محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843315871
بیانات در دیدار اعضای همایش مرحوم حاج آقا نورالله اصفهانی - پایگاه اطلاع رسانی آزادگان ایران
واضح آرشیو وب فارسی:آزادگان ایران: پایگاه اطلاع رسانی آزادگان ایران : بسم الله الرّحمن الرّحیم خیلی از این بیان کوتاه و پُرمغز آقای دکتر نجفی تشکر میکنم؛ خیلی خوب مطلب را بیان کردند؛ معلوم میشود که ان شاءالله بزرگداشت مرحوم حاج آقا نورالله نجفی (رضوان الله تعالی علیه) فقط یک بزرگداشت تشریفاتی نیست، بلکه دارای محتوای نظری و تاریخی است و ان شاءالله متضمن مضامین مفید برای امروز و فردای جامعه هم خواهد بود. این جهاتی که ذکر کردید، خیلی خوب و همه اش مهم و لازم است. نفس شناخت شخصیت ها هم خودش یک چیزی است؛ ما باید شخصیت های اثرگذار در زندگی سیاسی، زندگی اجتماعی، زندگی علمی و زندگی اقتصادیمان را درست بشناسیم. اشاره کردید که مرحوم رسا گفته که غربیها حوادث را دقیق ثبت و ضبط میکنند و درباره ی شخصیت هایشان هم همین طور عمل میکنند. من میبینم اینها در تاریخ هایشان دقیق نوشته اند که فلان کس در چه تاریخی متولد شد – البته انسان حدس میزند که خیلی از این تاریخ های تولد جعلی هم باشد؛ چون آن وقتی که آن شخصیت متولد شده، یک شخصیت برجسته یی نبوده، یک بچه ی معمولی بوده؛ ولی تاریخ تولد دارد: در روز چندم جولای سالِ فلان! – یعنی سعی میکنند این شخصیتها را از لابه لای انبوه چهره های شناخته و ناشناخته ی تاریخ منضبط بیرون بکشند و آنها را روی سکو بنشانند؛ مشخص کنند، و به آنها افتخار کنند. البته این کارها واقعاً هم تأثیر دارد؛ یعنی این طور نیست که تأثیر نداشته باشد؛ اما ما نه؛ ما شخصیت های برجسته یمان را البته میشناسیم، ولی تاریخ وفات خیلیهایشان را هم حتّی نمیدانیم، چه برسد به تاریخ تولدشان یا تاریخ ازدواجشان با فلان دختر، که معمولاً غربیها این چیزها را ذکر میکنند. این، نشان دهنده ی این است که ما به شناسایی و پرداخت چهره ی شخصیت های تاریخی خودمان و تحلیل این چهره ها بها نداده ایم و این به ضرر ما تمام میشود. مثلاً در همین قضیه ی مشروطه، مرحوم حاج آقا نورالله یک شخصیت برجسته است. یا مرحوم آسید عبدالحسین لاری هم در بین شخصیت های برجسته ی سیاسی – روحانىِ همین برهه ی مورد نظر شما، یک شخصیت فوق العاده برجسته است؛ اما ما از میان همه ی اینها، فقط یک مدرّس را به صورت برجسته درآورده ایم، که همه اسمش را آورده اند و گفته اند، ولی از دیگران چیزی نیست؛ در حالیکه در خودِ همین خانواده ی نجفیون – من نمیخواهم تعبیر به «مسجد شاهی» بکنم؛ چون واقعاً این نسبتِ خیلی خوبی نیست. همان نسبت «نجفی» برای این خانواده ی بزرگ علمی و سیاسی و اجتماعی بهتر است – کسان زیادی بودند که شخصیت علمی و اجتماعی و اثرگذار در اصفهان و در سطح کشور داشته اند؛ ولی از اینها هیچ نامی به آن صورت نیست. البته اشخاصی در گوشه کنار شرح حالی از یک گوشه از این خانواده نوشته اند، لیکن ما شخصیت هایمان را زنده نمیکنیم. بنابراین، روی این مسأله نبایستی بیاهتمامی نشان داد. ما بالاخره یک شخصیتی داریم که در یک مقطعی از زمان، از خودش یک عظمتی نشان داده، یک کار بزرگی را انجام داده، در یک خط ابتکاری حرکت کرده و کارهای بزرگی کرده است. ما باید این شخصیت را به مردم معرفی کنیم تا مردم بدانند که چنین شخصی را داشته اند. یک بُعد دیگر که آن هم واقعاً به نظرم خیلی مهم است، این است که ما روحانیت شیعه را آن چنان که بوده، معرفی کنیم. ما در قضایای مشروطه به مرحوم آخوند نازیدیم و بالیدیم و افتخار کردیم؛ به مرحوم میرزای نائینی همین طور؛ اما قضیه در همین حدود تقریباً متوقف ماند؛ در حالیکه در قضیه ی مشروطه شخصیت های برجسته یی بودند. شما نگاه کنید به تاریخ کسروی، مثلاً فلان شخص که در تبریز یک قطار فشنگ به خود میبسته و رشادتهایی کرده، شده یک شخصیت! البته ما نمیگوییم چرا؛ اما اسم «ثقهالاسلامِ» با آن عظمت، که اتفاقاً کسروی از او تعریف کرده، یا همان بزرگانی که پدر من نعش آنها را در دوران نوجوانی بالای دار دیده بود – در همان روز عاشورایی که روسها اینها را به دار کشیدند – خیلی کم مطرح هستند. اینها خیلی افراد بزرگ و خیلی شخصیت های برجسته یی بودند. ما چرا اجازه بدهیم این ظلم به روحانیت شیعه بشود؟ شما نگاه کنید که در سرتاسر کشور، چه کسانی انجمن های ملی را میگرداندند؟ درست است که در تکوین مشروطیت، هم جریان روحانیت و هم جریان روشنفکری، هر دو، دخیل بودند – این را نمیشود انکار کرد و این مقدماتِ همان چیزی بود که بعد اسمش شد مشروطیت، و اول، عدالت طلبی و قانون گرایی و قانون طلبی بود – اما در عمل، آن کسانی که وارد میدان شدند و حقیقتاً بارهای سنگین مثل همین انجمن های ملی – نه بارهای نان و آب دار مثل نمایندگی مجلس از تهران و وزارت – را به دوش گرفتند، چه کسانی بودند؟ شما اگر به جاهایی که انجمن فعالیت داشته نگاه کنید، خواهید دید که در رأس انجمن، یک یا دو یا سه روحانی بوده اند. این قضیه در مشهد بود؛ کمااین که در تبریز، در اصفهان، در شیراز و در لار هم همین طور بود. بنابراین، میبینید که این شخصیت های روحانی بودند که وارد میدان شدند. ما یک نمونه ی دیگر آن را در کمیته های بعد از انقلاب میبینیم. این کار، نان و آبی نداشت؛ خطرِ کشته شدن و ترور شدن و متهم شدن هم داشت؛ اما اگر روحانیون نبودند، کمیته ها را اداره نمیکردند، به مساجد نمیآمدند، افراد مسلح و سلاح ها را جمع نمیکردند و تا چند ماه، همه ی وظایف یک دولت را به قدر مقدور خودشان انجام نمیدادند، چه کسی میخواست این کار را بکند؟ ما هیچ کس را نداشتیم؛ نه روشنفکرها این ظرفیت را داشتند، نه این همت را به خرج میدادند و نه هرگز این خطرپذیری را مجموعه ی روشنفکری، حقاً و انصافاً از خودش نشان داده است. به هر حال، به روحانیت ظلم شده است. یک قدری شما روی این مسأله تکیه کنید. شما در کتابتان، تعبیر کردید «حکومت حاج آقا نورالله». خیلی خوب، اسمش همین «حکومت حاج آقا نورالله» باشد؛ اما آنچه وجود دارد، عبارت است از بار بر دوش گیری حاج آقا نورالله در شهر اصفهان، با آن همه تعارضات و در میراث ظل السلطان؛ اینها چیزهای کمی نیست. انسان از دور نمیتواند درست عظمت، حجم و اهمیت این کارها را لمس کند. بنابراین، این هم یک بُعد دیگر است که به آن توجه بشود. مرحوم حاج آقا نورالله انصافاً از یک نظر، قله ی این خاندان است. ایشان از لحاظ علمی، شاگرد میرزا و اصحاب سامره است که چند سالی در آن جا زندگی کرده و برگشته و شاگرد پدرش – یعنی همان مکتبِ مرحوم شیخ محمدتقی، صاحب حاشیه – است که در اصفهان رواج پیدا کرد و مکتب علمی شد و علمای بزرگی را هم تربیت کرد. از لحاظ فهم سیاسی هم بسیار مرد فهیم و جلوتر از زمان خودش بود؛ هم در قضیه ی مشروطه، انسان این مسأله را مشاهده میکند، هم در قضیه ی رضاشاه. این حرکتی که ایشان در ۱۳۴۵ و ۱۳۴۶ شروع کرد که قم را پایگاه خودشان قرار داد و انتظاراتی را از رضاشاه مطرح کرد، کارهای خیلی بزرگی است؛ منتها آن استبداد رضاخانی و سرنیزه و قلدرىِ رضاخانی نگذاشت این قضیه موج پیدا کند؛ والّا اگر یک مقدار آن فشار دیکتاتوری رضاخانی نبود، این قضیه در همه ی ایران موج پیدا میکرد و شاید نتایج بسیار مهمی را انسان میتوانست حدس بزند که بر آن مترتب میشد؛ لیکن نگذاشتند، بعد هم که به شهادت و مسموم کردن ایشان منتهی شد. بنابراین، از لحاظ فهم سیاسی هم ایشان خیلی مهم بوده است. نکته ی دیگری که در مورد ایشان هست، روشن بینی و روشنفکری است. ببینید این مبارزاتی که با فرنگیها و با خارجیها و با نفوذ اجانب در کشور از طرف علما انجام گرفته، که یک نمونه اش خودِ میرزای شیرازی است، یک نمونه اش دو طرف مشروطیت هستند در نجف؛ یعنی هم آسید محمدکاظم، هم آخوند ملاکاظم خراسانی، که هر دوی اینها مخالف حضور بیگانه بودند؛ هم آن که با مشروطیت مخالفت میکرد، از حضور بیگانه میترسید؛ هم ایشان که مشروطه میخواست، آن روح آزادیخواهیاش همراه با بیگانه ستیزی بود، و چه مرحوم آسیدعبدالحسین لاری، چه مرحوم آسیدعبدالله بلادی در بوشهر – که او هم داستان های مفصلی دارد – و چه مرحوم خیابانی و دیگرانی که در سرتاسر کشور در آن برهه بودند، منشأ مخالفت همه ی آنها با خارجیها بود؛ یعنی صورت قضیه این بود که کفر در مقابل اسلام است؛ چون خارجی، کافر بود؛ فرنگی، کافر بود و نمیخواستند کفر بیاید. صورت این قضیه، صرفاً یک جنگ مذهبی را نشان میدهد؛ اما وقتی انسان کاوش میکند، میبیند در اغلب اینها، بخصوص در قضیه ی مرحوم حاج آقا نورالله، مسأله فقط یک جنگ مذهبی نیست؛ یعنی دعوای این نیست که مسیحیها میخواهند بیایند غلبه پیدا کنند؛ مسیحیها که در خودِ اصفهان با آنها داشتند زندگی میکردند؛ ارامنه ی اصفهان همیشه بودند و با هم زندگی میکردند و مشکلی هم نداشتند؛ پس دعوا، دعوای مذهبی نبود، بلکه دعوا، سر همان چیزی است که ما امروز از مسأله ی استقلال میفهمیم؛ یعنی سلطه ی اقتصادی، سلطه ی فرهنگی، سلطه ی سیاسی، سلطه ی اجتماعی و نفوذ ویران کننده و خانه براندازی که غرب در دنیا داشته – آن دوره، دوره یی بود که غرب با نشاط و با سرزندگی داشت میآمد و حالت تهاجمی داشت – اینها این را میدیدند؛ این را میفهمیدند. مرحوم حاج آقا نورالله از آن شرکتی که احداث میکند، از آن حرفهایی که میزند، از همان گفتگوهایی که در کتاب «مسافر و مقیم» مطرح میکند – متأسفانه فرصت نشد که من درست آن کتاب را نگاه کنم؛ فقط بخش هایی از آن را خواندم – نشان میدهد که مرد بسیار روشن بین، بسیار آگاه و متوجه به ابعاد سلطه ی بیگانه است. اگر دولت انگلیس استعمارگر، اسلام را هم آورده بود و بنا بود همین کارها را بکند، ظاهراً در موضع ایشان تغییری پیدا نمیشد؛ فرقی نبود بین این که مسیحی باشد یا مسلمان باشد. استعمارگری و سلطه ی فرهنگی و نفوذ در ارکان حیات مدنی کشور بود که این بزرگان را حساس میکرد و وادار میکرد به این که مقابله کنند و مقاومت کنند. با رضاشاه هم که مقابله کردند، برای همین مسأله بود. درست است که مبارزات مرحوم حاج آقا نورالله در دو بخش تقسیم میشود: بخشِ مقابله ی با خارجی؛ و بخشِ مبارزه ی با استبداد. این دو بخش، کاملاً در زندگی ایشان و در مبارزات ایشان محسوس و قابل تفکیک است؛ لیکن با رضاخان هم که ایشان مبارزه میکند، گویی برایش کاملاً روشن است که رضاخان پیش کرده ی همان خارجی است، که آمده. این، همان چیزی است که برای نسل امروز ما، جزو واضحات است؛ اما آن روز این قضیه جزو واضحات نبود؛ روشن نبود. آن روز حتّی کسانی با شعارهای رضاشاه جذب میشدند و حرف او را باور میکردند! من در یکی از همین نوشته ها – که انسان دلش نمی آید از بعضیها که آدمهای خوبی هم بودند، اسم بیاورد – تعبیری دیدم که تعبیرِ ستایش آمیزی از رضاشاه بود! البته اسم نیاورده بود، اما پیدا بود که مقصودش رضاشاه است. اینها کسانی بودند که قطعاً رضاشاه میخواست ریشه ی آنها را بِکند، و کند؛ اما از این قبیل تصورات و توهمات و اشتباهات وجود داشت؛ ولی برای ما، امروز روشن است. انسان احساس میکند که مرحوم حاج آقا نورالله، آن روز میفهمید که مبارزه ی با رضاشاه، فقط مبارزه ی با نظام اجباری و کلاه فرنگی نیست؛ بحثِ این است که یک آدمی بر سر کار آورده شده و بَرکشیده شده، برای این که اهداف انگلیس را در ایران پیاده کند. او این را حس میکرد و میخواست با آن مقابله کند؛ منتها برای مقابله اش شعار پیدا میکند؛ مثل همین شعارِ مقابله با نظام اجباری و همین چیزهایی که ایشان وقت آمدن به قم مطرح کرده بودند. همه این طور نبودند. مثلاً مرحوم میرزا صادق آقا – که البته شما سید صادق آقا نوشته اید، که غلط است؛ چون ایشان سید نبوده – که من ایشان را از روی آثارش تا حدود زیادی میشناسم، این گونه نبوده؛ انسان این را حس نمیکند که او با این نگاه متجدد و روشن بینانه قضایا را نگاه میکرده؛ اما در مرحوم حاج آقا نورالله، نه؛ این کاملاً محسوس است که عمیق و نافذ فکر میکرده است. به هرحال، امیدواریم که این کاری که شما میکنید، یک حسنه ی جاریه باشد و متوقف نشود و ان شاءالله دستاوردی برای تاریخ معاصر ما و تاریخ نزدیک به معاصر ما به همراه داشته باشد و دامنه ی این نوع تحقیقات هم ان شاءالله گسترش پیدا کند. از همه ی آقایان به خاطر زحماتی که برای این قضایا متحمل میشوید، متشکریم. والسّلام علیکم و رحمهالله و برکاته
شنبه ، ۴دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آزادگان ایران]
[مشاهده در: www.badriyoon.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها