محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843312918
حاشیه دیدار خانواده های شهدای مدافع حرم با رهبر انقلاب - تحلیل ایران
واضح آرشیو وب فارسی:تحلیل ایران: همسر شهید بلباسی به آقا می گوید: دایی شهید، شهید انقلابه؛ عموی شهید، شهید جنگه. خود شهید هم که در سوریه به شهادت رسید؛ دعا کنین که بچه هامون برن قدس رو آزاد کنن. به گزارش تحلیل ایران به نقل از پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار آیت الله خامنه ای، جمعی از خانواده های شهدای مدافع حرم اهل بیت علیهم السلام روز دوشنبه اول آذرماه سال جاری با حضرت آیت الله خامنه ای رهبر انقلاب اسلامی دیدار کردند.پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI.IR گزارش کاملی از دیدار این 8 خانواده با رهبر انقلاب را منتشر کرده است. بهش می آید چهار پنج ساله باشد؛ مدام تلاش می کند جلو برود و آخر سر هم می رود. آقا می گوید: «بذار جلوتر بیاد اگر می خواد...» می رود و می ایستد جلوی آقا؛ حرف هایش نامفهوم است. اطرافیانش می گویند می خواهد سلام نظامی بدهد. - «ماشاءالله! داری چی کار می کنی؟ می خوای احترام بگذاری؟» آقا این را می گوید و می خندد و بعد اسم کودک را می پرسد. کودک به درستی نمی تواند تلفّظ کند. محمدرضا؟! مادرش سریع می گوید معین رضا. معین رضا با جنب وجوش و شیطنت هایش و لباس و سلام نظامی اش به آقا، می شود مطلع این دیدار؛ قبل از این کارِ معین رضا هر کسی مشغول خودش بود. از گوشه و کنار صدای گریه می آمد؛ شاید از سر دلتنگی خانواده برای شهیدشان. بعد که آقا آمدند و گفتند خانم ها جلوتر بیایند. بعدش هم که معین رضا و سلامش، اشک ها و لبخندها را مخلوط کرد. زمانی از صداوسیما شعر و نوایی از آهنگران پخش می شد که با سوز و گداز می خواند: "مرا اسب سپیدی بود روزی * شهادت را امیدی بود روزی". بقیه ی مصرع ها هم بوی گله داشت و حسرت تا جایی که می رسید به "حبیبم قاصدی از پی فرستاد" و مژده ی "در باغ شهادت باز باز است". وقتی آهنگران این شعر را بار اول می خوانده، پدربزرگ معین رضا یک جوان رعنا بوده. لابد او این مژده را باور کرده و بعدها وقتی "خبر بد" را شنیده، بند پوتینش را محکم بسته و همراه عد ه ای رفته. خبر پر از بغض بوده: عصر روز دهم عاشورای 61 سرها بر نیزه شد و بعد نوبت به خیمه های حرم رسید. هزار و اندی سال بعد دوباره همین اتفاق تکرار می شود که باز نوبت خیمه ها رسیده و تکفیری ها دارند سمت حرم می تازند. پدربزرگ معین رضا هم همراه عده ای می رود که روضه ها دوباره اتفاق نیفتند. از پدربزرگ معین رضا و همراهانش، مانده خانواده ای سینه سوخته که البته راضی اند؛ عده ای شان هم امروز اینجا هستند برای دیدار. به قول برادر یکی شان دلتنگند و مشتاق دیدار رهبر؛ بعد هم اضافه می کند دلتنگ "آقا"؛ انگار دومی بیشتر به جانش می نشیند. آقا روی درجه های نظامی معین رضا می زند: «ماشاءالله! چه افسری! ان شاءالله از افسرهای آینده ی اسلام بشی!« و رو به جمع می گوید: - «خیلی خوش آمدید برادران و خواهران خانواده ی عزیز شهید حرم؛ کسانی که داوطلبانه به این میدان می روند، دو سه خصوصیّت در اینها هست که ممتاز است. یکی این است که اینها غیرت و تعصب دفاع از حریم اهل بیت (علیهم السلام) را دارند» «اذیّتش نکن؛ بذار راحت باشه.» آقا این را خطاب به محافظی می گوید که سعی دارد معین رضا را از نزدیک آقا دور کند و ادامه می دهد: - «اینهایی که می روند، یکی از احساسات و روحیه شان همین است که می خواهند از حریم اهل بیت (علیهم السلام) دفاع کنند. پدرها و مادرهایشان هم همین طور. در اظهاراتی که یکی از مادران شهدا خطاب به حضرت زینب داشت این بود که: "من محمدحسین خودم را دادم به شما!" این خیلی باارزش است؛ آن غیرتی که نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) که در هر مؤمنی باید وجود داشته باشد«. - «دوّمین خصوصیّت بصیرت است. کسانی که این بصیرت را ندارند با خودشان می گویند: اینجا کجا، سوریه و حلب کجا؟ این بر اثر بی بصیرتی است. [حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام] فرمود که فَوَاللَّهِ مَا غُزِیَ قَوْمٌ قَطُّ فِی عُقْرِ دَارِهِمْ إِلَّا ذَلُّوا.»(1) نباید منتظر ماند که دشمن بیاید داخل خانه ی آدم، بعد آدم به فکر دفاع از او و خانه بیفتد. دشمن را باید در مرزهای خودش سرکوب کرد. افتخار جمهوری اسلامی، امروز این است که ما در مجاورت مرزهای رژیم صهیونیستی و بالاسر آنها نیرو داریم: نیروهای حزب الله یا نیروهای مقاومت یا نیروهای اَمَل. اینکه اینها این قدر ناراضی هستند و میگویند جمهوری اسلامی چرا دخالت میکند، به این خاطر است؛ ما امروز آنجا بالاسر اینها نیرو داریم. این خیلی افتخار بزرگی برای اسلام و جمهوری اسلامی است. جوانهایی که رفتند به سوریه و عراق و عمدتاً به سوریه، این بصیرت را داشتند. یک عده ای امروز اینجا نشسته اند در خانه و نمیفهمند که قضیه چیست. نکته ی سومی که در اینها وجود دارد، شوق شهادت است. بعد از پایان جنگ تحمیلی، مایی که در جریان کار بودیم، احساس میکردیم که یک جادّه ی دوبانده ی وسیعی جلوی رویمان بود که این بسته شد؛ جادّه ی شهادت! مثل یک دری که ببندند. کسانی که آن موقع، جهاد و شهادت در راه خدا را دوست داشتند، دلشان را غم گرفت. این فرزندان شما غالباً کسانی هستند که آن دوره را درک نکردند؛ در اینها هم آن احساس شوق بود که بلند شدند و رفتند. الان هم [جوانها] به من نامه مینویسند، البته من جواب نمیدهم به این نامه ها. مرتّب جوانها از اطراف کشور نامه [مینویسند]، التماس [میکنند]، خیال میکنند که من باید اجازه بدهم یا من باید دخالت بکنم؛ که آقا اجازه بدهید ما برویم سوریه برای جهاد. این شوقِ شهادت است و خیلی مهم است. اگر در یک ملّتی، در یک قوم و جمعیّتی، قدرت و قوّت چشم پوشی از زندگی باشد، این قوم شکست بخور نیست. ما ها که گاهی اوقات در مقابل حوادث کم می آوریم، به خاطر این است که دودستی چسبیده ایم به زندگی و زیبایی های زندگی. زندگی یعنی چه؟ زندگی فقط نفس کشیدن خود ما نیست؛ زن و بچه و پدر و مادر ما هم زندگی است. پول و عنوان و اعتبار ما هم؛ به این چیزها چسبیده ایم. وقتی به این چیزها چسبیدیم، در مقابل حوادثِ سخت، کم می آوریم؛ اما کسانی که این قوّت و اراده در آنها هست که از زندگی چشم بپوشند، اینها بلند میشوند میروند به میدان شهادت. بچه هایی که شماها دادید، چه همسران، چه فرزندان، چه پدران و مادرانشان، بدانند که واقعاً مایه ی افتخارند. این فقط شعار نیست؛ واقعیّت قضیّه این است. [اینها] در هر ملتی که باشند -حالا ممکن است شناخته شده نباشند برای فلان شهر، برای فلان روستا. [ممکن است کسی] مشغول یک شغل معمولی است؛ ستاره نیست، مثل بعضی ها که در جوامع به خاطر هیاهو به توهّم ستاره شدن هی دارند کار میکنند؛ اما اینها- ستاره ی واقعی اند؛ ستاره در چشم ما نیستند؛ ما که چشممان نزدیک بین و کوته بین است؛ در ملأ اعلی اینها ستاره اند. خداوند ان شاءالله درجات آنهایی را که رفته اند، عالی کند. به پدر و مادر و همسران و فرزندانشان صبر و سکینه بدهد و بنده همیشه دعایم این است که خداوند ان شاءالله دل های شما را مشمول لطف و فضل و نورانیت خودش کند و به دلهای شما آرامش بدهد.» نوبت رسیده به حال و احوال با خانواده های شهدا؛ خانواده ی شهیدان مجید و محمود مختاربند، اولین خانواده ای هستند که به آقا معرفی می شوند. مجید در جنگ تحمیلی شهید شده و محمود در سوریه. برای هر خانواده ی شهید، برگه ای آماده کرده اند که بر روی آن، نام و عکس شهید و نیز مشخصات والدین و همسر و فرزندان شهید درج شده است و همچنین در آن ذکر شده که کدام یک از بستگان شهید در این جلسه حضور دارند. » -آقای کاظم مختاربند! شما در خوزستانید یا قم؟» این را رهبر از پدر شهیدان می پرسد. پدر جواب می دهد که اکنون ساکن شوشتر هستند. آقا با خوش رویی با پدر شهید احوالپرسی می کند و دوباره از روی کاغذ می خواند: - «خانم زهرای معظمی، مادر گرامی شهیدان؛ حال شما خوبه؟» مادر شروع به صحبت می کند؛ با لهجه ی شوشتری می گوید که یک شهید در جنگ داده و یک شهید در جنگ اخیر و یک اسیر که هشت سال در اسارت عراق بوده. آقا در حق مادر دعا می کند که: - «خداوند متعال شما را از اعوان و انصار نزدیک امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشّریف) قرار بدهد، به حقّ محمّد و آل محمّد«. مادر ادامه می دهد: - دو تا فرزند دیگر هم دارم که به فدایت حاج آقا! » -نه؛ آنها را ان شاءالله خدا برایتان نگه دارد«. آقا دوباره خطاب به محافظین می گوید: «کار نداشته باش به بچه؛ بذار راحت باشه!» جمله ای که هر چند دقیقه یک بار خطاب به محافظین و بستگان کودکان گفته می شود! مادر دوباره ادامه می دهد که یک بچه ی دیگر داشتم که هشت سال اسیر بود! آقا می پرسد: «چرا نیاوردی شان؟» و پدر جواب می دهد دیگر جا نبود! آقا با خنده می گوید: «جا نبود؟ این همه جا!» نگاهی به مسئولان جلسه می کند و با لبخند به پدر می گوید: «خب در یک ماشین دیگر می آمد!» نوبت می رسد به همسر شهید؛ آقا از روی برگه می خواند: - «خانم منیره فخیمی، همسر گرامی شهید مجید مختاربند؛ حال شما خوبه؟» - توفیقی بود حاج آقا که خدمتتون رسیدیم. - «توفیق ما بود که خدمت شما رسیدیم«. -شما بزرگوارید. ما به فکر مظلومیت شما هستیم. متأسفانه برخی خواص متوجّه وظیفه شان نیستند و این شما را زجر می دهد. شما تحت فشار هستید. آقا با خنده جواب می دهد: - «حالا خواص را خدا ان شاءالله هدایت کند امّا برای مظلومیت من اصلاً غصّه نخورید؛ بنده اصلاً مظلوم نیستم. فشار [هم] که همیشه تحت فشاریم امّا الحمدلله زورشان به ما نمیرسد«. جمع می خندند. - «خانم طیّبه مختاربند، فرزند مجید مختاربند؛ سلام خانم، حال شما خوبه؟» اسامی فرزندان شهدا به ترتیب سن نوشته شده است. فرزند بزرگ شهید مجید مختاربند می گوید که چهار فرزند دارد: - دختر پانزده ساله ام خیلی دوست داشت که پیش شما بیاید. از من خواست از شما بپرسم چه کار کنم که برای کشورم مفید باشم؟ حالا همه به دقت به آقا نگاه می کنند: - «خوب درس بخواند و در خودش این روحیه ی پدربزرگ را تقویت کند. اینها فردا شیرزنان آینده ی کشورند. کشور به این شیرزنان احتیاج دارد. خودش را بسازد«. آقا پس از احوالپرسی با سه فرزند دیگر شهید مجید مختاربند، می پرسند از شهید محمود فرزندی باقی نمانده؟ که پدر و مادر می گویند ازدواج نکرده بود. حالا آقا به رسم همیشگی، قرآنی را به والدین شهید و قرآن دیگری را به همسر شهید هدیه می کند. معین رضا که این بار متوجه این اتفاق جدید شده، روبه روی آقا ایستاده و با بهت نگاه می کند. یک نفر معین رضا را بغل می کند که ببرد که آقا با حالتی نیمه عصبانی می گوید: «اذیّتش نکن آقا؛ بذارید باشه همین جا... اصلاً بذاریدش همین جا» و به زمین نزدیک خودش اشاره می کند. دختران خانواده ی مختاربند هم که برای گرفتن یادگاری نزدیک می آیند، عبای آقا را می بوسند. در همین بین معین رضا دوباره برمی گردد و شروع می کند با میکروفون جلوی رهبر بازی کردن! در همین شلوغی ها، عروس شهید مختاربند از جایش بلند می شود و از آقا می پرسد: من چه کار بکنم؟ وظیفه ی من چیست؟ دارم درس می خوانم و هنوز بچه ندارم. تا سؤال عروس شهید تمام شد، آقا با لحنی بسیار جدی و سریع جواب دادند: - «اوّلاً بچه دار بشوید؛ این یک. اینهایی که اول زندگی هی عقب می اندازند و می گویند حالا زود است، این ناشکری است. این ناشکری باعث می شود که خداوند یک جواب سختی به آدم بدهد«. عروس که هنوز ایستاده، می گوید: آخه من دارم درسم را پیش می برم! - «باشه، مشکلی نیست. من کسی را سراغ دارم که با چهار بچه درس میخواند و همه ی دوره های کارشناسی و ارشد و دکتری را گذرانده. ثانیاً درستان را بخوانید. ثالثاً زندگیتان را هرچقدر میتوانید شیرین کنید. خدا ان شاءالله شما را حفظتان کند. دیگر شما جوانها بهتر از دوره ی جوانی ما میفهمید. انقلاب خیلی به ]امثال شماها[ احتیاج دارد«. فضای جلسه صمیمی تر شده و خواهر شهیدان نیز از جای خود بلند می شود و می گوید: - من دو دختر دارم که دوقلو هستند و خیلی دوست داشتند که شما رو ببینند. امسال کنکور دارند و گفتند به آقا بگید برامون دعا کنن. - «خدا ان شاءالله به هر دویشان شوهر خوب برساند و ان شاءالله با همدیگر عروس بشوند؛ این بهترین دعاست!« و جمع دوباره می خندند. پس از اتمام صحبت ها و تقدیم هدایا به خانواده ی شهید مختاربند، نوبت به برگه و خانواده ی بعدی می رسد: - «خانواده ی شهیدان حصونی زاده، فرشاد و فرامرز از اهواز که گویا شهید فرامرز در جنگ تحمیلی شهید شده اند. پدر گرامی شهیدان از دنیا رفته اند و مادر بیمار هستند و نتوانستند بیایند. خانم زینت موالی، همسر شهید فرشاد؛ شما هستید؟ حال شما خوبه خانم؟ شهید چند ساله شان بود؟» همسر شهید پس از گفتن تعارفات مرسوم می گوید شهید 49 ساله بوده و در جنگ تحمیلی هم حضور داشته. » -خانم زهرا حصونی زاده، دختر گرامی شهید؛ شما مشغول به چه کاری هستید خانم؟» - خانه داری و بچه داری حاج آقا » -به به! خیلی هم خوب» - درسم رو هم دارم می خونم حاج آقا » -پس ببینید! آدم هم میتونه درس بخونه و هم بچه داری کنه؛ این هم شاهد زنده ی حرفهای ما«! و این را درحالی می گفتند که به زمین چشم دوخته بودند و با دست به جمعیت خانم ها اشاره می کردند. - «آقای نادر حصونی زاده، فرزند شهید؛ حال شما خوبه آقاجان؟» و بعد فرزند بعدی - «شما چه کار می کنید؟» - بیکارم فعلاً - «بیکار؟ چرا بیکار؟ بیکار نمیتوان نشستن«! - ان شاءالله به زودی با کمک شما و بقیه کار پیدا می کنم، دیگه باید واسمون پدری کنین. - «خدا ان شاءالله که شماها رو تحت سایه ی لطف خودش مشمول لطف و فضل خودش قرار بده. ما چه کاره ایم؟ ما کسی نیستیم«. انگار رهبر می خواست این نکته را به فرزند شهید یادآوری کند که باید احتیاجات خود را از خدا بخواهد و نه از دیگران. و اینکه نباید چشم به راه اقدام دیگران بماند. چند دقیقه ای هم طول می کشد که آقا قرآنی به مادر غایب و بیمار شهید بدهد و بسپارد که سلامم را به ایشان برسانید. قرآنی به همسر شهید و یادگاری به فرزندان. در دقایقی که پسران به دیده بوسی می آیند، سایر بستگان شهید هم هر کدام از یک گوشه ی مجلس، تقاضای انگشتر یا چفیه ای دارند که آقا با تلطّف، به نوبت و به کمک یکی از مسئولان به ایشان تحویل سمی دهند. - «خانواده ی شهید محرم علی مرادخانی، از تنکابن. پدر گرامی شهید از دنیا رفته اند؛ مادر گرامی شهید، خانم کبری دلاوری؛ شما هستین؟ حال شما خوبه خانم؟» - سلام حاج آقا. ما خیلی خوشحالیم که این توفیق رو داشتیم که به دیدار شما اومدیم. - «خداوند این توفیق رو به ما بده که دل و روحمون رو به شما نزدیکتر کنیم. فرزندتون چه زمانی شهید شدند؟» - پارسال شهید شدن. یک بار مجروح شد و برگشت؛ بعد رفت کربلا برای زیارت؛ دوباره از اونجا بهش گفتن که برگرد سوریه. دیگه توی فرودگاه بود که به من زنگ زد که مادر دارم میرم سوریه... در خلال صحبت های آقا یک دفعه سه پسرِ سه - چهار ساله جلوی آقا می ایستند و یکی شان با صدای بلند می گوید: - اسم من علی ـه! همه ی صحبت های رهبر و مادر قطع می شود و آقا با خنده علی را می بوسد. حالا دو کودک دیگر هم خود را معرفی می کنند. محافظی بلند می شود و بچه ها را از زمین بلند می کند تا آقا آنها را ببوسد. دیگر بچه های حاضر در اتاق هم که این صحنه را می بینند، از گوشه گوشه ی مجلس جلو می آیند و آقا را همین جور نگاه می کنند تا نوبتشان شود! دیگر همه ی مجلس در اختیار این کودکان است که یا فرزند شهدا هستند و یا نوه ی شهدا و یا خواهرزاده و برادرزاده ی شهدا. بعد از آخرین کودک، آقا رو می کنند به سمت مادر و می گویند: - «خداوند ان شاءالله ما را با آنها محشور کند. در قیامت هم با آنها باشیم«. » -طاهره یونسی، همسر شهید؛ خوب هستید خانم؟ چند سال با شهید زندگی کردید؟» - 33 سال حاج آقا؛ اما در اصل 3 سال. ایشون خیلی کم توی خونه بود. ما ایشون رو زیاد نمی دیدیم اصلاً. صدای همسر کمی می لرزد؛ انگار هم دلتنگ است و هم گلایه دارد؛ گلایه ای از روی محبت. - «خداوند ان شاءالله به شما اجر بدهد. اگر شماها، مادرها، همسرها، اگر همراهی نمی کردید، اینها بدون تردید نمیتوانستند این جور مجاهدت کنند در راه خدا«. نوبت به دختر شهید می رسد؛» -خانم فاطمه مرادخانی؛ شما خوبید؟ شما چه کار میکنید؟» - خانه داری و بچه داری حاج آقا؛ این معین رضا پسرمه. صدای خنده ی حاضران دوباره بلند می شود. روح الله و محمدعلی، فرزندان دیگر شهید هم با آقا احوالپرسی می کنند. داماد شهید هم در جمع هست. آقا با خنده می پرسد: - «کوچولوتون (معین رضا) کجا رفت؟ دیگه از ما سیر شده؟» و جمع دوباره می خندند. موقع تحویل قرآن ها و یادگاری ها به این خانواده ی شهید فرا می رسد. روح الله نزدیک آقا که می آید، انگشتر دست آقا را طلب می کند و محمدعلی نیز به آقا می گوید: - ما در این مدت بیکاری مان به دستور شما در فضای مجازی کارهای فرهنگی انجام می دهیم؛ دعا کنید نتیجه ی خوبی داشته باشد. - «خوب است؛ فضای مجازی! منتها در آنجا غرق نشوید. در فضای مجازی اگر آدم درست وارد بشود، خوب است؛ امّا اگر برود غرق بشود، نه؛ خوب نیست. جای خطرناکی است؛ خیلی باید آدم مراقب باشد«. نوبت به خانواده ی بعدی می رسد؛ - «خانواده ی شهید ابوذر امجدیان، از کرمانشاه. پدر شهید، آقای علی حسن امجدیان هستند؛ خوب هستید آقا؟ پسرتون چند سالش بود؟» -29 سالش بود حاج آقا - «شما الان کجا هستید؟» - کرمانشاه هستیم؛ در سنقر؛ یکی از روستاهای سنقر. - «ها! سنقر! اومدم من اونجا در ایام جنگ.» -بله، سفر هم آمدید چند سال پیش و آقا در خلال صحبت های بعدی اش هم می گوید که سفر کرمانشاه، سفر خیلی خوبی بود. - «مادر شهید، خانم فریده امجدیان؛ حال شما خوبه مادر؟» مادر که در ردیف اول و جلوی آقا نشسته، به درستی نمی تواند فارسی حرف بزند. آقا می پرسد: «فارسی را متوجه می شوند؟» که می گوید بله. یکی از برادران شهید صحبت های مادر را برای آقا به فارسی می گوید: - دو فرزند دیگر هم دارم که فدای شما باشه آقا. آقا می گوید: «خدا حفظشان کند«. آقا از پدر می پرسد که: «چرا مادر نمیتواند فارسی حرف بزند؟» و با پدر دقایقی درباره ی تاریخچه ی زبان کردی در سنقر و تفاوت هایش با کردی اورامانات صحبت می کند. پدر ادامه می دهد که: -فرزندم هدیه ای بود که دادم در راه اهل بیت (علیهم السلام)؛ اگر شما امر کنید ما دو تا بچه ی دیگه هم داریم... که آقا حرف پدر را نیمه تمام می گذارد: - «نه، ما هیچ وقت امر نمیکنیم؛ اینها رو باید نگهشون داریم ان شاءالله برای آینده ی این نظام. این جوانها هر کدام یک جواهرند؛ خیلی قیمت دارند برای آینده ی نظام که ان شاءالله کار کنن و کشور رو بسازن و پیش ببرن«. حالا نوبت همسر شهید، خانم مریم امجدیان است که کنار مادر شوهرش نشسته است. می توان به راحتی آثار گریه و عزاداری را در همسر شهید مشاهده کرد؛ انگار که هنوز به از دست دادن عزیزش خو نگرفته باشد. خطاب به آقا می گوید: - خیلی برایمان دعا کنید. برای بی قراری هایمان. - «خدا ان شاءالله بر دلهای شما صبر و سکینه ی خودش رو نازل کند. بله، راست میگید. من دعایم همین است. همیشه برای آرامش دلهای خانواده ی شهیدان دعا میکنم«. عموی شهید هم از گوشه ی اتاق خود را معرفی می کند؛ مردی که روی صندلی نشسته و 40ساله نشان می دهد؛ محکم سخن می گوید: - من جانباز 70درصد [جنگ تحمیلی] هستم. قسمت نشد که شهید بشم. - «خب شما حالا هم که شهیدِ زنده اید؛ اشکال نداره.» - با اینکه یک جانباز 70درصد نباید کار کنه اما به صورت افتخاری دارم تو بیمارستان خدمت رسانی می کنم. اشکال نداره بیام جلو چفیه بگیرم و روبوسی کنم؟ » -بله، حتماً، بفرمایید«! و عموی شهید با کمک یکی از محافظان از جا بلند می شود، از میان جمعیت به سختی عبور می کند و نزدیک که می شود، آقا با خنده می گوید: «دستت هم که شبیه دست منه«! همین جمله کافی است که عموی جانباز، روی دست آقا بیفتد و به شدت گریه کند. حالا از گوشه و کنار اتاق، صدای گریه ها آرام آرام بلند می شود؛ گویی که جمع فرصتی یافته تا با گریه، به همه ی دلتنگی ها، عشق ها، جدایی ها و وصال ها واکنش نشان دهد. جانباز از روی دست آقا بلند می شود و با گریه می گوید بگذار پایت را ببوسم آقاجان! و به سمت پای آقا می رود که این بار رهبر به سرعت خود را عقب می کشد: «نه، اصلاً... اگه این جوری باشه... نه، اصلاً، نمیگذارم«... و محافظ، عموی شهید را بلند می کند و ماجرا تمام می شود؛ می رود دوباره روی همان صندلی گوشه ی اتاق می نشیند و اشک هایش را پاک می کند. آقا قرآن مربوط به والدین را به پدر شهید می دهد. پیرمرد روستایی در حرف هایش معلوم می شود این روزها با دوره گردی امرار معاش می کند؛ می شد بگوید روزگار سخت می گذرد و انتظاراتی دارد؛ اگر می گفت با سر و روی سپید، دست فروشی از همیشه سخت تر است، کسی حتی در دلش گله هم نمی کرد ولی نگفت و تنها گفت: - خیلی خیلی ممنون؛ واقعاً چند سال آرزوم بود که به دیدنتون بیام. من از خدا خیلی سپاسگزارم که این توفیق رو به من داد که... آقا با کشیدن ابروها درهم و با خنده می گوید: - «کاش یک آرزوی بهتری داشتی! این چیه آخه! چه اهمّیّتی داره؟«! - خدا نگهت داره که پرچم رو به دست حضرت صاحب الزمان برسونی... » -ان شاءالله، ان شاءالله» هر کدام از بستگان شهید امجدیان از آقا، دعایی، چفیه ای، یادگاری ای می خواهند. دو دختر خردسال چادری هم می آیند جلوی آقا: - اسم من نیایشه! خواهرزاده ی شهید امجدیان -اسم من هم نرگسه! - «چه اسم های قشنگی! نرگس خانم، کلاس چندمی؟» - سوم رهبر، نیایش را که کوچک تر است می بوسد. مادر نرگس می گوید که دخترم امسال جشن تکلیف دارد. آقا هم به او یک انگشتر می دهد. آقا به دخترها می گوید: - «ببینید انگشترها اگر اندازه ی دستتان نیست، همین الان کوچکترش را بدهم.» اندازه بود. دخترها با شادمانی برمی گردند سمت مادرهایشان. در همین بین، یکی از گوشه ی مجلس آقا را صدا می کند؛ متوجه نشدم با چه خطابی بود؛ چیزی شبیه «حبیب آقا!» آقا سرش را برمی گرداند طرف صدا؛ از بستگان شهید امجدیان است؛ با همان حالت صمیمانه و روستایی به آقا می گوید: - ما، هم داماد شهید بودیم و هم هم رزم شهید! رهبر با خنده و بذله گویی می گوید: - «خب، حالا چی چی میگی؟«! - یک هدیه هم به ما بدید! » -بله، حتماً«! - اجازه هست بیام جلو؟ - «بله، بفرمایید«! آقا آغوشش را برای هم رزم شهید باز می کند؛ او هم جلو که می رسد، خم می شود و در گوش آقا می گوید: - ما این دفعه مجروح شدیم ولی نتونستیم شهادت رو درک کنیم. دعا کنین که این دفعه... بغضش می گیرد و نمی تواند ادامه دهد؛ آقا می گوید: » -دعا نمیکنم که شهید بشید. دعا میکنم که ان شاءالله موفق به جهاد در راه خدا شوید«. -دعا کنید که امام علی (علیه السلام) ما رو به عنوان مدافع ناموسش قبول کنه آقا کمی چهره شان تغییر می کند؛ گویی بزرگی الفاظ، ایشان را متأثّر کرده؛ می گویند: «ان شاءالله» - «خانواده ی گرامی شهید مهدی علی دوست آلانَقی؛ پدر ایشون، آقای محمدرضا علی دوست؛ حال شما چطوره؟ آلانق اسم مکانیه؟» پدر که خود معمم است توضیح می دهد که یکی از روستاهای تبریز است. آقا که متوجه می شود خانواده ترک زبان هستند، گفت وگو را با زبان ترکی ادامه می دهد: - «شهید چند سال داشت؟ چه زمانی شهید شد؟» - 21 سال داشت؛ تکاور بود. پارسال، سوم محرم، تو آزادسازی مناطق شیعه نشین حلب شهید شد. نوبت می رسد به مادر شهید؛ -آقا در نماز شب ما رو دعا کنید. - «چشم، حتماً؛ شما هم ما رو دعا کنید. ما بیشتر از شما احتیاج داریم به دعا«. شهید و همسر شهید هم پنج سال با هم زندگی کرده اند. آن پسرک موطلایی هم که ناگهان آمد جلوی آقا و گفت من علی ام! یادگار شهید است. برادر شهید هم که هم زمان دانشجو و طلبه بود، از آقا خواست که به دست ایشان معمم شود و آقا نیز پذیرفت که در جلسه ای جداگانه این کار انجام شود. خواهر شهید، طلبه ی جامعةالزهرای قم بود؛ به آقا گفت: - بستگان و خواهران مدافعین حرم پاکستانی از دوستان من هستند و گفتند که به شما سلام برسونم. - «در قم هستند؟ سلام من را به ایشان برسانید. آنها هم خیلی خوب کار میکنند. زینبیّون خیلی خوب میجنگند؛ خیلی خوب مجاهدت میکنند. سلام من را به پدرها و مادرها و خانواده هایشان برسانید.« برادر شهید هم که برای دیده بوسی می آید جلو، از آقا می خواهد که به او و همسرش یک قرآن بدهند که آقا جواب می دهد: «قرآن را فقط به والدین و همسر شهید میدهم». پسر برمی گردد و می نشیند اما پس از چند دقیقه دوباره به آقا -که درحال دادن انگشتر به دیگر بستگان است- می گوید قرآن را از پدرم گرفتم! لطفاً به ایشان یک انگشتر بدهید! آقا هم درحالی که دستش را درون عبایش می برد، با اخم و خنده به پسر می گوید: «چطور جرئت کردی قرآن رو از پدر بگیری؟» که جمع هم خندیدند. [*] [*] [*] - «خانواده ی شهید گرامی محمد بلباسی؛ پدر از دنیا رفتن. مادر، هاجر عباسی؛ خواهر شهید هم هستند«. مادر شهید توضیح می دهد که علاوه بر اینکه مادر شهید است، شوهرش نیز جانباز بوده و برادرش شهید شده و برادر شوهرش نیز شهید شده؛ یعنی عمو و دایی شهید محمد بلباسی نیز در انقلاب و جنگ تحمیلی شهید شده اند: - حاج آقا من چند وقت قبل از شهادت محمد، خواب دیدم که شما یک جعبه ای به بنده دادید و من دیدم که یک شیء زیبایی به بنده دادید و گفتید که این حق شماست؛ من فکر کردم که این برای خودم هست اما بعد شهادت محمد فهمیدم که آن برای محمد بوده. شهید خیلی به شما علاقه داشت و همیشه موقعی که صحبت های شما از تلویزیون پخش می شد، بچه ها رو جمع می کرد که صحبت های شما رو ببینند. خیلی دوست داشت که به دیدار شما بیاد. آقا هم در تمام مدت چشم به زمین دوخته بودند و می گفتند: «سلامت باشید، زنده باشید«. - «خانم محبوبه بلباسی، همسر گرامی شهید. من خواندم وصیّت نامه ی این شهید را که به این همسرش میگوید که اگر شما نبودی، من به این راه نمیرفتم. شما بودی که کمک کردی من به این راه بروم. این طوره خانم؟» همسر شهید که گویی از تلطّف آقا جا خورده، چیزی نمی گوید. مادر شهید اما به زبان می آید که: - بله، همین طوره؛ محمد اصلاً خونه نبود و بار زندگی و بزرگ کردن چهار تا بچه، روی دوش خانومش بود. در آغوش همسر شهید، دختر 20روزه ی شهید قرار دارد. همسر شهید از آقا خواست که در گوش فرزندش اذان و اقامه بگوید. آقا نیز رو به جمعیت مردان گفت که بچه را از مادرش بگیرند. آقا شروع کرد در گوش راست اذان گفتن. به گوش چپ که رسید گویا نوزاد هوشیار شده بود و کم کم داشت تقلّا می کرد که رهبر آهسته آهسته او را تکان داد تا مجدداً آرام شود. نوبت به تحویل قرآن ها و هدایا می رسد؛ همسر شهید به همراه سه فرزند کم سن و سالش پیش می آیند؛ همسر شهید بلباسی به آقا می گوید: -دایی شهید، شهید انقلابه؛ عموی شهید، شهید جنگه. خود شهید هم که در سوریه به شهادت رسید؛ دعا کنین که بچه هامون برن قدس رو آزاد کنن. -«دعای مجاهدت میکنم براشون». یکی از بستگان شهید که مسئول بسیج اساتید مازندران هست، جلوی آقا می آید و اظهار می کند که انقلاب اسلامی در دانشگاه ها مهجور است؛ رهبر خطاب به ایشان می گوید: -«شماها که هستین، غریب نیست دیگه! این همه استاد انقلابی. این همه دانشجوی انقلابی، دانشگاه مال شماست! چهار تا آدم ناباب هم ممکنه باشن. یک عده آدمهای بی تفاوت هستن؛ عیب نداره. وقتی یک گروه، یک مجموعه ی انقلابی، در دانشگاه باشن، دیگه غریب نیست. مجموعه باشید، با هم باشید، غریب نخواهید بود«. دیگر معلوم است که اواخر این جلسه ی دو ساعته نزدیک است: - «خانواده ی گرامی شهید حمیدرضا فاطمی اطهر؛ پدر شهید، آقای عبدالرضای مُمبِنی«. آقا از پدر می پرسد «چرا فامیلها فرق داره؟» پدر می گوید بچه ها عوض کردند و من تنها کسی هستم که فامیلی ام هنوز مُمبِنی هست و شاید هم عوض کنم. آقا می گوید: «نه، چرا عوض کنید؟ بگذارید باشه.» و پدر می گوید که این نام یک قوم است. در حین همین گفت وگو، کودکی جلو می آید و روبه روی آقا می ایستد: - میشه یه چی بهت بگم؟ » -بگو«! - میشه یه یادگاری بهم بدی؟ - «چشم! یه یادگاری هم به ایشون بدین«! جمعیت می خندند؛ وقتی آقا به کودکان انگشتر می دهد، همیشه به مسئولان جلسه تأکید می کند که دقت کنند انگشتر، اندازه ی دست بچه ها باشد؛ این بار هم با همان دقت پیگیر بودند. شهید اطهر در سن 37سالگی به شهادت رسیده؛ مادر شهید عنوان می کند: - حمیدرضا خیلی دوست داشت از نزدیک شما رو زیارت کنه ولی نتونست. - «خدا ان شاءالله نصیب ما کنه که از نزدیک شهید شما رو در قیامت زیارت کنیم«. پس از احوالپرسی با همسر شهید اطهر، نوبت به اهدای قرآن ها و یادگاری ها می رسد؛ فاطمه، دختر نوجوان شهید جلو می آید و به آقا می گوید: - میشه یه انگشتر از توی جیبتون بدین؟! - «از کجا فهمیدین که توی جیبم انگشتر هست؟» - دیدم از دور که داشتین می دادین به بقیه! » -این انگشتر هم خدمت شما! دیگه هم تو جیبم انگشتر نیست، تموم شد«! آقا و دختر و جمعیت با هم می خندند. پسر کوچک تر شهید اطهر هم جلو می آید؛ می گویند مداح است و کلاس ششمی؛ از آقا می پرسد: - اگر امام خمینی بود، شما ازش چی می خواستین؟ آقا دست پسر را می گیرد و به دیوار روبه رویش نگاه می کند؛ همگی گوش هایشان را تیز می کنند که آقا چه جوابی می خواهد بدهد. آقا بعد از کمی تأمّل می گوید: - «فرق میکنه؛ اگر در سنّ شما بودم یه چیز میخواستم؛ اگر حالا بودم یه چیز دیگه میخواستم«. - حالا فکر کنین تو سنّ من بودین! - «بهترین چیز دعاست؛ ازش میخواستم که برام دعا کنه که بتونم مثل امام خمینی حرکت کنم. این بهترین چیزه.» پسر که گویا انتظار چنین جوابی را نداشته، کمی سرش را پایین می اندازد! آقا با خنده ادامه می دهد: «حالا اگه انگشتر هم بخوای میدیم بهتون، حرفی نداریم!» و دوباره همه می خندند. و نوبت به آخرین خانواده ی شهید می رسد: - «خانواده ی گرامی شهید علیرضا قنواتی؛ مادر از دنیا رفتن؛ پدر به علت کسالت نیومدن؛ همسر شهید، خانم مریم آزادی؛ حال شما چطوره خانم؟ شهید چند سال داشتند؟» - 53 سال حاج آقا آقا اسم فرزندان شهید را می آورند؛ پسر جوانی جلو می آید و می گوید حاج آقا ببخشید من تازه از کربلا آمده ام، سرما خوردم و برای همین با شما روبوسی نمی کنم. آقا می پرسد: - «شما چه کار میکنید؟» - والّا چندبار می خواستیم بریم اون ور دیگه. - «کجا میخواستی بری؟» - بالاخره ما رو اصلاً درست کردن برای اینکه بریم این تکفیری ها رو بزنیم؛ ولی حاج آقا ما رو برگردوندن. - «کی شما رو برگردونده؟» - ایشون ما رو برگردوندن. » -ایشون از بستگان هستن؟» - نه، ایشون مسئول اعزام هستن. مسئول اعزام که در انتهای مجلس نشسته می گوید که ایشان فرزند شهید هستند و حاج قاسم سلیمانی دستور داده اند که فرزندان شهدا اعزام نشوند. آقا این را که می شنود، می گوید: «خیلی خب؛ نروید... نروید... شما اینجا باشید برای نظام کار کنین«. دختر شهید قنواتی نیز جلو می آید و چند نامه و عکس به آقا هدیه می کند؛ نمی تواند گریه ی خودش را کنترل کند؛ به سختی خود را جمع می کند و به آقا می گوید که برایش دعا کند. از آقا یادگاری نیز می خواهد: -اگر میشه این انگشتر دستتون رو هم به من بدید. » -انگشترهام رو که دادم دیگه؛ توی دستم دیگه انگشتری ندارم«! -خب انگشترهای اون یکی دستتون هم هست! » -نه، اینا دیگه برای هدیه نیست«! و به انگشترهای دیگر راضی می شود و می نشیند. حالا دیگر دقایق پایانی دیدار است. هر کسی از گوشه ای تقاضای یادگاری و چفیه و انگشتر می کند. گویا دیگر انگشترها و چفیه ها تمام شده و مابقی افراد باید بعد از خروج آقا منتظر گرفتن هدایا باشند. آقا دارد روی قاب عکس شهدایی که از طرف خانواده های شهدا داده شده، چیزی می نویسند به رسم یادگاری. پیرامون آقا کم کم شلوغ می شود. آقا بالاخره بعد از یک ساعت و چهل و پنج دقیقه از روی صندلی خود بلند شده و از اتاق خارج می شوند. جمعیت صلواتی می فرستند. همه شاداب و خندانند. گویا دیگر دلتنگی هایشان پایان یافته باشد. به مجاهدت ها می اندیشند؛ به بزرگ کردن این بچه های کوچک که جلوی رهبرشان ساعاتی بازی کردند، دراز کشیدند، دویدند و بزرگ شدند. آن دورترها هم -نه خیلی دورتر- انتهای روضه، جور دیگری می شود. برای رأس و نیزه که نمی شود کاری کرد جز اشک؛ اما دست آتش از دامن حرم دور است و دیگر سنگ به پیشانی گنبد نمی نشیند. از جان ها سپری ساخته شده و سلام نظامی معین رضا ها را پدران و پدربزرگ ها رو به گنبد و بارگاه می دهند؛ آن قدر محکم و مخلص که کبوترها دوباره برگردند به صحن و سرای دختر علی. پی نوشت: 1. سیدرضی، نهج البلاغه، خطبه ی 27 به خدا سوگند، هر ملّتى که درون خانه ی خود مورد هجوم قرار گیرد، ذلیل خواهد شد.
دوشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تحلیل ایران]
[مشاهده در: www.tahlileiran.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 95]
-
گوناگون
پربازدیدترینها