تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833821335
تاریخ مرگ مردم این شهر یکی شد - پایگاه خبری تحلیلی صراط
واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: شاید مردم بم بتوانند زندگی در چادر و کانکس ها را فراموش کنند، شاید بتوانند سختی های خانه به دوشی را فراموش کنند ولی هیچ گاه روز ٥ دی ماه سال ٨٢ را فراموش نمی کنند.صراط: شاید مردم بم بتوانند زندگی در چادر و کانکس ها را فراموش کنند، شاید بتوانند سختی های خانه به دوشی را فراموش کنند ولی هیچ گاه روز ٥ دی ماه سال ٨٢ را فراموش نمی کنند. به گزارش روزنامه ایران، سارا اسلامی، مهناز غنی، زهرا حسن پور، سینا محمدحسنی، مریم غنی، علی محمدحسنی» خانواده ای هستند که در گوشه ای از بهشت زهرای شهر بم کنار هم آرمیده اند. خانواده های زیادی هستند که پدر و پسر، مادر و دختر، دایی و خاله و... کنار هم دفن شده اند با یک تاریخ مشترک؛ روز وفات شان ۱۳۸۲/۱۰/۰۵ است. اینجا هر رهگذری که از مقابل مان می گذرد، داغ بزرگی در زندگی اش تجربه کرده است. عزیزانی را از دست داده که پس از گذشت ١٣ سال هنوز نمی تواند نبودشان را فراموش کند مثل «عصمت ترک زاده» مادر ٨٠ ساله ای که ٤ پسر و یک دخترش را در زلزله بم از دست داده است. او هر روز سر مزارشان می آید و تنهایی اش را با آنها تقسیم می کند. با آنها درد دل می کند. ١٣ سال از آن روز می گذرد، روزی که زلزله با تمام قدرت بم را در هم کوبید و ویران کرد. ١٣ سال از روزی می گذرد که وقتی خبر زلزله مخابره شد و کمک رسید، خیلی ها زیر آوار ساعت ها بود که آرام و بی صدا پر کشیده بودند. حالا ١٣ دیگر برای مردم داغدیده بم نحس نیست. بم دیگر شبیه ١٣ سال پیش نیست. دیگر خبری از سقف های آوار شده و دست های بیرون مانده از خاک و شیون های زنان و مردانش نیست. انگار هیچگاه زلزله ای در کار نبوده است. برخلاف بلبشوی سرما و برف و بوران شهرهای دیگر هوای بم بهاری است. از چهره شهر تنها چیزی که از زلزله به جا مانده، درختان کهنسال نخل و اکالیپتوس است. جای کانکس و چادرها را ساختمان های نوساز گرفته اند. بم حالا هیچ شباهتی به شهر ویران شده ١٣ سال شده ندارد. جایی را نمی شود پیدا کرد که از زلزله سال ٨٢ نشانی به ما بدهد. بازار اصلی شهر شلوغ تر از هر جای دیگری است. دوربین عکاس روزنامه نظر خیلی ها را به خود جلب می کند؛ به خصوص کاسب های بر خیابان را. می پرسند از کجا و کدام روزنامه آمده ایم؟ وقتی می گوییم برای سالروز زلزله بم آمده ایم، گویی پرت شان می کنیم به ١٣ سال پیش؛ وقتی که خود را با هزار زور و زحمت از زیر آوار بیرون کشیده اند. زمانی که اجساد عزیزان شان را برای آخرین بار در آغوش گرفته بودند. وقتی از حاج علی، بنکدار بازار بم از زلزله می پرسم، کمی مکث می کند، بغضش را فرو می خورد و می گوید: «خواب بودیم که یکدفعه همه چیز شروع کرد به تکان خوردن، آن قدر شدید بود که این ور و آن ور پرت شدیم، با بدبختی از خانه بیرون آمدم ولی زن و بچه هایم و پدر و مادرم توی خانه بودند. وقتی زلزله تمام شد به خانه برگشتم، فقط زنم و یکی از بچه هایم زنده مانده بودند، بقیه مرده بودند...» «محسن» یکی از هزاران آدمی است که هنوز مرگ عزیزانش را فراموش نکرده و هر پنجشنبه سر مزار عزیزانش می آید. او پدر و مادر و دو خواهرش را در زلزله از دست داده است. می گوید: «از دار دنیا فقط یک خواهر برایم مانده، همه خانواده ام در زلزله از دنیا رفتند. همه شان کنار هم دفن هستند. وقتی دلم می گیرد، اینجا می آیم و برایشان فاتحه می خوانم و با آنها درد دل می کنم. هنوز نمی توانم باور کنم که در کمتر از چند دقیقه آنها را از دست داده ام.» «ننه عصمت» اما داستان دیگری دارد. وقتی زلزله آمد، او و شوهرش زنده ماندند ولی بچه هایش که همگی ازدواج کرده بودند، زیر آوار ماندند. همگی از دنیا رفتند جز یک پسر. برای مزار ٣ پسرش در بهشت زهرای بم حصاری درست کرده و چند درخت برای سایه بان شدن مزارها کاشته است. در حال شست وشوی سنگ مزارهاست. به زور می تواند راه برود: «زلزله همه چیز را از من گرفت. ٤ پسر و یک دختر. مزار ٣ پسرم اینجاست بقیه را نمی دانم. غریب دفن شده اند. شوهرم چند سال بعد دق مرگ شد. فقط یک پسر دارم که او هم سرش به زندگی و زن و بچه اش گرم است. هر روز بعد از نماز عصر می آیم تا دم غروب. دلم برایشان یک ذره شده. ای کاش بودند. شب چله ای تنهای تنها بودم. اگر بودند، حتماً خانه ام جمع می شدند. ای کاش مزار آن دو تا را هم می دانستم ولی برای آنها هم فاتحه می خوانم.» ننه عصمت با لهجه بمی برای پسرهایش لالایی می خواند. پنجشنبه است و از بلندگوهای بهشت زهرا قرآن پخش می شود. برای چند لحظه ای خودم را جای تک تک آدم هایی که سر مزار فاتحه می خوانند، می گذارم. در کمتر از چند دقیقه خانواده ام را از دست بدهم. برادر، خواهر، پدر و مادر، زن و بچه، دایی و خاله و عمه و... غیر قابل تحمل است، اصلاً دیوانه کننده است. نمی شود این آدم ها را درک کرد. شاید مردم بم بتوانند زندگی در چادر و کانکس ها را فراموش کنند، شاید بتوانند سختی های خانه به دوشی را فراموش کنند ولی هیچ گاه روز ٥ دی ماه سال ٨٢ را فراموش نمی کنند.»
یکشنبه ، ۵دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[مشاهده در: www.seratnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها