واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: آدمی که فکر گناه می کند اگر چه مرتکب گناه نشود، مانند کسی است که در یک اتاق مزّین و نقاشی شده آتش بیفروزد؛ اگر چه آن اتاق آتش نگیرد و نسوزد، ولی همان دودی که از آتش برمی خیزد، آن اتاق را تیره و نقش و نگار آن را فاسد می سازد.به گزارش دولت بهار به نقل از فارس، آیت الله سیدمحمد ضیاءآبادی از اساتید برجسته اخلاق در شهر تهران است. در ادامه پای سخنان این مفسر قرآن کریم می نشینیم: اما فایده ای که از صلوات عاید ما، که فرستنده آن هستیم، می شود در این چهار جمله از زیارت جامعه کبیره آمده است که چهار نوع ظلمت را از چهار ناحیه از نواحی وجود ما برطرف می سازد. «وَ جَعَلَ صَلاَتَنَا (صَلَوَاتِنَا) عَلَیْکُمْ وَ مَا خَصَّنَا بِهِ مِنْ وِلاَیَتِکُمْ طیِباً لِخَلْقِنَا وَ طَهَارَة لِأَنْفُسِنَا وَ تَزْکِیَةً لَنَا وَ کَفَّارَةً لِذُنُوبِنَا»؛ خداوند صلوات ما بر شما و ولایت شما را که مخصوص ما کرده است، سبب پاکی طینت ما و طهارت ارواح ها و پاکسازی اخلاق ما و کفاره گناهان ما قرار داده است. این جملات از زیارت جامعه کبیره نشان می دهد که ما در چهار ناحیه از نواحی وجود خودداری چهار نوع تاریکی و ظلمت هستیم. «ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ»؛ «... ظلمت هایی که بعضی فوق بعضی دیگر است ...». تنها وسیله ای برطرف سازنده این ظلمات و تاریکی ها ، صلوات و ولایت خاندان رسول (ص) است. یک ظلمت در سرشت و طینت خود داریم زیرا از آب مختلط از تلخ و شیرین آفریده شده ایم به بیان روایت: «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ وَهَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ»؛ دو آب با هم ممزوج شدند: آب گوارا و شیرین و آب تلخ و شور و ناگوار. حال، اگر بخواهیم سرشت و طینت خود را از آن «مِلْحٌ أُجَاجٌ» پاک کنیم تا تلخی از سرشت ما زدوده شود، باید خود را به شجره طیبه رسالت و ولایت پیوند بزنیم. درختی را که میوه خوب نمی دهد به درختی که میوه خوب می دهد پیوند می زنند و قهراً میوه اش خوب می شود؛ اما به شرط این که خوب پیوند بخورد. ما درخت بد میوه ای هستیم که اگر به حال خود بمانیم «مِلْحٌ أُجَاجٌ» ما بر «عَذْبٌ فُرَاتٌ» غالب می شود و میوه ما را فاسد می کند. اول: «طیِباً لِخَلْقِنَا» یک فایده ای که از صلوات عاید ما می شود این است که بر اثر پیوند با خاندان ولایت، «طیِباً لِخَلْقِنَا»؛ طینت و سرشت ما از آلودگی به «مِلْحٌ أُجَاجٌ» پاک می شود و «عَذْبٌ فُرَاتٌ» می شود. دوم: «طَهَارَة لِأَنْفُسِنَا» ممکن است کسی بدعمل نباشد، ولی در عین حال، افکار زشت و خواطر ناپسندی از ذهنش خطور کند و به خود مشغولش سازد و همین خطور در حد خود تولید ظلمت در روح آدمی می کند. تشبیهاً فرموده اند، آدمی که فکر گناه می کند اگر چه مرتکب گناه نشود، مانند کسی است که در یک اتاق مزین و نقاشی شده آتش بیفروزد. اگر چه آن اتاق آتش نگیرد و نسوزد، ولی همان دودی که از آتش برمی خیزد، آن اتاق را تیره و نقش و نگار آن را فاسد می سازد. فکر گناه در فضای دل نیز این چنین اثر می گذارد و آن را تیره و تار می سازد و از خدا دور می گرداند، اگر چه انسان آن گناه را مرتکب نشود این جمله در روایات ما از حضرت مسیح (ع) نقل شده که به قوم خود فرموده است: «ان موسی نبی الله امرکم ان لا تزنوا و انا امرکم ان لاتحدثوا انفسکم بالزنا فضلا من ان تزنوا فان من حدث نفسه بالزنا کان کمن او قد فی بیت مزوق فافسد التزاویق الدخان و ان لم یحترق البیت». «موسی (ع) پیامبر خدا، به شما امر کرده است که زنا نکنید و من به شما امر می کنم که فکر زنا در دل نیاورید؛ زیرا کسی که فکر زنا می کند، مانند کسی است که در یک اتاق منقش آتش بر افروزد و دود آن نقاشی ها را فاسد کند، اگر چه اتاق آتش نگیرد.» حال، از آثار صلوات، اگر به معنای واقعی و توأم با شرایطش باشد، این است که این ظلمت تولید شده از افکار زشت و خواطر ناپسند را از فضای دل برطرف می سازد و تولید طهارت می کند. سوم : «تَزْکِیَةً لَنَا» صلوات اخلاق و خوهای فاسد ما را زایل می کند و جان ما را از رذایل اخلاقی مزکی می سازد. انسان علاوه بر افکار بد، اخلاق بد هم دارد؛ از جمله کبر و بخل و حسد و دو به هم زنی و کینه توزی و بدبینی و ...؛ اینها هم ظلمتی عمیق تر از ظلمت دیگر عوامل در روح ایجاد می کند و باز هم صلوات بر رسول و آل رسول (ص) (که حقیقت آن پیوند خوردن به همان شجره طیبه است)؛ این ظلمت را تدریجاً از صفحه دل برطرف می سازد. چهارم: «کَفَّارَةً لِذُنُوبِنَا» در مرحله عمل هم خدا می داند که چه ظلمت ها بر اثر اعمال زشت و گناهان (از گذرگاه چشم و گوش و زبان، در کسب و کار و معاشرت و معاملات و ...) در مخزن جان خویش انباشته ایم و وای بر حال ما اگر با این کوله بار سنگین از معاصی وارد خانه قبر و برزخ بشویم؛ اما اینجا باز لطف خدا شامل حال ما شده و صلوات و اهل بیت نبوت (ع) را سبب تکفیر گناهان قرار داده است، چنان که در این زیارات می خوانیم: «کَفَّارَةً لِذُنُوبِنَا»؛ یعنی، ای خاندان رسول، ما معترفیم که خداوند این لطف و عنایت را درباره ما رو داشته که صلوات بر شما را کفاره و پوشاننده گناهان ما قرار داده است. بشارت بزرگ به شیعیان این حدیث از امام صادق (ع) منقول است: «ذَا ذُکِرَ النَّبِیُّ (ص) فَأَکْثِرُوا الصَّلَاةَ عَلَیْهِ ... (ص) صَلَاةً وَاحِدَةً صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ أَلْفَ صَلَاةٍ فِی أَلْفِ صَفٍّ مِنَ الْمَلَائِکَةِ»؛ «وقتی اسم پیامبر (ص) برده می شود، زیاد بر او صلوات بفرستید؛ زیرا کسی که یک بار صلوات بر پیامبر بفرستد، خداوند با هزار صف از فرشتگان هزار صلوات بر این شخص می فرستد ...» و در روایت دیگر، این جمله را هم امام اضافه فرموده اند: «هُوَ الَّذی یُصَلّی عَلَیکُم وَمَلائِکَتُهُ لِیُخرِجَکُم مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النّورِ»؛ او کسی است که با فرشتگانش بر شما صلوات می فرستد تا شما را از ظلمت بیرون آورده به نور برساند ...» حدیث مزبور نشان می دهد که صلوات بر رسول سبب صلوات خدا بر انسان می شود. آیه هم می فرماید: صلوات خدا بر انسان سبب خروج وی از ظلمات و دخول به نور می گردد. بنابراین، صلوات بر رسول و آل رسول سبب می شود که ما از ظلمت ها بیرون بیاییم و داخل نور بشویم. پس این جمله نورانی زیارت جامعه کبیره: «وَ جَعَلَ صَلاَتَنَا (صَلَوَاتِنَا) عَلَیْکُمْ وَ مَا خَصَّنَا بِهِ مِنْ وِلاَیَتِکُمْ»؛ نوید و بشارتی بزرگ به ما شیعه امامیه می دهد که این دو نعمت گرانقدر خدا، صلوات و ولایت اهل بیت ما را از ظلمات و تیرگی ها در ابعاد مختلف بیرون می آورد و طینت و افکار و اخلاق و اعمال ما را پاک و مطهر و منور می سازد.
دوشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]