرد.همگی مان دلتنگ اش هستیم چراکه جای او درقلب ما وگوشه گوشه خانه، حسابی خالی است. اما تنها چیزی که باعث آرامش مان می شود این است که همیشه می خواست شهید شود و آخر سر هم به آرزویش رسید. من و بهنام در اراک متولد شدیم ولی 4 سال بیشتر آنجا نماندیم وبه همراه خانواده مان به باقرشهر تهران آمدیم و در پاکدشت زندگی می کنیم.از همان دوران بچگی، بهنام دوست داشت آتش نشان شود ولی از آنجا که آتش نشان ها باید ورزشکار باشند و آمادگی جسمانی شان بالا باشد سال 79 تصمیم گرفتیم با هم به تکواندو برویم. او به قدری دراین راه تلاش کردکه بالاخره در این رشته کمربند مشکی گرفت. همزمان درس هم می خواندیم و او سال 89 مدرک کاردانی گرفت. پس از آن بهنام به خدمت سربازی رفت. با تمام شدن دوران خدمت اش با هم دنبال کار بودیم و شغل آزاد داشتیم و کارهای جوشکاری انجام می دادیم. بهنام درسش را در رشته جوشکاری نیمه تمام رها کرد و با اینکه تنها دو ترم از دریافت مدرک لیسانس اش مانده بود دیگر ادامه تحصیل نداد، چراکه می خواست در رشته آتش نشانی درس بخواند و آتش نشان شود. به همین خاطرلیسانس اطفای حریق گرفت و این اواخر دوران امتحان پایان ترم فوق لیسانس اش بود که فاجعه پلاسکو رخ داد و... برادرسیاه پوش آه بلندی کشید و ادامه داد: از سال 84 با هم در رشته کشتی ثبت نام کردیم و او در این زمینه هم عنوان دار بود. همیشه و همه جا با هم بودیم. او علاقه داشت کار نظامی هم انجام دهد و به جامعه خدمت کند ولی وقتی امکانش فراهم نشد با هم رفتیم و آزمون آتش نشانی دادیم. بهنام قبول شد ولی من به خاطر اینکه در تصادف Crash پایم شکست نتوانستم همکار برادرم شوم و به خدمت سربازی رفتم. با اینکه دوست دارم مثل برادرم یک آتش نشان قهرمان باشم ولی بعید می دانم با این شرایط دیگر مادرم اجازه دهد تا کار برادرم را دنبال کنم.اما باورکنید او سرانجام به آرزویش رسید و با تمام سختی و مشقت، دوران آموزشی اش را گذراند و آتش نشان شد. وقتی لباس آتش نشانی به تن داشت افتخار می کرد و همه ما از خوشحالی اش، شاد بودیم. بهنام کارش را از سال 91 شروع کرد و وارد آتش نشانی شد. اوایل در ایستگاه 110 خدمت می کرد ولی از آنجا که منطقه کم حریق بود انتقالی گرفت و به ایستگاه 2 که درمیدان امام حسین(ع)بود رفت. این اواخر هرروز صبح با صدای برادرم از خواب بیدار می شدم.بخاطر من ساعت 4 صبح از خوابش می زد و مرا همراهی می کرد تا به پادگان بروم. مسیرمان حدود 5 دقیقه با هم فاصله داشت و روزهایی که شیفت بود ماشین را به من می داد. بهنام از هر فرصتی که در اختیارش قرار می گرفت برعکس پسرهای همسن وسال خودش به جای سفرهای تفریحی به مکان های زیارتی می رفت و با دعا آرامش می گرفت. پنجشنبه ها به بهشت زهرا و قطعه شهدا می رفت. در آنجا یک آقای خوش قلبی نیز وجود داشت که برای رضای خدا با خط نستعلیق متن های زیبا می نوشت و به مردم هدیه می داد. بهنام همیشه از او متن هایی با این عنوان «شهید نشی می میری/ فی امان الله و....» را می گرفت و به در کمد اتاق اش می زد و به دوستان اش هم هدیه می داد. عاشق شهادت بود و مرگ با عزت. وقتی در یکی از عملیات ها دوستش «علی قانع »جانش را از دست داد و به شهادت رسید گفت: «خوش به حالش کاش من هم مثل او با عزت شهید شوم». همیشه همه حرف هایش همین بود حتی وقتی می خواستیم عکس بگیریم با خنده می گفت «بهزاد این عکس جون می ده برای بنر وقتی مردم این عکس رو بزنین روی اعلامیه ترحیم.» بهزاد که با یاد آوری خاطرات برادرش همچنان به آرامی اشک می ریخت به دوردست ها خیره شد و ادامه داد: همه زندگی ام پر کشید و رفت و تنهایم گذاشت. حالا حتی عکس هایی را که از او دارم می بینم دلم آتش می گیرد. او همیشه در عکس ها دستش را به علامت خداحافظی بالا می برد حالا او آرام گرفته و به خواسته اش رسیده ولی ما چگونه غم از دست دادنش را تحمل کنیم و آرام بگیریم؟ آخرین روزی که صدای بهنام در گوشم پیچید را خوب به خاطر دارم.صدایم می کرد تا باهم از خانه بیرون برویم. ساعت 4 صبح بود. باید به پادگان می رفتم و یادم نبود او هم شیفت است. در هفته او سه روز شیفت بود و 24 ساعت در خانه نبود. روز 30 دی با هم از خانه خارج شدیم و وقتی من را به پادگان رساند ماشین را در اختیارم گذاشت و رفت.اما افسوس که نمی دانستم آخرین روزی است که برادرم بدرقه ام می کند. نزدیکی ظهر بود که فهمیدم ساختمان پلاسکو آتش گرفته. حالم خوب نبود. سریع بیرون آمدم و تلفن همراهم را که در ماشین بود روشن کردم.همان موقع تماس ها و پیامک های زیادی دیدم که شوکه شدم. همه خبرداده بودند که حال بهنام خوب است. اما تا نمی دیدمش باور نمی کردم. اول به ایستگاهشان رفتم که دیدم قیامتی به پا ست. خیلی سریع راهی خیابان جمهوری و ساختمان پلاسکو شدم. باورم نمی شد ساختمان به آن عظمت با خاک یکسان شده باشد. بادیدن این صحنه قلبم از جا کنده شد. دلم حسابی شور می زد.پس ازکمی پرس وجو فهمیدم برادرم در بیمارستان سینا بستری است ولی وقتی رسیدم نبود. چراکه گفتند او را به بیمارستان مطهری منتقل کرده اند. همه می گفتند حالش خوب است نگران نباش ولی باید خودم با چشمان خودم می دیدمش. وقتی آنجا فهمیدم به کما رفته، احساس کردم دنیا روی سرم خراب شده. همه خانواده مان می دانستند چه بلایی سرمان آمده است. هیچ کدام آرام و قرار نداشتیم. پدرو مادرم دیگر نایی برایشان نمانده. خواهر و برادرم ماتم زده اند و تحمل این روزها برایمان خیلی سخت است. تازه عروسمان به جای اینکه رخت سفید عروسی بر تن کند سیاهپوش شده. خدا کمکمان کند تا بتوانیم این روزها را سپری کنیم. شاید بگویند حالا که او شهید شده این ها را می گوییم ولی او از سال 89 کارت اهدای عضو داشت و می خواست بعد از مرگش اعضایش را اهدا کند تا بتواند جان انسان های دیگری را نجات دهد حتی پس از مرگش هم می خواست به دیگران کمک کند.به همین خاطر وقتی گفتند مرگ مغزی شده بی درنگ برای اهدای تمام اعضای بدن اش اعلام آمادگی کردیم.هرچند هنوزبخوبی نمی دانیم قلب اهدا شده aیا نه. حسرت به دلمان ماند تا برادرم را در لباس دامادی ببینیم. او تازه دو ماه قبل ازحادثه عقد کرده بود و می خواست ازدواج کند و خانواده تشکیل دهد. اما... عروسمان در جوانی خیلی زود بیوه شد او هم دلش خون است ولی همیشه برادرم درباره شغل و خطرات کارش با او صحبت می کرد و از شهادت می گفت. حیف که خیلی زود ترکمان کرد و حسرت به دلمان گذاشت... تقدیر برادرم بهنام با شهادت گره خورده بود اگرهم در این حادثه Incident شهید نمی شد به طورحتم به سوریه می رفت. برادرم به آرزویش رسید و با همان عزت و شکوه پر کشید و رفت. اما دل ما برای همیشه سوخت. خدا به پدر و مادرم و تمامی ما صبربدهد. برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید. سمانه شهباز
شنبه ، ۱۶بهمن۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رکنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]