واضح آرشیو وب فارسی:اقتصاد آنلاین: نوسازی ناوگان هوایی کشور رویدادی است که پس از گذشت 50 سال شاهد انجام آن هستیم. بر کسی پوشیده نیست که امروزه از ضرورت های اصلی خطوط حمل و نقل هوایی کشورها مواردی چون سرعت در ارائه خدمات، اطمینان از سلامت خطوط و در صدر همه آنها ایمنی، پوشش و حمایت مناسب در موقع حادثه و تضمین آن به شهروندان است.هنگامی که صحبت از ایمنی می شود با دو مقوله ایمنی سخت افزاری و ایمنی نرم افزاری مواجه می شویم. در وهله اول سخت افزار یا پیکر هواپیماست که از اهمیت بسزایی برخوردار است چرا که رابطه مستقیمی با جان و مال افراد دارد. اما بخش دیگر که از نظر روانی اهمیت بسزایی دارد، ایمنی و امنیت پرواز و ارائه پوشش های لازم در قبل و بعد از ایجاد سوانح و مخاطرات هوایی است. در اینجاست که بحث بیمه هواپیما مطرح می شود. بیمه هواپیما شاخه ای از بیمه های مهندسی است که پوشش های مورد نیاز ایرلاین ها را در قبال خطرات مربوط به هواپیما مانند مالکیت ، اداره ، تعمیرات و نگهداری یا فروش ارائه می دهد. به عبارت دیگر در این نوع بیمه ها، بدنه هواپیما و مسئولیت های عمومی مالکان هواپیما نسبت به اشخاص ثالث، مسافران، بار و محموله ها و همچنین مجوز پرواز خلبان و مسئولیت خدمات فرودگاهی تحت پوشش قرار می گیرد. این بیمه نامه معمولاً به صورت تمام خطر به همراه سایر پوشش های هوایی برای مالکان شرکت های هواپیمایی و بهره برداران آنها صادر می شود. برخی از مهم ترین پوشش هایی که تقریباً در اکثر کشورها در گروه بیمه هواپیما قرار می گیرند عبارتست از: پوشش تمام خطر بدنه هواپیما، بیمه شکست ماشین آلات موتور هواپیما و ورود جسم خارجی به آن، مسئولیت قانونی نسبت به مسافران و اشخاص ثالث غیر از مسافران، بیمه بار مسافران، بیمه از دست دادن گواهینامه پرواز خلبان، بیمه فرانشیز بدنه، بیمه جنگ بدنه، انفجار هواپیما هنگام سوخت گیری و.... در صورت بروز حادثه همانند بیمه اتومبیل ، هم خسارات مالی وارد به وسیله نقلیه و هم خسارات مالی و جانی وارد به افراد ثالث و مسافران تحت پوشش قرار می گیرد. حوادث فاجعه آمیز هواپیما معمولاً با خسارت های هنگفت، جرح و فوت افراد و خسارات مالی وارد به اشخاص ثالث همراه است . مشکلات این نوع بیمه با توجه به پیدایش هواپیماهای نسل جدید همراه با ظرفیت های بیشتر برای حمل مسافر، بار، سوخت و پیچیدگی تکنولوژی ساخت آن همواره رو به افزایش است . با این حال وجود آن در تمام کشورها یک ضرورت غیر قابل اجتناب است. واقعیت آن است که بیمه هواپیما از نظر فنی بسیار پیچیده بوده و اختلاف عمده ای با سایر رشته های بیمه ای دارد و مؤسساتی که در این زمینه فعالیت می کنند متشکل از چند شرکت داخلی یا بین المللی هستند که به صورت مشترک فعالیت کرده یا با همکاری یکدیگر صندوق های مشترکی با نام بیمه هواپیما تشکیل می دهند و با استخدام پرسنل متخصص اقدام به قبول کار از خطوط هواپیمایی کرده و به نسبت سهم مشارکت شان ریسک تقسیم و در سود و زیان سهیم می شوند. مانند صندوق بیمه هواپیمای سوئیس که متشکل از چند مؤسسه بیمه ای، مالی اعتباری و فنی است. در سایر رشته های بیمه ای، بیمه گر با تعداد زیادی از ریسک های یکسان و مشابه سر و کار دارد که می تواند احتمال خسارت، روند و تواتر آنها را پیش بینی و تا حدود زیادی ریسک های مشابه را برآورد نماید و به تنهایی آن رشته را اداره کند. اما در بیمه هواپیما بیمه گر از نظر تعداد موارد بیمه ای بسیار محدود است و احتمال خسارت برای هر هواپیمای بیمه شده تا حدی بالا است که هر مورد خسارت می تواند یک فاجعه تلقی شود. از طرف دیگر در یک مقطع بیمه ای (که معمولاً یک سال است) برآورد احتمال تحقق خطر مورد بیمه بسیار دشوار و شاید غیرممکن باشد. لذا بیمه گران رشته هواپیما به منظور توزیع عقلایی ریسک باید دو عامل تعداد(پذیرش سهم مناسب و منطقی هواپیما های مورد بیمه) و زمان(فعالیت بلند مدت در این رشته به منظور دستیابی به پیش بینی های واقعی تر از ریسک های مشابه) را کاملاً مورد توجه قرار دهند. از اصولی که در زمان بیمه کردن بدنه و مسئولیت هواپیما بسیار مورد توجه بیمه گران قرار می گیرد می توان به نوع هواپیما، خصوصیات و دانش فنی و ساعت پرواز خلبانان، موقعیت جغرافیایی منطقه پرواز و مورد استفاده یا هدفی که هواپیما به آن منظور استفاده می شود اشاره کرد. هم اکنون ایران با داشتن 19 شرکت ایرلاین فعال و بیش از 160 فروند هواپیما در حال ارائه خدمات به هموطنان است که طبق توافق ها و برنامه ریزی های انجام شده و پس از صدور مجوز فروش هواپیما به ایران از سوی وزارت خزانه داری امریکا و اخذ مجوزهای لازم از OFCC توافق کلی مقامات ایرانی با ایرباس برای خرید حدود ۱۱۸ فروند، با ATR برای دریافت ۲۰ فروند و با بوئینگ برای خرید ۱۰۸ فروند هواپیمای صفر کیلومتر دیگر صورت گرفته است که این پرنده های میلیاردی باید طی ۸ سال به ایران تحویل داده شوند. صنعت حمل و نقل هوایی کشور در دوران تحریم بیشترین فشارها را متحمل شد اما توانست با همکاری و تلاش همه جانبه سرپا بماند. به نظر می رسد با گذشت 5 دهه از طول عمر هواپیماهای موجود، این نوسازی عظیم در صنعت هوانوردی کشور اتفاقی مبارک باشد که بدون شک ایران را تبدیل به قطب اصلی حمل و نقل هوایی در منطقه خواهد کرد. در حال حاضر یکی از مشکلات اساسی ایرلاین های داخلی، تأخیرات ناشی از مشکلات فنی هواپیما های موجود و زمینگیر بودن آنها است. اما با ورود هواپیما های جدید سطح رضایتمندی به طور طبیعی افزایش یافته و این اطمینان حاصل می شود که پرواز ایمن است و تأخیرات موجود نیز تا سطح زیادی کاهش خواهد یافت. همچنین با وجود 10 فرودگاه بین المللی در داخل، فضا برای همکاری و سرمایه گذاری بخش خارجی در این حوزه وجود دارد و چنانچه اعتبارات لازم تأمین شود می توان برنامه های گسترده ای برای کشور در حوزه صنعت حمل و نقل هوایی تدوین کرد. از آنجایی که تردد هواپیما یک جریان بین المللی است و مسافران متعدد از کشورهای مختلف در سطح جهانی تردد می کنند بنابراین بهترین روش در جهت هماهنگی و یکنواختی میزان مسئولیت ها ملحق شدن به قوانین بین المللی هواپیمایی است. اما باید به خاطر داشت که امروزه تنها کشورهایی می توانند به مزیت رقابتی پایدار دست یابند و وارد بازارهای جهانی شوند که در طرح ها و فعالیت های اقتصادی مشترک با خارجیان، آموزش لازم برای بازی در میدان های پرخطر اقتصاد جهانی را دیده باشند. بیمه گران نیز باید مصمم تر از قبل حامی این رویداد ملی باشند تا همزمان با این جریان نوسازی سخت افزاری، شاهد گسترش فرهنگ بیمه در تمامی زمینه ها و حمایت از مصرف کنندگان باشیم. حسین مقدس / پژوهشگر و کارشناس صنعت بیمه
چهارشنبه ، ۲۶آبان۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اقتصاد آنلاین]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 54]