تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1871611432
مصاحبه هفته نامه آوای کرمانشاه با معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه رازی کرمانشاه
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: مصاحبه هفته نامه آوای کرمانشاه با معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه رازی کرمانشاه کرمانشاه- ایرنا- هفته نامه آوای کرمانشاه در شماره روز سه شنبه شانزدهم آذر 95 مصاحبه علی پورداراب خبرنگار این نشریه با دکتر عبدالحمید علیزاده معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه رازی کرمانشاه را منتشر کرده است.
متن کامل این نشریه بدین شرح است: دکترای نانو تکنولوژی و عضو هیات علمی گروه شیمی دانشگاه رازی است. او اکنون 10 ماه است معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاه رازی را تحویل گرفته و اگرچه تحصیلاتش فنی است اما در این مدت توانسته است رضایت دانشجویان را به خود جلب کرده و به قول خودش در حال ترمیم اعتماد از دست رفته دانشجویان و به دنبال جذب حداکثری است. به مناسبت روز دانشجو با او در باره تحولات حوزه فرهنگی این دانشگاه و برنامه آتی آن به گفت و گو نشسته‌ایم. متن این گفت وگو در ادامه می‌آید.**اخباری از داخل دانشگاه به گوش می‌رسد که نشان از رضایت دانشجویان از عملکرد حضرت عالی دارد. دکتر علیزاده پس از استقرار در معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاه رازی چگونه عمل کرده و چه اقداماتی را انجام داده است که این گونه بازخورد مثبت آن را در دانشگاه و خارج آن شاهد هستیم؟در ابتدا باید این را عرض کنم که ما با یک اعتقاد قلبی و یک ایمان محکم این مسوولیت را پذیرفتیم. سرمایه اصلی جوامع مختلف، نیروی انسانی است. یکی از این جوامع می‌تواند دانشگاه باشد؛ سرمایه انسانی دانشگاه، هیات علمی، کارمند و دانشجو است. اگر بخواهیم با عدد و رقم هم به موضوع نگاه کنیم، می‌بینیم که ما در دانشگاه رازی با حدود 13 الی 14 هزار نفر دانشجوی با استعداد و ارزشمند سر و کار داریم.برنامه‌ای که ما در نظر داریم این است که در فضای فرهنگی دانشگاه، تنفس گاه هایی که حق قانونی دانشجو است را تمیز، پالایش و تقویت کنیم؛ این تنفس گاه ها عبارت‌اند از: انجمن‌های علمی، دانشجویی، کانون‌های فرهنگی - هنری، نشریات دانشجویی و تشکل‌های دانشجویی. با توجه به فضایی که در دو دوره دولت قبل بر دانشگاه حاکم بود، متأسفانه رونق آن‌چنانی در بخش‌های چهارگانه‌ای که نام بردم نمی‌دیدیم. به طور مثال، به صورت کاریکاتوری یک بخش تقویت می‌شد و بخش‌های دیگر اگر تضعیف نمی‌شد، تقویت هم نمی‌شد؛ بنابراین آن تناسب عقلانی و قانونی که می‌بایست بین این چهار تنفس گاه دانشجویی به وجود آید را شاهد نبودیم؛ حداقل ما در دانشگاه خودمان این مهم را نمی‌دیدیم. به همین منظور، یکی از برنامه‌های کلانی که با ریاست محترم دانشگاه در اجرای آن به توافق رسیدیم این بود که در راستای تقویت سیمای اجتماعی و بازگشت به مرجعیت دانشگاه تلاش کنیم. در این راستا دو مسیر باید طراحی می‌شد؛ یکی تکریم حرمت علم و عالم است. که دانشگاه و دانشگاهی (عضو هیئت علمی، پرسنل و دانشجویان) باید حرمت داشته باشد. مسیر بعدی نیز این بود که یک فضای تنفس سالمی برای دانشجویان باز شود. من فکر می‌کنم عمده‌ترین تمرکزی که ما در طول یک سال گذشته داشتم این بوده که انجمن‌های علمی را به شدت فعال کردیم. خوشبختانه در جشنواره «حرکت» که به تازگی برگزار شد؛ دانشگاه رازی برای اولین بار در تمامی ادوار 9 گانه جشنواره توانست در بین 10 دانشگاه برتر کشور قرار گیرد و برای اولین بار سه مقام آورد. این دستاوردها پاسخی بود که دانشجویان عزیزمان به اعتماد ما دادند. من چون فعالیت‌های روزانه انجمن‌ها را می‌بینم مطمئنم دانشگاه رازی در جشنواره بعدی «حرکت» جهش بسیار زیبایی خواهد داشت.امیدوارم این تمرکز 10 ماهه‌ای که روی انجمن‌های علمی کردیم و جواب داد نیز روی کانون‌های فرهنگی – هنری جواب دهد و در جشنواره «رویش» نیز موفق باشیم.من همیشه می‌گویم دانشگاه رازی می‌تواند به چند نحو در رسانه‌ها مطرح باشد. یکی بی‌نظمی، تحصن، اغتشاش باشد و یکی نیز می‌تواند مقام‌ها و فعالیت‌های علمی باشد. دانشگاه محل علم است، محل گفت وگو است. ما باید از این کانال‌ها در رسانه‌ها مطرح باشیم. ما اصلا دوست نداریم دانشگاه ما و شهر ما در رسانه‌ها با بحث بی‌نظمی و ناآرامی و ... مطرح باشد. این تفکر فردی من است؛ من دوست دارم در فضایی که با یک تیم کار می‌کنم آرامش وجود داشته باشد که بتوانیم فضای دانشگاه را با نشاط کنیم. هرکس که شرایط اش را داشته باشد بیاید و در انجمن‌های علمی فعالیت کند و طرح‌های مدنظر خود را ارایه دهد.یا مثلا در بخش نشریات نیز از فعالیت دانشجویان حمایت می‌کنیم. در این بخش، استقبال خوبی از جانب دانشجویان صورت گرفته است. همان‌گونه که همه ما می‌دانیم فعالیت در نشریات قوانین خاص خود را دارد و فردی که در این فضا کار می‌کند با آشنایی کامل وارد این حوزه می‌شود. بنابراین با توجه به مشکلات و کاستی‌هایی که وجود دارد فضا در دانشگاه تا این اندازه آرام است که دانشجویان با شور و نشاط خاصی در حال فعالیت هستند. در اینجا باید از ریاست محترم دانشگاه هم تشکر ویژه‌ای داشته باشیم زیرا ایشان همواره بر پویایی انجمن‌های علمی تاکید داشته‌اند و ما را در این امر یاری نموده‌اند.** آقای دکتر! شما به تازگی با فعالیت دو تشکل دانشجویی در دانشگاه موافقت اصولی نموده‌اید. جزییات این موضوع را عنوان بفرمایید. در مورد تشکل‌های دانشجویی و روند صدور مجوزها برای ما بگویید. تشکل‌های دانشجویی حق دانشجو است. این تشکل‌ها چارچوب، آیین‌نامه و ضوابط دارند. شما اگر به مجموعه قوانین و مقررات وزارت علوم مراجعه کنید متوجه می‌شوید که گسترده ترین قوانین متعلق به تشکل‌های دانشجویی است. برخی بر این باورند که این قوانین گسترده به دلیل ترس از تشکل‌های دانشجویی است؛ اما من این اعتقاد را ندارم. این جایگاه تأثیرگذاری تشکل‌ها را نشان می‌دهد. قانون‌گذار قوانین خوبی را برای تشکل‌ها اعلام داشته است. دانشجو حق فعالیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دارد. البته شما می‌دانید که عمده فعالیت‌های تشکل‌های دانشجویی سیاسی است. دانشجو آمده است اینجا مشق سیاسی کند که فردا بتواند در جامعه به درستی رفتار کند. ما برای صدور مجوز به تشکل‌ها به قانون رجوع می‌کنیم. از منظر ما، در نظام جمهوری اسلامی، وزارت علوم بخشی از دولت است و آیین‌نامه‌های نظارت بر فعالیت‌های تشکل‌های اسلامی بخشی از آیین‌نامه‌های وزارت علوم است. پس ما مجریان این آیین‌نامه‌ها موظفیم این قوانین را اجرا کنیم. در راستای اجرای این آیین نامه‌ها، گروه‌های مختلفی خواستار ایجاد تشکل‌های اسلامی هستند. به تازگی دو دسته از دانشجویان آمدند و درخواست خودشان را مکتوب اعلام داشتند و اعضای محترم نظارت بر فعالیت‌های تشکل‌های اسلامی هم موافقت اصولی خودشان را با این دو تشکل اعلام کردند. ما برای هردو تشکل آرزوی موفقیت می‌کنیم. امیدواریم تشکل‌های موجود در دانشگاه صرف نظر از خط و مشی سیاسی‌شان موفق باشند؛ چه آنهایی که ما را قبول دارند، چه آنهایی که ندارند. من معتقدم دانشگاه رازی که یازدهمین دانشگاه کشور است باید حداقل 11 تشکل را داشته باشد. از زمانی که بنده در این مسوولیت بوده‌ام مجوز دو تشکل صادر شده و به تازگی نیز موافقت اصولی دو تشکل نیز صادر شده است که امیدواریم اگر روزی این سمت را تحویل دادیم، علاوه بر این چهار تشکل حداقل 11 تشکل رسمی و قانون مند در این دانشگاه مشغول فعالیت باشند.** پیش از این تشکلی در دانشگاه فعالیت نداشته است؟قبلا دو تشکل دانشجویی داشتیم؛ انجمن اسلامی دانشجویان مستقل و جامعه اسلامی دانشجویان. در طول 10 ماه گذشته مجوز یک تشکل انجمن اسلامی دانشجویان عدالت گرا را صادر کردیم. انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه که سابقه‌ای بیست و چند ساله دارد؛ اما بنا به دلایلی قرار بر این شد دوستان مجددا هیات موسس معرفی کردند و درخواست دادند که موافقت اصولی و پروانه دائمی آن نیز صادر شد. دو انجمن «فرهنگ و سیاست» و «انجمن اسلامی دانشجویان آزادی خواه» نیز به تازگی موفق به کسب موافقت اصولی شده‌اند و ما این ادعا را داریم که صدور مجوز برای چهار تشکل در دوره ما بوده است.** با توجه به اینکه مرکزیت معاونت فرهنگی در پردیس مرکزی دانشگاه رازی مستقر است، تعامل شما با دانشکده‌های علوم اجتماعی و کشاورزی چگونه است؟ما باید برای رفع این نقطه ضعف تلاش کنیم. هیچ توضیحی ندارم. ما باید در دانشکده‌های کشاورزی و علوم اجتماعی دفاتر مقیم داشته باشیم. در پردیس دانشکده کشاورزی درجه اهمیت بیشتری به دلیل تعداد بیشتر گروه‌های آموزشی و فعالین فرهنگی بیشتر داریم. تا الان هم دانشجویان فعال فرهنگی به ما لطف کردند و بر سر ما منت گذاشتند، در سرما و گرما با وجود دوری راه برای انجام درخواست‌هایشان اینجا آمدند. اما اینکه در این دانشکده‌ها دفاتر مقیم نداریم را نقطه ضعف می‌دانم. اما اگر من بخواهم این کار را انجام بدهم، باید وارد مباحث افزایش نیروی انسانی شوم که گاهی از حوزه اختیارات بنده خارج است. من از فعالین فرهنگی دو دانشکده کشاورزی و علوم اجتماعی و حتی دانشکده‌های سنقر، جوانرود و اسلام‌آباد، عذرخواهی می‌کنم. با اینکه علاقه مندند کار فرهنگی بکنند، به ما دسترسی ندارند. ایده آل آن است که ما نمایندگی در این دانشکده‌ها داشته باشیم. اما با توجه به مباحث نیروی انسانی متاسفم که بگویم در حال حاضر این امکان وجود ندارد. مگر اینکه به صورت خودجوش از همین فعالین فرهنگی مثل خوابگاه‌ها رابط داشته باشیم و با پتانسیلی که من دیده‌ام حتما به ما جواب مثبت می‌دهند، فقط یک مورد را عرض کنم که پتانسیل دانشجویی این دانشکده‌ها چقدر بالاست. در همان دانشکده کشاورزی که ما دفتر مستقیم و مستقلی نداریم، انجمن علمی‌ای داریم که انجمن علمی برتر کشوری شده. پس حالا اگر بتوانیم این مشکلات و موانع را حذف کنیم ببینید از لحاظ هزینه و فایده، انجمن‌های علمی چه سودآوری‌ای دارند و چه برندی می‌توانند برای دانشگاه باشند. من دست تک تک این عزیزان را که خارج از دانشکده‌های پردیس مرکزی در حال فعالیت‌اند می‌بوسم و تمام تلاشم را می‌کنم که حداقل یک مرکز در این دانشکده‌ها برای خدمات رسانی بهتر داشته باشیم.** اینکه می‌فرمایید بحث درازمدت است، در بحث کوتاه مدت چه چیزی را مدنظر قرار داده‌اید؟ ما الان در پردیس مرکزی هم از همین دانشجویان فعال فرهنگی برای مدیریت کارهای فرهنگی استفاده می‌کنیم. مدیریت و اجرا. گاهی اوقات ما فقط یک تدارکاتچی به معنای پشتیبان هستیم. ما باید این تجربه را در دانشکده‌های دیگر و سه دانشکده اقماری‌مان هم به کار بگیریم. ما باید به زودی فعال‌ترین انجمن‌های این دانشکده‌ها را فرا بخوانیم و به آنها کار بدهیم. لازم نیست یک دانشجو برای تایید یک فرم از دانشکده کشاورزی تا اینجا بیاید. اگر استاد مشاور انجمن، مدیر گروه و معاون دانشکده تایید کرد، فقط یک هماهنگی با ما صورت گیرد و نیاز نیست تا اینجا بیایند. فقط برای تکمیل اسناد و مدارک بعد از انجام کار یک روز در هفته بیایند و آن فرم‌ها را تحویل دهند. ** برای استفاده از توانمندی‌های دانشجویان در مواردی مثل مطبوعات دانشجویی نیاز به آموزش هست. چه کارهایی انجام شده و چه تصمیماتی دارید؟مطابق آیین نامه و ضوابط به عنوان مثال در حوزه نشریات، هر فردی می‌تواند مدیر مسوول، صاحب امتیاز یا سردبیر باشد. منتها یک ملزوماتی هم دارد. یکی از آنها این است که حتما باید در یک دوره یا کارگاه آموزشی شرکت کرده باشد و ما باید این کارگاه را فراهم کرده باشیم. ما بیست و چهارم و بیست و پنجم همین ماه یک کارگاه دو روزه مطبوعات داریم، از حقوق مطبوعات تا روزنامه نگاری و صفحه‌آرایی و گرافیک. ترم پیش هم همین کارگاه را داشتیم، ما باید حداقل ترمی دو کارگاه را داشته باشیم و باید حداقل‌ها را رعایت کنیم. دو کارگاه در هر نیم سال را باید داشته باشیم که تا الان یکی بوده. این هم دلیل دارد. دانشجویان به دلیل بی‌اعتمادی‌هایی که در گذشته ایجاد شده، خیلی رغبتی به این فضا نداشته و ندارند. ما باید این اعتماد را ایجاد کنیم. شما وارد هرکدام از حوزه‌های چهارگانه شوید، من می‌گویم باید برای دانشجو جاذبه ایجاد کنیم. هرکسی در هر مقامی برای دانشجو یاس ایجاد کند خائن است. این را رهبری در فرمایشات شان گفته‌اند. بنابراین ما باید زمینه را برای نشاط و امیدواری نسل جوان با وجود بمباران‌هایی مثل اینکه «در آینده شغلی نداری، آینده‌ای نداری، چرا درس می‌خوانی؟»، فراهم کنیم. وقتی دانشجوی وارد فضای دانشگاه می‌شود ما باید آنها را امیدوار کنیم. من این نشاط را در نشریات نمی‌دیدم. الان برنامه ما جذب حداکثری است. مسئولین این کشور باید صحبت‌هایی که در بالادست نظام صادر می‌شود عمل کنند. الان جذب حداکثری مدنظر است و دافعه خیانت است چه در گفتار و چه در عملکرد. بنابراین ما برای دانشجویان در حوزه‌های مختلف باید جاذبه را ایجاد کنیم. جاذبه را که ایجاد کردیم، آن وقت آموزش دهیم. ما هنوز در مرحله ایجاد اعتمادیم. یعنی کسانی که بعد از سال‌ها دوباره دارند به فضای دانشگاه‌ها اعتماد می‌کنند و به‌عنوان فعال فرهنگی فعالیت می‌کنند، الان منتظر آموزش‌اند. اگر خدا بخواهد در آینده کاری اوضاع به سمت فضای گسترده آموزش و ایجاد رقابت بین فعالین فرهنگی می‌رویم.** این بی‌اعتمادی از گذشته وجود داشته است؟ما خودمان فعال فرهنگی و فعال دانشجویی بوده‌ایم. فضا این طور نبود. وقتی فضا را با 21 سال پیش که خودم فعالیت می‌کردم، مقایسه می‌کنم، قابل مقایسه نیست. الان به شدت پسرفت کرده‌ایم. نمی‌دانم این چرخش وحشتناک از کجا آمده است. دانشگاه داشتیم که دویست تا نشریه داشت. دانشگاه‌ها، انجمن‌ها، تشکل‌ها و حتی اساتید نشریه داشتند. ما یک نشریه‌ای به اسم پویش داشتیم. اساتید به ما مقاله علمی می‌دادند. نمی‌دانم الان چگونه می‌توانیم آن جو علاقه‌مندی را در اساتید خود زنده کنیم. این نتیجه سیاست‌های غلطی است که سال‌ها بر این دانشگاه‌ها حاکم بوده است و حالا داریم گام به گام برمی‌گردیم به آنجا که بودیم. این فرصت سوزی است. وقتی عضو هیات علمی و دانشجو اعتمادی به دانشگاهش ندارد یعنی خسران، ما باید این‌ها را علاقه‌مند بکنیم. غبار یاس و سرخوردگی را باید از چهره دانشگاه‌ها بزداییم. راهی نداریم جز اینکه رو راست باشیم. من به عنوان یک مسئول باید دروغ نگویم، ریا نکنم و دزدی نکنم. من باید اول این‌ها را رعایت کنم. اگر همکار من که عضو هیئت علمی است این‌ها را در من دید، اگر من او را در یک نشریه و انجمن علمی برای مشاوره دعوت کردم، باورش می‌شود. اما الان این باور وجود ندارد. در فضای علمی می‌گوید وقتی اهمیتی نمی‌دهند، من فعالیتی نمی‌کنم. در فضای اجتماعی به شکلی دیگر و در فضای سیاسی می‌گوید مگر من بیکارم برای خودم مشکل درست کنم. من این ریشه را در دیروز و امروز نمی‌دانم. یکی از دوستان گفت این چه وضع فرهنگی است که در این دانشگاه است. من آن زمان دو ماه بود که سر کار آمده بودم. آن شخص دو سال بود که سر کار بود و یک نفر دیگر بیست سال بود که بر سر کار بود. من گفتم چرا عجله می‌کنید؟ من دو ماه است که سر کار آمده‌ام. شما دو سال و شما بیست سال است که سر کار آمده‌اید. شما بگویید که این چه وضعیتی است؟ من الان ده ماه است که سر این مسوولیت هستم و معتقدم که هفت، هشت، 10 سال کار داریم. یعنی اگر بخواهیم فضای با نشاط فرهنگی که در شان نام دانشگاه باشد و در چارچوب فرهنگ کشورمان باشد را ایجاد کنیم به زمان نیازمندیم. ما در یک کشور اسلامی به نام ایران زندگی می‌کنیم که در هر مسئله‌ای باید ارزش‌های دینی این کشور را در نظر داشته باشم. مثلا در بحث پوشش؛ من نمی‌توانم در این دانشگاه یک پوشش غربی داشته باشم. من یک مسلمان ایرانی‌ام که در این چارچوب باید رفتار کنیم. کارکنان و دانشجویان ما هم باید این‌گونه باشند؛ اما خارج از این نمی‌تواند باشد! که یا از این سمت بیفتیم یا از آن سمت. متأسفانه عده‌ای فراموش کرده‌اند که این فرهنگ ایرانی - اسلامی است. ما در کشوری زندگی می‌کنیم که عرف دارد، فرهنگ دارد. ما باید مطابق آنچه در کشورمان عرف است رفتار کنیم.دانشگاه باید به طور ویژه تری به این مهم توجه داشته باشد و در اجرای این عرف‌ها کوشا باشد. اگر می‌گویم برای اجرای این برنامه‌ها به هشت سال زمان نیاز داریم یعنی باید هفت سال این زمان را صرف اعتمادسازی کنیم و یک سال نیز کار اجرایی انجام دهیم. هفت سال باید جذب کنیم، یک سال کار کنیم. حالا ببینید چه اتفاقی افتاده است که ما باید هفت سال کار کنیم که داشته‌های رانده شده مان را مجددا جذب کنیم! این مورد را هم باید فراموش نکنیم؛ آن فردی که رانده شده است را اگر مجددا بیاوریم و بگوییم بیا کار کن، مگر دلش صاف می‌شود؟ مگر دوباره به سادگی اعتماد می‌کند؟ او می‌گوید «من داشتم صادقانه کار می‌کردم، شما مرا پس زدید، دوباره بیایم؟! چه تضمینی وجود دارد بیایم و دوباره مرا نرانید؟ پس ترجیح می‌دهم در کنج عافیت خودم باشم.» به این دلیل است ما باید کار بلندمدت انجام دهیم و مدت زمانی طولانی به جذب اعتماد بپردازیم تا تازه برسیم به یک فضای حداقلی؛ فضایی که بشود آن را کف استاندارد فضای فرهنگی دانشگاه در نظر گرفت. آن وقت که این کارها انجام شد باید در شان نام دانشگاه کار کنیم.به این موضوع توجه داشته باشید؛ دو راننده در شهر (در اینجا قصد جسارت به هیچ شخصی را ندارم و فقط به جهت مثال این مورد را بیان می‌کنم) با خودرو تصادف کنند و ماشین شان به هم می‌خورد، این‌ها پیاده می‌شوند و با یکدیگر درگیر می‌شوند، مشت به یکدیگر می‌زنند؛ آن‌وقت خسارت خودرو یک نفرشان یک میلیون و هفتصد هزار تومان و دیگری 300 هزار تومان شده است که جمعا می‌شود 2 میلیون تومان. اگر صبر می‌کردند و کارشناس این موضوع می‌آمد و کارهای لازم را انجام می‌داد، آن به 300 هزار تومان و دیگری به یک میلیون و هفتصد هزار تومان اش می‌رسید، بدون اینکه از دماغ کسی خون بیاید؛ اما این خون آمده. به یکدیگر مشت زده‌اند. زیر چشم یکی‌شان کبود شده است. این آفت است. به همین دلیل است که می‌گویم هنوز کار داریم! شما فکر نکنید که در دانشگاه زیر چشم کسی کبود نمی‌شود. منتهی مجازی است. شما وقتی تهمت را دانشگاه برمی‌دارید و مانند نقل و نبات به روی سر این و آن می‌ریزی، این یعنی فاجعه. هر زمان ما تهمت، دروغ، ریا و جاروجنجال‌های بیخود را از دانشگاه مان جمع کردیم و آمدیم سر یک میز نشستیم و گفتیم: «آقا شما مخالف منی؟ من به شما احترام می‌گذارم و در چارچوب قانون در خدمت تان هستم. پاسخگوی شما هستم و با کمال میل با شما در دانشگاه همزیستی می‌کنم؛ اما به شما اجازه نمی‌دهم به حریم خصوصی من وارد شوی. به شما اجازه نمی‌دهم از قانون تخطی کنی. اجازه نمی‌دهم حقوق دیگران را زیر پا بگذاری.» در اینجاست که ما موفق شده‌ایم. خود ما هم باید به این موارد توجه کنیم. اگر به آن فهم از قانون رسیدیم، خودمان هم نباید کار اشتباهی انجام دهیم. اصلا کجای این سرزمین داریم که این اختیار را به کسی بدهیم که به خودش اجازه دهد حقوق دیگران را زیر پا بگذارد؟ اگر جایی داریم، آنجا دچار مشکل است و آنجا باید ترمیم شود.امروزه دیگر زنده باد، مرده باد، در دانشگاه جایی ندارد. دانشگاه محل عقلانیت و گفت و گو است. اگر کسی با کسی حرفی دارد باید پشت دو تا میز بنشینند و با یکدیگر گفت و گو کنند. در اینجا اگر هم این افراد قصد مطرح شدن را دارند، عیب ندارد، جماعتی را نیز جمع می‌کنیم تا شاهد گفت وگوی آن دو باشند. چه ایراد دارد این‌ها بنشینند روبروی هم و یکدیگر را نقد کنند؟ چه ایراد دارد که پس از بحث و گفت و گو روی یکدیگر را نیز ببوسند؟ اما این مهم در صورتی خوب است که دیگر آخر ماجرا کسی به‌صورت دیگری مشت نزند. شما روی من را بوسیدی. به‌عنوان دو برادر مسلمان با یکدیگر صحبت کردیم و در آخر باهم دست دادیم و تمام. دوباره هم حاضرم با شما گفت وگو کنم؛ اما اینکه شما بخواهی از یک موضع بالادستی نگاه کنی و با من از یک جایگاه برتری در درون دانشگاه بحث کنی که نمی‌شود. دانشگاه محل این بحث‌ها نیست. دانشگاه محل عقلانیت است و تمام. ما اینجا چیزی غیر هیئت علمی، پرسنل و دانشجو نداریم. ما چهارمی نداریم. اینجا هویت و استقلال خودش را دارد و ما باید به دانشگاه احترام بگذاریم.من همیشه یک مورد را می‌گویم. می‌گویم از قانون‌گذار ممنونم که قانون را وضع کرده است. مثلا اگر دو دانشجو سر یک موضوع با یکدیگر در دانشگاه درگیر شدند، حتی دست به یقه نیز شدند این‌ها را کلانتری نمی‌برند. قانون‌گذار می‌گوید این‌ها را ببر کمیته انضباطی. کمیته انضباطی کجاست؟ داخل دانشگاه. اعضا آن چه کسانی هستند؟ متشکل از اعضای دانشگاه. این مورد برای استاد و هیئت علمی نیز صادق است. ما کمیته انضباطی داریم. هیئت رسیدگی به تخلفات داریم. زمانی که به این قانون نگاه می‌کنیم می‌بینیم چقدر این اقدام ارزشمند است؛ زیرا دانشگاه را صاحب قانون، چارچوب، حرمت و ... کرده است. من تصورم این است که اگر بخواهیم به این کلام ارزشمند حضرت امام (ره) باز گردیم که فرمودند «دانشگاه مبدا همه تحولات است»، باید برای مبدا بودن دانشگاه در تحولات سیاسی و اجتماعی، دانشگاه آرام باشد. دانشگاه آشوب زده و شلوغ نه تنها به درد خودش نمی‌خورد بلکه به درد اجتماع نیز نمی‌خورد. ما اصلا از دانشگاه ناآرام استقبال نمی‌کنیم.من به شدت روی حفظ حرمت دانشگاه و حفظ حرمت علم و عالم تعصب دارم. الان هم که در این حوزه در حال فعالیت هستم این مهم را سرلوحه کار خو قرار داده‌ام. و همیشه تلاش نموده‌ام فضایی ایجاد کنم که اگر در جلسه‌ای فردی زیر میز زد و شلوغ‌کاری کرد، دیگری اگر از این وضع خوشش نیامد میکروفن را به او بدهند و با استدلال بگوید من اینجای صحبت و کار شما را قبول ندارم، نه آنکه آن فرد هم مانند دیگری عمل کند. ما باید در دانشگاه گفتمان را نهادینه کنیم. سال‌ها پیش، در این مملکت کسی پیشنهادی داد که در تقویم جهانی ثبت شد. فردی آمد و گفت بیایید با یکدیگر گفت وگو کنیم. به‌عنوان یک تمدن، دو تمدن، سه تمدن و ... بنشینیم و در مورد تمدن‌های یکدیگر بحث کنیم. گفت وگوی تمدن‌ها نهادینه شد. این اتفاق مبارک از کشور ما کلید خورد. اکنون ما باید در دانشگاه گفت‌وگو را نهادینه کنیم و هیچ‌گاه مشت را نپذیریم.** آقای دکتر! کلیدی‌ترین مشکلاتی که الان در دانشگاه دارید چه هست؟بزرگ‌ترین مشکلی که وجود دارد این است که اصلا نگاه درستی به فعالیت فرهنگی در دانشگاه نیست. این ایراد از خود ما شروع می‌شود. در اینجا یک مثال بزنم؛ پیش از اینکه یک دستورالعمل از وزارت علوم و معاونت فرهنگی اجتماعی‌اش در مورد «آیین‌نامه فعالیت‌های زیست‌محیطی معاونین فرهنگی اجتماعی دانشگاه‌ها» برای ما بیاید، ما شروع کردیم به درختکاری، جمع‌آوری زباله‌ها، رعایت کردن قوانین در بلوارهای دانشگاه، دوچرخه سواری و... ما فعالیت خودمان را آغاز کردیم که یک باره با یک بحران مواجه شدیم؛ البته بحران که می‌گویم گمان نکنید مشکل بزرگی بوده است، خیر. این‌ها یک موج کوچک بی‌بنیه است که سربلند می‌کند و به یک باره فروکش می‌کند. این موج این بود که گفتند «چه کسی گفته فرهنگ سبزی و سبزینگی، جز فرهنگ است؟». شما نگاه کنید ما وقتی هنوز جماعتی را داریم که معتقدند فرهنگ محیط زیست جز فرهنگ ما نیست. ما با این جماعت اندک نیز زندگی می‌کنیم. این جماعت اندک بوق دست شان است. در بوق و کرنا می‌کنند که مگر درخت کاری فرهنگ است؟ بله این اقدام جزو فرهنگ ماست. حفظ ارزش‌ها باید سرلوحه کار ما باشد. این جماعت فرهنگ را در چه می‌بینند؟ تخریب محیط زیست؟ ارزش، ارزش است؛ به معنای واقعی کلمه‌اش. ایمان، اعتقاد، صداقت، یکرنگی، پاکدستی، ادب، حفظ محیط زیست و ... جزو ارزش‌هاست. شما به این امر توجه داشته باشید؛ خداوند در سوره مبارکه هود، آیه 61 می‌فرمایند:«و به سوی قوم ثمود، برادرشان صالح را فرستادیم گفت ای قوم من، خدا را پرستش کنید که معبودی جز او برای شما نیست.اوست که شما را از زمین آفرید و آبادانی آن را به شما واگذاشت». این دستور قرآن است؛ ما باید برای آبادانی زمین تلاش کنیم. شما توجه داشته باشید ما برای اجرا کردن این دستور قرآنی دچار مشکل هستیم. جماعتی داخل دانشگاه هستند که تفکرانی غیر از این دارند. آنها نگاه فرهنگی‌شان متفاوت است. این جماعت مدام در حال فعالیت هستند؛ البته ماهم ساکت ننشسته‌ایم و کار خودمان را انجام می‌دهیم. من از ابتدای کار خودم و از روزی که به بنده اعتماد شد، فعالیت خودم را به مثابه آن قطاری می‌بینم که بچه‌های کوچک به سمت او سنگ پرانی می‌کردند؛ اما او از حرکت نمی‌ایستاد. حالا اگر کسی به سمت من سنگ پرانی کرد این یعنی من باید کار نکنم؟ ما مشکلات فراوانی در دانشگاه داریم؛ اما من این اعتمادی که به من شده است را فرصت می‌دانم و تا زمانی که در این مسند باشم در چارچوب قانون، کار خودم را انجام خواهم داد.باوجود تمامی مشکلاتی که در دانشگاه وجود دارد؛ ما به کار خودمان ادامه می‌دهیم. من معتقدم ما چون هدف مان خیر است خداوند پشتیبان مان است و هرگاه کسی جلوی راه ما سنگ می‌اندازد و قصد مشکل آفرینی دارند، خداوند یا مشکل را به خودشان برگشت داده یا کامل آن را رفع نموده است.** با توجه به اینکه 16 آذر در پیش است؛ چه صحبتی در مورد این روز دارید؟در مورد روز 16 آذر یک اشتباه دارد اتفاق می‌افتد؛ این روز، روز جشن و پایکوبی برای دانشجو نیست. 16 آذر روز استکبار ستیزی است. ما سه شهید برای 16 آذر دادیم. پیام من برای این روز این است که 16 آذر روز تکریم دانشجوست، به پاس سه شهید بزرگواری که در مبارزه با استبداد، خفقان و استکبار دادیم. تا دانشگاه و دانشجو هست این روز ما را به یاد آن سه دانشجویی می‌اندازد که برای مبارزه با دیکتاتوری جان دادند. من روز 16 آذر را به همه دانشجویان این سرزمین تبریک می‌گویم و آرزو می‌کنم همیشه سربلند باشند.** اگر در پایان صحبتی دارید، بفرمایید.من یک پیام از دانشگاه به کرمانشاه دارم. به کرمانشاهی که به عنوان یک غیرکرمانشاهی دوستش دارم. این پیام آن است که لطفا دانشگاه رازی را خانه خود بدانید. دانشگاه رازی متعلق به مردم این شهر است. دانشگاه رازی متعلق به فرهیختگان، علما، روحانیون، دانشمندان، مشاهیر و جوانان این شهر است. من به شدت از هرگونه تعامل، فعالیت مشترک، پیشنهاد، انتقاد، هرگونه نگاه مخالف و موافق و ... استقبال می‌کنم. از همه‌ی کرمانشاهیانی که در این شهر شرف حضور دارند دعوت می‌کنم که ما را تنها نگذارند. ما از هرگونه گردهمایی، نشست، جلسه و ... استقبال می‌کنیم. دانشگاه باید با جامعه تعامل دوطرفه داشته باشد. ما بزرگانی از این شهر داشته‌ایم که در جهان زبانزد هستند. ما در این شهر آدم بزرگ کم نداریم. گاهی یک اتفاقاتی در این شهر می‌افتد که ما دوست داریم میزبان این مراسم‌ها باشیم. من این را قبول دارم که طی سالیان گذشته شکاف عظیمی بین جامعه و دانشگاه ایجاد شده است؛ البته ما باید تلاش کنیم که این اعتماد بین مردم ایجاد شود. مردم این شهر، دانشگاه رازی را خانه خودشان بدانند.8066 انتشار دهنده:علی مولوی
17/09/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 81]
-
گوناگون
پربازدیدترینها