محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852526998
هشت قدرت جهان در سال 2017 - فراتاب
واضح آرشیو وب فارسی:فراتاب: فراتاب - گروه بین الملل: سال 2016 سالی تأثیرگذار و مهم در روابط بین الملل بود و شرایط جدیدی که در جهان حاکم شد، قدرت های جدیدی را به عرصه جهان معرفی کرد. اگر تاکنون از آمریکا و چین به عنوان قدرت های بزرگ جهانی یاد می شد و روسیه نیز برای سال ها به اغما رفته بود، در سال گذشته شاهد روی کار آمدن و قدرت گرفتن کشورهایی شدیم که انتظار نمی رفت چنین قدرتی را شاهد باشند. از یک سو مطرح شدن دوباره روسیه به عنوان قدرت بزرگ جهانی در سال 2016 شایان توجه بود و در سوی دیگر جنگ های عراق و سوریه بود که ایران را به عنوان قدرتی غیرقابل چشم پوشی در منطقه خاورمیانه مطرح ساخت. اما چه شرایطی منجر به برتری 7 کشور مهم جهان در سال 2016 شدند و شرایط برای آن ها در سال 2017 چگونه خواهد بود؟ نشریه امریکن اینترست به بررسی این کشورها پرداخته است. ایالات متحده آمریکا در مورد آمریکا ابرقدرت بودن نکته جدیدی نیست و کما فی سابق این وضعیت ادامه دارد. پویایی اقتصادی و ثبات نهادهای آمریکا (حتی در عصر ترامپ نیز) تداوم خواهد یافت. همچنین روابط حسنه آمریکا با دست کم 5 کشور از 7 قدرت بزرگ جهان به علاوه برتری نظامی آن همه گواه این مدعاست که جایگاه این کشور در رأس هرم قدرت جهان حفظ خواهد شد. بااین حال سال 2016 برای آمریکا چندان خوش یمن نبود یا شاید بتوان گفت بدترین سال در چند سال اخیر بوده است; شکست های پیاپی در سیاست خارجی به اعتبار یانکی ها در جهان ضربات سختی زد. همکاری وحشیانه روسیه با اسد به بازپس گیری حلب منجر شد و درنتیجه آمریکا از میدان تأثیرگذاری بر مذاکرات صلح سوریه به در شد. از سوی دیگر چین به مقابله با نظم آمریکایی جهان ادامه می دهد; حضور نظامی در دریای چین جنوبی باعث تفوق استراتژیک بر هم پیمان های آمریکا نظیر فیلیپین شده است. ایران و پیش بران سیاست منطقه ای آن در خاورمیانه به افزایش قدرت خود ادامه می دهند و کشورهای سُنی منطقه و تل آویو نسبت به سودمندی اتحاد با آمریکا بیمناک شده اند. همچنین در بسیاری از کشورهای خارجی این تصور به وجود آمده که دونالد ترامپ، از کفایت لازم برای ریاست جمهوری آمریکا برخوردار نیست و این امر نیز تردیدهای بیشتری را درباره جایگاه آینده این کشور برای مخاطبان افزوده است. در حوزه داخلی نیز وضع بهتر نیست; رهبران آمریکا برای کنترل مصائب اقتصادی بلندمدت کشور تلاش چندانی نکرده اند و برای پر کردن شکاف فزاینده ای که در این کشور ایجادشده تمهیدی نیندیشیده اند. همان موج پوپولیستی که برنی سندرز، سناتور سوسیالیست را کاندیدای حزب دموکرات کرد، دونالد ترامپ را هم به کاخ سفید رساند. این روند نشان از بی حس شدن مردم آمریکا نسبت به سیاست دارد. دودستگی های اخیر در سال 2017 تصور خارجی ها را درباره آمریکا بیش ازپیش متأثر خواهد ساخت و حتی این سؤال را مطرح می کند که آیا بعدازاین هم آمریکایی ها می توانند بر سر یک فهرست خاص از اهداف بین المللی شان به توافق برسند؟ باوجود همه این ها، برخی زمینه های مثبت نیز وجود دارد; ازجمله اینکه ایالات متحده امروز بر عربستان سعودی و روسیه از منظر برخورداری از منابع تجدیدپذیر نفتی، برتری یافته است. همچنین نوآوری های کسب وکارهای آمریکایی خروجی این حوزه را افزایش داده است. رشد مداوم اقتصادی حفظ شده و نرخ بیکاری پایین است. هم زمان باروی کار آمدن کابینه ترامپ، چشم آمریکایی ها به تغییراتی است که او می خواهد در حوزه های مختلف ایجاد کند; در برخی زمینه ها نظیر انقلاب در تولید نفت شل، ترامپ مسیر پیشرفت کنونی را ادامه خواهد داد; در برخی حوزه های دیگر نظیر توسعه طلبی دریاییِ چین و زیرساخت های داخلی احتمالاً به تغییرات مثبتی منجر شود. بااین حال عملکرد تکانشی ترامپ در بسیاری از حوزه ها ممکن است پیامدهای زیانباری را آن چنان که لیبرال ها می گویند به همراه بیاورد. اما فارغ از هر گونه تغییری که در سال جدیداتفاق بیوفتد مهم است از یاد نبریم که قدرت آمریکا، منحصراً برآمده از رهبران آن نیست. نظام قانونی، اقتصاد سازگار با تجارت و نیز نوآوری های مردم آمریکا منبع استمرار قدرت این کشور هستند و این ها هم نشان از آن دارد که دست کم یکی از انتقادات ترامپ در تحلیل نهایی صحیح است: «آمریکا هیچ وقت بزرگ بودنش را از دست نداده است». چین در سال 2016, چین جایگاه خود را به عنوان قدرت دوم جهان و اصلی ترین چالشگر آمریکا تثبیت کرد. تداوم انفعال آمریکا قدرت نمایی پکن در دریای چین جنوبی را به همراه داشت. دیری نپایید چینی ها پایگاه های جدیدی را نیز در قلمرو این دریا ایجاد کرد. آن ها حتی چند پهپاد نظامی آمریکایی را نیز در اواخر سال 2016 پایین آوردند. افزون بر این اقدامات نظامی چین در سال 2016 خوش شانسی های دیگری هم داشت; پیروزی یک رئیس جمهور طرفدار چین در فیلیپین که با خروجش از توافق ترنس- پاسیفیک فرصت بی نظیری را برای تغییر نظامات دادوستدی آسیا و اقیانوسیه به چینی ها داد. همچنین برخلاف گذشته، چین تلاش کرد تا سیاست ترساندن همسایگان را کنار بگذارد و آن ها را به خود جلب کند و در این راستا موفقیت های خوبی به دست آورد; مهم ترین چرخش پکن به سمت مانیل بود، جایی که رودریگو دوترته، رئیس جمهور جدید گرایش زیادی به این کشور داشت; بخشی از تمایل دوترته به چینی ها، ناشی از ضدآمریکایی بودنِ او و بخش مهم دیگر نیز به واسطه حمایت چین از سیاست وی برضد قاچاق مواد مخدر بوده است. در کنار این ها دادوستد دو طرف پکن و مانیل افزایش یافته و دوترته مانع حضور چین در دریای چین جنوبی نمی شود. همچنین پکن، با استفاده از ناراحتی نخست وزیر مالزی از آمریکا، این کشور را نیز به مدار خود نزدیک تر کرد و هم زمان روابطش با تایلند و کامبوج را هم گسترش داد. اما همه خبرها هم برای چین خوب نیست. هر روایتی که از قدرتمندی این کشور صحبت کرده درعین حال به نقاط ضعف آن نیز اشاره می کند. ازجمله ضعف های داخلی و بی ثباتی های اقتصادی آن. معمولاً رهبران چین هرساله با مشکلاتی همچون استهلاک لوازم تولید، ترافیک پروازها در پایتخت، سرمایه گذاری های بی ارزش مبتنی بر ضد و بندهای سیاسی، کسری منابع پرداخت حقوق بازنشستگان، فرار مغزها و بازار بورس متزلزل روبروست. معمولاً واکنش رهبران چینی به این مسائل مداخله بیشتر در اقتصاد بوده است. این در حالی است که نخست وزیر چین در تلاش برای تثبیت قدرت خود، از اصلاحات دست کشیده است. این نشانه ها البته از قابل اعتماد بودن اقتصاد چین می کاهد. همچنین برخلاف پیروزی های به دست آمده از افزایش قدرت نظامی، این تحرکات چینی ها هزینه هایی را هم برایشان در پی داشته است; ازجمله اینکه در سال 2016 ویتنام نیز پایگاه های مرزی خود در دریای چین جنوبی را همچون چین مسلح کرده است. اندونزی شروع به موضع گیری برضد چین کرده و واحدهایی از نیروهای نظامی خود را در آب هایی که موردادعای چینی هاست، مستقر کرده است. ژاپن و کره جنوبی نیز برای ارتقای سطح همکاری های اطلاعاتی خود توافق کرده اند که البته عمدتاً به دلیل تهدیدات ناشی از کره شمالی است اما به طور ضمنی تحرکات پکن را نیز تحت نظر دارند. همچنین هند نیز در واکنش به «رشته مروارید» چین، حضور نظامی خود در اقیانوس هند را افزایش داده است.درواقع این قدرت نمایی چینی ها باعث شده که آن ها در چندین کشور همسایه خود متحمل عقب نشینی شوند. ژاپن درباره ژاپن از سال ها قبل گفته می شد که باوجود افزایش مستمری که در ظرفیت های توکیو به وجود آمده، قدرت جهانی این کشور همیشه دست کم گرفته شده است. این روند در سال 2016 نیز به لطف دیپلماسی هوشمندانه شینزو آبه، نخست وزیر ژاپن و نارضایتی ایجادشده از تندروی های چین، کشورهای همسایه به همکاری بیشتر با توکیو متمایل شده اند. در سال گذشته نیز ژاپن در خط مقدم رویارویی با چینی ها قرار داشت و با صف آرایی در برابر پیشروی های چین، به صرافت همکاری بیشتر با دیگر دولت های آسیایی نگران از افزایش قدرت چین افتاد. ژاپن سپس برای افزایش بازدارندگی خود به تحرکاتی در دریای چین شرقی پرداخت و از برپایی یک سپر موشکی بالستیک در آنجا خبر داد. همچنین توکیو باوجوداینکه در خصوص دریای چین جنوبی یکی از طرف های دعوی نیست، موضع سختی علیه چین گرفت تا بتواند بر احساسات ضد چینی کشورهای ناراضی از توسعه طلبی های نظامی چین سوار شود. از سوی دیگر با افزایش تهدید ناشی از کره شمالی، توکیو و سئول زمینه های مشترک بیشتری برای همکاری های موشکی - دفاعی و اطلاعاتی پیدا کردند، امری که به شدت پکن را خشمگین ساخت. همچنین توکیو در خصوص فعالیت های صلح آمیز هسته ای با هند به توافق مهمی دست یافت و این توافق نقطه آغاز افزایش شراکت با دهلی نو بود. البته نمی توان گفت همه ابتکارات ژاپنی ها به نتیجه رسیده است; علی رغم سروصدای فراوان درباره نشست پوتین- آبه، ژاپن و روسیه به پیشرفت های اندکی درباره دعوای ده ها ساله جزایر مورد مناقشه دست یافتند. اما درمجموع آبه ازنظر سیاست خارجی، سال کاملاً موفقی را پشت سر گذاشت. اگرچه رویکرد ملی گرایانه آبه برای تسلیح مجدد ژاپن هنوز درون این کشور کاملاً پذیرفته نشده است، اما او توانسته در جلب توجه ها به خطرات ناشی از چینی ها موفق عمل کند. رویه نوسانی آمریکا در منطقه اقیانوسیه برای ژاپنی ها هم مخاطراتی به همراه داشته و هم فرصت هایی را پیشِ روی این کشور قرار داده است; تزلزل اوباما و تندمزاجی ترامپ و پایان حمایت آمریکا از توافق ترنس پاسیفیک به دوستان و نیز رقبای منطقه اقیانوسیه آموخت که باید از این به بعد به شدت نسبت به غیرقابل پیش بینی بودن آمریکا بیمناک باشند. همین سیاست نوسانی آمریکایی ها همچنین باعث شده که ژاپن تلاش های جدیدی را برای ایفای نقش رهبری پررنگ تری در منطقه آغاز کند. ژاپن همچنین می تواند از طریق نقش آفرینی درزمینهٔ ابتکار یک اتحاد نظامی دریایی در مقابل چین جایگاه خود را ارتقا دهد. ناسیونالیست های ژاپنی امروز از تلاش کشورشان برای به دست آوردن یک جایگاه منطقه ای بهتر راضی هستند اما درعین حال در مورد قابل اعتماد بودن اصلی ترین متحدشان (آمریکا) هم به شدت تردید دارند. ازنظر اقتصادی اما ژاپنی ها سال گذشته چندان موفق نبودند. رشد اقتصادی ژاپن در بیشتر ماه های سال 2016 هم پایین بود، اما در 9 ماه از این سال از حد انتظار قدری بهتر بود. از سوی دیگر تضعیف توافق ترنس-پاسیفیک یکی دیگر از ضرباتی بود که اقتصاد ژاپن دریافت کرد و باعث شد ظرفیت کمتری برای رویارویی با چین داشته باشد. بااین حال ژاپن همچنان سومین اقتصاد بزرگ جهان است و توان مالی خود را به خوبی برای بسیج کردن کشورهایی مانند میانمار و سریلانکا برضد چین به کار می گیرد. ژاپن در سال 2016 درصدد نشان دادن قدرت خود نه تنها به عنوان یک موازنه گر علیه پکن بلکه در مقام یک ابرقدرت بود. روسیه روسیه در رتبه بندی قدرت نظامی در سال 2016 پیشرفت خوبی داشت. پوتین یک تنه به سمت سقوط اقتصادی و باتلاق نظامی ای که در آن گرفتارشده بود، هجوم برد و از هر دوی این موارد موفق بیرون آمد. روسیه بار دیگر پس از مدت ها توسط باراک اوباما به عنوان «قدرت منطقه ای» خوانده شد. این کشور توانست مواضع خود در اوکراین را ثبات بخشیده، در بحران سوریه نقشی تعیین کننده داشته باشد، در درون انقلابی اقتصادی را برپا کند و به تماشای فروپاشی اتحادیه اروپا بنشیند. روسیه همچنین به درون انتخابات آمریکا نیز نفوذ پیدا کرد و به نظر می رسد حرف اول و آخر را در این انتخابات زد. پوتین هم پیروزی هایی تاکتیکی و هم نمادین در سوریه داشته است. کمک او به اسد باعث شد که بتواند شهر حلب را بار دیگر در دست بگیرد. مذاکرات صلح سوریه، این بار با محوریت روسیه و بدون حضور آمریکا برگزار شد و نشان داد به عنوان قدرت منطقه ای می تواند از نقش امریکا در تحولات بین المللی نیز کم کند. در همین حال آشتی پوتین با اردوغان که یکی از متحدان ناتو در منطقه است، باعث شد که به عنوان کشوری حائل بین ترکیه و غرب وارد میدان شود و درنتیجه این سیاست ها ترکیه نیز به همکاری با روسیه و ایران در خصوص مسئله سوریه فراخوانده شد. در مرزهای نزدیک به روسیه نیز، پوتین توانست صلحی پایدار را در اوکراین به وجود بیاورد و درعین حال هرگونه اتحاد اوکراین با ناتو و یا اتحادیه اروپایی را به تعویق بیندازد. همچنین در دیگر کشورهای آسیای میانه نظیر گرجستان، استونی و مولداوی، رهبرانی انتخاب شدند که نزدیکی زیادی به روسیه داشتند. این در حالی است که اقدامات روسیه باعث ایجاد صدمات زیادی به اروپا شد. اتحادیه اروپا که در شوک برگزیت قرار داشت، این روزها باید با رهبرانی سر کند که هرکدام به نوعی خود متولی شکل دهنده یک برگزیت دیگر در کشورشان هستند. منتقدان اتحادیه اروپا در تمام کشورهای اروپایی در حال به قدرت رسیدن هستند و این به معنای نزدیک شدن هر چه بیشتر کشورهای اروپایی به روسیه است. بخت و اقبال پوتین یک بار دیگر در ماه نوامبر و با انتخاب شدن ترامپ به عنوان رئیس جمهور آمریکا روی خود را به روسیه نشان داد. اولین اقدامی که ترامپ می خواهد انجام دهد، پیوستن دوباره به روسیه و نزدیک تر کردن رابطه بین دو کشور و سپردن مسائل منطقه ای به روسیه است. بحران به وجود آمده بعدازآنتخابات آمریکا و اینکه بسیاری بر این عقیده بودند که پوتین نقشی اساسی و تعیین کننده در این انتخابات داشته و با هک کردن کامپیوترهای آمریکایی توانسته نتیجه انتخابات را تغییر دهد، از پوتین تصویری به نمایش گذاشت که نشان دهنده قدرت بی پایان روسیه در جهان است. آلمان آلمان در رتبه بندی قدرتمندترین کشورهای جهان، توانست روسیه را نیز در سال 2015 پشت سر بگذارد. اما در سال 2016 قدرت این کشور نیز رو به کاهش رفت. این مسئله به این دلیل صورت گرفت که قدرت روسیه در جهان بالا رفت و درعین حال آلمان نیز نتوانست تصویر خوبی از خود در اروپا بر جا بگذارد. در سال گذشته آلمان و روسیه جنگی جدی در خصوص رهبری اروپا به سمت آینده اش داشتند. آلمان می خواست با اروپایی سروکار داشته باشد که تمامی سیاست هایش توس اتحادیه اروپایی تعیین شده باشد و عوامل خارجی در آن تأثیری نداشته باشند. بااین حال رؤیای آلمان، کابوس روسیه بود چراکه روسیه برای دهه های متوالی تنها تعیین کننده سیاست های اروپا و تأثیرگذار بر این سیاست ها بود. ازنظر روسیه منافع اقتصادی این کشور در برابر تمام نگرانی ها در اروپا در اولویت قرار دارد. این ایده که عده ای بروکرات در بروکسل می توانند در مورد قوانین حاکم بر گاز پروم در روسیه تصمیم گرفته و یا در خصوص کشورهای کوچک حوزه بالتیک در مقابل روسیه موضع بگیرند ازنظر روسیه (چه طرفداران پوتین و چه مخالفان آن) غیرقابل قبول است. روسیه می خواهد درروند تصمیم گیری اروپایی در خصوص مسائل دفاعی، تجارت و مهاجرت و همچنین تصمیم گیری ها در خصوص خاورمیانه دخالت داشته باشد. او می خواهد در مقابل ناتو حق وتو داشته باشد و در مورد اینکه مؤسسات اروپایی و همچنین بین المللی چگونه پیش بروند، حق رأی و دخالت داشته باشد. روسیه می خواهد قدرت به سیاستمداران اروپایی بازگردد و می خواهد عمارتی که آلمان با برپا کردن اتحادیه اروپایی بناکرده است را به فروپاشی بکشاند. این تنها ماجرای برگزیت نبود که توانست این ایده و آرزوی روسیه را به حقیقت تبدیل کند، برخی مخالفت ها با شیوه و ساختار کنونی اتحادیه اروپایی هم اینک در کشورهای دیگری چون فرانسه، هلند، ایتالیا و دیگر کشورهایی که 6 کشورهای مهم تشکیل دهنده اتحادیه اروپایی را تشکیل می دهند نیز دیده می شود. تمام این مسائل و به قدرت رسیدن راست گرایان اروپایی در کشورهایی مانند لهستان و مجارستان و رسیدن این جو به سایر کشورهای اروپایی بزرگ ترین کابوس آلمان است. شوک سرازیر شدن مهاجران آفریقایی و سوری به مرزهای اروپایی قدرت آلمان را به یک باره افزایش داد اما بعدازآن با آشکار شدن اختلافات درزمینهٔ نوع سهمیه بندی پذیرفتن پناهندگان در کشورهای اروپایی، قدرت آلمان و نفوذ آن در بین شکورهای اروپایی نیز از بین رفت و مرکل و دولت او را به پایین ترین میزان محبوبیت و نفوذ در اتحادیه اروپایی کشاند. اروپا این روزها کمتر متحد بوده، کمتر اعتمادبه نفس داشته و نسبت به سال های پیش کمتر قدرتی برای تأثیرگذاری بر مسائل جهانی دارد و آلمان در این میان مقصر اصلی است. با انتخاب شدن دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده و عدم اعتقاد او به مسائلی مانند همکاری های منطقه ای و بین المللی به خصوص با کشورهای اروپایی به نظر می رسد اتحادیه اروپایی روزبه روز نقاط ضعف بیشتری پیدا کند و این مسئله، موضوع رهبریت آلمان بر این اتحادیه را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد. هندوستان هندوستان نیز مانند ژاپن اغلب در لیست بزرگ ترین قدرت های جهانی نادیده گرفته می شود اما حقیقت این است که این کشور موقعیتی نادر درصحنه جهانی دارد که آن را قدرتمندتر از همیشه نشان می دهد. هندوستان بزرگ ترین دموکراسی جهان است، متنوع ترین جمعیت و قومیت و اقلیت های دینی را داشته و اقتصادی به سرعت در حال رشد را داراست. در جبهه جغرافیای سیاسی، هند، خواستگارهای زیادی دارد: چین، ژاپن و ایالات متحده همه به دنبال اضافه کردن هندوستان به ساختار و معماری امنیت آسیا هستند و این در حالی است که روسیه و اتحادیه اروپایی در رقابت شدیدی برای بستن قراردادهای تجاری سودمند با این کشور هستند. هند تحت رهبری نارندرا مودی، راه خود را در میان ابرقدرت های جهانی بازکرده است و اصلاحات اقتصادی کمک زیادی به این کشور می کند که در این مسیر موفق باشد. سرعت بالای رشد اقتصادی بااین حال بحران های دیگری را برای هند در برداشته است آلودگی هوای شدید در این کشور یکی از مهم ترین و قابل مشاهده ترین بحران هایی است که درنتیجه صنعتی شدن هندوستان به وجود آمده است. در همین حال درگیری هند با پاکستان بر سر مسئله کشمیر این دو کشور را در معرض جنگی ناخواسته قرار داده است که این مسئله نیز به قدرت هندوستان ضربه بزرگی وارد خواهد کرد. باوجوداین مشکلات داخلی، هندوستان در عرصه قدرت نیز با دیگر قدرت های منطقه ای مانند چین، رقابتی تنگاتنگ دارد. هندوستان علاوه بر امضای قراردادهای امنیتی با روسیه، قراردادهای دفاعی برای توسعه ظرفیت دفاع دریایی خود با ایالات متحده و ژاپن دارد و با همکاری با این کشورها و همچنین فرانسه و روسیه به فکر نوسازی ناوگان دریای خود است. از خاورمیانه گرفته تا شرق آفریقا و جنوب غربی آسیا، هندوستان در حال تلاش برای این است که حضورش در این مناطق هم ازنظر اقتصادی و هم ازنظر تجاری به راحتی حس شود. ایران جنگ نیابتی و رقابت قدرت بین ایران و عربستان سعودی همچنان در سال 2016 نیز ادامه داشت و با شروع سال 2017 ایران در اکثر حوزه ها از رقیب پیشی گرفته است. عربستان سعودی همچنان قدرت بزرگی است اما در دوازده ماه گذشته این ایران بوده است توانسته پیروزی های بیشتری فراچنگ آورد. در طول یک سال گذشته نیروهای نظامی نزدیک به ایران در سراسر خاورمیانه حضوری فعال و موفق داشته اند و هلال شیعی بیشتر از هر زمان دیگری در دسترس به نظر می رسد. در لبنان، ایران از روی کار آمدن میشل عون سود بسیاری برد و درعین حال شاهد افزایش یافتن قدرت حزب الله در سراسر منطقه بود. این در حالی است که عربستان ناامیدانه تنها کمک های نظامی خود به بیروت را قطع کرد. در سوریه، شبه نظامیان شیعی برای باز پس گرفتن حلب با نیروهای ارتش سوریه همکاری کردند و ورق معادلات را به نفع اسد برگرداندند. ایران درعین حال در عراق نیز شاهد پیروزی های بزرگی بود. نگران کننده ترین مسئله برای عربستان، قدرت و نفوذ ایران در یمن بود. معارضان حوثی که از سوی ایران حمایت می شوند در برابر نیروهای دولتی که عربستان از آنها حمایت می کند می جنگند و این جنگ تا کنون بیش از 10 هزار کشته داشته است. از سوی دیگر ثمرات توافق هسته ای نیز بیش از پیش در حال نمایان شدن است: توافق جامع با بویینگ و ایرباس، این پیام را می رساند که درهای ایران از نظر تجارت و کسب کار باز شده. همچنین ایران به سرعت صادرات نفت خود را به سطح پیش از وضع تحریم ها رسانده است. با این حال امسال سالِ دشوارتری برای تهران خواهد بود، چه اینکه اوباما دیگر در قدرت نیست و ناگفته پیدا است که ترامپ برای احیای روابط با متحدان سنتی آمریکا ارزش بیشتری قائل است در حالی که اوباما کوشید تا حدودی با ایران به درک متقابل برسد. اسرائیل امسال یک نام جدید در فهرست قدرت های هشتگانه دیده می شود و آن اسرائیل است. کشوری کوچک در یک منطقه پر مناقشه از جهان که در حال افزایش قدرت خود است. اگرچه در سال 2016 سازمان ملل و این بار شورای امنیت اسرائیل را به شدت محکوم کردند و این بار آمریکا این قطعنامه را وتو نکرد، دولت یهود در حال بسط روابط دیپلماتیک، اقتصادی و نظامی خود است و به این ترتیب خود را در قلب سیاست منطقه قرار داده است.فاکتورهای سه گانه قدرت اسرائیل عبارتند از: رشد اقتصادی، بحران در منطقه و نیز خلاقیت دیپلماتیک. این سه عامل در واقع به ما می گویند که چگونه قدرت در جهان معاصر افزایش می یابد. برگردان به فارسی: منصور براتی منبع: آمریکن اینترست بازنشر این مطلب با ذکر منبع «فراتاب» بلامانع است
شنبه ، ۹بهمن۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فراتاب]
[مشاهده در: www.faratab.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 120]
-
گوناگون
پربازدیدترینها