واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: شیخ صدوق(ره) که رئیس المحدّثین بود، در قرن چهارم کتاب «عیون اخبار الرضا(ع)» را نوشت و به پاس علاقه حاکم وقت به امام رضا(ع) به او تقدیم کرد.صراط: شیخ صدوق(ره) که رئیس المحدّثین بود، در قرن چهارم کتاب «عیون اخبار الرضا(ع)» را نوشت و به پاس علاقه حاکم وقت به امام رضا(ع) به او تقدیم کرد. به گزارش مهر، امام رضا(ع) حدود بیست سال امامت مسلمانان را بر عهده داشت که هفده سال آن را در مدینه و سه سال را در خراسان به سر برد و سرانجام به دستور مأمون (خلیفه وقت عباسیان) مسموم شد و در آخرین روز از ماه صفر سال ۲۰۳ هجری به شهادت رسید. از آن حضرت احادیث و روایات بسیاری به جا مانده که در کتاب «عیون اخبار الرضا» گردآوری شده است؛ کتابی که ۱۶۳ سال پس از شهادت حضرت توسط شیخ صدوق (ابن بابویه) تألیف شد و البته ماجرای جالبی هم دارد. به گفته شیخ صدوق در مقدمه کتاب، زمانی که «صاحب بن عباد دیلمی» وزیر وقت و حاکم شیعی آن دوران در ستایش امام علی بن موسی الرضا(ع) اشعاری را می سراید و آن را به شیخ هدیه می دهد، او نیز کتاب عیون اخبار الرضا را به پاس زحمات صاحب بن عباد می نویسد و به او اهدا می کند. شیخ صدوق پس از نقل دو قصیده صاحب، در مقدمه کتابش آورده است: « هدیه ای بهتر از این کتاب که از معارف بی کران امام رضا(ع) تألیف شده است، نیافتم تا در پاسخ دو قصیدۀ ابن عباد بفرستم». کتابی که لقب جامع ترین اثر رضوی را به خود اختصاص می دهد، چرا که در ۶۹ باب احادیث امام رضا(ع) و احادیثی امامان قبلی (منقول از امام رضا) را درج کرده و موضوعات مختلفی همچون فقهی، اخلاقی ، سیره و کلام را بیان کرده است. اما صاحب بن عباد کیست؟ ابوالقاسم اسماعیل بن عبّاد، فرزند عباس ملقّب به «صاحب» و مشهور به «صاحب بن عبّاد» در ۱۶ ذیقعده سال ۳۲۶ قمری در اصفهان متولد شد. پدر و اجداد صاحب، از بزرگان و سرشناسان اصفهان بوده و مرتبه وزارت داشتند. عبّاس پدر صاحب بدان مرتبه از بزرگی و احترام رسیده بود که مردم او را «شیخ امین» می گفتند. بسیاری از بزرگان به تشیّع و برخی به دوازده امامی بودن او تصریح کرده اند. سیّد بن طاووس، شیخ صدوق، علاّمه مجلسی، شیخ حرّ عاملی، شیخ بهایی، شیخ آقابزرگ طهرانی، شیخ عباس قمی، علامه امینی و بسیاری دیگر از این جمله اند. صاحب پس از رسیدن به مقام وزارت نیز کسب علم و معرفت را فراموش نکرد. او چه در ایّام اقامت در شهرهای اصفهان، بغداد و ری و چه در مسافرت همیشه با برخی از دانشمندان و بزرگانِ علم همراه بود و حتّی درمأموریت های نظامی نیز مجلس بحث و گفتگو تشکیل می داد. وی به تألیفات اهل قلم، عنایت و توجه ویژه داشت و هرگاه از تألیف کتابی جدید آگاهی می یافت با سعی و کوشش فراوان نسخه ای از آن فراهم می کرد و برای مطالعه در کتابخانه خویش قرار می داد. او با تلاش فراوان توانست کتابخانه ای عظیم و کم نظیر تشکیل دهد که در واقع نخستین کتابخانه عمومی جهان اسلام به شمار می رود. علاوه بر این، خود صاحب نیز دست به قلم بود و آثاری را به شرح زیر تألیف کرد: کتاب الإبانه (در علم کلام)، الأقناع (در عروض)، الأمثال السائره (در علوم ادبی)، التذکره (در کلام و اصول دین)، دیوان اشعار، رسائل صاحب (مباحث اخلاقی، اعتقادی و اجتماعی)، رساله ای در فضایل حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، رساله ای در علم طب، عنوان المعارف، الفرق بین الضاد و الظاء، الکشف عن مساوی ء شعر المتنبی ء، المحیط( در علم لغت) و المنظومه الفریده. کتاب هایی نیز به نام «صاحب» نوشته و به او هدیه شده است که عبارتند از: عیون اخبار الرضا(ع) از شیخ جلیل القدر صدوق (ره)، کتاب رجال از حسین بن علی بن بابویه (برادر شیخ صدوق)، تاریخ قم از حسن بن محمد قمی، لطایف المعارف از ثعالبی (ادیب مشهور). الصاحبی از ابن فارس، تهذیب از قاضی عبدالعزیز جرجانی و الحجر از ابوجعفر احمد بن أبی سلیمان. «صاحب بن عباد» مشهور به معجم الادباء سرانجام در شب جمعه ۲۴ صفر سال ۳۸۵ قمری به سرای باقی شتافت. پیکر وی با شکوه هرچه تمام تر در ری تشییع و سپس به زادگاهش در اصفهان منتقل شد. او در محله قدیمی «باب دریّه» (طوقچی / قدس فعلی) خانه ای داشت و طبق وصیتش در آن دفن شد. مزار صاحب اکنون زیارتگاه شیفتگان اهل بیت(ع) و اهل علم است.
پنجشنبه ، ۱۱آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 56]