محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829189252
سیاست؛ این بد و بدتر لعنتی - پایگاه خبری تحلیلی نفت و انرژی سپر
واضح آرشیو وب فارسی:سکو نیوز: (سیاست؛ این بد و بدتر لعنتی)عنوان سرمقاله امروز روزنامه شرق به قلم(سوسن شریعتی)است که در آن می خوانید: «جهان قدیم می میرد، جهان جدید با تأخیر سر می رسد و در این گرگ ومیش هیولاها سر می زنند». گرامشی می گویند سیاست مداران به وعده هایشان عمل نمی کنند. چه خوب! اگر ترامپ آنچه را می گوید محقق کند و به وعده هایش وفادار باشد، عجب آبرویی از دموکراسی رفته است: ممانعت از ورود مسلمانان، کشیدن دیوار میان خود و همسایه اش (مکزیک) آن هم به خرج خودشان، فسخ قراردادهای بین المللی تعهدآور (از تعهدات نسبت به ایران گرفته تا اروپا و این آخرین اجماع بین المللی بر سر آب وهوا)، نشاندن زنان بر سر جای قبلی خویش، سیاهان، اقلیت ها و... . اگر این وعده ها را به کرسی بنشاند که واویلاست. بااین همه وعده ها عملی هم نشوند، همین که امید آفریده اند و رأی آورده اند دست اکثریت رو شده است؛ اکثریتی که عادت دارد از حب این هم نباشد، از بغض آن پناه برد به دامن گرگ خود. به این واکنش «دیالکتیک سوردل» هم می گویند: پناه بردن کودک به دامن مادری که او را به باد کتک گرفته است. وعده ها محقق هم نشوند، شاخص های مهمی اند برای ارزیابی موقعیت دموکراسی؛ دموکراسی ای که قرار نبوده خلاصه شود به انتخابات، به سلطه اکثریت و بوالهوسی های رؤسایش. دموکراسی ای که یا از مشارکت نکردن آحادش رنج می برد یا با مشارکت اکثریت آحادش به خطر می افتد. مگر اکثر کسانی که این بار در انتخابات ریاست جمهوری به ترامپ رأی دادند سال ها جزء غایبان انتخابات های ریاست جمهوری نبوده اند؟ (همیشه مشارکت بیشتر آحاد به نفع دموکراسی نیست، بستگی به آحادش دارد. یادش به خیر شریعتی!) می گویند سیاست یعنی انتخاب میان بد و بدتر. چه بد! چون اصلا معلوم نیست بد را انتخاب کنند. (مثل فرانسه در سال ها پیش) اگر بدتر را انتخاب کنند چه؟ (مثل آمریکای امروز) در وضعیت های بحرانی (ترس از خارجی، فقر و ناامنی اجتماعی) معمولا بدترین انتخاب می شود؛ خلاف ترین یا به عبارتی آن کس که خود را خلاف سیستم نشان می دهد و وعده خروج از دوگانه های محتوم سیاست را به بازار می آورد؛ مخالف همه نقاط مورد اجماع استابیلشمنت قدرت. می شود یک رابین هود قلابی، می شود میلیاردری که خود را نماینده بی بضاعت ها می داند. خود مولود سیستمی است که افشا می کند و به این ترتیب دل همه قربانیان را می رباید. (ترامپ مگر به نوعی امید محرومان و به حاشیه رانده شدگان آمریکا نشده... ...همه دلزدگان دوگانه جمهوری خواه/ دموکرات) هیچ معلوم نیست این «بدتر» های پیروز، پس از پیروزی به جنگ سیستم ها بروند. البته شده است که بروند، اما غالبا هیاهوهایی اند توخالی و از سوی همان سیستم هضم می شوند و فقط به کار شناسایی و فهم پاشنه آشیل های فرهنگی و سیاسی یک قوم و یک ملت می آیند. از آنچه می گویند هم که بگذریم؛ برای ما که خوب شد! برای مایی که دست خوش سندرم مقایسه ایم، چه وقتی که خودشیفته ایم و چه هنگامی که خودباخته. می توانیم تا مدت ها خوشحال باشیم از اینکه: «آنها هم همین طور»! یا بگوییم صد رحمت به ما. حتی اگر در اینجا که ماییم معلوم نباشد اکثریت کدام است و اقلیت چگونه! تکلیف اکثریت آنها که روشن شد و تا همین جا برای سیاست خارجه و فردایی که قرار بود با گفت وگو پیش برود هم بد باشد، برای روحیه مان خوب است: «هیچ کس تنها نیست»! بااین همه ما می مانیم و این پرسش همیشگی: برای اندیشیدن به سیاست راه دیگری میان بد و بدتر نیست؟ گریز از محتومیتی به نام رآل پلیتیک»؟ بی آنکه لازم باشد پناه ببریم به دامن رابین هودهای قلابی یا خالقان اتوپیاهای پروحشت؟ فعلا که دور، دور لات های جهان است. جایی برای تخیل نمانده است. تخیل، فعال هم که می شود، داعش سر برمی دارد و ترامپ. عجب مضحکه ای. تا اطلاع ثانوی سیاست یعنی همینی که هست و البته امیدی سیزیف وار که می گوید: این نیز نخواهد پایید. «جهان قدیم می میرد، جهان جدید با تأخیر سر می رسد و در این گرگ ومیش هیولاها سر می زنند». گرامشی می گویند سیاست مداران به وعده هایشان عمل نمی کنند. چه خوب! اگر ترامپ آنچه را می گوید محقق کند و به وعده هایش وفادار باشد، عجب آبرویی از دموکراسی رفته است: ممانعت از ورود مسلمانان، کشیدن دیوار میان خود و همسایه اش (مکزیک) آن هم به خرج خودشان، فسخ قراردادهای بین المللی تعهدآور (از تعهدات نسبت به ایران گرفته تا اروپا و این آخرین اجماع بین المللی بر سر آب وهوا)، نشاندن زنان بر سر جای قبلی خویش، سیاهان، اقلیت ها و... . اگر این وعده ها را به کرسی بنشاند که واویلاست. بااین همه وعده ها عملی هم نشوند، همین که امید آفریده اند و رأی آورده اند دست اکثریت رو شده است؛ اکثریتی که عادت دارد از حب این هم نباشد، از بغض آن پناه برد به دامن گرگ خود. به این واکنش «دیالکتیک سوردل» هم می گویند: پناه بردن کودک به دامن مادری که او را به باد کتک گرفته است. وعده ها محقق هم نشوند، شاخص های مهمی اند برای ارزیابی موقعیت دموکراسی؛ دموکراسی ای که قرار نبوده خلاصه شود به انتخابات، به سلطه اکثریت و بوالهوسی های رؤسایش. دموکراسی ای که یا از مشارکت نکردن آحادش رنج می برد یا با مشارکت اکثریت آحادش به خطر می افتد. مگر اکثر کسانی که این بار در انتخابات ریاست جمهوری به ترامپ رأی دادند سال ها جزء غایبان انتخابات های ریاست جمهوری نبوده اند؟ (همیشه مشارکت بیشتر آحاد به نفع دموکراسی نیست، بستگی به آحادش دارد. یادش به خیر شریعتی!) می گویند سیاست یعنی انتخاب میان بد و بدتر. چه بد! چون اصلا معلوم نیست بد را انتخاب کنند. (مثل فرانسه در سال ها پیش) اگر بدتر را انتخاب کنند چه؟ (مثل آمریکای امروز) در وضعیت های بحرانی (ترس از خارجی، فقر و ناامنی اجتماعی) معمولا بدترین انتخاب می شود؛ خلاف ترین یا به عبارتی آن کس که خود را خلاف سیستم نشان می دهد و وعده خروج از دوگانه های محتوم سیاست را به بازار می آورد؛ مخالف همه نقاط مورد اجماع استابیلشمنت قدرت. می شود یک رابین هود قلابی، می شود میلیاردری که خود را نماینده بی بضاعت ها می داند. خود مولود سیستمی است که افشا می کند و به این ترتیب دل همه قربانیان را می رباید. (ترامپ مگر به نوعی امید محرومان و به حاشیه رانده شدگان آمریکا نشده...
جمعه ، ۲۸آبان۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سکو نیوز]
[مشاهده در: www.neconews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها