واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: يکي از مهمترين ويژگيهاي يک مجري تلويزيوني، رفتار او در مقابل دوربين است. اين رفتارها مجموعهاي از واکنشها، نگاهها و استفاده از حرکات مثل حرکت دست و سر هستند که مجري ميتواند با کمک آنها در مديوم تصوير بر گفتوگوي خود با مخاطب يا با مهمان تاثير بگذارد. عادل فردوسي پور - در کشور ما بر خلاف کشورهاي ديگر، براي انتخاب مجري هيچ چيز مشخصي وجود ندارد. اگر هم وجود داشته باشد، هيچ وقت رعايت نميشود و بيشتر براي اجرا - به ويژه اجراي برنامههاي خاص- وقتي دستشان به «فرزاد حسني» و «رضا رشيدپور» و … نميرسد، دنبال چهرههاي تلويزيوني و سينمايي ميروند تا برنامه را اجرا کند. آنها هم هر چه در کار خود استاد هستند، ولي بلد نيستند چطور مقابل دوربين در يک برنامهي «تاک شو» عمل کنند و کار را خراب ميکنند. اين مقدمه را چيدم تا درباره رفتار جلوي دوربينِ «عادل فردوسيپور» بعد از دوازده سال تجربه او در برنامه «??» بنويسم. اين که چه چيزي باعث ميشود که مردم دوست داشته باشند صداي غيراستاندارد فردوسيپور را بشوند و از صداي استاندارد «جواد خياباني» دوري کنند، برميگردد به نوع گزارش و سطح اطلاعات اين دو گزارشگر و البته برند و اعتباري که فردوسيپور از برنامه «??» همراه خود دارد. گزارش جواد خياباني آن قدر مشکل دارد که مخاطب، اغلب قيد او را ميزند، اما اين کار به اين معني نيست که کار فردوسيپور هم بدون مشکل است. دوازده سال پيش «??»، اتفاقي در رسانه تلويزيون بود، البته همين حالا هم «??» اتفاق است، چون تنها برنامه چالشي و گفتوگو محوري است که سالها است ادامه دارد و مردم ميتوانند طمع يک گفتوگوي جنجالي را در تلويزيون بچشند. اصولا در کشوري مثل ايران، براي ساخت برنامهاي مثل «??» زحمت زيادي نبايد کشيده شود، وقتي برنامه گفتوگو محور باشد و موضوعاش هم فوتبال، «عادل فردسيپور» به گمان من ممکن است يک استاد دانشگاه خوب يا مفسر ورزشي خوب باشد، اما هيچ گاه مجري خوبي نبوده و نيست، او خوب فکر ميکند، ولي خوب اجرا نميکند و بعد از دوازده سال اجرا، هنوز در مقابل دوربين حرکاتي ميکند که حيرتآور است. او هنوز نتوانسته با دوربين کنار بيايد و اين يکي از مشکلات او است فقط کافي است شروع بشود تا بتواند سالها ادامه پيدا کند، آن هم در اينجا که فوتبال آن قدر صحنههاي خندهآور و حاشيهاي دارد که نان برنامهسازان ورزشي هميشه در روغن است. اين گفته به معني نديده گرفتن هوش فردوسيپور در برنامهسازي نيست، اتفاقا او هشيار است، آساني کار را از آن جهت مثال زدم که آنها کمتر با نگو و نپرس سر و کار دارند و خوشبختانه موضوعات ورزشي در ايران کمتر دستخوش اين ميشود که "نپردازيد"، اگر هم "نپردازيد" دارند، مقطعي است، اما برنامههاي سياسي و اجتماعي رسانهاي اين طور نيستند. در برنامههاي گفتوگو محور، مهم مهمان است و در جريانات ورزشي اغلب اين مهمان فراهم است و وقتي مهماني فراهم باشد و بحثي داغ، مردم مينشينند و دعوا و مرافعه دوستان را با هم ميبينند و لذت ميبرند يا دو ساعت نگاه به تلويزيون ميکنند تا ببينند «علي دايي» چطور از پرونده شخصياش دفاع ميکند و حال ديگران را ميگيرد. فردوسيپور هم که نقش خنديدن به ريش همه را دارد، از اين که دوميليون نفر به برنامهاش پيامک بزنند، خوشحال است و مسرور. (در اين برنامه خاص البته) بگذريم، بحث چيز ديگري است. «عادل فردسيپور» به گمان من ممکن است يک استاد دانشگاه خوب يا مفسر ورزشي خوب باشد، اما هيچ گاه مجري خوبي نبوده و نيست، او خوب فکر ميکند، ولي خوب اجرا نميکند و بعد از دوازده سال اجرا، هنوز در مقابل دوربين حرکاتي ميکند که حيرتآور است. او هنوز نتوانسته با دوربين کنار بيايد و اين يکي از مشکلات او است، مشکلي که اگر سعي در حل آن داشته باشد، بسيار به کار برنامهسازياش ميخورد. حتما شما هم چند بار برنامه «??» را ديدهايد، پس مواردي را مثال ميزنم تا شايد شما هم به يادتان بيايد چه ميگويم. فردوسيپور بعد از اين همه سال، هنوز دوربين را ميبيند، نه مردم يا مهمان تلفني را. او هنوز نميتواند در دوربين زل بزند، اغلب سرش پايين است و وقتي مهمانِ تلفني حرف ميزند، با خودکار دايره و خط روي کاغذ ميکشد. همچنين در پاس دادنهاي به اتاق فرمان همين گونه عمل ميکند و وقتي ميگويد کدام بخش را ببينيم، سرش را مياندازد روي کاغد و چيزي ميکشد يا مي نويسد. البته شايد اين مشکلات براي مخاطبهاي «??» چيز مهمي نباشد، اما نکته اينجا است که آيا براي تلويزيون هم نبايد مهم باشد؟ او حتي در گفتوگويي که با يکي ديگر از برنامههاي تلويزيون انجام داد، به جاي نگاه کردن به گزارشگر يا دوربين، نگاهاش به خارج از کادر بود و به شدت عصبي نشان ميداد. قوز فردوسيپور به سمت ميز، نقاشي کردنهاي او به هنگام گفتوگو و استرساش هنگام کلوزآپها عجيب است، شايد به همين دليل است که کارگردانهاي برنامه کمتر يا اصلا از او کلوز نميگيرند، چون او را به شدت به هم ميريزد. در برگشتها به استوديو هم اغلب سرش پايين و در کاغذ است و براي پرسيدن سئوال، بيخود تقويماش را جا به جا ميکند و نشان ميدهد دارد روي کاغذها را ميخواند. در بيان هم آن قدر از «ام» استفاده ميکند که گاه واقعا آزاردهنده است. نکته مثبت او در اين برنامه هوش اوست که متاسفانه در خدمت اجرا نيست، اما خب هوش او ايدههاي خوبي مثل استفاده از فيلمها و عکسهاي مردم در اختيارش ميگذارد که بسيار عالي است. تبیان رضا ساکي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 451]