تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835929673
وفاداری را باید از همسران جانبازان آموخت
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: وفاداری را باید از همسران جانبازان آموخت
نمی‌داند زندگی بر روی آن صندلی چرخ‌دار چگونه است اما بارها آرزو کرده است برای یک بار هم که شده جای شوهرش را بگیرد و دنیا را از منظر مرد خانه‌اش بنگرد.
به گزارش خبرگزاری فارس از مازندران، همسران گرانقدر جانبازان به‌ویژه جانبازان 70 درصد، شیمیایی، اعصاب و روان و قطع نخاعی، همواره همدم و امیدی بوده‌اند برای ادامه زندگی این عزیزان، به بهانه پاسداشت از این همسران نیک‌نام، متنی در ادامه از نظرتان می‌گذرد. در چشم‌هایش جای پای اشک‌های زلال نیمه‌شب‌های دعا و نیایش به‌جا مانده، وجودش سرچشمه پاک‌ترین و بی‌کرانه‌ترین عشق‌هاست و قامتش نشانی از استقامت، او عاشق بود و نگذاشت عشقش را از دلش بگیرند و بر بوم سفیدرنگ قلبش، طرحی دیگر دراندازند. در قلب او تنها یک نقش حک شده است و یک رنگ جاری‌ست؛ رنگ خدا، رمز پرنده شدن را می‌داند و این را همان هنگام که بال‌هایش را عاشقانه به خدا هدیه داده بود، ثابت کرد. همان موقع که مرد زندگی‌اش، حدیث عشق بر دوش کشید و نگاه یار به چشم، از پای افتاده، برجا مانده و خسته از راه دراز، از شلمچه و هفت‌تپه تا اینجا باز گشته بود، هر صبح نگاهش به همسری می‌افتد که هنوز یادگار نخل‌های سوخته و پرچم‌های برافراشته و لحظه‌های مقاومت و افتخار از هُرم نفس‌هایش جان می‌گیرد. نمی‌داند زندگی بر روی آن صندلی چرخ‌دار چگونه است اما بارها آرزو کرده است برای یک بار هم که شده جای شوهرش را بگیرد و دنیا را از منظر مرد خانه‌اش بنگرد. احساس می‌کند زندگی بر روی آن صندلی چرخ‌دار، انسان را به آینده می‌برد، آن جا که بر بال ملائک خواهند نشست. یادمان نمی‌رود روزی را که دلگویه‌های یکی از این شیرزنان را پای مصاحبه شنیدیم، چادر سیاهش را روی صورتش گرفته بود و گریه می‌کرد، می‌گفت: این چندمین عملی است که بر روی همسرم انجام می‌شود حتی دیگر امکان بی‌هوشی هم نبود و باید مثل دفعه پیش، درد طاقت‌سوز تیغ جراحی را تاب بیاورد. ناگهان سکوتی کرد، صورتش انگار لای دستمال سفید رنگ کاغذی گم شده بود، می‌گفت: به‌یاد حرف دکترها افتادم که می گفتند: «خانم! شما نباید انتظار داشته باشید مشکل همسرتان با این عمل‌ها حل شود، این‌ها فقط درمان‌هایی مقطعی هستند». این جمله هنوز روی زبانش خوب نچرخیده بود که با لحنی عذرخواهانه به آهستگی گفت: الهی راضی‌ام به رضای تو اما این درد ... آه با این درد همیشگی چه باید کرد. ناگهان چشمش به قاب پشت پنجره افتاد که شعری کوتاه بر آن نوشته شده بود: «طبیبم گفت دردت را دوا نیست، ولی درد مرا درمان حسین(ع) است». با جهل و جبن در جدال است و از جور و جفا جدا، در جمع جندالله جای دارد و در جسم و جانش جز جهد و جدیت چیز دیگری جریان ندارد، تو گویی او نیز در جبهه‌ها جواز جانبازی گرفته است تا در جوار جانان، جایگاهی جاودان یابد. دست‌های او بوی زحمت می‌دهد؛ درحالی که اشک روی گونه‌اش سوسو می‌زند، خاطره‌ای از شب یلدا را برای‌مان روایت می‌کند و می‌گوید: انار روی میز بود، نیمه شب یادم افتاد که نکند سردار من، انار را دیده و دلش خواسته باشد، از رختخواب دل کندم، انار را با دست‌هایم فشردم تا آبی را از آن چکانده و به او بدهم، دیدم او خواب است اما با سرنگ برایش گاواژ کردم تا این محبت به مغزش برسد و در عالم خواب به او بگویم که تنهایش نمی‌گذارم. گاهی آب میوه و عطر نعنا را بر لب‌های او می‌زنم تا طعم آنها فراموشش نشود، روحی لطیف و احساسی شاعرانه دارد و گاهی برای پرنده‌ها و یاکریم‌هایی که پشت پنجره اتاق می‌نشینند، دانه می‌پاشد و به آنها می‌گوید برای شفای تمام مریض‌ها دعا کنید. از روزهای پُرالتهاب جنگ تحمیلی برای‌مان می‌گوید، آری او نیک می‌داند که هم پای خدا رفتگان را بی‌پایی عیب نیست، چشم در چشم مرگ‌خندیدگان را نابینایی عار نیست و آگاه است که عاریت تن را پس باید داد. او نیز مانند همه همسران جانباز می‌داند آخر پایی که بر بال ملائک که نه، بر عرش الهی قدم نهاده، دیگر نباید بر زمین دنیا نهاده شود، روز جانباز با نام اباالفضل العباس (ع) گره خورده است، می‌گفت: هر سال که به این روز می‌رسم از ته دل آرزو می‌کنم ای کاش جای شوهرم بودم و از همین رهگذر است که مقام معظم رهبری، تعبیری در این مورد دارند و فرموده اند: «دردهای ناشناخته، اگر جانبازان ما توانسته‌اند این دردهای ناشناخته‌شان را تحمل کنند، بعد از کمک و عنایت خداوند که یاری‌دهنده اول و آخر است، تنها مونس و همدم و همراه جانبازان، همسران آنها هستند، اگر این بانوان نبودند، یقین بدانید تحمل درد و رنج، خیلی دشوار یا بهتر بگویم غیرممکن بود، خودم را عرض می‌کنم که برای قدردانی از همسرم کاری نمی‌توانم بکنم، فقط اجر و پاداشش را از خداوند می‌خواهم و دعا می‌کنم آقا امام زمان (عج) شفاعت همه آنها را در روز قیامت بر عهده بگیرد، این زنان حق بزرگی بر گردن ما دارند و اگر نبودند تصور کنید این جانبازان با چه مشکلات عدیده و حادی مواجه می‌شدند». بی‌شک سخنان مقام معظم رهبری حقیقتی محض در راستای این مسئله است و حقیقت را هرگز نمی‌توان کتمان کرد، اجرشان محفوظ در حریم الهی و مقام شان همواره گرامی باد. انتهای پیام/3141/ج40/
95/05/05 :: 18:09
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 75]
-
گوناگون
پربازدیدترینها