محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828973281
روزی که هاپوئل، سوکس شد! (روایتی بر تاریخ تاج ایران ) - سایت هواداران فوتبال
واضح آرشیو وب فارسی:سایت هواداران فوتبال: ورزش فوتبال ملی - ابراهیم افشار روزنامه نگار مطرح ورزشی در یادداشتی برای فرهنگستان فوتبال نوشت: ۱- ما ظاهرا "نبرد قرن" زیاد داشته ایم . یک بار بازی ایران ـ استرالیا را چنین عنوانی گذاشتند و نیز در جام جهانی ۱۹۹۸ بازی ایران ـ امریکا را خیلی ها نبرد قرن نامیدند، غافل از آنکه در سال ۱۳۴۹ نیز بازی تاج تهران و هاپوئل اسراییل در فینال جام باشگاه های آسیا " نبرد قرن" نام گذاری شده بود. همان فینال تاریخی دومین دوره جام باشگاه های آسیا که در بهار سال۱۳۴۹ مقارن با ۱۹۷۰میلادی به میزبانی تهران و حضور هفت کلوپ آسیایی برگزار شد؛ تیم های تاج ایران، هاپوئل اسراییل، بنگال غربی هند و هامنت من لبنان از منطقه غرب و سه تیم پلیس کره شمالی، مدان اندونزی و سلانگور مالزی (فینالیست دوره قبل) از منطقه شرق به تهران آمدند. تاج طبق قرعه در گروه اول با سلانگور و هامنت من هم گروه شد. لابد می گویید این تیم های قازان قورتکی دیگر چه تیم هایی اند که تا نیمه نهایی آسیا بالا آمده اند؟ اما جایگاه فوتبال جنوب شرقی آسیا در آن سال ها را دست کم نگیر . فوتبال شرق آسیا، غول ابتدایی این قاره پیر بود و اولین تیم های حضوریافته در جام جهانی نیز از همان جا سفر کردند. شما یادتان نیست که نسل های پیشین ما چه ریاضتی جلوی پابرهنگان هندی و پاکستانی می کشیدند؟ آتش قدرت فوتبال آسیا ابتدا از جنوب شرقی زبانه کشید و آنگاه این ایران بود که قدرت فراقاره ای خود را به اثبات رساند. دومین دوره جام باشگاه های آسیا در حالی در تهران برگزار می شد که در دوره ی قبلش پرسپولیس به عنوان نماینده ایران در گروهش حذف شده بود و فینالش را مکابی اسراییل و سلانگور مالزی برگزار کرده بودند. آن روزها آدم های خوش ذوق برای جلب نظر تماشاگران، اتول های "آریا و شاهین" را که محبوب جوانان بودند به صحنه آوردند. فدراسیون فوتبال ایران با همکاری سازمان تربیت بدنی در آستانه مسابقات، فرم ویژه توتو ( شرط بندی مسابقات) را منتشر کرد و در شعب بانک صادرات و گیشه های امجدیه فروخت. هر فرم ۲ ریال قیمت داشت و هر داوطلب پیش بینی باید ۲۰ ریال حق شرکت در شرط بندی را می پرداخت. جوایزی چون اتومبیل های آریا و شاهین، چشم شرکت کنندگان را خیره کرده بود . انگار که حالا بخواهی مازراتی ببری! تاج با اتکا به قدرت همین هواداران آتشین مزاج اش بود که ابتدا در مرحله گروهی، نمایندگان لبنان و مالزی را با ۳ گل درهم کوبید و راهی مرحله نیمه نهایی شد. لبنان را ۱۲ فروردین برد و آن یکی را در ۱۶ فروردین با هت تریک غلامحسین خان گلزن قهار جنوب . رایکوف نگذاشت آن سال هیچ کس به سیزده بدر برود و سبزه ای به آب دهد . او بسیاری از بازیکنان باسابقه تاج را کنار گذاشته بود که غول ترینش اکبر افتخاری بود . رایکوف می گفت تو داری خون دماغ می شوی تو میدان و اکبر داشت لج می کرد که نخیر تمرینات تو مناسب حال ما نیست که خون دماغ می شویم. آبی ازت گرم نمی شود . رایکوف بازیکنی می خواست که ۹۰ دقیقه بدود و آخ نگوید . او در کنار اکبر ، قاضی شعار، مصطفوی، شرکا، منشی زاده و کیانی راد را هم خط زده بود و دست به دامان نفرات یدکی دراز کرده بود؛ از قبیل غلام وفاخواه از عقاب، برادران معینی (فریدون از پیکان و مسعود از بانک ملی) او از تیم رقیبش پرسپولیس نیز محمود خوردبین را به عاریت گرفته بود. همین محمود موطلایی که به نماینده لبنان هم گل زد و دست رایکف را گرفت. ۲- حالا باید تاج در مرحله بعد با تیم مدان اندونزی (نماینده ی اولین کشور آسیایی حاضر در جام جهانی) بازی می کرد. طفلان رایکوف فقط یک قدم دیگر اگر بردارند به فینال می رسند . در امجدیه مردم کیپ تا کیپ نشسته اند . بیست هزار نفر آدم چشم انتظار، منتظر راهیابی تیم شان به فینال اند که در میان شان، بچه ای خردسال هم نشسته که پرسپولیسی است اما آمده تاج را تشویق کند (محمد مایلی کهن بعدها در مرگ منصور پورحیدری از همین بازی ها به عنوان خاطراتی دل پذیر یاد می کند) هنوز سرخابی ها آنقدر خرج شان را سوا نکرده بودند و پرسپولیسی ها هم دوست داشتند که تاج ببرد. در چنینی شرایطی بود که مستر رایکوف ۱۱ ستاره اش را با این ترکیب به زمین فرستاد: ناصر حجازی، منصور پورحیدری، اکبر کارگرجم، مهدی لواسانی، فریدون معینی، مسعود معینی، غلام وفاخواه، کارو حق وردیان، علی جباری، غلامحسین مظلومی، علیرضا حاج قاسم ( از این تعداد، سه نفرشان مرده اند و سه نفرشان در ینگه دنیا به سر می برند و بقیه نیز چندان حال قابل تعریفی ندارند) تیم اندونزیایی یک گلر تیزچنگ دارد به نام" یودو" که رفلکس هایش آدم را یاد عزیز اصلی می اندازد . تنها اوست که با بسته نگه داشتن دروازه اش، تیمش را به این مرحله رسانده است . نیمه اول در سکوت و احتیاط می گذرد ، امجدیه نشین ها خمیازه پشت خمیازه می کشند اما با شروع نیمه دوم رایکوف طبق معمول دست به تغییر می زند. جواد قراب جایگزین حاج قاسم است. مردی که یک دقیقه بعد از ورودش به میدان، دروازه یودو را می گشاید و از چشم های پر چین و چروک رایکوف، رضایت می بارد. ۲۰ دقیقه بعد غلامحسین مظلومی دومین گل تیمش و پنچمین گل خود در این مسابقات را به ثمر می رساند. همه چیز دارد به خوبی و خوشی تمام می شود. یک برد ساده دوگله . راه یابی به فینال . اما در واپسین دقایق، نورافکن های امجدیه ، بازی درمی آورد و قطع می شود. رایکوف را کارد بزنی خونش درنمی آید. مهمان ها و بازرسان کنفدراسیون می گویند که اگر برق سریع نیاید، بازی لغو می شود و نتیجه می سوزد . اما با روشنی دوباره نورافکن ها دل مردم روشن می شود . آخرین سوت داور هندی در حد جغول بغول می چسبد. تاج به فینال می رسد. اما داستان اصلی این است که تیم "هامنت من" نماینده لبنان در آن یکی دیدار نیمه نهایی، تن به بازی با اسرائیلی ها نمی دهد و هاپوئل رژیم اشغالگر مفت مفت به فینال می رسد. ۲- چهارشنبه ۱۹ فروردین بود که تاج در مسابقه نیمه نهایی به مصاف با مدان اندونزی رفت، تیمی قلدر و فیزیکی که می توانست ۱۸۰ دقیقه بدود و آخ نگوید. آن روزها قدرت بدنی بازیکنان جنوب شرق آسیا باعث حسادت تمام رقیبان بود. سه روز قبلش خبر مصدومیت کارو حق وردیان در تمرینات تیم تاج، همه را خمار کرده بود . لحظه ای که به رایکوف گفتند ستاره تیمت زانوش آب آورده، رنگش پرید و عالم بر سرش آوار شد. او که اعتقاد داشت بازی فیزیکی در برابر تیم های گردن کلفت، بازیکن فیزیکی می طلبد، چنان از زخمی شدن کارو مغموم و درمانده شد که لیوان آبی که در دستش داشت را بر زمین کوبید و زیر لب به زمین و زمان فحش داد. او شتابان به دنبال پای مصدوم کارو رفت و از پزشک تیم خواست که هر طور شده پای او را تا روز مسابقه خوب کند اما گزارش پزشک تیم پس از معاینه پای مصدوم کارو ، ناامید کننده و یأس آور بود. آن لحظه که پزشک گفت کارو بازی نیمه نهایی و فینال را از دست می دهد، چشم های رایکوف لبریز از پوچی شد. وقتی همه چیز را در بن بست دید، تصمیم گرفت خود درمان پای کارو را به عهده بگیرد. ساعت ۶ بعد از ظهر بود که رایکوف از بازیکنان تیمش یکدانه شلنگ خواست. شیلنگ؟ بچه ها گوش هایشان را تیز کردند. چی آقا ؟درست شنیدیم؟ شیلنگ؟ رایکوف برای صدمین بار داد زد "حوز!" می خوام. علی سلطون (کاپیتان جباری) با تعجب به رفقا گفت که شاید شلنگ به زبان یوگسلاوی معنای دیگری می دهد؟ شاید منظورش از شلنگ، دکتر باشد؟ حسین فرزامی از بقیه بهتر زبان می دانست . پرسید مسیو رایکوف! شلنگ یعنی دکتر!!؟ رایکوف باز داد زد"نه، شلنگ آب، من گفتم که HOSE می خوام ". فرزامی تکرار کرد : شلنگ آب یعنی؟ مسیو رایکوف! حال شما خوب؟ باز رایکوف داد زد که بله خوب. اما شلنگ می خوام . بچه ها دویدند دنبال پرویزخان کوزه کنانی( سرپرست تیم)، پرویزخان آمد داخل غائله و گفت: مسیو رایکوف! شلنگ آب برای درمان زانوی کارو؟!!! منظورتان را نمی فهم. رایکف باز داد زد بله شلنگ آب، درست تشخیص دادی. شیلنگ آب. البته شلنگ فشار قوی می خوام . پرویزخان باز فکر کرد که حال رایکوف خوب نیست و لابد سوتفاهم شده است. گفت مستر! شما چند لحظه استراحت کنید تا ببینم چه می کنم. اما رایکوف اسپند روی آتش بود. عین کودکی که از مادر شیر بطلبد او نیز منتظر یک فقره شلنگ آب فشار قوی بود و با هیچ زبانی و هیچ شکلاتی آرام نمی شد. همه زبان دان ها فکر کردند که لابد منظور مستر را نمی فهمند. دویدند مترجم باشگاه تاج را صدا کردند . پرویز خان خطاب به مترجم گفت شاید منظور رایکوف از شلنگ، چیزی دیگری باشد. مثلا چاقو باشد، یا حتی دکتر باشد، ببین شلنگ به زبان یوگسلاوی چه می شود؟ مترجم گفت ما چنین کلمه ای در زبان یوگسلاو نداریم . شاید همان شلنگ را می خواهند . پرویزخان گفت درمان زانوی بازیکن چه ربطی به شلنگ دارد ؟ کار به جایی رسید که مترجم تاج رفت سراغ کتاب ترجمه زبان یوگسلاو که آن تو بگردد . اما هرچه صفحاتش را ورق زد کلمه ای به نام شلنگ پیدا نکرد. رایکوف همچنان داشت می غرید به خاطر یک شلنگ ناقابل و بازیکنان تیم مجبور شدند یک شلنگ پیدا کنند تا غرش مسیو قطع بشود . طفلی غلامحسین( مظلومی ) شلنگ آب را گرفت دستش و آورد برای رایکوف. مستر یک نگاه سرسری به شیلنگ کرد و متلک انداخت که این فقط به درد خیس کردن باغچه می خورد که ! من شلنگ فشار قوی می خوام واسه درمان زانوی کارو! طفلی منصورخان (پورحیدری) زیر لبی غر زد که " ای بابا حالا شلنگ فشار قوی از کجا پیدا کنیم؟" و پشت بندش خطاب به مربی گفت "مسیو رایکوف، آخه برای چی شلنگ؟"رایکوف نگاه به منصور کرد و گفت پسر! آب درمانی در فوتبال امروز عالم خیلی مهمه! شماها نمی دانید که فیزیوتراپی با شلنگ فشار قوی روی زانوی آسیب دیده چه معجزه ای می کند. آخرش نمی دانم کدام پدرآمرزیده بود که فکرش درست کار کرد و رفت زنگ زد آتش نشانی تهران و بچه های آتش نشان، ماشین آتش نشانی را آوردند زمین شماره دو امجدیه و شلنگ آب فشار قوی شان را کشیدند بیرون! رایکوف با ذوق و شوق آمد شلنگ آتش نشان ها را گرفت دستش و اشاره داد که شیر آب را باز کنند. آتش فشان جوان گفت به ش بگید اگه قرار باشه شلنگ آب را باز کنیم، تمام این زمین را آب می گیره ها . علی جباری به عنوان کاپیتان تیم رفت جلو به مستر پیشنهاد داد که اجازه بدید کارو را ببریم به تپه های عباس آباد . در همان تپه ها بود که کارو را بردند دراز کردند و مستر رایکوف شلنگ فشار قوی مخزن آب آتش نشانی را روی پای کارو گرفت . بچه های تاج شاخ درآورده بودند و همچون ندید بدیدها هم بازی شان کارو را نگاه می کردند که داد و بیدادش رفته بود به هفت آسمون و وسط فریادهایش می گفت :" تورو خدا مسیو رایکوف ،از درد دارم می میرم، تورو به خدا شلنگ آب رو ببندین". آن لحظه گوش همه عالم و آدم کر بود. رایکوف غرید که "بچه ساکت باش ببینم چه خبره". نیم ساعت بعد شلنگ آب قطع شد و کارو نفس راحتی کشید . حالا ستاره غیور رایکوف می توانست دست مربی اش را بگیرد . زنده باد آتش نشانی و شلنگ هایش ۳- آن سال در فینال آسیا ﺗﺎﺝ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ هاپوئل اسرائیل ﺁﻣﺪ: ﻧﺎﺻﺮ ﺣﺠﺎﺯﯼ، ﻣﻨﺼﻮﺭ ﭘﻮﺭﺣﯿﺪﺭﯼ، ﻣﻬﺪﯼ ﻟﻮﺍﺳﺎﻧﯽ، ﺍﮐﺒﺮ ﮐﺎﺭﮔﺮﺟﻢ، ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻣﻌﯿﻨﯽ، ﮐﺎﺭﻭ ﺣﻖﻭﺭﺩﯾﺎﻥ، ﻓﺮﯾﺪﻭﻥ ﻣﻌﯿﻨﯽ، ﺟﻮﺍﺩ ﻗﺮﺍﺏ، ﻋﻠﯽ ﺟﺒﺎﺭﯼ (ﮐﺎﭘﯿﺘﺎﻥ ) ﻏﻼﻡ ﻭﻓﺎﻩ ﺧﻮﺍﻩ و ﻏﻼﻣﺤﺴﯿﻦ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ. ﻫﺎﭘﻮﺋﻞ غولی بود با۱۱ ﮔﻞ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﮔﻞ ﺧﻮﺭﺩﻩ که ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺧﻂ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎﺕ ﺭﺍ یدک می کشید . آ ن ﻫﺎ ﺩﺭ ﻧﯿﻤﻪ ﺍﻭﻝ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ سمت ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎﺝ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩند ﺍﻣﺎ نتوانستند از سیم خاردار ﭘﻮﺭﺣﯿﺪﺭﯼ ﻭ ﮐﺎﺭﮔﺮﺟﻢ بگذرند . هیچ ﺗﻮﭘﯽ ﺍﺯ ﺧﻂ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ نکرد. در ﺩﻗﯿﻘﻪ ۷۰ بود که تماشاگران دوبامبی بر سرشان کوبیدند . روی ﺍﺭﺳﺎﻝ یک ﮐﺮﻧﺮ به سمت دروازه حجازی، "ﺧﺎﺯﻭﻡ" ﺑﺎﺯﯾﮑﻦ ﻫﺎﭘﻮﺋﻞ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺗﺎﺝ ﺑﺎﺯ کرده بود و واویلا در سکوها راه افتاد. ﺭﺍﯾﮑﻮﻑ که دید طلا از مشتش افتاده، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺰﺭﮒ و ریسک آمیز زد" سلطان ﻋﻠﯽ ﺟﺒﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﺎﺭﺝ ﻭ ﻣﻬﺪﯼ ﺣﺎﺝ ﻣﺤﻤﺪ وارد ". چه کسی باور می کند جنگجوی آبی ها از ترکیب خارج شود و بازیکن شیرخواره نوجوانی به ترکیبش وارد شود که هنوز برای بازی های بزرگ پرورده نشده بود؟ خیلی ها آن روز گفتند مگر مستر رایکوف دیوانه شده؟ اما او ایمان داشت که پتانسیل جوانان در همه جای جهان غوغا می کند و ناجی می شود . همچنان که قبلش از قدرت جوانی حجازی و مظلومی جواب گرفته بود و بعدها از روشن گرفت. ﺗﮑﻨﯿﮏ اعلای حاجی مورد نیاز رایکوف و بچه هایش بود. اما چون شماره پیراهن بازیکن تازه وارد یازده بود، داور هندی یک کمی غر زد که این بازیکن با شماره شانزده معرفی شده و نمی تواند با یازده بازی کند. چند دقیقه ای وقفه ایجاد شد و بالاخره خرش از پل گذشت و بازیکن باتکنیک وارد میدان شد. همان بازیکن کوچک اندامی که ﺩﺭ ﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪ، با دریبل ریز ﮐﺎﭘﯿﺘﺎﻥ ﻫﺎﭘﻮﺋﻞ، ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ ﮐﺮﻧﺮ گرفت و خودش هم پشتش وایستاد که ﺍﺭﺳﺎلش کند . یک ارسال ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﮐﺎﺕ ﺩﺍﺭ ﺭﻭﯼ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ حریف. درست همانجا که ﻏﻼﻡ (ﻭﻓﺎﺧﻮﺍﻩ) کمین کرده بود. اسلوموشن این صحنه را هزار بار هم در ذهنت مجسم کنی خسته نمی شوی. غلام ﺑﺮﺍﯼ ﺿﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ می شود. ﺿﺮﺑﻪ ﺍش ﻣﺤﮑﻢ ﻭ جانانه است . توپ می چرخد و می چرخد و می چرخد و در دروازه هاپوئل آرام می گیرد. حالا مردم، امجدیه را روی سرشان می گذارند. نتیجه ۱-۱ به وقت اضافه می کشد . بازی به سمت خشونت پیش می رود. فرصت های تاجی ها یکی یکی هدر می رفت و مردم در خانه ها گوش شان را چسبانده بودند به رادیو ترانزیستیوری هایی که صدای روشن زاده به طور مستقیم از توش زبانه می کشید. تماشاچی ها پاهایشان را چنان محکم به ستون های امجدیه می کوبند که انگاری ورزشگاه تبدیل به یک پادگان نظامی شده است . سر همین داد و قا ل هاست که یک کاشته مفتکی از فول خشونت بار ﻣﺪﺍﻓﻊ ﻫﺎﭘﻮﺋﻞ به دست می آید. ﺩﻗﯿﻘﻪ ۹۲ است. ﻣﻨﺼﻮﺭ پشت توپ ایستاده است و ﺿﺮﺑﻪ اش ﺭﺍ در نهایت وسواس می زند. ﺗﻮﭖ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎﺟﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺋﯿلی ﻫﺎ می گذرد و می گذرد و ناگهان در آن شلوغی ها به مردی می رسد که هیچ کس باور ندارد در مناسب ترین وقت عالم آنجا حاضر به یراق باشد. ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻣﻌﯿﻨﯽ ﻣﺪﺍﻓﻊ تاج که ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪﻩ، با خاطر جمعی ﺗﻮﭖ ﺭﺍ گل می کند. توپ می رود و ﺑﻪ ﺗﻮﺭ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺪ. امجدیه را دیگر نمی توان مهار کرد. رایکوف در رختکن به مسعود گفته بود که هر وقت کرنر شد تو جلو برو. حالا او زننده ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﮔﻞ عمرش بود . مردی که منتظر سوت آخر بود تا برود از گردن رایکوف آویزان شود. تهران می ترکد از خوشی و سه روز بعد از این چهارشنبه داغ و شیرین ، جلد کاهی کیهان ورزشی نمای درشتی از صورت مسعود است که در آغوش رایکوف همچون کودکی که مادرش را گم کرده باشد می گرید. او در دقایقی بسیار کش دار بیش از ۵ دقیقه در آغوش مستر گریست . آنقدر گریه کرد تا نفس اش گرفت. تصویر معینی زننده گل فینال که در آغوش رایکوف اشک می ریزد با عنوان« اشک مقدس پیروزی» روی جلد کیهان ورزشی رفت و مجله را روی هوا بردند .- آن روزها برخی از مفسرین، این دیدار را " نبرد قرن" نامیده بودند . زخم های جنگ شش روزه عرب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷ هنوز در دل مسلمین جهان التیام نیافته بود . در دقیقه ۷۵ شوت علیرضا حاج قاسم که با اختلاف کمی از بالای دروازه اسرائیل گذشت چنان تماشاگران امجدیه را سر ذوق آورد که فریاد زدند: " موشه موشه دایان- فرزند چهارپایان". بعدها زندگینامه نویسی در نگارش خاطرات اسدالله لاجوردی نوشت که: - "روز اول مسابقات، دور تا دور استادیوم، پرچم کشورهای حاضر در سومین دوره جام باشگاه های آسیا را جا به جا نصب کرده بودند. چند نفر از اعضای هیئت ها در چهارگوشه استادیوم بین تماشاگران نشسته بودند. آنها داخل آب پاش ها بنزین ریخته و با خودشان به استادیوم برده بودند. آنها یکی یکی از سر جایشان بلند شدند و به طرف پرچم های اسرائیل رفتند و در فرصتی مناسب به روی آنها بنزین پاشیدند و با فندک آتش زدند. نیروهای سرتیپ طاهری، وقتی قضیه رافهمیدند که دوستان اسدالله همه پرچم های اسرائیل را آتش زده و بدون اینکه کسی متوجه شود، از استادیوم خارج شده بودند. عده ای از تماشاگران هم یک چشم شان را با چشم بند بسته بودند و ادا درمی آوردند تا موشه دایان وزیر جنگ اسرائیل را به سخره بگیرند. آنها با هم می خواندند: "موشه دایان به من گفت، چی گفت؟ درِ گوشِ من گفت، چی گفت؟ با ترس و لرز گفت، چی گفت؟- من از ایران می ترسم، من از ایران می ترسم" ۵- حالا با یادآوری آن روزها می توان جای سه نفر را خالی کرد. ناصر و منصور که رفته اند و اکبر کارگرجم که معلوم نیست در کجای این شهر غبارآلود در اوج تنهایی نفس می کشد . اکبر طفلی که این روزها در اوج غم زندگی می کند بارها پشت ناصر ایستاد . هر وقت ناصر برای توپی جست، کارگرجم بی درنگ پشت او ایستاد تا از دروازه بدون محافظ پاسداری کند. همین سیم خاردار فوتبال ایران بود که سه بار حجازی را نجات داد؛ یک بار در جام باشگاهای آسیا در برابر هاپوئل، یک بار دیگر در برابر کره شمالی در پیونگ یانگ و بار آخر در برابر اسرائیل در جام ملت ها . اکبر در بازی با هاپوئل، توپی را که مهاجم اسرائیل به گوشه ی چپ دروازه ایران فرستاده و همان توپ پس از برخورد به دست های حجازی راه دروازه را پیش گرفته بود عین شیر از گوشه ی دروازه بیرون کشید. منصورخان هم بعدها اعتراف کرد که اولین بار با فوت کوزه گری مربی گری در زمان رایکوف آشنا شده است. همان بازی های جام باشگاه های آسیا که رایکوف طفلی هم مربی بود، هم بدنساز و هم پدر و مادر بچه ها . مستر در روز بازی فینال با هاپوئل اسرائیل، کاری کرد که همه قورخیدند. در حالی که فکر می کردند در روز بازی فینال فقط اندکی صبح تمرین سبک بکنند و آماده بازی شوند، آن روزیکی از محکم ترین و سنگین ترین تمرینات تیمش را پی گرفت. بچه ها از نفس افتادند و رفتند استراحت، اما وقتی که بازی در فینال به وقت اضافه کشیده شد تازه فهمیدند حیله و شگرد مستر رایکوف برای چه بوده است. تیم تاج، تازه در وقت های اضافی بود که صاحب ریه های نو شد و راه افتاد. آن روزها اصطلاح "من تو من" تازه به فوتبال ما وارد شده بود اما خیلی ها مفهومش را نمی دانستند. رایکوف در فینال به منصور گفت که یار گوش چپ حریف به هر طرفی که رفت تو هم باید با او "من تو من" باشی. و منصور با همین بستن یار مقابل، رایکوف را سربلند کرد. مهار" بوربا" گوش چپ سریع و زهردار هاپوئل آسان نبود. این تنها شگردهای رایکوف در آن بازی ها نبود. آن روزها طفلی جانان پور مسئول اردوی تیم تاج بود. شب بازی فینال با هاپوئل، رایکوف طبق عادت همیشگی در شب قبل از بازی، تیم را جمع کرده بود و گفته بود که بیایید دسته جمعی برویم قدم بزنیم و برگردیم. مستر همانجا به جانان پور گفته بود که اگر فردا ما ببریم من می آیم وسط زمین و می رقصم . مردمی که بعد از اتمام بازی فینال، رقص حماسی مرد شنگول یوگسلاو را می دیدند نمی دانستند که او آنقدر خسته هست که حال ترقص ندارد اما می خواهد روی قولش بماند. هیچ کس باور نمی کرد که آن مستر سنگین و رنگین دارد وسط زمین می رقصد. شب بعد از بازی نیمه نهایی، بچه ها رفتند هتل روزولت نزدیک امجدیه اسکان یافتند. اما صبح ساعت ۸ که بیدار شدند دیدند مردم دسته دسته در حال رفتن به امجدیه اند. یک ساعت بعدش دیدند که همان مردم هم شان دارند برم گردند ، آن هم در حالی که بازی ساعت ۴ عصر است، پرس و جو که کردند فهمیدند که ورزشگاه از صبح علی الطلوع پر شده است و جای سوزن انداختن نیست. آن روز بسیاری از تماشاگران سفره های نهار خود را هم به استادیوم آورده بودند. و شب بعد از فینال که منصور با مدال طلا رفت خانه، با نوزاد تازه از راه رسی ه اش که عسل نام گذاشته بود کلی بازی کرد. بازی پدر و دختری، مزه بهشت می داد. شب فینال مشتلق ها یکی دوتا نبود. از بلندگوی امجدیه خبر رسید که فوتبالیست های محروم شده( از جمله عزیز اصلی) بخشیده شدند و مردم هرهر و کرکر راه انداختد . همان شب طباطبایی گوینده امجدیه در تب و تاب پیروزی تاجی ها از بلندگو اعلام کرد که "... توجه فرمایید توجه فرمایید: فوتبال ایران به زودی پروفشیونلی(حرفه ای) خواهد شد" و چند هفته بعد ویگن خواننده، آوازی شیرین برای بچه ها خواند با شعری از ایرج جنتی عطایی در ستایش یک جام طلایی که "... یازده مرد جوون... واسه بازی میان میدون... دو دروازه با یه زمین ... ای بچه ها گل بزنین... بچه ها متشکریم، بچه ها متشکریم ".
دوشنبه ، ۶دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت هواداران فوتبال]
[مشاهده در: www.esteghlali.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها