واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: معلولان فرزندان ناتنی شهر روزنامه آوای خراسان جنوبی چاپ بیرجند روز چهارشنبه 17 آذرماه 1395 یادداشتی با عنوان « معلولان فرزندان ناتنی شهر! » را در شماره 3666 خود منتشر کرد.
در ادامه این یادداشت به قلم پری اشتری، آمده است: راه رفتن در خیابان ها خیلی سخت است. پستی و بلندی و چاله های فراوان، پل های غیر استاندارد و پله های کوتاه و بلند، پیاده روهای حفاری شده، نرده های بلند وسط بلوارها، آسانسورهای کوچک و غیر اصولی و هزارها مشکل دیگر باعث می شوند که تو حتی اگر با دو چشم سالم خود مسیرت را ببینی و با دو پای سالم خود بخواهی که در شهر رفت و آمد کنی، بازحمت فراوان روبرو خواهی بود. حالا اینکه با ویلچر یا واکر یا عصای سفید چگونه می توانی نیازهای روزمره را در خیابان های شهر رفع و رجوع کنی خود معمایی ست لاینحل.به هر طرف که نگاه می کنی پر است از مانع و مشکل. انگار که شهر تنها برای افرادی ساخته شده که از توان جسمی کامل برخوردارند هر چند که حتی آن ها نیز در مواردی با مشکل مواجه می شوند. در شهرهایی که همواره از توسعه عمرانی و شهری آن سخن ها می رود تو به عنوان یک شهروند نمی توانی از ساده ترین حقوق شهروندی خود استفاده کنی.راه رفتن در پیاده رو، رد شدن از عرض خیابان، استفاده از پل عابر پیاده، بالا رفتن از طبقات یک ساختمان (اعم از اداری، پزشکی و...) با آسانسور، همه و همه حقوقی ساده هستند که انسان خجالت می کشد وقتی که می بیند در شهری بزرگ تو قادر به انجام آن ها نیستی.مصوبه (تصویب شده در سال 68): از این تاریخ در کلیه طرح های آتی و در دست تهیه شهرسازی، شهرک سازی و مجتمع های مسکونی و ساختمانی سراسر کشور اعم از اینکه توسط دستگاه های دولتی و وابسته به دولت و شهرداری ها و یا بخش خصوصی تهیه گردند، رعایت ضوابط موضوع فصل اول مجموعه پیوست که شامل ضوابط برنامه ریزی و طراحی برای تسهیل حرکت معلولین در سطح شهر می باشد الزامی بوده. در طراحی کلی ساختمان های عمومی و محیط شهری ضوابط و مقرراتی از قبیل هم سطح بودن ورودی ساختمان با پیاده رو، تعبیه علایم حسی در محل عبور معلولان، عدم استفاده از کف پوش های لغزنده، ایجاد سطح شیب دار برای اتصال اختلاف سطوح، تعبیه پله با عرض کف 30 سانتی متر، مسقف کردن سطوح شیبدار و ورودی ها.لزوم تعبیه حداقل یک آسانسور قابل استفاده برای معلولان با ویلچر، ایجاد سرویس های بهداشتی مخصوص معلولان با استانداردهای موجود، نصب چراغ راهنمایی تحت کنترل معلولین در معابر پر تردد، تجهیز وسایل نقلیه عمومی به بالابر مکانیکی.وجود علایم صوتی و بصری برای ناشنوایان و نابینایان به تصویب رسیده و عدم رعایت آن ها تخلف از قانون به حساب می آید اما... بدتر از همه این ها این است که پروژه ها بدون رعایت کوچکترین استانداردها پایان کار می گیرند و آب هم از آب تکان نمی خورد. اشکال کار اینجاست که هر یک از ما فکر می کنیم معلولیت پدیده ای است که گریبانگیر عده ای خاص شده است و این عده خاص تحت هر شرایطی مجبورند خود را با این مشکل وفق دهند غافل از اینکه مشکلات جسمی و حرکتی هر لحظه ممکن است در کمین هر کسی باشد.لازم به بررسی کارشناسانه نیست تا دریابیم که ناتوانی یا کم توانی یعنی محکوم به خانه نشستن و یا همواره فردی برای یاری به همراه داشتن. یعنی انفعال و بی حرکتی.یعنی افسردگی و احساس سرخوردگی و شرمندگی از بیرون آمدن.هر چه نگاه می کنم در شهرها گوشه ای وجود ندارد که افراد کم توان یا ناتوان بتوانند به راحتی در آن قدم بردارند و نیاز روزمره خود را برطرف کنند.این است که شهر زندان می شود و معلولان ما در انزوای این زندان روزها را سپری می کنند ... .برای دریافت لحظه به لحظه اخبار خراسان جنوبی به کانال تلگرامی irnabirjand@ ملحق شوید.*3215* 6054 *خبرنگار-محمدرسول ابراهیمی اسفدن*انتشار دهنده - مریم پنجابی*
17/09/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]