تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836909491
بخش های خواندنی کتاب «فقط غلامِ حسین باش» - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: بعضی کتاب ها خیلی زود بر سر زبان ها می افتد. کتاب هایی که بسیار خواندنی اند ولی شاید فرصت خواندن این کتاب ها را نداریم. روزهای تعطیل می توانید بخش هایی از یک کتاب خواندنی را بخوانید.مجله مهر: خاطرات رزمندگان دوران دفاع مقدس پُر است از روایت انسان هایی که حضور در عرصه جهاد و جبهه های حق علیه باطل، زندگی آن ها را دگرگون کرده است و در اصطلاح آن ها را از این رو به آن رو کرد. حسین رفیعی رزمنده همدانی هشت سال دفاع مقدس یکی از همین افراد بود. کسی که سال های سال اهالی روستای حصارخان همدان او را به «حسینِ غلام»، جوان شر و نااهل روستا می شناختند که شب و روزش با دعوا و کفتربازی می گذشت، اما حضور او در جبهه و آشناییش با شهید علی چیت ساز «حسینِ غلام» را تبدیل به «غلامِ حسین» کرد؛ رزمنده شجاعی که پای ثابت نیروهای اطلاعات عملیات سپاه انصارالحسین(ع) همدان شد. حسین رفیعی با گذشت بیش از سی سال از آن روزها با یاری حمید حسام خاطره نگار فعال دوران دفاع مقدس دست به قلم شده است و روایتی از چندین سال حضورش در جبهه ها را در قالب کتابی با عنوان «فقط غلامِ حسین باش» منتشر کرده است. این کتاب در دو بخش «حسینِ غلام» و «غلامِ حسین» نوشته شده است که بخش اول آن به معرفی دوران کودکی و نوجوانی حسین رفیعی می پردازد و در لابه لای مرور زندگی پر فراز و نشیب او گریزی به خاطرات شیطنت های دوران نوجوانی حسین در روستا نیز می زند. اما فصل دوم این کتاب سرآغاز تحول روحی حسین از پیروزی انقلاب اسلامی و علاقه او به سپاه پاسداران تا حضورش در جبهه ها نبرد و آشنایی اش با شهید علی هاها و شهید علی چیت سازیان و در نهایت تغییر مسیر زندگیش را شرح می دهد؛ تغییری که در ادامه به جانباز شدن حسین رفیعی از ناحیه پا در جبهه می انجامد. صراحت و صداقت رفیعی در بیان خاطراتش یکی از برجسته ترین ویژگی های این کتاب است که باعث شده «فقط غلامِ حسین باش» تبدیل به یکی از متفاوت ترین آثار ادبیات مقاومت شود. این اثر توسط انتشارات صریر و با قیمت ۱۰ هزار تومان روانه بازار نشر شده است. در ادامه بخش هایی از آن را با هم می خوانیم: پرده اول: فقط غلامِ حسین باش! شوق رفتن به جبهه را داشتم، تنها نگرانی ام، همسرم بود که او را با بچه ای که در راه داشت، به که بسپارم. هنوز غم اخراج از کمیته در دلم بود. حسرت پیوستن به جمع بچه های سپاه را داشتم. اما به خودم می گفتم: «تویی که لیاقت کار در کمیته را نداشتی، چگونه به سپاه با آن معنویت بچه ها و اخلاص شان راه پیدا می کنی؟» اصلا سپاهی شدن شغل نبود که با پیوستن به آن سفره خالی ام را پر کنم. آنها جماعت عاشق و پاکبازی بودند که هیچ سرمایه ای جز اخلاص و عشق به اسلام نداشتند. همسرم می دانست که درونم آشوب و غوغاست. تا به خانه می آمدم، سجاده ام را پهن می کرد و می گفت: «حسین، نمازت را اول وقت بخوان، آرامش پیدا می کنی...» ایام محرم فرا رسید. شنیده بودم که سپاه، حسینیه بزرگی به نام حسینیه ثارالله راه انداخته. آنها که از جبهه برمی گشتند، تا نیمه های شب آنجا عزاداری و سینه زنی داشتند. به عیال گفتم می خواهم به سپاه بروم. با خوشحالی پرسید: یعنی می خواهی سپاهی شوی؟ گفتم: نه، اول باید زیر خیمه امام حسین بروم، به حسینیه سپاه، وگرنه من کجا، سپاه کجا؟ لباس سیاهم را پوشیدم. زنجیری را که از کودکی داشتم برداشتم و راهی حسینیه سپاه شدم. شستشو داده باشند. همه جا، نام و ذکر حسین(ع) بود. اولین زیارت عاشورا را آنجا خواندم. حال آدم تشنه در کویر مانده ای را داشتم که ناگهان زیر سیلاب باران سیراب شده است. اولین بار بود که برای چیزی غیر از تعلقات زندگی، مثل خانواده و شغلی، به گریه افتاده بودم. آن قدر سبکبال و رها از قید و بندهای دنیایی شدم که خودم را در کربلا دیدم. روضه خوان می خواند: از آن خوشم که شدم نوکر سرای حسین ... منم غُلام کسی کاو بُود گدای حسین... وقتی به خانه برگشتم، دوست داشتم در یک یک خانه ها را بزنم و از اهل آنها به خاطر شیطنت های گذشته، حلالیت بخواهم و به آنها بگویم آن حسینِ غُلامِ شرّ و شور امشب مُرد. من الان به دنیا آمده ام و اسمم غلامِ حسین(ع) است. رفتم و سهم باغ انگور از ارث پدری ام را فروختم و برای چند ماه خرجی، خیالم راحت شد. با اینکه سربازی را تجربه کرده بودم و خودم هم یک پا مربی آموزشی بودم، اما طبق مقررات به عنوان بسیجی باید پانزده روز آموزش می دیدم. محل آموزشی در پادگان ابوذر در دامنه غربی کوه الوند در همدان بود. نوجوانی لاغراندام و ۱۶، ۱۷ ساله که چند تار موی زرد گوشه لبش سبز شده بود، مربی آموزشی ما بود. برای خیلی ها تحمل او و امرونهی هایش سخت بود و برای من سخت تر، صدایی دورگه و ابروهای گره کرده و فرزی و چابکی اش به او هیبت مردانه داده بود. هم آموزش بدنسازی می داد، هم تاکتیک رزمی و تکنیکهای کونگ فو و هم اسلحه شناسی. اسمش علی چیت سازیان بود. گاهی زیر چشمی نگاهی با مکث به من می انداخت و من نمی دانستم این بچه همان کسی است که خداوند سرراهم گذاشته تا راه امام حسین(ع) را نشانم بدهد. انگار این آدم، علم باطن خوانی داشت. از میان آن همه نیروی آموزشی، یک راست سراغ من آمد و پرسید: «اسم شما چیه اخوی؟» سینه سپر کردم و گفتم: «حسینِ غلام.» با تعجب پرسید: «یعنی غلام فامیلی شماست؟» باز با همان غرور بازمانده از روزگار جاهلیت گفتم: «نه، فامیلی من . رفیعی است؛ اما همه بچه های شهر، خاصه منطقه حصارخان به اسم حسینِ غلام می شناسندم.» لبخندی زد که تا عمق جانم نشست و گفت: «فقط، غلامِ حسین باش!» این گفتگو بعد از روضه چند شب پیش در حسینیه سپاه و رفتن زیر خیمه امام حسین باقی در حافظه ام به هم پیوست و طوفانی در دلم برخاست. پرده دوم: بازگرداندن پیکر شهید نوجوان شب ۵ مرداد، مرحله دوم عملیات از سه جبهه توسط لشکرهای نجفی، امام و انصار الحسین و سیدالشهدا(ع) آغاز شد. فردای عملیات، علی آقا دستور داد یک تیم شناسایی به سرپرستی حسین علی مرادی، به جلو بروند. رضا محمد میرزایی و محمدعلی جریان و من هم برای تیم شناسایی انتخاب شدیم. قرار شد وضعیت دشمن را بررسی کنیم که تا کجا عقب نشینی کرده است. روز روشن به راه افتادیم. گردان ۱۵۱ متشکل از بچه های ملایر به فرماندهی حاج حسن تاجوک در خط مستقر بودند. خطی که در دامنه ارتفاع چاپ نگه قرار داشت و به جادهآسفالت داخل تنگه که عراقی ها از آن عقب رفته بودند، می رسید. سر جاده هم یک خاکریز بود که به نظر می رسید عراقی ها بعد از عقب نشینی، برای جلوگیری از نفوذ ما از میان تنگه آن را احداث کرده اند. در خط ملایری ها گفتند کجا؟! گفتیم می رویم جلو برای شناسایی، از بچه های علی چیت ساز هستیم. مسئول گروهان شان گفت: «اگر رسیدید به سنگرهای عراقی، پیکر یکی از شهدای ما داخل یکی از آن سنگرهاست. موقع درگیری شب گذشته آنجا مانده. تا نزدیکش رفتیم اما عراقی ها دور و بر بودند، برانکارمان را هم جا گذاشتیم و آمدیم. اگر امکانش بود او را هم بیاورید.» از تپه جدا شدیم. از لابه لای سنگ ها و درختان بلوط با احتیاط به سمت جاده حرکت کردیم. شش دانگ حواس مان به این بود که کمین نخوریم. حسین علی مرادی جلوتر حرکت کرد و به سنگرهای خالی دشمن رسید. سنگر که نه، به قول بچه ها هتل بود. وسط آن بیابان، همه امکانات زندگی داخل سنگرها فراهم بود. از رادیو، تلویزیون کوچک، امکانات پخت وپز و حتی تنور. معلوم بود قبل از عملیات خیلی خوش به حالشان بوده، اما چشم ما به جای این زرق و برق ها به دنبال پیکر آن شهید بود که داخل یکی از سنگرها افتاده بود. حسین علی مرادی او را دید و آهسته صدا زد: بیاید اینجا! هر کسی داخل سنگر می رفت برمی گشت. پیکر شهید بو گرفته بود. اما من که مادرزادی حس بویایی نداشتم، این توفیق نصیبم شد که بالای سر او بنشینم. شهید یک نوجوان پانزده، شانزده ساله خوش سیما بود. با یک صورت مهتابی که مو به صورتش نیامده بود. روی سینه و جگر شکافته اش پتویی انداختم و برانکار را آوردم. اسلحه و تجهیزاتش دست نخورده مانده بود. و همین، ظن و شک ام را بیشتر برانگیخت. باید مطمئن می شدم که عراقیها زیر او تله انفجاری کار نگذاشته باشند. به حالت سینه خیز، جلو پایش دراز کشیدم و آهسته از زیر پوتین ها، پایش را بالا آوردم. زیر او خبری از تله و مین نبود. بچه ها همچنان بیرون سنگر منتظر بودند برای حمل او با برانکار داخلی شوند. خیالم از نبودن تله که جمع شد، صدایشان کردم. دست و پایش را گرفتیم و روی برانکار گذاشتیم... از سنگر بیرون آمدم و حالا بین ما اختلاف نظر شد که بگذاریمش همانجا و برویم، یا اول او را برگردانیم عقب و بعد شناسایی را انجام دهیم. یکی گفت: «علی آقا از ما نخواسته که تا اینجا بیاییم، شهید پیدا کنیم. ما باید برویم جلو برای شناسایی.» نظر من این بود که شهید را برگردانیم. گفتم: «اگر اینجا بماند، معلوم نیست که دوباره فرصت عقب بردن او را پیدا کنیم.» دل من با چشم های منتظر پدر و مادر او بود. محمدعلی جریان و حسین علی مرادی همان جا، کالک [نقشه جنگی] وضعیت را با نگاه به ارتفاعات و سنگرها روی کاغذ ترسیم کردند و مرادی قبول کرد که برگردیم. از جاده آسفالتی که به عقب می آمدیم، زیر دید عراقیها بودیم اما خیالمان نبود. از ما چهار نفر، دو نفر به دو نفر هر کدام به نوبت یک گوشه برانکار را می گرفتیم. و من می خواندم: لااله الا الله، محمد رسول الله، علیا ولی الله... با صلابت تمام، شهید را می آوردیم و بچه ها هم تکرار می کردند. شانه خاکی جاده پُر بود از مین ضد تانک، که اتفاقا یکی از خودروهای ما روی مین رفته و جزغاله شده بود. در خط، پیکر شهید را تحویل ملایری ها دادیم. آنها هم با صلوات پشت یک تویوتا گذاشتند و ما هم به مقر واحد در روستای رایات برگشتیم... پرده سوم: جنگ با دشمن فرضی! روحیه خنده و نشاط، خط و پشت خط نداشت، اصلا کار با علی آقا می طلبید که آدم سرخوشی و قبراق باشد. تا جایی که این روحیه برای آدم های تازه وارد معما می شد. از قضا، یکی از این تازه واردها که خیلی آدم مخلص و اهل مراقبه ای بود، به علی آقا در خلوت گفته بود که این بچه ها بیش از اندازه شوخی می کنند و می خندند، برایشان کلاس اخلاقی بگذار! همان روز، علی آقا به حرف بنده خدا گوش کرد اما به روش خودش برای همه کلاس گذاشت. همه در ساختمان محوطه جلو ساختمان بخشداری سرپل ذهاب جمع شدیم و یک دایره بزرگ پنجاه نفره ساختیم. گفت طناب بزرگی آوردند و هر کسی دستش را با طناب به دست نفر بغل دستی بست. همه یکی شدند. کارهای عجیب و غریب از علی آقا زیاد دیده بودم اما این یکی تازگی داشت. خودش وسط میدان ایستاد. حتماً آن بنده خدا منتظر بود که علی آقا حدیثی بخواند و موعظه ای کند. اما او نشست و چند چاشنی انفجاری پشت سر هم، با استادی تمام روشن کرد و به سمت بچه ها انداخت. هر کسی طناب را به سمت خود می کشید و آن قدر طناب ها کشیده شد که همه بی حال افتادند و باز بمب خنده میان جمع ترکید. آن بنده خدا هاج و واج مانده بود که این ها دیگر چه جور آدم هایی هستند! همان شب، روضه و مجلس عزایی به یاد شهدا به پا شد که همه دشت را ضجه بچه ها پُر کرد. محشر گریه بود و بعد از روضه، یک شام مختصر و از نیمه شب، بیداری و شب زنده داری. گاهی در محل ساختمان بخشداری در هنگام استراحت در قالب آموزشی، فیلم هم بازی می کردیم. علی آقا بچه ها را به دو گروه عراقی و ایرانی تقسیم می کرد. گروه عراقی مأمور حفاظت از ساختمان بودند و گروه ایرانی باید شبانه برای تسخیر ساختمان، نخست شناسایی و سپس حمله و بچه ها را خلع سلاح می کردند. در این زد و خوردها، دوست ها به قدری جدی می شدند که وقتی یکی دیگری را به محاصره در می آورد، بلایی به سرش می آورد که در صحنه رزم واقعی به سر دشمن نمی آورد! از جمله بهرام عطائیان با علی تابشی و علی خوش لفظ که خانه یکی و یار غار بودند، در دو جبهه متخاصم قرار می گرفتند. بهرام عطائیان، علی تابش را اسیر کرد و دست و پای او را به حالت صلیب به تخت بست و با شلاق افتاد به جانش! انصافا هیچ کدام از ما در نبرد واقعی با اسرای عراقی این معامله را نمی کردیم. اما علی آقا خواسته تا آستانه تحمل هرکس در مواقع سختی مشخص شود. این کارها با همه خشونت و سخت گیری، رفاقت و صمیمیت ما را بیشتر می کرد. پرده چهارم: سفر مشهدی که ناتمام ماند... اواخر خرداد سال ۱۳۶۵ بعد از مدت ها حضور در منطقه قرار شد، برای تجدید قوای معنوی به زیارت اقا علی بن موسی الرضا(ع) برویم. علی آقا معاون خود- عمو اکبر- را در جزیره مجنون گذاشت و با ما همراه شد. دو اتوبوس شدیم. یکی متأهل ها و یکی مجردها. علی آقا تازه عقد کرده بود و در اتوبوس ما بود. مسیر شمال را انتخاب کردیم. شب به آستانه اشرفیه رسیدیم و فردایش در ساحل شهر محمودآباد. باز آب دیدیم و هوایی شدیم، ولی نه از نوع غواصی آن. شنا می کردیم و شلوغ کاری. اما این دفعه علی آقا خیلی سنگین و رنگین کنار آب ایستاده بود. می دانستیم نجابت و حیای او از حضور خانواده ها و به ویژه خانم جوانش، مانع می شود تنی به آب بزند. اصلا اولین بار بود که او را با لباس غیررزم می دیدم. او حتی در عروسی اش هم لباس سبز سپاه را پوشیده بود. اما اینجا با یک پیراهن سفید و یک شلوار مشکی اتو کرده و یک کمربند خوشگل و کفش تازه، کنار آب روی ماسه ها قدم می زد. فرصت خوبی بود. البته جگر می خواست که در این حال و هوا، سر به سر او بگذاریم، اما من پوستم برای این کارها کلفت بود. به عمو هادی چشمک زدم، ناقلا تا آخرش را خواند. زیرآبی ساحلی نزدیک شدم و یک باره مثل برق سه فاز چسبیدم به دست و پای علی آقا و داد زدم: «هادی بیا!» هادی هم مثل صاعقه رسید و چهار دست و پا او را به سمت آب بردیم. تا آن زمان علی آقا از هیچ کس خواهش و التماس نکرده بود. اما اینجا التماس می کرد. خانمها و بچه ها از دور نظاره مان می کردند. گوشمان بدهکار خواهش او نبود. بالاخره با لباس دامادی،او را تا گردن زیر آب کردیم و در رفتیم. دستش به ما نمی رسید. با لباس صفر کیلومتر دامادی بیرون آمد و یک راست رفت سراغ لباس من و عموهادی و همه را ریخت داخل آب! و خودش رفت تا لباس هایش را عوض کند. من و هادی هم دست به کار شدیم و لباس ها را از آب گرفتیم و دوباره به دریا برگشتیم. غافل از اینکه علی آقا دوباره برمی گردد. و غافل تر اینکه در لباس های من، کیف جیبی و مدارک و از همه مهم تر ۱۵۰۰ تومان پول که خرج سفر بود، قرار دارد. علی آقا، تک تک لباس های ما را مچاله کرد و به دست امواج داد. حالا اسکناس ها ورق ورق روی آب بالا و پایین می شدند. من حرص می خوردم و بچه ها می خندیدند و کسی هم با وجود علی آقا جرئت نداشت به من کمک کند! در مسیر مشهد علی آقا دید خیلی داغان و گرفته ام. پیش تر گفته بودم که فرزند سوم در راه است. سر صحبت را باز کرد: «حسین، نگفتی اسم فرزند سومت را چی می گذاری؟» با اخم و روترش گفتم: «مصیّب!» علی لبخندی زد و آهی کشید. گفت: «همه بچه های اطلاعات، یک مصیّب باید داشته باشند. راستش من هم قصد دارم اگر خدا به من فرزند پسری داد، اسمش را مصیّب بگذارم. اما ناقلا، تو پیش دستی کردی.» به مشهد نرسیده بودیم که خبر دادند عراقی ها به ضلع غربی جزیره مجنون یعنی همان جاده خاکی روی آب که نیروهای همدان مستقر بودند، حمله کرده و جلو آمده و فرمانده گردان حضرت علی اکبر - حاج رضا شکری پور - شهید شده است. قرار شد با جنوب تماس بگیرند و در صورت نیاز با هواپیما از مشهد به اهواز برویم و خانواده ها با اتوبوس به همدان برگردند...
جمعه ، ۵آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 89]
-
گوناگون
پربازدیدترینها