تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837397354
زندگینامه و آثار آلبرتو موراویا ، نویسنده فرانسوی - پرشین وی
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: آلبرتو موراویا می گوید: «در سال 1943 ابلاغی با دستوری محکم و قاطع صادر شد که دیگر به هیچ عنوان نباید بنویسم.» زندگینامه و آثار آلبرتو موراویا آلبرتو موراویا می گوید: «در سال 1943 ابلاغی با دستوری محکم و قاطع صادر شد که دیگر به هیچ عنوان نباید بنویسم.» او را وادار کردند برای سینما به عنوان منبع درآمد کار کند: دو نمایشنامه باری کاستلانی بدون امضار نوشت، شلیک هفت تیر و زازا. در طی چهل و پنج روز به عضویت روزنامه کوررادو آلوارو با نام «پوپولودی رما» درآمد. خودش می گوید: «فاشیسم با آلمانی ها بازگشت و من باید فرار می کردم چرا که شناسایی شده بودم و و (از سوی مالاپارته) یعنی در فهرست اسامی ای بودم که باید دستگیر می شدند.» با السامورانته به سوی ناپلی می گریزد ولی موفق نمی شود و مجبور می شود در کلبه ای نزدیک فوندی میان دهقانان به مدت نه ماه به سر برد. او در این باره می گوید: «این دومین تجربه مهم من در زندگی بعد از آن بیماری بود. تجربه ای که به من نیرو بخشید.» «آلبرتوپین کرله» (موراویا) روز 27 نوامبر سال 1907 در خیابان اسگامباتی شهر رم به دنیا آمد. پدرش کارلوپین کرله موراویا، معمار و نقاش از خانواده ای ونیزی بود. مادرش جیناد مارسانیک اهل آنکونا بود. قبل از او خانوداه اش دو فرزند به نامهیا آدریانا و النا داشتند. در سال 1914 در صاحب فرزند دیگری شدند به نام گاستونه که در سال 1941 در توبروک درگذشت. آلبرتوپین کرله دوران کودکی عادی داشت. در نه سالگی به سل استخوان مبتلا شد. درمانهای بیهوده و جان گرفتن دوباره بیماری، تا شانزده سالگی طول کشید. موراویا درباره این مرض می گوید که مهمترین واقعه زندگی اش بوده است. پنج سال از عمرش را در رختخواب گذراند: سه سال نخستین (1923 ـ 1921) در خانه و دو سال آخر را در آسایشگاه کودی ویلادی کورتینا در آمپزو (1925 ـ 1924). در طی این مدت روند تحصیلات نامرتب بود چرا که تقریباً همیشه خانه نشین بود. در رم تنها یک سال به دبیرستان «تسو» رفت. خودش می گوید: «دوره متوسطه به جز عنوانی به دردم نخورد.» برای جبران این عقب افتادگی بسیار مطالعه کرد در آسایشگاه «کودی ویلا» در کتابخانه ویوسوی فلورانس عضو شد. موراویا می گوید: «هر هفته یک بسته کتاب دریافت می کردم و به طور متوسط یک کتاب را در دو روز می خواندم.» در این مدت ابیاتی را به فرانسه و ایتالیایی می نوشت که پلیدی ها را بیان می کرد، آلمانی را به سماجت آموخت و انگلیسی را قبلاً فراگرفته بود. رهایی از چنگ بیماری در سال 1925 کاملاً بهبود یافت. آسایشگاه کودی ویلا را ترک کرد و دوران نقاهتش به برسانونه در استان بولدزانو نقل مکان کرد. چون همواره دستگاه ارتوپدی با خود حمل می کرد باری چندین سال پس از آن با عصا راه رفت. بسیار مطالعه می کرد: در آسایشگاه از داستایوفسکی جنایات و مکافات و ابله را خواند (که اندره آکافی به او هدیه داده بود) همین طور آثاری از کولدونی، منرونی، شکسپیر، مولیر، آریستو و دانته. پس از رهایی از آسایشگاه کتاب یک فصل در جهنم اثر رمبو و آثاری از کافکا، پروست؛ سورئالیستهای فرانسوی، فروید و اولیس جویس را به انگلیسی خواند. در پاییز 1925 به کلی سرودن شعر را کنار گذاشت و طرح پیش نویس بی تفاوتها را آغاز کرد. روی این رمان سه سال وقت صرف کرد؛ از سال 1928 ـ 1925. در این زمینه خود می گوید: «برای از سرگیری مطالعاتم بسیار عقب مانده ام.» اما به خاطر سلامتی متزلزلش مجبور شد به کوهستان برود. در سال 1926 کوررادوآلوارو را ملاقات کرد که او را به بن تمپلی معرفی کرد. در 1927 اولین داستان خود به نام ندیمه خسته را در مجله «نووه چنتو» چاپ کرد. این داستان کوتاه به فرانسه انتشار یافت چرا که مجله به دو زبان فرانسه و ایتالیایی چاپ می شد. چاپ رمان با پول قرضی بی تفاوتها می بایست از زیر دست سردبیر نووه چنتو می گذشت: موراویا می گوید: «قرن بیستمی ها یعنی مارچلوگالین، پیتروسولاری، پائولومازینو، مارگریتاسارفتی به اضافه بن تمپلی موظف بودند هر کدام رمانی بنویسند اما تنها کسی که رمان نوشته بود من بودم بنابراین سردبیر مجله که می بایست رمان های ما را چاپ کند، رمان مرا بعد از آنکه خواند، با بی میلی با دلایلی مبهم و گنگ رد کرد.» موراویا به میلان رفت تا رمانش را نزد چزاره جاردینی، سردبیر وقت خانه نشر آلپه ببرد. در استرزا کنار دریاچه مجوره به مدت یک ماه اقامت گزید. در آنجا مدتی بعد از تقاضا باری پرداخت هزینه نشریه، بعد از شش ماه نامه ای ملال آور از جاردینی دریافت کرد. جاردینی نوشته بود: «معرفی یک نویسنده کاملاً گمنام به شورای اداری ممکن نیست.» موراویا از پدرش پنج هزار لیره قرض کرد و رمانش را در جولای 1929 منتشر کرد. کتابش با موفقیت بسیاری رو به رو شد. اولین تیراژ 1300 نسخه ای آن در چند هفته تمام شد و این روند تا چهار سال متوالی یعنی بین سالهای 1929 تا 1933 ادامه یافت. پس از انتشار کتاب را در خانه نشر کوربچو به دست گرفت و از آن پنج هزار نسخه به چاپ رساند. نقدهای گوناگونی در مورد اثرش نوشته شد؛ نقدهایی دلچسب و خوشایند. در سال 1929 به طور مرتب بر تعداد مشترکین مجله افزوده می شد: «لی برودلی برو» از او خواست که باری «اینترپلانتاریو» مطلب بنویسد. او هم تعدادی داستان نوشت که از میان آنها می توان ویلای مرسدس و یک قطعه از بی تفاوتها که در لحظه چاپ متوقف می گردد و پنج خواب نام می گیرد، نام برد. نوشتن داستانهای کوتاه را ادامه داد: زمستان مرض در مجله «پگازو» به رهبری اوجتی در سال 1930 به چاپ رسید. سفر را شروع کرد و مقالاتی درباره سفر در روزنامه های متعدد به چاپ رساند: برای «لااستمپا» که مدیر وقتش کوردزیومالاپارته بود، به انگلستان رفت جایی که با اشخاصی چون ای. ام فورستر، لی تون استراچی و اچ. ولز رو به رو شد. بین سالهای 1935 تا 1930 در پاریس و لندن اقامت داشت. خود می گوید: «به ندرت به ورسای می رفتم. مجمع ادبی پرنسس با سانو دختر عمه تی. اس. الیوت که در آن زمان سردبیر مجله «کومرچه» بود را دوستم آندره آکافی معرفی کرده بود. در این مجمع فرگو، ژیونو، والری و همه افراد گروه موسوم به هنر 1926 را ملاقات کردم.» روابطش با فاشیسم تیره گشت. در سال 1935 «رویاهای باطل» را بیرون داد، کتابی که هفت سال روی آن کار کرده بود. موراویا می گوید: «در این کتاب چیزهاس شنیدنی و حقیقی وجود ندارد. شخصیت خودجوش و خودور آن گونه که در «بی تفاوتها» هست وجود ندارد.» این کتاب علاوه بر اینکه موفقیت کسب نکرد در محافل ادبی نیز ناشناخته ماند. گریز از سایه فاشیسم موراویا به ایالات متحده سفر کرد تا از سرزمینی که برایش زندگی سختی به ارمغان آورده بود دور شود. جوزپه پردزولینی او را به خانه فرهنگ ایتالیایی ها در دانشگاه کلمبیای نیویورک دعوت کرد. در هشت ماه اقامتی که در آنجا داشت سه کنفرانس در مورد رمان ایتالیایی برگزار کرد. در بازگشت به ایتالیا در زمان کوتاهی کتابی با عنوان «آشفتگی» نوشت. در سال 1936 با کشتی به چین عزیمت کرد و در آنجا دو ماه ماندگار شد. در سال 1938 به یونان رفت و شش ماه اقامت گزید. و بعد دوباره به ایتالیا بازگشت و با آنا کاپری که با او از سال 1936 در رم آشنا شده بود ازدواج کرد. درسال 1940 نوشته های طنز و سورئالیستی با عنوان «رویای جاج» گردآوری کرد. در سال 1941 رمانی طنز به نام «لاماسکراتا» منتشر کرد؛ موراویا می گوید: «این اثر بخشی براساس سفر به مکزیک و بخش دیگر براساس تجربه شخصی ام از فاشیسم است.» رمان به روی صحنه رفت. «داستان دیکتاتوری درگیر شورش است. شورشی که رئیس پلیس آن را سازماندهی کرده است. موسیلینی بر این کتاب ایراد نگرفت ولی در چاپ دوم توقیف شد. موراویا تلاش کرد پای گاله آدزوچانو، وزیر امور خارجه وقت را به این ماجرا باز کند. موراویا می گوید: «او کتاب را گرفت و گفت که آن را در طی یک سفر کاری وقتی به برلین نزد هیتلر رفته بود، خوانده است. ولی چیزی درباره آن نمی دانست.» به دنبال سانسور لاماسکراتا دیگر نتوانست در روزنامه ها مطلب بنویسد مگر با نام مستعار. نام مستعار پزاودو را انتخاب کرد و تحت این نام به طور مرتب با مجله «پرسپکتیو» که زیر نظر کوردزیومالاپارته بود، همکاری کرد. در سال 1942 آگستینو را نوشت و دوستش فدریکو والی در سال 1943 در شهر رم آن را در خانه نشر دوکومنتو در پانصد نسخه چاپ کرد اما انتشار کتاب به دلیل عدم کسب پروانه چاپ با محدودیت مواجه شد و همچنانکه در ابتدای همین نوشتار گفته شد از نوشتن منع گردید. در طلوع آزادی رم در 24 مه 1944 خانه نشر دوکومنتو «امید یعنی کریستیانیسم و کمونیسم» را چاپ کرد. مقاله ای که شاهد اولین برخورد با مباحث مارکسیستی بود. با پیشروی ارتش آمریکا، موراویا پس از گذراندن دوره ای کوتاه در ناپل به رم بازگشت. موراویا بلافاصله پس از جنگ به زندگی برگشت. طبق عادت صبح ها رمان پیوند رشته های گسیخته و بعدازظهرها برای کسب درآمد نمایشنامه می نوشت. دو نمایشنامه به نام های آسمان برفراز باتلاق و سپس با تأخیر لارمانا را نوشت. در خانه نشر کلوآریو، دو ندیمه و شب دن جووانی را به چاپ رساند. در همان سال والنتینو بمپیانی به میلان برگشت و به او پیشنهاد داد تا آگستینو را دوباره چاپ کند، بدین ترتیب رشته های از هم گسیخته هنگام جنگ به هم پیوند خورد. رمان جایزه کوریره لومباردو، اولین جایزه ادبی پس از جنگ را دریافت کرد. در سال 1946 ترجمه آثارش به زبان های خارجی آغاز شد و خیلی زود به تمامی زبان های دنیا ترجمه شد. بخت و اقبالش در سینما آغاز شد. از رمان ها و داستان هایش فیلم ساخته شد. در 1947 لارامانا را چاپ کرد. همچون موفقیت «بی تفاوتها» این رمان نیز پس از گذشت بیست سال مثل بمبی صدا کرد. در بین سال های 1952 ـ 1949 رمان هایی چون نافرمانی، عشق زناشویی، حکایت های دیگر و تشریفاتی را نوشت. در 1953 اشتراک برای روزنامه کوریره دلاسرا به خاطر داستان ها و گزارشات او فزونی یافت. در این سال موراویا به همراه آلبرتو کاروچی مجله «موضوعات تازه» را در رم بنیان نهاد. نویسندگانش ژان پل سارتر، الیور ویتورینی، ایتالوکاوینو, اوجینو مونتاله، فارنکو فورتینی، پالمیرو تولیاتی بودند و سپس آتیلیو برتولوچی و اندزوسی چی لیانو ملحق شدند. در سال 1982 این مجله سه مدیر مسئول داشت موراویا، سی چی لیانو و شاشا. بین سالهای 1956 ـ 1954 «حکایت های رومی» جایزه ماردزتو را برد. در مجله موضوعات تازه، مقاله انسان به مثابه تقدیر را که از 1946 آغازش کرده بود به چاپ رساند. در سال 1960 نشانه ملال آور را که مانند بی تفاوت ها و لارمانا موفقیت آمیز بود، چاپ کرد. در 1961 با لانویا جایزه ویارجو را برد. همراه السامورانته و پیرپائولو پازولینی به ایتالیا آ,د در 162 یک ایده درباره هندوستان را نوشت و در آوریل همان سال از السامورانته جدا شد و آپارتمانش را در خیابان اوکا ترک کرد و به لونگوتورو رفت تا با داچامارینی زندگی کند. در سال 1966 در جشنواره تئاتر عصر حاضر «دنیا هست، آنچه هست» به کارگردانی جان فرانکو دبوزیو به نمایش درآمد. در این سال اشتغال موراویا بیشتر به تئاتر بود. موراویا در این سال های می گوید: «جوانان دهه شصت و کسانی که بعد از آن به دنیا آمده اند گمان می کنند که دنیا باید با خشونت تغییر کند، اما نمی خواهند بدانند چرا و چگونه باید آن را تغییر دهند. نمی خواهند آن را بشناسند و بنابراین نمی خواهند خود را بشناسند.» از موراویا در محافل مختلفی انتقاد شدید شد. در دانشگاه رم در نشست روزنامه اسپرسو و در تئاتر نیکولینی شهر فلورانس از سوی دانشجویان سال 68. در سال 1969 «زندگی بازی است» را نوشت و در پاییز 1970 در تئاتر واله شهر رم به کارگردانی داچا مارلینی به روی صحنه رفت. موراویا سوء قصد به بانک کشاوری بین المللی میلان را تشریح کرد. او از روی اطلاعات دست کاری شده به این مهم دست یافت. در سال 1970 بهشت، یک زندگی دیگر و بو را نوشت. در سال 71 «من و او» را نوشت. در سال 72 موراویا سفرهای طولانی به آفریقا آغاز کرد و حاصل آن سه کتاب بود: اول به کدام قبیله تعلق داری؟ دومین نامه هایی از صحرا و سومین سفرهای آفریقایی. بین سالهای 75 ـ 1973 یک زندگی دیگر و ندیمه خسته را چاپ کرد. در سال 1975 پیرپائولو پازولینی درگذشت. موراویا در روزنامه کوریه ره دلاسرا مقاله ای در مورد او نوشت. بین سالهای 82 ـ 1979 عضو کمیسیون انتخاب در نمایشگاه سینما ونیز شد. کارلو لیدزانی این کمیسیون را برپا کرده بود. از سال 81 ـ 1975 موراویا فرستاده ویژه کوریه ره دلاسرا به آفریقا بود. در مورد نامه هایی از صحرا موراویا می گوید: «تا به حال سفری خارج از زمان و تاریخ در زندگی برایم پیش نیامده است، در یک کلمه، سفر به صحرا این فقدان را پر کرد.» در سال 1982 مجموعه ای از افسانه حیوانات سخنگو به نام «تاریخ ماقبل تاریخی» نوشت. به ژاپن رفت و در هیروشیما اقامت گزید. موراویا می گوید: «در آن دم، مجسمه حقیقت یادآور نحس ترین روز تمام تاریخ بشریت بود؛ من را متوجه خودم کرد. در یک لحظه متوجه شدم مجسمه از من می خواهد که خودم را نه فقط به عنوان یک شهروند یا ملیت مشخص بلکه متعلق به فرهنگی مشخص بشناسم.» موراویا سه تحقیق درباره مشکل بمب اتمی در روزنامه اسپرسو آغاز کرد. اولین آن را در ژاپن، دومی را در آلمان، سومی را در اورس. در سال 1983 جایزه مون دللو را برد. در 26 ژوئن از نامزدی مجلس سنا امتناع ورزید و گفت: «همیشه فکر می کردم که لازم نیست ادبیات را با سیاست مخلوط کرد؛ نویسنده مطلق را و سیاستمدار نسبیت را نشانه می گیرند.» در سال 1984 هشتم مه نامزدی انتخابات اروپا را به عنوان عضو آزاد در فهرست PCI قبول کرد.در قالب گفتگویی با خود نوشت: «بین امتناعت از سیاست در آن موقع و پذیرش اکنونت چه نسبتی وجود دارد؟ گفتم که هنرمند دنبال مطلق است. اکنون دلیل من، لااقل مستقیماً، باری نامزدی پارلمان اروپا چندان مهم نیست. ولی با حضور سیاست تحقیق درباره مطلق ضروری می نماید. از شانس بد، انتظاری ویژه از این تفحص می رود که به نامزدی بنده ختم می شود.» در پارلمان با دویست و شصت هزار رای نماینده مجلس شد. در سال 1985 «بشری که می نگرد» را چاپ کرد. «فرشته آگاهی» و «کمربند» از آخرین آثار کمدی موراویا بودند که به روی صحنه رفتند. در سال 1986 فرشته آگاهی و دیگر نوشته های تئاتری را به صورت کتاب درآورد و در 27 ژوئن با کارمن لی یر ازدواج کرد. زمستان هسته ای را به کمک اندزو پارپس و اولین فصل «آثار» را به یاری جنوپا مپالونی چاپ کرد. در سال 1989 فصل دوم «آثار» را به مدن اندزو سی چی لیانو نوشت. بین سالهای 90 ـ 1987 آثاری چون سفرهای آفریقایی، سفر به رم، ویلای پنج شنبه زندگی موراویا که همراه با آلن الکان نوشت، از خود به جای گذاشت. موراویا عاقبت در روز 26 سپتامبر سال 1990 ساعت 9 صبح در منزلش بدرود حیات گفت. مجله همشهری
دوشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]
-
گوناگون
پربازدیدترینها