محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827955029
میزبانی پر سود در خانه های «پوکر» تهران/ در قمارخانه های پنهان پایتخت چه می گذرد؟ - سایت خبری تحلیلی تدبیر
واضح آرشیو وب فارسی:تدبیر: روزنامه ایران در گزارشی، از آنچه در قمارخانه های پایتخت می گذرد را روایت کرده است؛ یکی گوشه کلاه لبه دارش از عرق خیس شده و دیگری عینک آفتابی زده. هشت نفر در اتاق نیمه تاریک پر از دود پشت میز نشسته اند و با صورت های بی حالت مشغول بازی پوکر هستند. اینجا در خانه های پوکر تهران خبری از نورهای نئونی و چراغ های چشمک زن نیست. همه چیز در سکوت برگزار می شود و صاحبخانه هر چند دقیقه با وسواس به همه بازیکنان تذکر می دهد. یک آپارتمان تقریباً قدیمی در شمال شهر تهران محل جمع شدن بازیکنان این بازی است. جایی که با کمک یکی از دوستان توانستم چند ساعتی را در آنجا بگذرانم. او می گوید: «به طور معمول هفته ای سه تا چهار شب این بازی در صورت به حد نصاب رسیدن بازیکنان برپا می شود.» اما برنده اصلی بازی صاحب خانه ای است که به «کانیات بگیر» شهرت دارد؛ ماهی 4 میلیون اجاره آپارتمان می دهد و شبی 20 میلیون در می آورد. همین ارقام میلیونی باعث شده خانه های بازی پوکر در تهران رو به افزایش باشد. حدود 100 خانه. ساعت تقریباً دوازده شب است. در راه به کارهایی که نباید انجام بدهم فکر می کنم. توی راه پله آپارتمان از پشت در ورودی هیچ صدایی بیرون نمی آید. با دوستم وارد خانه می شویم. در هال و پذیرایی یک دست مبل چرمی و یک میز ناهار خوری گذاشته اند. روی میز روبه روی تلویزیون هم دستگاه کارت خوان. یک آشپزخانه و دو اتاق خواب که در یکی تخت دونفره بزرگی گذاشته اند و در اتاق دیگر بسته است. صدای همهمه خفیفی می آید. در باز می شود و دود غلیظی به همراه نگاه ها به سمتم می چرخد. هشت نفر دور میز بزرگی نشسته اند. یک جوان که به نظر ایرانی نمی آید کارت ها را پخش می کند. پرده ضخیمی پنجره اتاق را پوشانده است. دوستم مرا با اسم دیگری به صاحبخانه معرفی می کند. کارت ها در حال پخش شدن هستند. صاحبخانه از جایش بلند می شود، دستش را پشتم می گذارد و همین طور که دوستانه و آرام مرا به سمت در راهنمایی می کند، می پرسد نوشیدنی چیزی میل دارید؟ متوجه می شوم نباید در اتاق بمانم و با او به آشپزخانه می روم. می گوید هر چه دوست داشتی از یخچال بردار یا از «بنیگنو» بخواه برایت بیاورد. بنیگنو کارگر فیلیپینی خانه است. همان پسر جوانی که در اتاق کارت پخش می کرد. سرم کمی گیج می رود. باید تأثیر انواع دودهایی باشد که در خانه پیچیده؛ بوی گراس. در یخچال را باز می کنم. پر از نوشیدنی های انرژی زا و سس های یک نفره است. دوستم با چشمان قرمز از اتاق بیرون می آید تا باهم حرف بزنیم. به بالکن می رویم تا هوای تازه ای به صورتم بخورد. او برایم از روزهایی می گوید که بازی پوکر را در سایت های پوکر و با پول تو جیبی که از پدر و مادرش می گرفت شروع کرد. اما حالا بشدت آلوده شده است: «اوایل که بازی را در سایت ها شروع کردم، فکر نمی کردم یک روز اینجاها بیایم و بازی کنم. اما حالا معتاد این بازی هستم. معتاد لحظه هایی که استرس تمام وجودت را می گیرد و همه تنت می لرزد. خیلی سعی کردم دیگر نیایم اما فقط چند هفته دوام آوردم. اکثر آدم هایی که این بازی را می کنند همین حس را دارند.» خیلی های دیگر هم مثل او هستند و تمام زندگی خود را وقف این بازی کرده اند. از او می پرسم چرا بعضی از بازیکن ها عینک آفتابی به چشم دارند یا اخم کرده اند و گره ابروی شان باز نمی شود؟ می گوید: «پوکر یکی از محبوب ترین بازی های قمارخانه ای دنیاست که با ورق های پاسور بازی می شود. توی این بازی بلوف زدن یا همان دروغ گفتن کار مرسومی است و اگر درست در مورد برگ هایی که دستت هست بلوف بزنی، یکهو می بینی بدون اینکه برگه های خوبی دستت باشد بازی را برده ای. برای همین بعضی عینک به چشم می گذارند یا کاری می کنند که موقع بازی و بلوف زدن چشم هایشان پیدا نباشد.» او برایم از پول هایی که در این خانه ها رد و بدل می شود می گوید: «هر کس که وارد می شود همان ابتدا پول را به حساب صاحبخانه واریز می کند و او از آن پول خرید می کند. شام و نوشیدنی و دود کردنی. آخر بازی هم ژتون ها را می شماریم و صاحبخانه پول افراد برنده را به حساب آنها می ریزد و درصد خودش را برمی دارد. بازی با یک میلیون تومان شروع می شود و سقفی ندارد. اینجا پول زیادی رد و بدل نمی شود و جاهایی هستند که خیلی مجهزتر از اینجاست و شرط های نجومی می بندند. می پرسم خودت به آن خانه ها رفته ایی؟ می گوید: «چند باری رفته ام ولی کم بازی کرده ام. سیستم آنجا با اینجا زمین تا آسمان فرق می کند. پنت هاوس برج است و پر از مشروبات گران قیمت و مواد مخدر جورواجور. گاهی هم سرویس های عجیب و غریبی به بازیکن ها می دهند. مثلاً همین بنیگنو، کارگر فیلیپینی که اینجا می بینی متخصص ماساژ است. گاهی به خاطر طولانی شدن بازی و اینکه نمی شود وسطش بلند شد به او پول کمی می دهیم که روی صندلی ماساژ بدهد. پیش می آید بازی از ساعت 12 شب شروع شود و تا 12ظهر فردا طول بکشد.» برایم توضیح می دهد که گاهی اتفاقات عجیب هم در این خانه ها می افتد: «خودم هم چند باری برایم پیش آمده بخصوص آن اوایل که خیلی فوت و فن ماجرا را نمی دانستم.» گاهی صاحبخانه ها آدم های پولدار و کم تجربه را با ترفند به خانه می کشانند و بازیکن هایی را که امین خودشان هستند برای بازی می آورند و روبه روی فرد هدف می گذارند و بدون اینکه طرف پولدار بداند، جیب او را خالی می کنند. یاد فیلم برنده اسکار «1973 کلاهبرداری » می افتم. دوست من هم یکی از همان هایی است که چند سال پیش پول کلانی در یکی از این بازی ها باخته و حالا به نظر خودش در حال زنده کرده آن پول است. از او می پرسم آیا خانم ها هم در این بازی شرکت می کنند؟ می گوید: «آره خیلی ها هستند که علاقه مندند و بازیکن های خوبی هم هستند. من چند نفر را می شناسم که حتی خانه پوکر هم دارند.» زنگ در به صدا در می آید و صاحبخانه که مرد میانسالی است جعبه های بزرگ غذا را از فروشنده می گیرد و روی میز می گذارد. بنیگنو، غذاهای رنگ وارنگ را روی میز می چیند. زرشک پلو، کوفته، کشک بادمجان و کباب. به همراه ژله برای دسر و سالاد. روی صندلی می نشینیم و بازیکنان یکی یکی از اتاق بیرون می آیند. آقای دکتر شاد است و بقیه عصبی. غذای خود را می گیرند و هر کدام گوشه ای می نشینند و بعضی کنار هم. اکثراً جوان هستند و از سوئیچ هایی که روی میز است می شود فهمید کسی ماشین زیر صد میلیون تومان ندارد. پسر جوان لاغر اندام از بقیه عصبی تر به نظر می رسد گویا پول زیادی باخته. چند قاشق غذا می خورد و نگاهی به اطراف می کند؛ انگار منتظر است با کسی دعوا بیفتد. آقای دکتر وسط میز نشسته و خنده از لبش جدا نمی شود. پسر عصبی سعی می کند با شوخی او را تحریک کند: «آقای دکتر ما آخر نفهمیدیم نخ دندان برای دندان خوب است یا نه؟» همه می زنند زیر خنده و دکتر سرش را از غذا بلند نمی کند. صاحبخانه دستهایش را توی هوا تکان می دهد و بقیه را آرام می کند. صدای خنده ها توی سرم می پیچد و نگاه های تند و تیز بقیه را بیشتر حس می کنم. پسر جوانی کنارم روی مبل نشسته و سرش توی گوشی است. می پرسد می دانی چه چیزی تو دنیا عادلانه پخش شده؟ می گویم: «لابد بی پولی» می خندد و می گوید: «نخیر، عقل تنها چیزی است که در دنیا به صورت عادلانه پخش شده. تا حالا کسی را دیده ای که از بی عقلی بنالد؟» خنده ام می گیرد. ساعت یک نیمه شب است اما در خانه پوکر انگار تازه ساعت 7 غروب است. هر چه چشم می چرخانم ساعتی روی دیوار نمی بینم. انگار به تقلید از کازینوهای لاس وگاس اینجا هم از ساعت دیواری خبری نیست تا بازیکنان مرور زمان را احساس نکنند و پول بیشتری خرج کنند. بعد از خوردن غذا هر کدام سیگاری روشن می کنند و بعضی گراس می کشند. یکی از بچه ها زودتر داخل اتاق می رود و داد می زند: «بنیگنو مشروب بیار!» بنیگنو در کابینت را باز می کند و من، بدون جلب توجه کمی کج می شوم که داخل قفسه را ببینم. قفسه پر از شیشه های جورواجور الکل است. با پوکربازها وارد اتاق می شوم. هر کدام سرجایشان می نشینند. یک اسکناس 100 دلاری وسط میز کنار ژتون ها و ورق بازی خودنمایی می کند. موقع نشستن بعضی ها در گوشی حرف می زنند و موبایلشان را روی میزهای کوچکی که گوشه های اتاق و کنار دستشان است می گذارند. دوستم دستم را می گیرد و بیرون می رویم و روی مبل می نشینیم. صاحبخانه بیرون می آید و می رود طرف بالکن طوری که کسی نبیند. دوستم هم می رود سمتش و در گوشی حرف می زنند. از او می پرسم صاحبخانه دوستت است؟ می خندد و می گوید: «اگر دوستم نبود که نمی توانستم تو را اینجا بیاورم.» نمی پرسم چه گفتید و چه شد. چون می دانم او همه چیز را به من نمی گوید. سرم گیج می رود و از دوستم خداحافظی می کنم. او هم به سمت اتاق می رود و صدای بازیکن ها که از اصطلاحات مخصوص بازی پوکر استفاده می کنند، توی خانه می پیچد؛ چک، چک، کال، ریز...
شنبه ، ۴دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تدبیر]
[مشاهده در: www.tadbirkhabar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها