محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845561941
۱۰بسته سیگار برای چاپ یک عکس! - پایگاه تحلیلی خبری البرزبان
واضح آرشیو وب فارسی:البرزبان: برای چاپ این عکس دقیقا دو روز در لابراتوار ماندم و به هیچ کسی هم نگفتم چه اتفاقی دارد می افتد. در این مدت آنقدر به وجد آمدم و ذوق کردم که نزدیک به ۱۰بسته سیگار کشیدم!به گزارش پایگاه تحلیلی خبری البرزبان ؛ زهرا بختیاری: امیر لطفیان در اولین روز از سال ۱۳۳۹ در همدان متولد شد. وی زمانی که در کلاس ششم دبستان دوربین کوچک عکاسی اش را به دست گرفت شاید فکر نمی کرد حدود چهار دهه بعد به عنوان یک عکاس جنگ شناخته شده باشد و جزو عکاسانی محسوب شود که طلایی ترین و درخشان ترین برهه تاریخ کشورش را در قاب تصویر ثبت کرده اند. لطفیان با حضور در خبرگزاری فارس خاطراتش از ایام عکاسی در جنگ را برایمان روایت کرد. خاطراتی که ثمره آن بخشی از تاریخ کشورمان را برای آیندگان به ارمغان آورد. آنچه پیش روی شماست بخش ابتدایی این گفت وگو است: *فارس: اولین باری که دوربین عکاسی را دست گرفتید خاطرتان هست؟ *لطفیان: بله. اولین بار کلاس ششم دبستان بودم که با دوربین یکی از اقوام شروع کردم به گرفتن عکس های خانوادگی و روز به روز شوق و انگیزه عکس گرفتن در من قوی شد، البته کمتر دنبال عکس یادگاری گرفتن بودم. بیشتر دوست داشتم از طبیعت و اجتماع عکس بگیرم. عکاسی ام حسی بود. کلاس اول راهنمایی اولین دوربین را برایم خریدند. سعی می کردم حتی در ثبت تصاویر های یادگاری، ژست ها در آن متفاوت باشد مثلا ریتم همیشگی را بهم بزنم و عکسم فرم خاصی داشته. می خواستم فرم ایستایی را که عکاسان قدیمی رعایت می کنند دنبال نکنم. *فارس: دوربین عکاسی آن هم در سالهای نوجوانی شما یک کالای لوکس محسوب می شد، طبیعتا باید خانواده از لحاظ مادی بسیار تأمین می بود که برای شما آن هم در سن نوجوانی چنین چیزی را بخرند. *لطفیان: بله لوکس بود اما چون دایی ام خیلی مرا دوست داشت و از علاقه ام به عکاسی با خبر بود اولین دوربین را او برایم هدیه گرفت که هنوز هم دارم. از دبیرستان که فارغ تحصیل شدم گرایشم ام به عکاسی بیشتر شد. کلاسی نرفتم اما بیشتر در این زمینه مطالعه می کردم و یاد می گرفتم که به نوعی می توان گفت کشف و شهود بود، تا اینکه وارد دانشگاه شدم. آن زمان نمایشگاه عکس خیلی کم بود، کتب مربوط به عکاسی هم کم و دسترسی به آن سخت بود. معمولا هم آنهایی که در کانون پرورش فکری عضو کتاب خانه بودند گرایش کتاب خوانی داشتند من هم همینطور، منتهی چیزی به عنوان کتاب عکاسی به شکل امروزی یادم نمی آید که بوده باشد. موضوع مهم برایم استفاده متفاوت تر از عکاسی بود. این روند ادامه داشت تا دوره سربازی رسید. این دوران مصادف بود با درگیری ها و آغاز تشنجاتی که ضد انقلاب در کردستان به پا کرده بود. گردان ما را به آنجا اعزام کردند و همین بهانه ای شد تا انگیزه متفاوت عکاسی کردنم هم بیشتر شود. یک دوربین «کوداک» همراهم برده بودم تا اگر زمینه ای شد عکس بگیرم. *فارس: شرایط جنگ در کردستان چگونه بود؟ *لطفیان : جنگیدن در کردستان خطرناک تر از مناطق جنگی جنوب بود، دوست و دشمن را در آنجا نمی شناختی. حتی در سنندج اتفاقات ناگواری می افتاد و خیلی از مناطق شهر تحت تاثیر گروهک ها بود ولی خب نهایتا دو سال سربازی که تمام شد ذخیره ای بود برای اینکه بتوانم در مناطق خطر بهتر عکاسی کنم. اولین عکسی که به طور جدی در آنجا گرفتم روز اول جنگ بود که هواپیماها شهرها را بمباران کردند. آن روز مطابق معمول دوربینم همراهم بود و فرودگاه سنندج که بمباران شد اولین عکسم را در دقایق ابتدایی همانجا ثبت کردم. شاید نتوان گفت آن عکس به لحاظ تصویری چیز متفاوتیه ولی لااقل می توان به عنوان یک سند استفاده کرد. آن روز فکر نمی کردم آنقدر در عکاسی پیش بروم که زمانی عهده دار سمت معاونت دفتر سینمایی همدان شوم. *فارس: با شنیدن اوضاع خطرناک غرب برای اعزامتان مخالفت نکردید؟ *لطفیان: راستش وقتی رفتم سربازی فکرش را هم نمی کردم که قرار است تا یک ماه دیگر چه اتفاقاتی بیفتد. سنندج در محاصره بود و بر اساس قرعه انتخاب می کردند که کدام گردان باید برود کردستان. جمعا ۶۰۰ سرباز بودیم که در عجب شیر خدمت می کردیم، یادم هست موقع حرکت دو سوم بچه ها فرار کردند. خب اسم سنندج که می آمد جدا همه می ترسیدند چون می دانستند کومله چه حرکات شنیعی آنجا انجام داده. اما من جزو کسانی بودم که گفتم قسمت هر چه باشد همان است، و این درحالی بود که نمی دانستم خمپاره و شهید و شهادت چیست و اصلا از جنازه تصور دیگری داشتم. *فارس: ورودتان در روز اول به کردستان را به یاد دارید؟ *لطفیان: بله. ما را با دو هواپیمای سی ۱۳۰ به سنندج بردند. تا رسیدیم خلبان قبل از نشستن گفت: خواهشی که دارم کسی دنبال کیسه اش نگردد، به محض اینکه در از عقب باز شد باید بپرید پایین و هر کسی یک کیسه با خودش پرت کند. ده دقیقه آخر من رفتم بالای کیسه خواب ها و به محض باز شدن، اولین نفری بودم که پرت شدم بیرون. اصلا نمی دانستم قرار است چه اتفاقای بیافتد فقط یادم هست گفتند با سینه خودتان را بیندازید داخل گودالی که هست حتی اگر داخلش لجن بود. آنجا متوجه شدیم قضیه جدی است و چیزی به عنوان آتش هست. یک ربع بعد گفتند مقداری مواد غذایی و دارو آوردند کمک کنید پیاده کنیم. ده دقیقه بعد مجددا گفتند برگردید داخل گودال ها. آنجا ابو شریف را دیدم اما او را نمی شناختم، فقط دیدم مردی با ریش بلند و شمایل خاص ایستاده و گفت: یک خواهشی دارم، در سوله مقابلتان که باز شد هر کسی که می تواند کمک کند بیاید، یا علی. همه سینه خیز رفتیم، در که باز شد من متعجب ماندم. آنجا پر بود از جنازه شهدایی که به هر نحوی به شهادت رسیده بودند. ابوشریف خواست آنها را سوار هواپیما کنیم، پیکرهای بدون کفن که مدتی مانده بودند و بعضی از بچه ها همان دقایق اول حالشان بهم خورد، زیرا حالت پیکر ها تغییر کرده بود و بدن های خونی بو گرفته بود. *فارس: چرا فرار نکردید؟ *لطفیان: فرار برایم انگیزه ای نبود. البته خیلی اهل جانماز آب کشیدن نیستم اما به عنوان جوان این مملکت حس کردم الان باید برای کشورم بیاستم. وقایعی مانند دیدن پیکر شهدا دید من را نسبت به جنگ متفاوت کرد و همیشه سعی می کردم دوربین همراهم باشد تا بتوانم تصاویری که می بینم ثبت کنم. *فارس: چگونه شد که بعد از سربازی تصمیم گرفتید در قالب عکاس به جبهه بروید؟ *لطفیان: در انجمن سینمای جوانان معاون بودم و سعی می کردم عکاسانی که آماده می کنم انگیزه ریسک را داشته باشند. مملکت به همه طیف ها نیاز داشت سرمایه دار، امثال من، سربازها و … همه مسئولیت داشتیم. جامعه خودش فضا را فراهم می کرد که یک عده مدیریت کنند، عده ای بجنگند و عده ای هم وقایع را ثبت کنند. اینگونه بود که یواش یواش با تیم هایی که وارد جبهه می شدند به عنوان آدمی که می خواهد کار فرهنگی انجام دهد رفتم. *فارس: مشکلی برای تجهیزات نداشتید؟ *لطفیان: رفتنم به عنوان یک چهره فرهنگی به جبهه سخت بود زیرا کم پیش می آمد که به ما اعتماد کنند. خیلی سخت اجازه می دادند فیلم ها و نگاتیوها را استفاده کنیم و حتی از ما می گرفتند، برای همین نمی دانم بسیاری از عکس هایی که گرفته ام کجا است. *فارس: شما چگونه از شروع یک عملیات با خبر می شدید؟ *لطفیان: معمولاً دوستانی بودند که به ما اطلاع می دادند بلند شید بیایید منطقه، این جمله یعنی عملیات است. دوربینم را بر می داشتم و می رفتم. معمولاً هم با ۲ دوربین عکس می گرفتم. یکی برای خودم یکی برای لشگر انصارالحسین. واحد تبلیغات این لشگر می گفتند حالا که داری می روی منطقه برای ما هم عکس بگیر. در یکی از حمله ها با سه نفر دیگر از همکاران به سمت جبهه راه افتادیم. قبل از حرکت نامه ای از طرف فرماندهی به ما داده بودند و گفتند متن آن محرمانه اس و به هیچ وجه درش باز نشود، وقتی رسیدید منطقه برسانید به دست فرمانده آنجا. در راه ماشین ما چپ کرد و به عملیات نرسیدیم. نامه دست معاون ارشاد که همراه ما بود سپرده شد. گفتم: حالا که نرسیدیم اقلا در نامه را باز کن ببینیم چی بوده اما زیر بار نمی رفت. گفتم شرط می بندم که نوشته دوستان را راهنمایی کنید تا بروند خط مقدم و وقتی که برگشتند تمام نگاتیو ها و حلقه های فیلم شان را بگیرید. همکارم گفت: نه بابا تو خیلی بدبین هستی. به هر حال نامه را باز کردیم. در آن نوشته بود: «دوستان از رزمندگان همدان هستند و قصد تهیه گزارش و عکس را دارند و …» مضمون همان بود که من فکر می کردم. دوستم گفت تو چطوری حدس زدی توی نامه اینو نوشته؟! گفتم: اگر کسی نظامی باشه یا خدمت رفته باشه می دونه اگر اطلاعات توسط یک آدم غریبه برود دیگر رفته است. *فارس: رزمندگان معمولا از آمدن جلوی دوربین امتناع می کردند. چگونه این مشکل را حل می کردید؟ *لطفیان: وقتی عکاسی می کردم با این که دقت نظر داشتم اما عکس هایم یک چیزی که نمی دانستم چیست کم داشت. خیلی دقیق شدم ببینم مشکل کجاست. احساس کردم بچه هایی که جلوی دوربین من می آیند حسشان را از دست می دهند و مثل یک مجسمه می ایستند و عکس می گیرند. این ژست به دردم نمی خورد و دوست داشتم آن فرد خودش باشد. بنابراین سبک کارم را عوض کردم. درخواست دادم بروم واحد بهداری. بنابراین رفتم جزیره مجنون نزدیک یک ماه و نیم آموزش بهداری دیدم تا به عنوان امدادگر به جبهه بروم. البته کسی نمی دانست چه نقشه ای در سرم است. دوست داشتم با این کار به رزمنده ها نزدیک شوم زیرا اگر با خودشان نبودی، ۴ فریم عکس می گرفتی و این عکس ها مثلاً با تصاویری که از مجلس عروسی می گیری فرقی نمی کرد. حس نداشت. با امدادگر شدنم حالا وقتی به جبهه می رفتم شب با رزمنده ها می خوابیدم، بیدار می شدم و زندگی می کردم. اگر عکسی هم می گرفتم دیگر به عنوان یک عکاس محسوب نمی شدم که تابلو شوم. دیگر سوژه ها مرا مثل خودشان می دیدند، تا رزمنده سرگرم کارش می شد بدون اینکه حضور مرا احساس کند از او عکس می گرفتم، خیلی از عکسهایم که حس دارد و به حال و هوای آن موقع نزدیک است مثل شوخی های رزمنده ها به این دلیل است، من قصدم این بود که زندگی در جبهه را نشان دهم زیرا اغلب مردم فکر می کردند جبهه یعنی آدم کشتن و کشته شدن، من دنبال پای قطع شده نبودم بلکه به دنبال نشان دادن این زندگی بودم. *فارس: برای عکاسی بیشتر چه مشی ای مد نظرتان بود؟ *لطفیان: ببینید عکس هایم هدفدار بود. من هم از پشت جبهه عکاسی کرده بودم و هم از مانورها. موضوعی کار می کردم. دوست نداشتم خیلی از بدن متلاشی شده عکس بگیرم. زیرا فکر می کردم ممکن است یک خانواده به جای لذت بردن حالش بد شود و مقصر آن من هستم. بیشتر دوست داشتم شکوه و نگاه آن رزمنده را انتقال دهم. حتی جنازه های که روی دست مردم بود دوست نداشتم نمای بدی داشته باشد و فکر می کردم باید باشکوه باشد. *فارس: این عکس که مزار شوش دانیال در همدان را نشان می دهد شما ثبت کرده اید، در مورد ثبت آن توضیحی می دهید که چه شد و چه زمانی است؟ *لطفیان: این عکسی که مشاهده می کنید از نظر من کامل ترین عکسی است که نشان می دهد در کجا به ثبت رسیده و چه اتفاقی افتاده. تصویری از بمباران همدان است. وقتی که این ناحیه شهر بمباران شد مردم در التهاب بودند و من فقط توانستم یکی دو فریم از آن فضا را باید عکاسی کنم. آن روز عراق شرکت نفت را زد. وقتی رفتم دیدم ۳۰-۲۰ عکاس آنجاست و همه عکس می گرفتند که مثلاً این دود چگونه بالا می رود، زاویه دیدها یکی بود. من آن لحظه با خود فکر کردم خوب حالا چگونه نشان دهم اینجا همدان است؟ پس یا باید بروم آرامگاه باباطاهر، یا بوعلی. فاصله آنجا بسیار با این محل زیاد بود اما خودم را رساندم و این عکس هویت دار را گرفتم. البته در کادر بندی خیلی دقت کردم. در حال عکاسی بودم که یک پلیس به من نزدیک شد، معلوم بود می خواهد جلویم را بگیرد. البته خیالم راحت بود چون من کارمند ارشاد بودم و کارت داشتم. پلیس که رسید ناگهان مچ دستم را گرفت و گفت: با اجازه چه کسی عکاسی می کنی؟ گفتم: من از بچه های ارشاد هستم. اما گوشش به این حرف ها بدهکار نبود و مرا یک ساعت و نیم بازداشت کرد. هر چه التماس کردم که اگر من فرصتم از دست برود کاری نمی توانم بکنم و این بهترین لحظه ای است که می توانم از آن عکاسی کنم، بی فایده بود. آن زمان خیلی ها فکر می کردند هر کسی عکس می گیرد جاسوس است. مأمور پلیسی که ۶ کلاس درس خوانده بود در این وقت ها نمی توانست تصمیم درستی بگیرد. حسرت عکاسی بیشتر از آن اتفاق بر دلم ماند. هر چند که یکی دو فریم عکاسی کردم اما در ذهنم خاطره تلخی بود. به خصوص که خیلی از او خواهش کردم اجازه بده من بیایم بیرون اما او گفت: تو اصلاً اجازه عکاسی نداری. با این حال هر وقت که این عکس را نگاه می کنم کامل ترین عکسی است که همدان را با جنگ مرتبط می کند و بیشترین عکسی که درخواست می شود تا برای مراسم ها آن را چاپ کنند همین است. عکاس: امیر لطفیان *بهترین یا سخت ترین عکسی که گرفتید کدام عکس است؟ لطفیان: آقای خامنه ای زمانی که رئیس جمهور بودند آمدند در محیط باز فرودگاه از رژه ۵ لشکر مسلح که تا آن موقع بی سابقه بود سان ببینند. تشریفات و بازجویی ها کاملا برقرار بود و آقای آهنگران هم مشغول خواندن نوحه بود. آن لحظه با خودم فکر کردم یک عکس پانوراما بگیرم. الان دوربین هایی است که با بهترین کیفیت تصویر پانوراما را ثبت می کند اما آن وقت ها چنین چیزی نبود. با خودم فکر کردم چگونه یک خط فرضی داشته باشم و چطور این تصویر باید برش بخورد؟ به محافظ آقا گفتم: می خواهم پشت سر ایشان بمانم و عکس بگیرم. این درخواست را در دورانی داشتم که محافظ شخصیت ها می گفتند: اگر کسی نزدیک شد هر کاری که می توانید بکنید تا دور شود. البته قبلش آقای آهنگران را واسطه کردم که او هم گفت: خیلی کار سختیه! گفتم: می دانم ولی عکسی می گیرم که حداقل در تاریخ همدان ماندگار باشد. وقتی خودم به محافظ گفتم، گفت: اصلا! اصلا! گفتم: ببین تو از پشت کمر بند مرا بگیر، اگر بخواهم کاری کنم تو سریع من را می کشی دیگه. تأکید هم کردم که یک فریم نیست، اگر حرکتم بدی باید دوباره بگیرم. بالاخره قبول کرد و من نزدیک به هفت فریم عکاسی کردم. دو شبانه روز طول کشید تا آن را چاپ کنم. دقیقا دو روز در لابراتوار ماندم و به هیچ کسی هم نگفتم چه اتفاقی دارد می افتد. در این مدت حدود ده پاکت سیگار کشیدم از بس به وجد می آمدم و ذوق می کردم. یکی از بچه ها شیطنت کرده بود و زودتر به آقای صوفی گفته بود. آقای صوفی مدیر کل ارشاد ما در همدان وقتی فهمید گفت اجازه بده این عکس را منتشر کنیم. اکبر عالمی را حتما می شناسید او از اساتید برجسته است و من شاگردش بودم. این عکس را به عنوان کار پایان ترمم ارائه کردم به او. تنها کسی که نمره بیست گرفت من بودم. آقای عالمی گفت: فقط برای این ۲۰ گرفتی چون حضور ذهن داشتی برای ثبت این عکس. بعد پرسید چطور این عکس را گرفتی؟ گفتم: فکر کنید در شرایطی گرفتم که یکی هم کمربندم را گرفته و دائم می گوید: تمومش کن! تمومش کن! برای او توضیح دادم که جایم را عوض نمی کردم فقط سر دوربین را به اندازه ذهن خودم تغییر می دادم که این کار بسیار کار سختی بود، شاید الان با شرایط آن وقت امکان گرفتن چنین عکسی نباشد. شاید الان کسی نپرسد عکاس این عکس چه کسی است ولی این تصویر یک تصویر متفاوت است و به نظرم می تواند جزء خلاقیت های فردی حساب شود. *فارس: از فرماندهان هم عکاسی کردید؟ *لطفیان: بله. علی چیت سازیان از فرماندهان جنگ با معاون استاندار آمده بودند جبهه، به من گفتند: یک عکس یادگاری از ما بگیر، گفتم: به نظرم عکس نگیرید، پرسیدند: چرا؟ نورش بد است؟ گفتم: نه، ولی عکس نگیرید، نمی دانم چرا دلم شور می زند که این عکس عکس آخر شما خواهد بود. معاون استاندار گفت: به چیت ساز می گویند عقرب زرد، او بالاسر عراقی ها می رود و شناسایی می کند، نه چیزی نمیشه عکس ما را بگیر. گفتم: اما فکر می کنم با گرفتن این عکس شما از من زودتر عقب می روید، شهید چیت سازیان پرسید: چرا؟ گفتم: چون شما را با آمبولانس می برند، من خودم بر می گردم، گفت: نفوس بد نزن. فکر می کنم ۱۰ فریم از آنها عکس گرفتم. حس می کردم علی چیت ساز آدمی است که قدرت ریسک دارد، جسارت دارد و آخر کار شهید می شود، واقعا هم آدم عجیبی بود. به فاصله آن قدری که ما با هم خداحافظی کردیم و رفتیم، من رفتم سوار ماشین شدم دیدم هر دو را خواباندند و خون از سر و رویشان جاری است، وقتی به مقر رسیدم گفتم دیدید من گفتم شما زودتر از من می رسید؟ گفتند: عکس برای ما مهم بود، البته در آن عملیات شهید نشدند. *فارس: دیگر مشکلتان برای به دست آوردن آن حسی که در عکس ها دنبالش بودید حل شد؟ *لطفیان: بله. یواش یواش خودم را به رزمندگان نزدیک کردم و پرده ای که بین من و سوژه ام بود را برداشتم چون با آنها غذا می خوردم، می خوابیدم، شوخی می کردم و دیگر امیر لطفیان عکاس نبودم بلکه رزمنده ای بودم که دوربین عکاسی هم دارد، خیلی از عکس هایی که به حس نزدیک تر است به همین دلیل است زیرا تا قبل از آن لنز تله را که می دیدند درجا خشک می شدند و حس دیگر می رفت. امدادگر شدن من خیلی به من کمک کرد. *فارس: خاطره جالب از عکاسی در جنگ هم دارید؟ *لطفیان: بله. رزمندگان به دلیل نزدیک شدن به عملیات همه جمع شده بودند و امام جمعه خرمشهر آقای جمی هم آمده بودند برای نیروها صحبت کنند. من دنبال عکس گرفتن بودم، این بنده خدا هم نشسته بود. دیدم موقع قرآن خواندن دست به ریشش می کشد و اشاره می کند. به خودم گفتم: خدایا! منظورش چیه؟ حالا نگو من برای نور خوب عکاسی پروژکتور روشن کرده بودم و گرمای آن این بنده خدا را کباب کرده بود و ریشش داشت می سوخت. آخرش به من گفت: جوان تو که منو آتش زدی. گفتم: ببخشید من جذب سخنرانی شما شده بودم اصلا حواسم نبود. لحظه های جالب اینگونه بود اما بعضی اوقاتم تلخ بود. مثلا دوستانت که برای شناسایی رفتن و بعد می دیدی دیگر بر نمی گردند، خب حالت گرفته می شد. *فارس: بیشتر موقع عکاسی در جنگبه چه چیزی اهمیت می دادید؟ *لطفیان: سعی می کردم در عکسهایم عامل انتقال دهنده بدون فاصله باشم نمی خواستم خیلی تصاویر نمادین باشد. حس من اینگونه بود که جنگ مردمی است و نمی خواستم گونه دیگری بیان شود. فکر می کردم مادر وقتی جنازه فرزندش را می بیند باید باور کند این بچه اش است. نمی خواستم افکت گرافیکی بدم چون در این صورت عکس مردمی نبود بلکه برای عده ای می شد که به صورت حرفه ای قرار است ببینند و عده ای هنرمند. رزمندگان لباس می شستند و نماز می خواندند و من هم عکس می گرفتم. در این بخش با فرم زیاد کنار نیامدم و سعی می کردم ترکیبم درست باشد اما اصلا نمی خواستم چیزی را بچینم. *فارس: عکسهایتان را بعد از اینکه ثبت می کردید کجا منتشر می شد؟ *لطفیان: من با دو دوربین عکاسی می کردم، یکی دوربین شخصی خودم بود و دیگری دوربینی که از لشکر ۲۷ محمد(ص) به من داده بودند. البته سازماندهی خوبی نبود به همین دلیل و به خاطر نبود هیچ حساب و کتابی چند سال بعد صدایم کردند و گفتند: در این اتاق پر از نگاتیو ببین کدام عکس ها برای توست؟ مجبور بودم وقتی که در شهرها بمباران می شود آنجا را ساپورت کنم و هم به جبهه بروم. بنابراین خیلی از عکس هایم را از دست دادم. در اتاق نگاتیو مطمئن بودم خیلی از عکس ها برای خودم است اما نتوانستم بگویم و با خودم فکر کردم مثلا اسم امیر لطفیان زیر این عکس چه چیزی بر پیام آن می افزاید؟ ادامه دارد… انتهای پیام/
یکشنبه ، ۵دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: البرزبان]
[مشاهده در: www.alborzban.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
گوناگون
پربازدیدترینها