تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867150380
پریدن و بر قله نشستن
واضح آرشیو وب فارسی:الف: پریدن و بر قله نشستن
سید علی شجاعی؛ 6 دی 1395
تاریخ انتشار : دوشنبه ۶ دی ۱۳۹۵ ساعت ۱۴:۳۵
چه عناصری رمانی متوسط را پر و بال می‌شوند برای رمانی تمام و کمال شدن؟ یا چه می‌شود که یک متن، از کوهپایه‌های میانی روایات می‌گذرد و بر قله‌های رفیع تأثیرگذاری و ماندگاری می‌نشیند و در دل و جان مخاطب می‌پیچد و تا همیشه عطری یکتا در شامه‌اش باقی می‌گذارد؟ واقعیت این است که بسیاری، و نه همه از ما نویسندگان اصول صعود به این قله را می‌دانیم و کمترمان توفیق فتح می‌یابیم. یا از متعدد آثارمان، معدود و محدودش چنین می‌شوند. آنهامان که اصول و قواعد و عناصر ادبیات دراماتیک را نمی‌دانیم و به تسلط و اشراف تمام نیستیم و تنها مضامین متعالی، ابزار قصه‌سازی مایند که بماند، هر تلاشمان تندتر شتافتن در بیراهه است و دورتر شدن از مقصد. بازی میان بازیگران کار بلد و حرفه‌ای است که باز در هر اثر به خط پایان تأثیرگذاری و ماندگاری نمی‌رسند. شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد بنده طلعت آن باش که آنی دارد و این «آن» همان کمیاب دیریاب دور است که ذات و اکتساب و تجربه و الهام و مطالعه و استعداد و بسیارهای دیگر باید به هم آمیزند تا آن «آن» دیدار آید. این چند خطی که طولانی شد و قرار بود حکم مقدمه داشته باشد، کار را برای ملاقاتی شکوهمند با اثر شریف «لم یزرع» آسان می‌کند. محمدرضا بایرامی کوهپایه‌های اصول و مبانی و قواعد ادبیات دراماتیک را سال‌هاست که درنوردیده و بسیارها کار به کمال این قالب‌ها و فرم‌ها نوشته؛ و این اواخر یکی پس دیگری به فتح آن قله بلند «آن» همت بسته و به انصاف هم سربلند بیرون آمده. «لم یزرع» یکی از سرآمدان و عزیزترین آن آثار... اثری در اوج و به شدت حرفه‌ای. رمانی که توانسته هرچه نیاز یک اثر کامل را برآورده کند. اول مضمون؛ رمان سه محوری است و در بسط سه گره دراماتیک می‌کوشد، عشق سعدون، قتل عام دجیل و جنگ عراق و ایران. هر کدام ازین هسته‌ها به تنهایی توانایی کشیدن واگن‌های یک رمان را دارند و حال تصور کنید سه لوکوموتیو پرجان برای یک رمان. چه طوفانی خواهد شد و چه سرعتی. بدیع بودن هر سه موضوع و ناشناختگی این مضامین برای مخاطب این خاک، با شگفتی این سرعت همراه است. افزون که نرم و خزنده می‌توان حضور راوی را هم نیمه محوری دانست و هسته کوچکی که قابل اعتناست. دوم زاویه دید؛ نه زاویه دید راوی و روایت، که زاویه دید اصلی ورود نویسنده به موضوع، جنگ را از نگاه دشمن دیدن. ما همیشه از چشمی دوربین این سنگر به میدان آتش نگاه کرده‌ایم و اما لم یزرع، بساط را برچیده و دوربینش را در سنگر دشمن نشانده و قصه آنها را می‌گوید. و نفس این انتخاب کاری خواندنی نتیجه خواهد داد. سوم فرم روایت؛ یک آشفتگی منطقی که منطبق است بر حال و هوای آنچه روایت می‌شود. در عمق عمیق داستان، زمان خطی است و اما در لایه برابر چشم، مدام با فلاش بک و حال و فلاش فوروارد مواجهیم. وقتی رمان راوی ذهن قهرمان است، فرم به زیبایی، آینه قطاع‌های باریک و پیوسته حرکت مدور ذهن است. فصل‌های کوتاه و پرش‌های پشت هم زمانی و مکانی، سرعت جابجایی فریم‌های خاطره و تصمیم در فکر را منعکس می‌کند. چهارم زبان؛ محمدرضا بایرامی در کارهای اخیر خود به زبانی مختص خود و یکتا دست پیدا کرده. در کارهایی مثل «مردگان باغ سبز» و «آتش به اختیار» این زبان به وضوح قابل رصد است و در «لم یزرع» هم به زیبایی کامل تر شده. جملاتی بلند و پیوسته و میانش جملاتی بسیار کوتاه. یک کنتراست معنادار و حامل بار مفهمومی مضمون. بایرامی توانسته بر کلمات و جملات و عبارات و اصطلاحات بیش از تصاویر و مابه‌ازاهای متعارف و شناخته شده‌شان معنا بنشاند. و این شیرینی خوانش را دوچندان می‌کند. پنجم باورپذیری؛ تسلط نویسنده بر فضای فیزیکی داستان و اشرافش به آنچه ما اصلاً نمی‌شناسیم و ندیده‌ایم، علاوه بر کشف تعلیق‌های دراماتیک، شهود رؤیتی تازه هم برایمان دارد. روستای دجیل در عراق، پادگان ها و ارتش عراق، روابط انسانی و اجتماعی آن روستا و آن شهر و آن کشور؛ همه ظرائفی است که به دقت رعایت شده و ما را به دل محل واقعه می‌برد. ششم راوی و شکل روایت؛ بایرامی در «لم یزرع» به کشف جدیدی از روایت رسیده و میانه سرعت تصویری سینما و آرامش توصیفی رمان را برگزیده و هرجا که دلش خواسته، توصیف کند و گاه ملال آور رمان را کنار زده و سراغ شکل تصویری سینما رفته و به قاعده یک لانگ شات کوتاه، میزانسن را تقدیم مخاطب می‌کند و می‌گذرد و به دل حادثه و واقعه و یا ذهن راوی‌اش می‌رود. به جای توصیف طولانی جزئیات، با آن فریم دقیق، دیدن جزئیات را به عهده مخاطب گذاشته تا روند روایت، آن سکانس با همه چیدمان و آکساسوآر و نور و زاویه دوربینش را برای مخاطب کامل کند. و هفتم و هشتم و نهمی و... و همه‌ای که در نهایت آن «آن» را در تار و پود لم یزرع بایرامی تنیده‌اند، تا وقتی که رمان را یک نفس خواندید و زمین گذاشتید، احساس کنید هیچ وقت قصه سعدون و احلی و دجیل را فراموش نخواهید کرد... هیچ وقت... بایرامی گوشه‌ای از ذهنتان را برای همیشه ساکن دجیل می‌کند و سعدون و احلی را همراهتان... برای همیشه...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها