تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817037714
استنلی کوبریک: به بمب اتم عشق بورزیم! - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: کوبریک با موسیقی نظامی و جامپ کات ها و زوم این های متوالی هم ریتم صحنه را بالا برده و هم حالتی کمیک به آن بخشیده. همه ی راه ها برای باز کردن دریچه ی بمب امتحان می شود. دکمه های زیادی فشرده می شود و فرمان های زیادی صادر می شود.به گزارش دولت بهار، در اتاق جنگ غوغایی برپاست. ژنرال برای بمب هایش حرص می خورد و بقیه بدجوری خودشان را گم کرده اند. هنوز مرددند که به حرف هایی در باب غوغای جنگ اعتماد کنند یا به معجزه ی صلح ایمان داشته باشند. چند صد کیلومتر آن سوتر از آنها بمب افکنی برفراز آسمان و دریا و جنگل پرواز می کند و با نزدیک شدن به هدف برای عملیات آماده می شود. تنظیمات بمب افکن تست می شود و فرامین صوتی در میکروفون ها و هدفون ها به جریان می افتد. همه چیز باید طبق برنامه پیش برود. اما اتفاقی غیرمنتظره همه را شوکه می کند. دریچه ی خروج بمب باز نمی شود. اگر مشکل حل نشود عملیات شکست می خورد و هیچ کس دوست ندارد وقتی به پایگاه برمی گردد نقش یک نظامی شکست خورده را بازی کند. خصوصا که عملیات سران مملکت را درگیری خودش کرده و هر گونه ناتوانی در انجام آن یک فضاحت بزرگ به بار می آورد. کوبریک با موسیقی نظامی و جامپ کات ها و زوم این های متوالی هم ریتم صحنه را بالا برده و هم حالتی کمیک به آن بخشیده. همه ی راه ها برای باز کردن دریچه ی بمب امتحان می شود. دکمه های زیادی فشرده می شود و فرمان های زیادی صادر می شود. اما دریچه همچنان بسته است. یک بن بست کامل اتفاق افتاده که ظاهرا فقط یک راه برای خروج از آن وجود دارد؛ این که یکی از خلبان های جنگی از روی صندلی اش بلند شود، به زیر بمب افکن برود و هر چه از دستش بر می آید انجام دهد. انتخاب، خلبانی به اسم کونگ است که در موقعیتی اشتباهی قرار گرفته. خلبان به بمب می رسد و موسیقی هم با ریتم مفرح تری به گوش می رسد. شواهد خبر از یک اتصالی می دهند که برای حل آن چاره ای نیست جز این که خلبان روی بمب بنشیند و از فاصله ای نزدیک مشکل را حل کند. فقط چند مایل تا نزدیک شدن به هدف مانده و وقت هر لحظه کمتر می شود. اما شدت هیجان خلبان ها آن قدر زیاد است که وقتی مشکل حل می شود یادشان می رود سراغی از همکار بخت برگشته شان بگیرند که روی بمب سوار است. بمب شلیک می شود و به سوی هدف می رود. خلبان بخت برگشته انگار که سوار یک اسب وحشی در گوشه ای از بیان های غرب آمریکا شده باشد کلاه کابویی اش را در هوا تکان می دهد و فریاد می کشد. از ترس سقوط یا از شادی حل مشکل؟ فرقی نمی کند. چون تا لحظه ای دیگر نه اثر از بمب باقی می ماند و نه از مرد سوار بر آن و نه از آن کلاه کابویی که در هوا به این سو و آن سو می رود. موسیقی قطع می شود و صدای فریاد باند صوتی فیلم را اشغال می کند. کمی که می گذرد تصویری از یک انفجار عظیم قاب را می پوشاند. به اتاق جنگ برمی گردیم. پیتر سلرز در نقش دانشمند دیوانه روی ویلچر نشسته و با رئیس جمهوری که نقش آن را هم خودش بازی می کند حرف می زند. لهجه ی عجیب و غریبی دارد و رئیس جمهور و ژنرال را مرعوب خودش کرده است. افسران و سیاست مداران دورش حلق می زنند و به لهجه ی آلمانی اش دقت می کنند و سعی می کنند از کلماتی که در مورد انفجار هسته ای و رادیواکتیو می گوید چیزی سر در بیاورند. دانشمند دیوانه کلمات را به سختی ادا می کند و بدنش را هم به دشواری در کنترل نگه می دارد. انگار نیرویی درونش در آستانه ی انفجار است و هر لحظه ممک ن است او را از درون متلاشی کند. وقتی دستش به نشانه ی سلام آلمانی بی اختیار بالا می رود نشانه های این انفجار بیشتر حس می شود. رئیس جمهور و ژنرال کمی تحت تأثیر قرار گرفته اند. اما دانشمند دیوانه با بدنی که تقریبا به طور کامل از کنترل خارج شده همچنان اصرار دارد خودش را و حرف های نامربوطش درباره ی آینده ی بشر با با قاطعیت بیشتری ثابت کند. به همین دلیل به هر زحمتی هست از روی ویلچر بلند می شود و لنگان لنگان به سمت رئیس جمهور می آید. خودش هم از این که توانسته راه برود متعجب است. اما حالا دیگر پایان داستان فرا رسیده و تصویر کات می خورد به انفجارهای هسته ای که یکی بعد از دیگری قاب تصویر را پر می کنند. حالا دیگر وقتش است که صدای ورالین با تصاویری از انفجارها هماهنگ شود. صدایی که برای آینده ی نامعلوم می خواند: همدیگر را خواهیم دید اما نمی دانم کجا، نمی دانم کی اما می دانم همدیگر را خواهیم دید، در یک روز آفتابی ... منبع: مجله 24
یکشنبه ، ۷آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 137]
-
گوناگون
پربازدیدترینها