محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828988653
پوپولیسم فاشیستی - پایگاه خبری تحلیلی ایران بالکان
واضح آرشیو وب فارسی:ایران بالکان: بر آمدن ترامپ در امریکا، فراسوی تحلیل های سیاسی و مسائل روز، روشنفکران و پژوهشگران فلسفه و تاریخ را نیز نگران کرده است. ظهور چهره ها و نیروهایی ناشناخته در سیاست جهان، آن هم از دل جریان های افراطی راست گرا با شعارهای پوپولیستی این روشنفکران را به یاد تجربه ظهور فاشیسم در اروپای دهه های آغازین سده بیستم انداخته است، گو اینکه به نظر می رسد بعد از برگزیت این ماجرا در حال تکرار است و از هر سو در سیاست روز مشخصه ها و مولفه های فاشیسم خودنمایی می کند، مثل حمایت های توده ای، ادبیات و سیاست های هویت خواهانه، تضادهای طبقاتی و... برخی آن را ناشی از بحران اقتصادی جهانی که در سال ٢٠٠٨ دامنگیر سرمایه داری و سیاست های نولیبرالی آن بود، می دانند و سیاست های اقتصادی را علت اصلی می خوانند، گروهی دیگر جهانی شدن و تهدید خرده فرهنگ ها را برجسته می کنند، عده ای دیگر از ناکارآمدی لیبرال دموکراسی داد سخن می رانند. به گزارش پایگاه تحلیلی – خبری ایران بالکان (ایربا) به نقل از اعتماد، در جامعه خودمان یوسف اباذری جامعه شناس انتقادی در یک سخنرانی تند و تیز به مناسبت روز جهانی فلسفه، پدیده ترامپ را با ظهور فاشیسم مقایسه کرد و علت اصلی را سیاست نولیبرالی خواند. او این نقد را مستمسکی برای انتقاد از کارگزاران و داعیان سیاست های نولیبرالی در ایران خواند و تهدیدهای مسیری که می پیمایند را به ایشان گوشزد کرد. اباذری در سخنرانی اش به روشنفکران جهانی چون چامسکی و جودیت باتلر و کن لوچ (کارگردان انگلیسی) نیز اشاره داشت. حالا ریچارد ولین، پژوهشگر امریکایی فلسفه سیاسی و تاریخ روشنفکری و نظریه فرهنگی در یادداشتی که به طور اختصاصی برای وب سایت فرهنگ امروز نگاشته، همان سخنان را تکرار می کند. او در این یادداشت که با ترجمه کیوان خسروی منتشر شده، ظهور سیاست های هویتی ترامپ را خطرناک می داند و به بازگشت به جان دیویی و آموزه های او دعوت می کند. گرایش جهانی به پوپولیسم ملی فاشیستی پیروزی دونالد ترامپ با گرایش جهانی به پوپولیسم ملی فاشیستی، برآمده از ضعف ها و فسادهای دموکراسی لیبرال، همخوان است؛ بدین شکل حتی می توان گفت پاسخی است به تعویق افتاده به رکود بزرگ ۲۰۰۸، به خصوص میان طبقات گسترده رای دهندگانی که از توهم سیاست های نهادی سنتی بیرون آمده اند؛ این رای دهندگان به این باور رسیدند که نمایندگان منتخب شان، در هر دو طیف سیاسی، به موضوعات اقتصادی و فرهنگی مدنظر بیشتر آنها نسبتا بی علاقه اند. پیروزی حماسی ترامپ بحرانی را در سیستم نمایندگی سیاسی برجسته می کند؛ بحران عدم اعتماد به ظرفیت سیاستمداران حرفه ای در حل عمده چالش های سیاسی مبرم در حوزه بیکاری و کم اشتغالی ساختاری، نابرابری اجتماعی، سیل مهاجرت بدون برنامه و شبح نزدیک تهدیدات تروریستی. بحران در نظام جمهوری ما بحرانی در نظام آموزشی نیز هست. پیوسته اهداف سنتی آموزش لیبرال را به نفع غایات عمل گرایانه و تاکید بر حیاتی ترین مساله رها کرده ایم و اینگونه به دانش آموزان خود پیامی رو به قهقرا داده ایم: در اقتصاد پررقابت امروز، تلاش برای بررسی امر کلی یا تلف کردن زمان ارزشمند برای تامل در مسائل غیرمادی معنا و غایت فایده ای ندارد. نیروهایی که صرف چنین مسائلی شوند، نه پیشرفت حرفه ای را رقم می زنند و نه موجبات بهبود وضعیت دانشجویان پس از فارغ التحصیلی را فراهم می کنند. پرورش فرهنگ گفت وگوی انتقادی غنیمتی است که تحصیلات عالیه می تواند مانع آن بشود. نقش تاریخی دانشگاه در یافتن «حقیقت» به لحاظ کیفی تقلیل یافته است؛ اینکه مجبوریم این اصطلاح را در علامت نقل قولی قرار دهیم، نشانه خوبی بر این است که تا چه حد سقوط کرده ایم. فیلسوف سیاسی، جودیت شکلار، در کتاب خود، شهروند امریکایی، نوشته است که سیاست امریکایی همواره شامل نوعی «تلاش برای گنجانده شدن» بوده است؛ پروسه ای که در آن «گروه های بیرونی» با درجات مختلف موفقیت برای شهروندی برابر و کامل تلاش می کنند؛ بااین حال، دهه هاست که رای دهندگان سفیدپوست -که نمایانگر هسته حوزه انتخاباتی ترامپ هستند- گواهی بر منازعات میان زنان، آفریقایی ـ امریکایی ها جامعه LBGT و غیره است و نتیجه آن شد که موفقیت های این گروه ها با هزینه به دست آمده اند. تحقیر دموکرات ها دموکرات ها نه تنها نباید درگیر کاویدن خود شوند، بلکه باید به خودزنی قدیمی دست بزنند؛ روی هم رفته، ترامپ پیروزی خود را با تحقیر آنها در ایالت های راست بلت (Rust Belt) که به صورت سنتی دژ حزب دموکرات بوده است، تحکیم بخشید. از دهه ۱۹۹۰ حزب طبقه کارگر را با تشویق معاملات تجاری فراموش کرده است؛ مثل توافق تجارت آزاد در شمال امریکا که آشکارا به ضرر اعضایش هست؛ طبقات کارگر نیز اجر این عمل خیانتکارانه را با رفتن به سوی کاندیدایی دادند که به نظر می رسید به آنها متعهد است. نتیجه وحشتناک سه شنبه همچنین نشان دهنده شکست استراتژی کلینتون در رها کردن پیشرفت گرایی - و همراه با آن فراموشی طبقات کارگری امریکایی- به نفع رهیافت تثلیثی (triangulation approach) بود؛ نتیجه اینکه اغلب تشخیص آمال دموکراتیک از سیاست ها و اهداف جمهوری خواهی سخت شد. در سال های اخیر روند رو به رشد سیاست های هویتی را شاهد بوده ایم: نزاعی بر سر گروه های حاشیه ای برای اینکه هویت های شان شناخته وتصدیق گردد؛ تاثیر غیرقابل انکار آن، این شد که هویتی که ناخوشایند به نظر می رسید یا به لحاظ سیاسی آنها را معیوب می دانستند و این گونه خوار می شمردند، همان طبقه کارگر مردان سفیدپوست بوده اند که سه شنبه یکپارچه به ترامپ رای دادند، زیرا ترامپ قول داده بود که صدای آنها باشد. چیزی که لیبرال ها نتوانستند درک کنند این بود که توهین های زشت او به زنان و اقلیت ها در حوزه های انتخاباتی او بسیار کارآمد بودند؛ رهیافت او به شکل وسیعی رهیافتی مردانه فهم شد؛ این مساله در رسانه های اصلی، کمی به موضوعی برای ریشخند و استهزا تبدیل شد. بدنامی لیبرال دموکراسی اگر به صورت تاریخی به مساله بنگریم، لیبرال دموکراسی به شکل حکومت سیاسی بدنامی تبدیل شده است. در ابتدای جنگ جهانی اول سه دموکراسی تراز در اروپا وجود داشت: فرانسه، ایتالیا و هلند. بعد از نتایج جنگ، امید وودرو ویلسون برای اینکه جهانی امن برای دموکراسی بسازد کم وبیش به باد رفت، در عوض، در پاسخ به عدم کارایی محسوس دموکراسی، دیکتاتوری به شکل حکومتی مرجح تبدیل شد. امروزه با روی کار آمدن حکومت های پوپولیستی فاشیستی در اروپا و ایالات متحده، ما خود را در وضعیتی موازی می یابیم، هرچند باید تفاوت های مهم را نیز در نظر گرفت. در طول جنگ های داخلی توهین به تعهدات مدنی و رویه ای که نیروی حیات لیبرالیسم سیاسی است بسیاری از ملل اروپایی را به مسیر دیکتاتوری پوپولیستی سوق داد. امروزه شاید غفلت از اینکه چگونه روابط مبتنی بر سادیسم-مازوخیسم میان رهبران و توده ها به درون رقابت های جغرافیایی-سیاسی شدید و در نهایت، جنگ جهانی شد، آسان باشد. هم آن موقع و هم امروز یکی از خصیصه های اصلی پوپولیسم فاشیستی به خاطر مدل حکومت نمایندگی تمسخر شد و در عوض رهبر کاریزماتیک مستقیما اراده مردم را در بر داشت؛ مانند بیانیه میثاق جمهوری خواهی ترامپ: «من صدای شما خواهم بود. «همانطور که مارک مازور، استاد تاریخ در دانشگاه کلمبیا، در صفحه شخصی خود در فایننشال تایمز اشاره کرد، امروزه نگرانی اول در رابطه با تهدید فاشیسم نیست، بلکه نگرانی بر سر از دست دادن ایمان به حکومت پارلمانی، سیستم کنترل و مقابله آن و آزادی های اساسی است بنابراین، در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ قوه مقننه را به خاطر مصایبی که جامعه به آنها گرفتار بود، سرزنش کردند و خواستند تا قدرت بیشتری را در دستان یک رهبر ببینند. پارلمان به خاطر اینکه بر لابی های بی شمار و الیت ها مهر تایید زده بود، حذف شده بود و احزاب سیاسی به سمت افراط رفتند و یکدیگر را اساسا غیرقانونی می دانستند؛ قوه قضاییه و پلیس، سیاسی شده بودند؛ بحران نهادهای سیاسی، توازی بسیار مهم وایمار و ایالت متحده امروزی را به وجود می آورد. در سال های اخیر موارد مجارستان و لهستان نشان داده اند که امتیازهای اصول مشروطیت و حکومت قانون به راحتی می تواند با آدم فریبی های اتوکراتیک خنثی شوند تا شؤونیزم پوپولیستی را پیش ببرند؛ در هر دو مورد، نتیجه جایگزین کردن دموکراسی مدنی با دموکراسی نژادی بود. برابری در پیشگاه قانون، قربانی حقوق خام مبتنی بر خون و اموال شد. ترامپ از همان ابتدا چنین امیال سیاسی متحجرانه ای داشت و برای برانگیختن التهاب احساسی، گروه های آسیب پذیری مثل زنان و مسلمانان و اسپانیولی ها را خطرناک جلوه داد و به شکلی تراژیک، استراتژی او به نتیجه رسید. مسوولیت دانشگاه اعضای نظام دانشگاهی در قبال این تحول در سیاست امریکا که اخیرا اتفاق افتاده چه مسوولیتی دارند؟ در ابتدا، درحالی که پی جویی حقیقت شاید ارزش خود را در استحکامات حق ویژه آموزشی، یعنی جایی که تعلیم لیبرال معنادار باقی مانده است، نگه دارد، در جای دیگر ایده آل های مطالعه اومانیستی اساسا به محاق رفته بودند؛ بدین روی، ما با دشمنی مواجه شدیم و او «ما» است. پیروزی سیاست هویتی، نقش زیان آوری را نیز بازی می کند. بر طبق عادت چندفرهنگ گرایی علوم انسانی، دعاوی سخت هویت گروهی را که موقعیت سوژه نام دارد و شامل نژاد و گروه های فرهنگی می شود، از موشکافی معاف می کند و بدین وسیله آنها را از بازجویی های مخرب که فرهنگ گفت وگوی انتقادی را محدود می کند، مصون می دارد. با برانگیختن این تمایلات، روسای دانشگاه به راحتی از تعهد نسبت به اهداف فرهنگی و روشنفکرانه جدا شده اند؛ عجله آنها برای شرح نتیجه یک دوره چهارساله، بی شرمانه و از روی شوق به «نسبت» و «امر حیاتی» دل بسته اند. به صورتی تاریخی یکی از ماموریت های تحصیلات عالیه، به علاوه آماده کردن دانشجو برای سختی های شغل بازاری است. پرورش دادن ارزش های شهروندی فعال است که تشویق و تهذیب شخصیت است و در ایده خودگردانی خلاصه می شود؛ یعنی افرادی را ایجاد کند که شایسته ایجاد قضاوت های سیاسی بالغ و همچنین تصمیمات هوشمندانه برای زندگی است. این رهیافت توسط جان دیویی فیلسوف توضیح داده شده است که کلید ارتقای فضیلت ها که موجب شهروندی دموکراتیک می شود همه طرق ضدفاشیستی و رهیافت دیالوگی سقراط را می طلبد. بنابراین دیویی می گوید که تعلیم رهایی بخش نیازمند رها شدن از کرختی ذهن است؛ وسیله ای که با آن توانایی های ذهن انتقادی را تیز می کند. دیویی متقاعد شده بود که تجربه یادگیری مشارکتی کارآموزی ای است برای تمرین شهروندی دموکراتیک. منتقد پست مدرنیسم ریچارد ولین بعد از فارغ التحصیلی از کالج رید، دوره های کارشناسی ارشد و دکترایش را در دانشگاه یورک تورنتو گذراند. او سپس در کالج رید و دانشگاه ریس به فعالیت پرداخت. او از سال ٢٠٠٠ به عنوان استاد تاریخ و علوم سیاسی در مرکز فارغ التحصیلی دانشگاه شهر نیویورک (Graduate Center of the City University of New York) مشغول به کار شد. او به خاطر مباحثاتش پیرامون پسامدرنیسم و انتقادهایش به برخی صورت بندی های خاص از اندیشه پسامدرن درباره متفکرانی چون نیچه، هایدگر و باتای شناخته شده است. از ولین تاکنون آثاری مثل «والتر بنیامین: زیبایی شناسی رهایی» (١٩٨٢)، «سیاست هستی: اندیشه سیاسی مارتین هایدگر» (١٩٩٠)، «کارل لویت، مارتین هایدگر و نیست انگاری اروپایی» (ویراستار ١٩٩٥)، «هزار توها: کنکاش هایی در تاریخ انتقادی اندیشه ها» (١٩٩٥)، «بچه های هایدگر: هانا آرنت، کارل لویت، هانس یوناس و هربرت مارکوزه» (٢٠٠١)، «اغوای بی خردی: عاشقانه روشنفکرانه با فاشیسم از نیچه تا پست مدرنیسم» (٢٠٠٤)، «مروری بر مکتب فرانکفورت» (٢٠٠٦) و «بادی از شرق: روشنفکران فرانسوی، انقلاب فرهنگی و میراث دهه ١٩٦٠» (٢٠١٠) برجای مانده است.
شنبه ، ۱۳آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران بالکان]
[مشاهده در: www.iranbalkan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 96]
-
گوناگون
پربازدیدترینها