- گناهی بالاتر از زنا و همردیف با شرک

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

راسخون : گناهی همردیف با شرک: یا ایها الذین آمنوا انما الخمر و المیسر و الانصاب و الازلام رجس من عمل الشیطان...(90/ مائده) روایات بسیاری درباره حرمت و زشتی شراب خواری از امامان ما رسیده است همچنان که در این آیه نیز خداوند می فرماید: ای کسانی که ایمان آورده اید! شراب و قمار و بتها و ازلام (نوعی بخت آزمایی) پلید و از عمل شیطان است... در روایتی از امام صادق نقل شده است: شراب خوار در روز قیامت مانند بت پرست در پیشگاه خدا حاضر می شود، بدین ترتیب، امام شراب خوار را همردیف مشرک و بت پرست معرفی فرمود. در روایت دیگری نقل شده که شخصی به امیرالمؤمنین عرض کرد: آیا شما می پندارید که شراب خواری از زنا و دزدی هم بدتر است؟ حضرت فرمود: بله زیرا کسی که زنا می کند، شاید گناه دیگری نکند، ولی هنگامی که شراب خوار شراب بخورد، زنا می کند، آدم می کشد و نمازش را ترک می کند. در روایت دیگری نیز پیامبر خدا(ص) به خدا سوگند خورد، که شراب خوار هرگز به شفاعت ایشان نمی رسد. خودسازی فردی و امر به معروف و نهی از منکر؛ دو وظیفه کنار هم: یا ایها الذین آمنوا علیکم انفسکم لا یضرمک من ضل اذا اهتدیتم الی الله مرجعکم جمیعا....(105/ مائده) بعضی چنین می پندارند که میان این آیه و دستور امر به معروف و نهی از منکر که از دستورهای قاطع و مسلم اسلامی است، نوعی تضاد وجود دارد، زیرا این آیه می گوید که اگر شما مواظب حال خویشتن باشید، انحراف دیگران اثری در وضع شما نمی گذارد، بعضی از راحت طلبان نیز هنگامی که سخن از این دو فریضه به میان می آید، برای شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت به این آیه می چسبند و معنی آن را تحریف می کنند. در صورتی که تضادی ندارد، زیرا، اولا آیه می گوید حساب هر کس جداست و گمراهی دیگران به هدایت افراد هدایت یافته لطمه ای نمی زند؛ ثانیا این آیه اشاره به موقعی می کند که امر به معروف و نهی از منکر کارگر نمی شود یا شرایط تأثیر آن جمع نیست. بنابراین باید انسان به وظیفه خود عمل کند در آن صورت اگر افراد نپذیرفتند و یا زمینه پذیرش در آنها نبود زیانی از این ناحیه به فرد آمر به معروف نمی رسد. احادیث مربوطه: امام علی(ع): همه کارهای خوب و جهاد در راه خدا، در مقایسه با امر به معروف و نهی از منکر نیست مگر همچون آب دهانی که در دریایی ژرف انداخته شود. امام علی(ع): بدانید امر به معروف و نهی از منکر، اجل کسی را نزدیک نکرده اند و روزی کسی را نبرده اند. امام جواد(ع): هر کس کار زشتی را نیک شمارد، در آن کار شریک باشد. زندگی دنیا؛ بازی و سرگرمی: و ما الحیوه الدنیا الا لعب و لهو و الدار الآخره خیر للذین یتقون افلا تعقلون(32/ انعام) تشبیه زندگی دنیا به بازی و سرگرمی از این نظر است که بازی ها و سرگرمی ها معمولا کارهای توخالی و بی اساسی هستند که از متن زندگی حقیقی دورند. نه آنها که در بازی پیروز می شوند و نه آنها که شکست می خورند، حقیقتا پیروز یا مغلوب نیستند، زیرا پس از بازی همه چیز به جای خود باز می گردد. دنیا به نمایشنامه ای می ماند که بازیگران آن مردم این جهانند و گاه این بازی کودکانه حتی عاقلان را به خود مشغول می کند. اما چه زود پایان این سرگرمی و نمایش اعلام می گردد. بنابراین انسان می بایست با وابستگی و دلبستگی ها مبارزه نمایند تا در این بازی کودکانه شکست نخورد. احادیث مربوطه: پیامبر اکرم (ص): دنیا پست و نزدیک به ما و پیش از آخرت آفریده شده است، اگر دنیا همزمان با آخرت آفریده شده بود، اهل آن فانی نمی شدند، چنانچه اهل آخرت فنا نمی پذیرند. امام باقر(ع): دنیا یاور خوبی برای آخرت است. امام علی(ع): دنیا سرای منافقان است نه سرای پرهیزگاران، پس از دنیا به اندازه ای بهره برگیر که به بدنت نیرو دهد و زنده بمانی و توشه ای برای معادت باشد. محافظان انسان: و هو القاهر فوق عباده و یرسل علیکم حفظه حتی اذا جاء احدکم الموت توفته رسلنا و هم لا یفرطون(61/ انعام) در تفسیر این جمله از آیه که می فرماید: و مراقبانی بر شما می گمارد، گفته اند منظور فرشتگانی هستند که بر انسان ها گمارده شده اند و انسان ها را از بلایا و خطرات و آفات حفظ می کنند و تا زمانی که اجل انسان برسد، محافظ او هستند ولی هنگامی که اجلش رسید او را با بلایا تنها می گذارند و بلایا او را هلاک می کنند. احادیث مربوطه: پیامبر اکرم(ص): از چیزهایی که خدا خلق کرده، چیزی فراوان تر از فرشتگان وجود ندارد. امام صادق(ع): خداوند فرشتگان را از نور آفرید. امام باقر (ع): به فرمان خدا انسان از اینکه در چاهی بیفتد یا دیواری بر سرش خراب شود یا آسیبی به او برسد توسط دو فرشته حفظ می شود و همین که اجلش رسید او را با آن تنها می گذارند. امکان ندارد انسان از عمل خود جدا شود: قل اندعوا من دون الله ما لا ینفعنا و لا یضرنا و نرد علی اعقابنا...(70/ انعام) در این آیه خداوند می فرماید: آنها گرفتار عمل خویش هستند، یعنی مجازات انسان های گناهکار بر اثر عوامل خارجی نیست که بتوان آن را دفع کرد، بلکه از درون ذات و صفات و اعمال خود آنها سرچشمه می گیرد. آنها اسیر کارهای زشت خویشند و به همین دلیل امکان رهایی نمی یابند چون جدایی از اعمال و آثار اعمال همچون جدایی از خویشتن است.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 246]