محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827830988
ناگفته هایی درباره اعتیاد هیتلر به مواد مخدر - سایت خبری تحلیلی تدبیر
واضح آرشیو وب فارسی:تدبیر: کتاب مورد بحث، «نشئه» نام دارد و داستان شگفت انگیزی از رابطه رایش سوم و مواد مخدر از جمله کوکائین، هروئین، مورفین و از همه بیشتر مت آمفتامین (شیشه یا کریستال) را روایت می کند که تاکنون ناگفته مانده است. نورمن اولر در ساحل جنوبی رودخانه اشپری در محله کرویزبرگ برلین در یک آپارتمان متعلق به قرن نوزدهم زندگی می کند. ملاقات با او در محل زندگی اش یک تجربه عجیب بود. نخست آنکه او از میهمانان خود در «برج نویسندگی» اش پذیرایی می کند؛ برجکی شیشه ای که درست بر لبه سقف خانه قرار گرفته است و اگر جرات کنید نگاهی به پایین بیندازید قایق هایی را می بینید که از این فاصله بسیار کوچک دیده می شوند، دیگر اینکه از این ارتفاع می توانید دو برلین را از همدیگر تشخیص بدهید: یکی با بافتی فشرده که باد در آن می پیچد و دیگری شبح مانند و خاکستری. «تاریخ ایرانی» به نقل از گاردین ادامه داد: در سمت چپ ما پل اُبِربام قرار گرفته و ترافیک در آن جریان دارد؛ پلی که در زمان جنگ سرد محل بازرسی - چک پوینت - در آن قرار داشت. آن سوتر طولانی ترین بخش بازمانده از دیوار برلین به چشم می خورد که از سال ۲۰۱۳ به بعد بلوکی از ساختمان های گرانقیمت آن را قطع کرده اند. ساختمان های بلند مقابلمان اکنون به «یونیورسال موزیک» تعلق دارند ولی تا اندک زمانی پیش در دوره جمهوری دموکراتیک آلمان محل نگهداری تخم مرغ بودند. اولر پشت میزش در مقابل نور ساطع از کامپیوتر نشسته است. آیا این شرایط گاهی به او فشار می آورند؟ آیا این احساس شبح مانند بر او نیز سخت می شود؟ او با لبخند به من - که تحت تاثیر این فضا قرار گرفته ام - می نگرد و می گوید: «بله، عجیب است.» اما او مدت هاست که به سفر در زمان عادت کرده است: «من دهه ۹۰ را به یاد دارم. دیوار تازه برداشته شده بود و ما انواع مواد مخدر را تجربه می کردیم. موسیقی تکنو شکل گرفته بود و در ساختمان های خالی آلمان شرقی جمع می شدیم و جوانان آلمان شرقی و غربی برای نخستین بار همدیگر را می دیدند. جوانان آلمان شرقی تا آن زمان هیچ فرد خارجی را نمی شناختند و از قرص های شادی بخش استفاده می کردند تا از نفرت و بدبینی شان کاسته شود. بعضی اوقات به یک اتاق قدم می گذاشتی و گذشته را به چشم می دیدی. البته که حالا دیگر آن طور نیست. من از مواد مخدر استفاده نمی کنم؛ اما آن را به یاد دارم و شاید به همین دلیل است که توانستم این کتاب را بنویسم.» کتاب مورد بحث، «نشئه» نام دارد و داستان شگفت انگیزی از رابطه رایش سوم و مواد مخدر از جمله کوکائین، هروئین، مورفین و از همه بیشتر مت آمفتامین (شیشه یا کریستال) را روایت می کند که تاکنون ناگفته مانده است. به گفته اولر، هیتلر نه تنها در روزهای آخر زندگی اش که در پناهگاه به سر می برد یک معتاد به تمام معنا با رگ های از بین رفته بود بلکه در زمان پیروزی ارتش آلمان نازی در فرانسه در سال ۱۹۴۰ نیز معتاد بود. این کتاب سال گذشته در آلمان به چاپ رسید و جزء کتاب های پرفروش در این کشور شد و از آن زمان تاکنون به ۱۸ زبان مختلف ترجمه شده است. اولر از این موضوع خوشحال است؛ ولی در عین حال متعجب نیز شده است زیرا همان طور که اشپیگل نیز به آن اشاره کرده اولر یک تاریخ نگار نیست، او تاکنون سه رمان نوشته و در نگارش فیلمنامه «فیلمبرداری در پالرمو» با ویم وندرس همکاری کرده است و این کتاب نخستین کتاب غیرداستانی اوست. مسئله دیگر شگفتی ساز این است که تعداد کتاب هایی که راجع به آلمان نازی نوشته شده به قدری زیاد است که اگر آن ها را کنار هم بچینیم از طول رودخانه اشپری نیز بیشتر می شود و به نظر می رسد که حرف ناگفته ای باقی نمانده باشد. او می گوید: «فکر می کنم که مواد مخدر در اولویت تاریخ نگاران قرار نداشته اند. به یک فرد دیوانه مثل من احتیاج بود که به این موضوع بپردازد. دیوانه وار یا خیر؛ مهم آن است که نتیجه کار فوق العاده است.» «نشئه» فقط جذاب نیست بلکه متقاعدکننده نیز هست. یان کرشاو، تاریخ نگار بریتانیایی که از مهمترین محققین تاریخ آلمان نازی و هیتلر است این کتاب را «یک تحقیق معتبر» نامیده است. به نظر باورنکردنی است ولی دوست اولر، الکساندر کریمر، که یک دی جی برلینی است این ایده را به او داد. اولر می گوید: «او برایم مثل یک رابط با آن دوره بود. یک کتابخانه بسیار بزرگ دارد و به موسیقی دهه ۱۹۲۰ کاملا مسلط است. یک شب به من گفت: می دانی که مواد مخدر چقدر در ناسیونال سوسیالیسم نقش داشته اند؟ به او گفتم که چیزی در این مورد نمی دانم ولی به نظر منطقی می رسد. از همان لحظه فهمیدم که موضوع کتاب بعدی ام چیست.» اولر قصد داشت یک کتاب داستانی بنویسد ولی از نخستین باری که قدم به آرشیو گذاشت نظرش عوض شد. در آرشیو، یادداشت های دکتر تئودور مورل، پزشک معالج هیتلر، را پیدا کرد که پیش تر نقش اندکی در تحقیقات مربوط به هیتلر ایفا کرده بود. «همانجا متوجه شدم که این از یک رمان بهتر است.» پس از آن اولر با کمک هانس مامسن - تاریخ پژوه مشهور دوره رایش سوم که اکنون درگذشته است - از آرشیوی به آرشیو دیگر رفت و اسناد مورد نیازش را جمع آوری کرد و چقدر سند موجود بود! او فقط نیمی از این اسناد را استفاده کرده است. اولر گفت: «به این نگاه کن!» از جایش جهید و نسخه کپی از نامه منشی خصوصی هیتلر، مارتین بورمان را آورد که در آن توصیه کرده بود «دارو» هایی که مورل به پیشوا می دهد باید تعدیل شوند تا حالت لرزان هیتلر که در سلامتی اش تاثیر گذاشته درمان شود. داستان کتاب اولر در دوران جمهوری وایمار آغاز می شود، دورانی که صنعت داروسازی آلمان رونق داشت؛ کشور یکی از مهم ترین صادرکنندگان داروهای مخدر همچون مورفین و کوکائین بود و این داروها به راحتی در دسترس بودند. در همین زمان بود که اطرافیان نزدیک به هیتلر از او تصویر یک شخص محکم ارائه می دادند که حاضر است برای کشورش بدون خستگی تلاش کند و اجازه نمی دهد هیچ گونه سمی- حتی قهوه - وارد بدنش شود. یکی از متحدان هیتلر در ۱۹۳۰ گزارش داد: «او نابغه ای است که جسمش نیز به خوبی کار می کند. او چنان از جسمش کار می کشد که همه ما را متعجب کرده است! او نمی نوشد، فقط سبزیجات می خورد و به زنان نیز توجهی ندارد.» به همین دلیل است که با به قدرت رسیدن نازی ها در سال ۱۹۳۳ استفاده از هرگونه «زهر اغواکننده» به سرعت غیرقانونی اعلام شد. در سال هایی که به دنبال آن آمدند مصرف کنندگان مواد مخدر «دیوانه جنایی» محسوب می شدند؛ برخی از آن ها توسط حکومت با تزریق سم معدوم می شدند و برخی نیز به اردوگاه های کار اجباری فرستاده می شدند. استفاده از مواد مخدر به یهودیان نسبت داده می شد. اداره پاکسازی نژادی حزب نازی ادعا می کرد که یهودیان ذاتا به مواد مخدر معتاد هستند و هر دوی آن ها - یهودیان و مواد مخدر - باید ریشه کن شوند؛ اما برخی از داروها به کار می آمدند به خصوص در جامعه ای که مجبور بود به دستور هیتلر با انرژی پیش برود؛ نازی ها دستور می دادند «آلمان به پا خیز!» و ملت چاره ای جز اطاعت نداشت. ماده ای که بتواند افراد «مایوس، از زیر کار دررو، ناراضی و یا متمارض» را به نیروی کار بدل کند این امکان را داشت که مجوز بگیرد. دکتر هریتز هاشیلد، داروساز ارشد کمپانی تملر در برلین با الهام از موفقیت آمریکاییان در بازی های المپیک سال ۱۹۳۶ با بهره از داروی آمفتامین بنزدرین، تلاش کرد تا داروی فوق العاده ای با فرمول خودش بسازد و یک سال بعد نخستین متیل آمفتامین آلمانی را به ثبت رساند. «پرویتین» که نام تجاری این دارو بود، به سرعت با استقبال فراوان مواجه شد و همه اقشار جامعه، از منشی تا هنرپیشه و راننده قطار برای افزایش اعتماد به نفس و نیروزایی به این دارو روی بردند؛ در ابتدا این دارو بدون نسخه پزشک قابل خریداری بود. این دارو حتی به قنادی ها هم نفوذ کرد؛ شعار یک کارخانه این بود: «شکلات های هیلدبراند همیشه شادی آور هستند.» به زنان پیشنهاد می شد که دو یا سه قرص را مصرف کنند تا بتوانند به سرعت از عهده کارهای خانه بربیایند. علاوه بر این قرص ها یک امتیاز دیگر هم داشتند و منجر به کاهش وزن می شدند زیرا پرویتین به اشتها آسیب می رساند. اولر آن را «ناسیونال سوسیالیسم در قالب یک قرص» توصیف می کند. طبیعتا اندکی نگذشت که سربازها هم به این قرص وابسته شدند. اولر در کتاب «نشئه» نامه ای از هاینریش بُل - نویسنده آلمانی که بعدها برنده جایزه نوبل شد - نقل می کند که در سال ۱۹۳۹ طی دوران سربازی از خط مقدم به مادر و پدرش ارسال کرده و به آن ها التماس می کند که برایش پرویتین بفرستند زیرا این تنها راه مبارزه با دشمن بزرگ - خواب - است. در برلین، وظیفه دکتر اوتو رنکه، رئیس موسسه علوم طبیعی دفاعی این بود که «ماشین های جان دار» ارتش آلمان - یعنی سربازها - را از خستگی نجات دهد؛ او پس از انجام برخی از آزمایش ها به این نتیجه رسید که پرویتین بهترین دارو برای سربازان خسته است. این دارو نه تنها نیاز به خواب را از بین می برد - رانکه خود به این دارو معتاد شده و متوجه بود که با استفاده از پرویتین می تواند برای ۵۰ ساعت پیاپی بیدار بماند بی آنکه احساس خستگی کند - بلکه هرگونه احساسات انسانی را نیز از بین می برد و نبرد را آسان تر کرده و از وحشت آن می کاست. سال ۱۹۴۰ در حالی که آلمان خود را برای حمله به فرانسه از طریق کوهستان آردن آماده می کرد، «دستور داروهای مهیج» به پزشکان ارتش فرستاده شد تا هر سرباز یک قرص در طول روز و دو قرص در طول شب با فواصل متناوب مصرف کند و یک یا دو قرص دیگر نیز در صورت نیاز پس از سه ساعت از استعمال آخرین قرص اضافه کند. ورماخت - ارتش آلمان نازی - ۳۵ میلیون قرص برای نیروی زمینی و نیروی هوایی سفارش داد و تولید کارخانه تملر افزایش یافت. دیگر نیازی نبود که امثال هاینریش بل برای قرص پرویتین به خانواده شان التماس کنند. آیا می توان گفت تکنیک جنگی آلمان نازی که به حمله برق آسا مشهور بود، زاده اعتیاد ارتش آلمان نازی به مخدر کریستال بوده است؟ اولر تا چه حد با این عقیده موافق است؟ او لبخند می زند: «خب، مامسن همیشه به من می گفت یک بعدی به قضایا نگاه نکنم، اما اشغال فرانسه با کمک داروهای مخدر ممکن شد. بدون مواد مخدر فرانسه اشغال نمی شد. هیتلر زمانی که نقشه حمله از طریق کوه های آردن را شنید عاشق این نقشه شد - متفقین در شمال بلژیک مستقر بودند - اما فرمانده ارشد گفت: «غیرممکن است، ما شب ها باید استراحت کنیم و آن ها - متفقین - ما را محاصره می کنند و در کوه ها گرفتار می شویم.» اما داروهای مهیجی به بازار آمدند که به سربازها اجازه می داد سه شبانه روز بیدار بمانند. رامِل - که فرماندهی لشکر زرهی آلمان را بر عهده داشت - و تمامی فرماندهان تانک ها تحت تاثیر مواد مخدر بودند و مسلما تانک ها باعث پیروزی ارتش شدند. از آن پس فرماندهان ارشد به این داروها به چشم یک سلاح تاثیرگذار می نگریستند که با کمک آن می توانستند بر تمامی موانع فائق آیند. در سال های ۱۹۴۵-۱۹۴۴ که پیروزی بر متفقین ممکن به نظر می رسید نیروی دریایی آلمان نازی یک مجموعه زیردریایی تک نفره اختراع کرد؛ تصورشان این بود که زیردریایی های تک نفره به رودخانه تایمز برسند. از آنجایی که فضای زیردریایی فقط برای یک نفر طراحی شده بود و این شخص می باید روزهای متمادی بدون وقفه وسیله را هدایت می کرد، دکتر گرهارد ارزچوفسکی، رئیس بخش داروسازی فرماندهی کل دریای بالتیک مامور شد تا یک داروی فوق العاده اختراع کند: آدامس جویدنی کوکائین که قوی ترین مخدری بود که تا آن زمان سربازان آلمانی مصرف کرده بودند. این دارو در اردوگاه کار اجباری ساشن هاوزن آزمایش شد، جایی که کارخانه های آلمانی کفش های جدید ارتش آلمان را می آزمودند: اسرای اردوگاه مجبور بودند این کفش ها را به پا کنند و پیاده به راه بیفتند و تا جایی که جان در بدن دارند به پیاده روی ادامه دهند. اولر با صدای آرام می گوید: «وحشتناک بود. حتی مامسن هم تعجب کرد، تا حالا چنین چیزی را نشنیده بود.» سربازان نیروی دریایی داخل این قفس های فلزی فضای هیچ گونه تحرکی نداشتند و ارتباطشان با دنیای بیرون کاملا قطع شده بود؛ آن ها به محض اثر کردن دارو دچار حمله های عصبی می شدند و به طور دائم مسیرشان را گم می کردند، دیگر اهمیتی نداشت که می توانستند هفت شبانه روز بیدار بمانند. اولر می گوید: «غیرواقعی به نظر می رسید؛ اما اگر مجبور باشی با دشمنی قوی تر از خودت به جنگ بروی چاره دیگری نداری. باید از آنچه در توان داری پا را فراتر بگذاری. به همین دلیل است که تروریست ها دست به حمله انتحاری می زنند. این یک نبرد ناعادلانه است. اگر بمبی را به میان جمعیت غیرنظامی بفرستی البته که در عملیات موفق می شوی.» از سوی دیگر هیتلر هم در دنیای غیرواقعی خودش به سر می برد و تنها یک نفر به این دنیا راه داشت؛ فردی بدون اعتماد به نفس و فربه به نام دکتر مورل که پزشک شخصی پیشوا بود. دکتر مورل در اواخر دهه ۱۹۲۰ در برلین مشهور شد، عامل شهرت او ویتامین هایی بود که او به بیمارانش تزریق می کرد. او زمانی هیتلر را ملاقات کرد که به معالجه عکاس شخصی او - هاینریش هافمن - می پرداخت، در آنجا بود که متوجه شد موقعیتی برایش پدید آمده تا توجه هیتلر را جذب کند، هیتلری که از درد مزمن روده رنج می برد. مورل دارویی به نام موتافلور که توسط باکتری تولید شده بود را برای هیتلر تجویز کرد و زمانی که حال «بیمار آ» - هیتلر از آن پس با این نام پزشکی شناخته شد - بهبود یافت، رابطه ای بر پایه نیاز متقابل میان پزشک و بیمار شکل گرفت. هر دو گوشه گیر بودند. با گذشت زمان هیتلر به هیچ کس جز پزشکش اعتماد نداشت و مورل نیز برای حفظ موقعیتش فقط به هیتلر وابسته بود؛ اما در سال ۱۹۴۱ زمانی که هیتلر به شدت بیمار شد دیگر آمپول های ویتامین که اساس کار مورل را تشکیل می داد تاثیری نداشتند و او مجبور شد تا شدت عمل به خرج دهد. ابتدا برای درمان بدنام ترین بیمار گیاهخوار تاریخ، به استفاده از هورمون های حیوانی دست زد و سپس داروهای بسیار قوی تر تا اینکه در نهایت «داروی اعجاب انگیز» به نام یوکودال را تجویز کرد. یک مخدر طراحی شده از خانواده هروئین که مهم ترین نشانه اش ایجاد حالت سرخوشی در بیمار بود. - این دارو امروزه اکسی کُدون نام دارد - با گذشت زمانی کوتاه میزان مصرف هیتلر به تزریق چندین باره یوکودال در روز افزایش یافت. در آخر هم مجبور شد تا دو برابر مقدار مصرف روزانه کوکائین - که برای گوش آسیب دیده اش از انفجار آشیانه گرگ تجویز شده بود - را با این داروی جدید ترکیب کند. آیا مورل به عمد هیتلر را معتاد کرد یا اینکه نمی توانست در برابر شخصیت مستعد به اعتیاد هیتلر مقاومت به خرج به دهد؟ اولر می گوید: «فکر نمی کنم عمدی در کار بوده باشد؛ اما هیتلر به او اعتماد داشت. در پاییز سال ۱۹۴۴ زمانی که اطرافیان سعی کردند مورل را برکنار کنند، هیتلر از او پشتیبانی کرد؛ در آن زمان دیگر می دانست که بدون او کارش تمام است. آن ها به خوبی با یکدیگر کنار می آمدند. هیتلر به خاطر معده ضعیفش نمی توانست قرص مصرف کند و به دنبال تاثیر فوری دارو بود. او از لحاظ زمانی در مضیقه قرار داشت؛ او فکر می کرد که در جوانی خواهد مُرد.» هیتلر چه هنگامی متوجه شد که معتاد شده است؟ «بسیار دیر. از او نقل قول کرده اند که به مورل گفته: تمام این مدت به من مخدر داده ای. اما بیشتر مواقع به صورت غیرمستقیم راجع به این موضوع حرف می زدند. هیتلر دوست نداشت حرفی از یوکودال بزند. شاید سعی داشت که این موضوع را از ذهنش پاک کند. مورل هم مانند همه دلالان مواد مخدر اعتراف نمی کرد: بله تو معتاد هستی و دوای تو در دست من است.» یعنی در عوض اعتراف به اعتیاد با زبان پزشکی و به منظور درمان از آن سخن می گفتند؟ «بله، دقیقا.» تاثیر داروها برای ناظران دست کمی از معجزه نداشت. پیشوا یک لحظه چنان ضعیف بود که به سختی می توانست بایستد. لحظه بعد بدون توقف راجع به موسولینی حرف می زد؛ بله، موسولینی. نسخه ایتالیایی کتاب «نشئه» یک فصل اضافه دارد. «من متوجه شدم که موسولینی «بیمار د» - د مخفف ایل دوچه - نیز یکی دیگر از بیماران تحت نظر مورل بوده است. زمانی که آلمانی ها او را به عنوان دست نشانده در سال ۱۹۴۳ در جمهوری ایتالیا به قدرت رساندند به او تجویز کردند که تحت نظر مورل قرار بگیرد.» اولر بار دیگر از جا می جهد. باز هم با مجموعه سند برمی گردد. «مدارک کافی در دست نیست تا نشان دهد که او معتاد بوده است، اما همان داروهای هیتلر برای او نیز تجویز شده اند. هر هفته یک گزارش پزشکی تهیه شده است.» او به خطوطی میان گزارش های ماشین نویسی شده اشاره می کند و برایم ترجمه می کند: «حال او بهتر است. بار دیگر تنیس بازی می کند، التهاب کبدش طبیعی است… همانند اسب مسابقه است.» اما هیتلر دچار بحران شد. با بمباران کارخانه های یوکودال و پرویتین توسط نیروهای متفقین، ذخیره دارویی هیتلر هم رو به اتمام نهاد و در فوریه سال ۱۹۴۵ از عوارض ترک داروی مخدر رنج می برد. او خمیده و یاوه گو شده بود و با یک انبرک طلایی پوست خود را زخمی می کرد، تصویری رقت انگیز بود. اولر می گوید: «همه توصیف کرده اند که اوضاع سلامتی هیتلر در روزهای آخر در پناهگاه وخیم بوده است اما توضیح روشنی برای آن موجود نیست. عده ای گفته اند که او به بیماری پارکینسون مبتلا بوده است، اما برای من کاملا روشن است که بخشی از آن مربوط به عوارض ترک مواد مخدر است.» اولر پوزخند می زند: «باید برایش دوران وحشتناکی بوده باشد؛ شکست در جنگ جهانی همزمان با ترک اعتیاد.» دو ماه بعد هیتلر و همسرش اِوا براون - که او نیز همچون لِنی رایفنستال از بیماران تحت معالجه مورل بود - خودکشی کردند، داستانی که همه دنیا با آن آشنا هستند. عاقبت مورل چه شد؟ می دانیم که زنده ماند ولی هیچ آسیبی ندید؟ اولر می گوید: «خیلی از نازی ها جان به در بردند، اما او نه. او نتوانست تغییر روش دهد، شغل جدیدی انتخاب کند یا با انتشار خاطراتش به ثروت برسد؛ اگرچه می توانست بگوید که واقعا هیچ جنایت جنگی مرتکب نشده است. او عقلش را از دست داد، از هم فروپاشید. او یک شخصیت تراژیک است. مورل شریر نبود فقط موقعیت طلب بود.» در سال ۱۹۴۷ آمریکایی ها تلاش کردند تا اطلاعات مفیدی از مورل به دست بیاورند ولی بی فایده بود و او را در مونیخ رها کردند. یک پرستار نیمه یهودی از صلیب سرخ به حال این فرد پریشان و پابرهنه ترحم کرد. او را به بیمارستان در تگرنسی منتقل کرد و مورل یک سال بعد در بیمارستان جان سپرد. کتاب «نشئه» در پی آن است تا دیدگاه آیندگان را نسبت به وجوهی از زندگی رایش سوم تغییر دهد. البته که تئوری های اولر به درک ناسیونال سوسیالیسم کمکی نمی کند و او از این بابت ناراحت است. پدر اولر قاضی بود و او در نزدیکی مرز فرانسه بزرگ شده است، اولر از کودکی به دنبال یافتن دلیلی برای همه این وقایع بود: «به همین دلیل به نوشتن روی آوردم. فکر کردم که با نوشتن می توان به مبارزه با پروپاگاندا رفت.» پدربزرگ مادری او مهندس راه آهن بود و در زمان جنگ ریاست یک ایستگاه کوچک قطار در بخش های اشغالی بوهم را به عهده داشت. «یک روز در مدرسه فیلم آزادی یکی از اردوگاه های نازی را به ما نشان دادند و این فیلم من را شوکه کرد. همان روز از او راجع به قطارهایی که به اردوگاه می رفتند سوال کردم. او برایم تعریف کرد که یک روز زمستانی یکی از این قطارها که از غرب می آمد را دیده و با خود فکر کرده که قطار اسرای جنگی روسی است، اما قطار از غرب می آمد و او صدای کودکان را در آن شنیده بود و واگن ها باری بودند و از آنجا متوجه شد که اتفاقات عجیبی در حال شکل گیری است. من ۱۰ سال بیشتر نداشتم و سعی می کردم بفهمم پدربزرگ من چه جور آدمی است، زیرا به کار در راه آهن ادامه داده بود! او به نیروهای مقاومت نپیوست. او گفت که اِس اِس ها از قطارها محافظت می کردند، ترسیده و ترجیح داده بود در دفتر کوچکش به طراحی مهندسی ادامه دهد. او همیشه می گفت هیتلر چندان هم بد نبود. در دهه ۱۹۸۰ سخنانی از این دست را زیاد می شنیدید: که همه چیز را اغراق کرده اند، که هیتلر از همه چیز خبر نداشت و او نظم را به جامعه آورده بود.» او مکث می کند: «مردم فکر می کنند که نازیسم منظم و مرتب بوده است، ولی یک آشوب کامل بود. فکر می کنم که کار کردن بر روی این کتاب حداقل این نکته را به من اثبات کرد. مت آمفتامین باعث می شد که مردم در نظام نازی باقی بمانند و هرگز به آن فکر نکنند.» او امیدوار است که نسل جدید جوانان آلمانی این کتاب را بخوانند و به آینده فکر کنند؟ آیا جناح راست بار دیگر احیا شده است؟ آیا به همین دلیل است که او دوست دارد جوانان این کتاب را بخوانند؟ «دوران به راستی خطرناکی است. من از حملاتی که این روزها به خارجی ها می شود بیزارم؛ اما دولتمان هم همین کار را در عراق و دیگر کشورها انجام می دهد. دموکراسی مان در روزگار جهانی شدن موفقیت آمیز عمل نکرده است.» با این وجود او فکر نمی کند که حزب جدید جناح راست تهدیدی جدی باشد؛ در انتخابات اخیر این حزب موفق شد حزب دموکرات مسیحی آنگلا مرکل را شکست دهد. اولر می گوید: «پس از جنگ جناح راست به خاطر سابقه تاریخی مان نمی تواند چندان موفق شود. زمانی که من جوان بودم هیچ کجا پرچم آلمان را نمی دیدید. نخستین بار در سال ۱۹۹۰ بود که با پیروزی آلمان در جام جهانی این پرچم را دیدیم. در نتیجه شاید بتوان این موضوع را به چشم اصلاحیه نگریست.» پیش از آنکه به فرودگاه بازگردم اولر قبول کرد که من را به دیدن بازمانده کارخانه تملر ببرد. آخرین بار که او به سراغ این کارخانه رفته بود در محله یوهانینستال برلین قرار داشت که زمانی جزئی از برلین شرقی محسوب می شد. در فیلم ها همیشه برلین شرقی خاکستری و سرد است ولی ما در یک روز آفتابی با آسمان آبی به این محله رفتیم تا بازمانده آزمایشگاه پوشیده از کاشی های سفید دکتر هاوشیلد را بازیابیم. بیست دقیقه بعد به محله ای مسکونی رسیدیم که همچون یک گورستان ساکت بود. اولر پاهای لاغر و بلندش را از ماشین بیرون گذاشت و گفت: «خدای من. هیچ اثری از کارخانه باقی نمانده است.» چند دقیقه ای کنار زنجیرهای مقابل فضای خالی سیمانی و ساختمان های نوساز سفید و قرمز پرسه زدیم. هرچه تلاش می کردم نمی توانستم عکس های سیاه و سفید ترسناکی که در کتاب «نشئه» دیده بودم را بر این صحنه رنگی شهری تطبیق بدهم. همه آنچه نیم ساعت پیش در سقف خانه اولر برایم ملموس و واقعی بود به یک خواب و خیال بدل شده بود، گویی خاطره ای از یک سفر تلخ در ذهنم به جا مانده است.
جمعه ، ۲۶آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تدبیر]
[مشاهده در: www.tadbirkhabar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
گوناگون
پربازدیدترینها