محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840653392
ساندویچ مرغ هایی که اگر می خوردیم، در جا می مردیم - سایت خبری تحلیلی هشت صبح
واضح آرشیو وب فارسی:هشت صبح: ما را بردند به وزارت دفاع. ظهر بود. غذا آوردند. حدود پانزده ساندویچ مرغ بود. نمی دانم به فکرشان نرسیده بود که اگر ما یکی از آنها را بخوریم، درجا می میریم؟ سرباز مرتب می گفت بخورید.مشرق: آنچه در ادامه می خوانید، قسمتی از کتاب خاطرات خانم فاطمه ناهیدی یکی از چهارشیر زن اسیر ایرانی با عنوان «چشم درچشم آنان» است. کتاب خاطرات فاطمه ناهیدی را که در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران ۴ سال اسیر بود ، دفتر ادبیات و هنر مقاومت در سال ۱۳۷۵ برای نخستین بار منتشر کرد. «چشم در چشم آنان» سیصدوچهل وسومین کتاب منتشر شده توسط این دفتر و پنجاه وچهارمین اثر منتشر شده از خاطرات آزادگان دفاع مقدس در این مجموعه است. چشم در چشم آنان ـ سومین اثر از خاطرات زنان اسیر ایرانی در بازداشتگاه های بی آفتاب عراق است که توسط دفتر ادبیات و هنر مقاومت منتشرشده است. از لحاظ جسمی در وضع بدی به سر می بردیم. من سرگیجه داشتم. نشستن برایم عذاب آور بود. مریم را با صندلی آورده بودند. بقیه هم حال وخیمی داشتند. صحبت ها به این جا ختم شد که ما گفتیم اعتصاب غذا را نمی شکنیم و او قول داد که به خواسته های ما رسیدگی شود. موقع بردن خواستند چشم هایمان را ببندد، اما او گفت ولشان کنید. نمی خواهد ببندید. حین رفتن ما توانستیم خیلی خوب تمام قسمت هایی را که هنگام آوردن از زیر چشم بند، مختصر دیده بودیم ببینیم. راهروهای پیچ در پیچ و فوق العاده شیک، درهای شیشه ای خیلی جالب. ساختمان خیلی قشنگی بود با دکوراسیون خیلی جالب. زندانیان عراقی که مریم و معصومه چند روزی با آنها بودند، گفته بودند این زندان الرشید بغداد از ساختمان های تک عراق است. نبش یک خیابان است که از هر طرف اداره یا سازمانی است. یک طرف مخابرات است طرف دیگر هتل خیلی شیکی است. می گفتند قسمتی از این ساختمان بانک و سازمان های دیگری است، که ما چون خودمان ندیده بودیم، در خاطرم نیست. چشم های ما همیشه موقع رفت و آمد بسته بود. و آن شب وقتی ما را به سلول می بردند، یاد حرف های بچه ها افتادم. البته کسی هم که از خارج این ساختمان را می دید، مسلماً نمی دانست که در آن چه می گذرد و چه ظلم ها که نمی شود. حصونی هم که همراه ما بود، خودش آرام می رفت تا ما خوب تماشا کنیم. مدت ها بود که جز دیوارهای تاریک سلول چیز دیگری ندیده بودیم، و دیدن این مناظر تنوع بود. وقتی به سلول آمدیم، مدتی درباره چیزهایی که دیده بودیم، صحبت می کردیم و حس کردیم مثل این که واقعاً برایشان مهم هستیم. از آن روز به بعد دیگر با هم بودیم. روز بعد دکترها و مهندس ها [ضربه] زدند [و فهماندند] که رانندة وزیر نفت برای هماهنگی با شما اعتصاب غذا کرده و خونریزی معده کرده و بردنش تا مجبورش کنند اعتصابش را بشکند. شما هم تمام کنید این کار را، اینها ترتیب اثر نمی دهند. گفتیم که این طور نیست و جریان را شرح دادیم و گفتیم این راهی است که انتخاب کرده ایم و تا آخر هم ایستاده ایم. ما نمی توانیم در مقابل ظلم ساکت باشیم. اگر خدا خواست، کارها درست می شود، وگرنه سرنوشتمان دست اوست. گاهی که بچه ها دلسرد می شدند، به هم روحیه می دادیم. حتی آن کسی هم که از اول مخالف این کار بود، به خاطر فشارهایی که زندان به ما آورده بود، روی اعتصابش پافشاری داشت و می گفت بالاخره یا می میرم یا زنده می مانم، و این بهتر از این وضع است. عراقی ها هم می گفتند شما دارید خودکشی می کنید و خودکشی در اسلام حرام است. می گفتیم نه، اگر این طور باشد، شما دارید ما را می کشید. اگر می خواهید نمیریم، پس جواب ما را بدهید. کسی که ناحقی در حقش انجام شد، باید حقش را بگیرد. اگر ما بمیریم، شهید هستیم و افتخار می کنیم. البته خود من هم گاهی این فکرها به ذهنم می آمد که نکند اتفاقی برای بچه ها بیفتد. به آنها می گفتم هر کدام احساس می کنید که نمی توانید، قطعش کنید. ولی بچه ها مصرتر از این حرف ها بودند. روز هجدهم حصونی آمد گفت وسایلتان را جمع کنید. هرچی مال زندان است، بگذارید بماند، بقیه را بردارید. به او گفتیم کجا می رویم. گفت نمی دانم. شاید به ایران، شاید هم به جای دیگر. به بچه ها گفتم احتمال دارد این برنامه ها ساختگی باشد. ما تا لحظه ای که صلیب سرخ را ندیده ایم، هیچی نباید بخوریم. سرم هم نباید بزنند. ممکن است ما را به بیمارستان ببرند، کمی مداوا کنند و دوباره برگردانند همین جا و نگذارند صلیب سرخ ما را ببیند. چیزهایی که احتیاج داشتیم، برداشتیم. چیزی نداشتیم جز مقداری وسایل بهداشتی. آمدیم بیرون و شروع کردیم به صحبت کردن با بچه های سلول های دیگر که دارند ما را می برند، ولی نمی دانیم کجا. نای حرف زدن نداشتیم، ولی باید به آنها اطلاعات می دادیم. تکیه می دادیم به سلول ها و می گفتیم که داریم می رویم، وسایلمان را هم می بریم. ما را بردند پایین و ساک و یک مقدار طلایی که حلیمه داشت به او برگرداندند. من هم ساعت و یک جفت گوشواره داشتم که پس دادند و وسایل بقیه را هم گرفتیم و آمدیم بیرون سوار ماشین شدیم. ما را بردند به وزارت دفاع. ظهر بود. غذا آوردند. حدود پانزده ساندویچ مرغ بود. نمی دانم به فکرشان نرسیده بود که اگر ما یکی از آنها را بخوریم، درجا می میریم؟ سرباز مرتب می گفت بخورید. گفتیم ما اعتصاب غذا داریم. نمی خوریم. برای ما که مدت ها بود، غذا نخورده بودیم، بوی غذا هم لذتبخش بود هم آزاردهنده. یکی از بچه ها به شوخی گفت من می خواهم بخورم. گفتم: «اگر بخوری، تمام زحمت های هجده روز از بین می رود. تازه اگر بخوری، فوری می میری. معده ات نمی تواند این غذا را هضم کند.» گفتم: «بچه ها اصلاً به غذاها نگاه نکنید.» بچه ها هم مرتب شوخی می کردند که غش کردیم و این حرف ها. یکی از بچه ها گفت من کلیه ام درد می کند. گفتم سر و صدا کن بگو من کلیه درد دارم. ببریدم بیمارستان. آنها ما را نگه داشته بودند تا ببینند می توانند اعتصابمان رابشکنند یا نه. تا مجدداً برگردانند به زندان. نزدیک غروب چند نفر از سران ارتشی آمدند. آنها هم وانمود کردند که از وجود ما بی اطلاع بوده اند و از وضعیت ما اظهار ناراحتی کردند. البته ارتش همیشه همه جا وضعش با سازمان امنیت فرق می کند، حتی گاهی ممکن است با هم برخورد هم پیدا کنند. آنها با هم صحبت می کردند و حلیمه می گفت می گویند اینها برای چی این جا هستند؟ چرا اینها را آورده اند این جا؟ اینها باید برگردند به خانه هایشان. بعد دستور داد که سریع ببریدشان بیمارستان و بهشان برسید. گفتیم ما می خواهیم صلیب سرخ را ببینیم. گفت صلیب سرخ را هم فردا می آوریم. ناراحت نباشید. همان شب ما را به بیمارستان منتقل کردند و بستری شدیم. به نظر می آمد که بیمارستان حالت آماده باش دارد. چند تشک گذاشتند روی زمین و گفتند تخت خالی یکی هست. امشب روی این تشک ها بخوابید تا فردا. از زندان که آمده بودیم بیرون، جو فرق کرده بود. سربازها بیشتر از افراد مردمی بودند و اکثراً از رژیم بد می گفتند. سربازی بود که شباهت زیادی به عمویم داشت. همان شب پزشکی آمد والیوم تزریق کند. به بچه ها گفتم می خواهند خوابمان کنند و سرم بزنند. این اعتصاب روند سیاسی دارد و هیچ پزشکی حق مداخله کردن ندارد. پزشک گفت من دخالت نمی کنم. خداحافظ شما. شخصی که ارتشی بود، صدایش کرد و گفت اینها دارند می میرند. گفت من کاری ندارم. فردا که مسئول کل آمد، هر تصمیمی گرفت، من انجام می دهم. من نمی توانم در این مورد تصمیمی بگیرم. آن شب همه رفتند. با این که جایمان راحت تر شده بود و بعد از ماه ها تشک نرمی داشتیم که روی آن بخوابیم، ولی نمی توانستیم بخوابیم. شب ها بی خوابی به جانمان می افتاد و آن شب از همه سخت تر بود. از لحاظ جسمانی درست مثل اسکلتی بودیم که روی آن پوست نازکی کشیده باشند. گاهی خوابمان می برد. نصف شب برای نماز بلند شدیم، ولی بعد از نماز مثل مرده افتادیم. آن روزها اکثراً به حالت خوابیده بودیم. آن شب را با نگرانی زیاد صبح کردیم. صبح زود تخت آوردند. دو اتاق بود که به هم راه داشت و راهرویی بود که به توالت و دستشویی می خورد. این قسمت کلاً مجزا بود از قسمت های دیگر بیمارستان و ما با محیط بیرون هیچ ارتباطی نداشتیم. در هر اتاق دو تخت گذاشتند و ما را بردند روی تخت ها. آن روز یک روحانی آمد که سُنی بود. او هم می خواست ما را قانع کند تا دست از اعتصاب برداریم. می گفت شما کار اشتباهی کردید. این حرکت در اسلام حرام است. هرچه گفت، گفتیم ما باید صلیب سرخ را ببینیم. آن شخص ارتشی که نمی دانستیم کیست، عصبانی شد و گفت شما تا اعتصابتان را نشکنید، از صلیب سرخ خبری نیست. گفتیم با ما این طوری حرف نزن. ما از این بدترهاش را در زندان دیدیم و اعتصابمان را نشکستیم.
شنبه ، ۱۳آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هشت صبح]
[مشاهده در: www.8sobh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها