محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828908374
روایتی از خشونت علیه زنان در افغانستان - اسپادانا نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:اسپادانا نیوز: به گزارش اسپاداناخبر، روزنامه شهروند درباره خشونت علیه زنان در افغانستان نوشت؛ چشم هایش دو حبه انگور است، زرد کهربایی، درخشان، تالار آینه ای که همه چیز در آن تکرار می شود. تصویر دست هایی که برای زدن بالا می رفت. تصویر چیزهایی که به سمتش پرتاب می شد. صورت پسر بزرگش که از خون و اشک خیس بود. صداها در گوشش تکرار می شود، زخم زبان ها، بی اعتنایی ها و زنگ خنده ها، خنده های کشدار. زن از این تکرارها گریخته. مثل آهویی که از تیر صیادی رمیده هنوز دل دل می زند. یازده سال کسی او را به نام صدا نکرد. «شوهرم مرا «هی» می گفت، پدر شوهرم سگ، برادر شوهر بزرگ فاحشه.» زندگی مهتاب ٢٥ ساله پنجشیری در یازده سال گذشته شبیه افسانه های قدیمی است. دخترهایی که زیر دست نامادری های نامهربان رنج می کشیدند به امید آمدن ناجی و باطل شدن طلسم جادوگر؛ اما کسی برای نجات مهتاب نیامد. دست سه پسرش را گرفت و شبانه به ایران گریخت. شروع یک رنج یازده ساله شش ساله بود که همراه خانواده به ایران آمد. در شوش و دروازه غارِ تهران ساکن شدند. مهتاب در موسسه خانم صفا کلاس نقاشی و خیاطی و معرق می رفت. بازی می کرد و قد می کشید. مادرش هم در کلاس های نهضت سواد آموخت. ١٦ ساله شد و به خواستگاری اش آمدند. عروس شد. عروس دره پنجشیر، آن جا که رودهای غوربند و پنجشیر به هم می پیوندند. «من اصلا ندیده بودمش. اصلا نمی خواستم عروس شوم. درس می خواندم. عضو کتابخانه بودم. نمی خواستم. پدرم این کار را کرد. مادرم راضی نبود، داداش هایم و خواهر کوچکم راضی نبودند به این عروسی. سه سال پیش از این خواهرم را که دو سال بزرگتر از من است به پسر اول داده بودند که ١٨ سال بزرگ تر بود. بعد سه سال آمدند مرا گرفتند. مادرم اول گفت او خُرد است، نمی تواند زندگی کند، من هم پسر شما را ندیده ام. گفتند اگر ندهی از آن دخترت قطع رابطه کن. موافقت کردند.» بخت مهتاب بود که راهی را که در شش سالگی با هراس گذرانده بود، دوباره تجربه کند. دوباره مشهد، تایباد، دوغارون، مرز، خانه های گلی، هرات. پدر و مادر داماد آمدند تهران. عروس را برداشتند و بردند. «همین که به مشهد رسیدیم، مادرشوهرم گفت من که تو را نمی خواستم، آبجیت را می خواستم- آخر یک آبجی من با ایرانی ازدواج کرده- از مشهد که پایین شدیم گفت دست هایت را بپوشان، در هرات که رسیدیم گفت رویت را بسته کن. کم کمک که رسیدیم سه روز در خانه شان ماندم بچه شان (پسرشان) را هم ندیدم. برادرشوهر بزرگم گفت ما تو را برای مزدوری آورده ایم، برو دستشویی را بشور. من نمی فهمیدم، هوشیار نبودم که گپ شان (حرف شان) را بشنوم، گفتم من نمی شویم. همین که گفتم نمی شویم او مرا زد.» بغضی به کلماتش می پیچد. دست می گذارد جای سیلی. عمیق نفس می کشد. «وقتی که مرا زد... عروسی نکرده بودم هنوز. یک هفته بعد عروسی گرفتند. خانواده شان بسیار سرمایه دار بودند. در تالار بسیاربزرگی عروسی گرفتند. من که فامیلی نداشتم که پیشرفته باشد، یا مادرم برایم گفته باشد که عروسی کردی چه رقم رفتار کن، هیچ چیز برای من نگفته بودند. عروسی که خلاص شد مرا به اتاق بردند. شوهرم آمد. من ترسیدم، دور رفتم. وقتی او دست مرا گرفت من جیغ زدم و فرار کردم به خانه آبجی ام که پهلوی اتاق من بود. شوهرخواهرم به خواهرم گفت برو به آبجیت بگو سر هر دختری این روز می آید. آبجی آن شب به من چیزی نگفت.» مادر هر چه در گوش دختر خوانده بود از دوری از غریبه ها بود و این که دست مردها نباید به دختر نامحرم برسد. مهتاب هنوز محرم و نامحرم نمی شناخت. همه جز مادر و برادرها و پدر نامحرم بودند. «من دیگر در اتاق نرفتم. فکر می کردم مادرم که این همه می گفت دختر کسی نباید تو را آزار دهد، پس این نباید به من دست بزند. یک هفته اینطور بود. تا نزدیکم می شد من می ترسیدم و فرار می کردم. آخر نشد. مرا بست... بعد از آن سر یکجاشدن مشکل داشتیم و هر بار او مرا می زد و می رفت به پدرش می گفت.» زندگی روزانه نظم گرفت «روزها از دست برادر بزرگش کتک می خوردم و شب ها همه بدنم درد می کرد. شوهرم می گفت بیا کنار من بشین و یکجا شو، من گریان(گریه) می کردم. باز او مرا می زد. او می رفت به پدرش می گفت باز او هم مرا می زد. شوهرم می گفت تو دوست پسر داری که با برادرم خوب نیستی. گپ های ناحق می زدند. جانم درد می کرد. اینجا در پهلویم لگد می زد، بی حد می زد.» مهتاب ١٦ ساله کار خانه در سرزمین های سرد شمال کابل را بلد نبود. برف و یخبندان هندوکش را ندیده بود. «فرش ها و موکت ها را به من دادند که ببر بشور. آن جا در پشت بام دست هام یخ زد. وقتی پایین آمدم مرا سه نفری زدند. گفتند نان خوردن بلدی، کار کردن نمی توانی؟ من بلد نبودم نان پخته کنم، می گفتند بادمجان ببر بورانی پخته کن. من نمی توانستم. سرد بود. اگر مادر شوهرم می گفت توی آب گرم بگذار تا آبش باز شود می کردم، اما نگفت. خراب شد. پدر شوهرم می گفت از پنجره می اندازمت بیرون. این گپ های عادی است که می زدند.» کودک اول؛ بیهوش شدم بادار شد. «هر روز شکمم درد می کرد. آبریزی داشتم. صبحانه حق نداشتم نان بخورم. باید می نشستم آنها نان می خوردند و بعد می رفتم آشپزخانه وقتی که دیگر از اشتها افتاده بودم. ضعیف بودم. خویش و قومشان که می آمدند جلوی آنها می گفتند تو در خیابان های ایران بودی. تو بازاری بودی. رقاصه بودی. تو لیاقت این خانه را نداری. من به شوهرم می گفتم من کجا در کافه های ایران بوده ام؟ کجای ایران کافه رقص دارد؟ من این جا در ایران درس خواندم. مادرم بی سواد بود همین جا سواد یاد گرفت. در مورد من حرف های بد می زدند. خلاصه به شکمم زدند و دکترها گفتند باید عمل شود، رضایت ندادند. من دردم که می آمد، می گفتند که چرا این همه نازک هستی. دردم شدید شد، مرا بردند بیمارستان. دم دروازه بیمارستان بچه به دنیا آمد,٨٠٠ گرم. بسیار ضعیف بود. وقتی ولادت کردم مادرشوهر و جاری گفتند همه زن ها بچه می آورند، برگردیم. بیمارستان مرا نگه داشتند برای یک روز. زمستان بود و برف. فردا مرا مرخص کردند. گفتم کسی نیست بیاید مرا ببرد. هوا سرد بود از بیمارستان که بیرون آمدم پاهایم یخ زد، افتادم زمین. یک زن مرا بلند کرد. شوهرم آمد و مادرشوهر. در خانه گفتند ما را بی آبرو کردی. خانه ١٥ پله داشت. شوهرم گفت در کوچه را باز کن. پدرشوهرم مرا از پله ها انداخت پایین. من نرده ها را گرفتم که مرا بیرون نکنند. موی من در دستش آمد. جاری ام را صدا کردند قیچی آورد، همه موهای من را قیچی کرد. چوب بر سرم و پشت گردنم زدند. دیدند نمی روم مرا بردند بالا و با عصا زدند. پدرشوهرم با کفگیر بخاری به سرم زد بیهوش شدم. مادرشوهر و شوهرم ایستاده بودند و می دیدند.» «به هوش که آمدم، دیدم اصلا درد ندارم. نمی فهمیدم پدرشوهرم برای چه می گوید آبروی مرا بردی: چرا از بیمارستان رفتی بیرون. چه می خواهی؟ من که تو را نان می دهم. تو را خانه زندگی دادم دیگر چه می خواهی؟» بعد از این کتک ها نمی توانست بچه را حمام کند. «خانه مان کرسی داشت. سرد بود. بلد نبودم زغال درست کنم. گازش مرا می گرفت، سر درد داشتم. بچه جیغ می زد. باز شوهرم می آمد و با مادرشوهرم مرا فحش می دادند. می زدند، تکرار می شد تا یک روز که مرا زدند. به یک تخمدانم ضربه خورد. دکتر گفت دیگر بچه دار نمی شوی.» به مادرش زنگ زد. آمد افغانستان. «گفت مشکل دخترم چیست؟ چرا می زنیدش؟ بی حیاست؟ گفتند نه اینطور نیست. گفتند کار بلد نیست روغن را در راه آب می ریزد. من گوشت خور نیستم. می گفتند گوشت گم می شود. دیگ ها را خراب می کند. مادرشوهرم جلوی فامیل ها گفت من خبر ندارم. مادرم گفت پس شما چرا تهمت می کنید. خویش و قوم سرهایشان را تکان دادند. مادرم گفت طلاق دخترم را می گیرم. گفتند بچه اش را هم ببرد. می دانست که مادرم پول ندارد. گفتند خرج عروسی را باید بدهید. در افغانستان عروسی های پرخرج می گیرند و بعد از طلاق، خانواده دختر باید پولش را بدهد. باز مادرم گفت خیر است، هر چه دارم می فروشم پیسه تان(پولتان) را می دهم. شب عروسی ٧٠٠ نفر میهمان داشتند. گفتند اما آبرو و عزت پسرمان چه می شود. مادرم قول گرفت مرا نزنند و رفت. مادرم وضع مالی خوبی نداشت پس آمد ایران.» مادر از افغانستان بیرون نشده بود که کتک ها دوباره تکرار شد. «پدرشوهرم، برادرشوهر بزرگم و شوهرم جوری مرا زدند که بیهوش شدم. گفتند مادرت کجاست بیاید به دادت برسد.» به جز این زدن ها چیزهای دیگری هم بود که چشم و دل نورس مهتاب دید و نفهمید. «مادرشوهرم می گفت بیا برایت لباس بگیرم. انتخاب می کرد: این به تو می آید. پول می داد و می گرفت. باز می گفت بپوش. بعد که می رفتیم به عروسی و مهمانی، دوباره پدرشوهر و برادرشوهرم مرا کتک می زدند که آبروی ما را بردی. الان می گویند عروس فلانی چقدر کوتاه پوشیده. به خدا خودشان گفته بودند.» خانه مهتاب یکی از اتاق های خانه پدرشوهر بود. از همه اتاق ها سردتر و ساده تر. «همه می رفتند در یک اتاق گرم. باز اتاق خواهرم هم بد نبود. بچه ها و شوهرش بودند و گرم بود اما اتاق من سرد بود. شوهرم می رفت در اتاق گرم پدرش می نشست صدای خنده هایشان می آمد.» بچه سرما خورده بود. به پدرشوهرش گفت: «لااقل او را بخوابان پشت بخاری؛ برنشیت گرفته.» پدرشوهر جواب داد: «ما برای آدم جای داریم برای سگ نه.» رفت پیش شوهرخواهرش. «گفتم بچه مریض است. شوهرخواهر رفت پیش پدرش گفت نکنید این کارها را. صبح فردا شوی خواهرم که رفت سر کار، پدرشوهرم، شوهرم را خواست و گفت خلاصش کن.» کلانشینکف را گرفت مرا تیر کرد اما به من نخورد. همسایه ها به شوهرخواهرم خبر دادند که خانه تان دعواست. آمد گفت این را بکشی خب پدر و مادر دارد، چه جوابی می گویی؟ گفت می گویم رفیق داشت، دیدمش، کشتمش. مردم پنجشیر زیاد دست روی زن بلند می کنند. این زدن ها تکرار شد.» مهتاب چگونه این همه کتک را تاب آورد؟ «پدرشوهرم هم به خواهرم می گفت این از چه است؟ سنگ است، خشت است، آینه است، از چیست؟ ما می زنیمش هیچ چیزش نمی شود. جانم درد می کرد، سیاه و کبود و نیم جان می شدم، اما باز خوب می شدم. این همه کتک که می زدند، تحمل می کردم اما هیچ خوش نداشتم خفه ام بکنند.» پلک می زند و آب از دانه های انگور راه می گیرد روی گونه. یادآوری این که در پتو بپوشانندش و تابش دهند و بر بدن نیم بسملش بنشینند راه گلویش را می بندد. «نفسم می گرفت. یک بار مادرش گفت آماده شو برویم عروسی. گفتم چشم. رفتیم و برگشتیم. شوهرم گفت من گفتم برو تو چرا رفتی. مرا گذاشت توی پتو و روی سرم نشست. شوهرم چاق هم بود.» شوهر «کار بالایی نداشت» تعمیرکار بود در سازمان ملل، دستگاهی چیزی خراب می شد، سراغش می آمدند. آب در کوزه و ما تشنه لبان. کسی چه می دانست در همسایگی سازمان ملل زنی زیر لت وکوب مردانی است. یک بار هم از سازمان ملل آمدند گفتند چرا تحمل می کنی؟ «دختر همسایه مان آن جا کار می کرد. گفت من پشتت هستم شکایت کن. من ترسیدم. شماره دادند زنگ نزدم. مادرم پشتم نبود.» جای سگک کمربند شوهر روی ساعد سفید زن پیداست. هر دو انگشت کوچک زن کج و معوج شده اند؛ زیر سنگینی پاهای پدرشوهر. کودک دوم؛ سرم ذق ذق می کند سه سال گذشت. دوباره باردار شد. با این که دکتر گفته بود شاید دیگر بچه دار نشود. در این سه سال در بر همان پاشنه دعوا و کتک کاری چرخید. «می گفتند زنت این کار را کرد. مرا سیاه و کبود می کرد. بعد پدرش یا مادرش مرهم می دادند. آن قدر تکرار کردند تا این که پدرشوهرم گفت چرا نمی روی؟ چرا طلاق نمی گیری؟ بچه بزرگم سوءتغذیه داشت. ضعیف و مریض بود. می گفتند تو برو ما اینها را نگه می داریم. شوهرخواهرم زن و بچه را برداشت و رفت جای دیگر خانه گرفت، اما اگر به شوهر من می گفتند برو بیرون، نمی توانست چون کار و بار درستی نداشت.» پسر دوم در بیمارستان به دنیا چشم گشود. «شب ها می نالیدم. بچه ام گریه می کرد. پنجه هایم نمی توانست بچه را بردارد. رفتم دکتر گفت مهره های گردن و کمرت آسیب دیده است. گفت باید ماساژدرمانی کنی. پول نداشتم. دکتر به شوهرم گفت این قطعه قطعه است. دیگر غرض نگرفت و مرا نزد، تا یک سال و نیم. می گفت از صبح برو خانه آبجی ات تا تو را نزنند. من می رفتم باز گیرمی دادند که این کجا رفته است. خواهرشوهرم به من تهمت زد و دست روی قرآن گذاشت. خانه خواهر بودم همراه پسر سه ساله و بچه یک و نیم ساله ام. باز آمد مرا زد، باز جنگ و دعوا. از خاطر بچه کلانم (بزرگم) دلم نمی خواست جدا شوم. خانه ما در دهلیز پایین بود. یک شب همه میهمان بودند خانه پدرشان. بچه هایشان همه چیز داشتند. لپ تاپ و کیف و دفتر خوب. نداشتیم. غصه می خوردیم. پسرم آمد سر من گریه که چرا من ندارم. چند سال بود قرص اعصاب می خوردم. خودم را زدم. چشم هایم و دست هایم خون شد. جارو را گرفتم به سرش زدم. پیشانی اش خون شد. فکر می کردم این بچه دشمنم است، بچه ام نیست. می گفتم خدایا توبه. باز دستش را می گرفتم می کشیدم. پیششان نمی نشستم. تلویزیون سِیل (نگاه) نمی کردم. طاقت شنیدن گپ هایشان را نداشتم. سربرداشتن نمی توانستم، که او قصه کند و من گوش کنم. پسرم به خواهرم گفت مادرم و پدرم و پدربزرگم کنار ما نمی مانند. حرف های ما را نمی شنوند. پدرم برای ما چیزی نمی خرد، پس چرا ما را به دنیا آوردند. خواهرم گفت گناه دارد. گفتم سرم ذق ذق می کند. فکر کردم از دندانم است. در یک ماه سه تا دندان کشیدم از آن هم نبود.» گریه می کند، های و های. تا حال هر چه گفت کتک هایی بود که خورده اما جای کتک هایی که به پسرش زده بیشتر درد می کند. پسرک از کتک های پدربزرگ هم در امان نبود. «بعد ازظهر بود. هیچ کس به خانه نبود. آمد بچه مرا برد پشت بام. پنجره ها را بست. چوب را برداشت و زد. این بچه کوچک می گفت مادرجان مرا کشت. من نرفتم. اگر می دیدم خودم را می زدم. دو هفته قبلش خودم را زده بودم و گوشم چرک کرده بود و درد می کرد. سر و چشم بچه را با میله زده بود. خواسته بود او را خفه کند که بچه فرار کرده بود. من در دالان ایستاده بودم که چطور می شود. بچه ام از بالا پایین شد. خاکی شده بود. هر چه گفتم بایست، نماند. رفت به کوچه، پدرش آوردش خانه. گفت چرا مرا می زنند. شوهرم گفت پدرم است، خیر است فکر کن دلش درد کرد و زد. گفتم چرا؟ گفت تو کاری نداشته باش برو داخل. پدرشوهرم آمد گفت چرا زن نمی شوی؟ چرا شرم و حیا سرت نمی شود؟ گفتم چه کردم، کدام بی احترامی در مقابلت کردم. تو این همه زدی من هیچ نگفتم. گفت چرا طلاقت را نمی گیری. تو حیا نداری. برو گمشو. اما باز گفتم ریش سفید است، خیر است. باز به دیگر روز آمد.» «به دیگر روز آمد و باز هم حرف های درشت زد و باز که مرا زد دخترش گفت بزن این بی حیاست که شوهرم در را باز کرد. گفت بس است دیگر، هر چه هست بگو خودم بزنم. هر روز سر و صدا. یک روز دیگر بچه ام دل درد داشت. بردمش دکتر و از آن جا رفتم خانه خواهرم. نشسته بودم که بچه آمد گفت بابابزرگ دارد می آید. خواهرم گفت برو خانه ات. اگر شوهرم بفهمد که در این جا سروصدا شده، دعوا می کند. آمدم از در خانه بیایم بیرون که پدرشوهرم دست انداخت مرا گرفت. گفت تو تربیت نداری. کل مردم نگاه می کردند. دستش را کنار زدم و فرار کردم. با دو دست چادر مرا انداخت. دامن پوشیده بودم. پیچید به پاهایم و پیشانی ام به زمین خورد. سر بچه ام آوار شدم. شرم نکرد که یک زن جوان پیش مردم نامحرم افتاده است. هی مرا لگد زد. بچه یک سال و سه ماهه در بغلم سیاه شد. شوهرم همان جا مغازه داشت. مرا دید که می زندم و شنید همه می گویند کاکاجان نکن، گناه دارد. می گفت شما این سگ را نمی شناسید. این دیگر در خانه من جای ندارد. شوهرم مرا بلند کرد، زود چادر انداخت سر من گفت برو خانه. صدای جیغ بچه برآمد. پاهایش کج و چشمش سیاهی رفته بود. من هم دوباره به خونریزی افتادم.» خانواده مهتاب بعد از رفتن طالبان و تشکیل دولت به موطن بازگشته بودند. خانه دور از مهتاب بود. «اجازه نداشتم بروم مگر هر دو، سه ماه، یک شب. وضع شان خراب شد. کار نبود. پدرم هم ذلیل شد. سه سال پیش برگشتند.» پدرش کارمند دولت بود، راننده ماشین سنگین در افغانستان. یک روز یک نفر را زیر گرفت. ١٠ سال حبس کشید و برای دیه دو دختر و طلا و نقره خواستند. طلا و نقره داد. به جای دختر هم طلا و نقره داد و آمد ایران. «خانواده شوهرم دشمنی قدیمی داشتند با پدربزرگم. همیشه به پدرم بد می گفتند. به پدرم که می گفتم می گفت خیر است هر چه گفتند به من، دو تای دیگر هم خودت به من بگو. اما دعوا نکن.» کودک سوم؛ سینه ام افگار است «سر بچه سوم حامله داشتم. برادرشوهر کوچکم که مجرد بود مرا گرفت که از پله ها بیندازد. پیراهنم پاره شد. مرا زد. پدرش هم ایستاده بود. خودم را بی حد زدم. بی حال شدم. به هوش آمدم دیدم آبجی مرا برده بیمارستان. دکتر گفت اگر یک سال دیگر این جور ادامه داشته باشد این خواهرتان روانی خواهد شد. دوای اعصاب داد، نخوردم. می گفت بخور و تغذیه خوب داشته باش. من نمی توانستم. ما را از خانه بیرون کردند. شوهرم جایی اتاق گرفت. دیگر نمی توانستیم لباس نو بخریم. همه لباس های بچه ها را دست دوم می خریدم. شوهرم هر چه درمی آورد جای قرض می داد.» نفس تازه می کند. دست می کشد روی سینه. «این قفسه سینه ام افگار (زخمی) است از بس که برادر شوهرم مشت می زد. زیاد که عصبی شوم پشت شانه ام می سوزد و دست هایم می لرزد. از پدرشوهرم قرص قلب می گرفتم تا آرام شوم.» خونریزی داشت. شوهرش گفت برود خانه خواهر تا ببینند تکلیف چه می شود. «یک سال، یک و نیم سال دوا می خوردم تا طفل پیدا می کردم. سر این سومی گفت بگو لوله هایت را ببندند. بگو زندگی خوب نداریم، بچه زیاد نمی توانیم بزرگ کنیم. دکتر قبول نکرد. گفت این مردهای افغانستان را نمی شناسی. گفتم من رضایت گرفتم. گفت نه، تو مشکل داری، بدون دارو بچه دار نمی شوی. رفتم دکتر برای خونریزی. گفت حامله هستی. من گریان کردم گفتم چه کنم؟ دوا بده بیندازم. گفت شاید خدا به وسیله این بچه تو را از این شر نجات بدهد. نکن این کار را. یک ماهه بودم و گناه هم نبود. دکتر هم می گفت من نمی فهمم خداوند تو را از چه ساخته. می دید چقدر سیاه و کبودم. می گفت چرا تو را چیزی نمی شود. سر بچه سوم هم دکتر گفته بود بچه خشک شده آن قدر که کتک خوردم. ٦ ماه آبریزی داشتم. گفت بیا بینداز، زنده نیست. اما من ترسیدم. بچه سی ام رمضان طبیعی به دنیا آمد. بچه سوم که به دنیا آمد، پیر بود. «چروکیده بود اما باز سلامت شد. از پله ها مرا انداختند. پسربزرگم هنوز تنش زخمی است. اعصاب ندارد. پرت است. آرام نیست. خواب نمی رود. بچه دومم گلویش گوشت اضافی دارد، پاهایش درد می کند. گفتند در هفت سالگی باید عمل شود.» کودک چهارم؛ خودم را می سوزانم دکتر موافق سقط بچه چهارم نبود. «خانه خواهرم بودم که دختر خاله ام گفت کسی را می شناسم که سقط می کند بعد رفته بود به پدرشوهرم گفته بود. پدرشوهرم مردم را جمع کرد. به شوهرخواهرم گفت از یک فاحشه طرفداری نکن. خبر داری می خواهد نوه مرا سقط کند. کسی که این کار را می کند همه کاری می کند. ریش سفیدها را جمع کرد گفت می کشمش.» جلسه که گرفتند گفتم خودم را می سوزانم. بس است دیگر. از این که زجرکش کنند بهتر است. یک بار می خواست مرا با چاقو بزند. می خواستم خودم را از پنجره بیندازم پایین. همسایه ها گریان می کردند. تشک گذاشتند زیر پنجره. چاقو به شانه ام خورد و افتاد پایین. همسایه چاقو را به خانه خود برد.» جای چاقو به یادگار بر شانه مانده. خواهر بیم جان خواهر داشت. یا خودت را می کشند یا بچه ات را. از مردم شمالی کسانی را می شناسم که به ایران می روند. «می ترسیدم بچه ها را بگیرند. به بهانه خانه عمه رفتم پیش آن خانواده. گفتند به شرطی با تو قاچاقی به مشهد می آییم که پول سفر ما را بدهی. خواهرم طلاهایش را فروخت و پولش را به من داد.» برو هر وقت طلا پیدا کردی به من بده. کاروان راهی سفر شد. ٢٠ نفر زن و مرد و کودک. کوچکترین شان بچه های مهتاب بودند. تا هرات غذا داشتند. در هرات قاچاق برها خبر دادند که باید از مرز نیم روز بگذرند، پیاده. «راه جنگلی بود و سبزان. نیم راه پیاده رفتیم. همراهان کمک می کردند بچه ها را ببرم. بعد موتورسیکلت سوار شدیم. گفتند هر چه بار داری دور بینداز. گفتند بچه ها را جدا می برند. قبول نکردم. گفتم برمی گردم. زن ها و مردها جدا در خانه هایی ماندیم و شبانه دوباره راه افتادیم. در مرز به بچه یک سال و نیمه شربت خواب آور دادم که آرام بگیرد. از آن روز دیگر شیر مادر نخورد.» شوهرخواهرش از تهران به ایرانشهر رفت به پیشواز. نفس راحتی می کشد مهتاب. جسته بود از مرگ. «می کشتند. قبلا هم زن های دیگری را در فامیل کشته بودند و بعد گفتند خودکشی کرده اند. در افغانستان اگر زنی بخواهد طلاق بگیرد، شش رقم سرش تهمت می زنند. مردم شمالی کم طلاق می گیرند. البته شماره تلفنی هم هست برای اعلام آزار و اذیت اما اینها نفوذ داشتند و من بیم جان خواهرم را دارم.» هنوز هم دارد. مهتاب و بچه ها حالا در خانه مادر هستند؛ میهمان خانواده ٦نفره ای که یک نان آور دارد. ماهی ٤٠٠ ، ٥٠٠ هزار تومان به خانه می آورد که به شکم هیچ کدامشان نمی رسد. در این یک هفته ای که آمده ، هزار بار داستان این ١١ سال را مو به مو تعریف کرده و هر بار دریا دریا گریسته. «در این ١١ سال ١١ روز بدون منت و تهمت و آزار زندگی نکردم. پسرم هنوز خواب می بیند که بابابزرگش او را می زند.» در این ١١ سال به فکر فرار نیفتادی مهتاب؟ «دو بار خواستم برگردم. اول قبل از عروسی، به مشهد که رسیدیم. آشنای شان گفت اینها دستِ زدن دارند، حیف است، نرو با آنها. یک بار هم در مرز وقتی راننده ای که ما را می برد در آینه به من چشمک می زد و دستش را دراز می کرد سمت من که پشت نشسته بودم. وقتی مادرم به افغانستان آمد گفتم که خیلی عذاب کشیدم تا اینجا.» حالا مادر و زن برادرش او را به موسسه آوای ماندگار آورده اند. حالا جای صفا پوینده در موسسه خالی است اما مربی های قبلی او را به خاطر می آورند. مهتاب را پیش مشاور و پزشک فرستاده اند. مهتاب هنوز باری دارد که باید به زمین بگذارد.
شنبه ، ۴دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اسپادانا نیوز]
[مشاهده در: www.espadananews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
گوناگون
پربازدیدترینها