محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827999445
چشمم به آسمان است و محتاج بارانم - روزنامه اعتماد
واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: ماشاءالله شمس الواعظین همیشه مرا به یاد دکتر بشیریه می اندازد. چرایی این شباهت، برمی گردد به قدرت چشم انداز بخشیدن. در بین همه کسانی که درباره سیاست قلم زده اند و سخن گفته اند، از حیث چشم انداز بخشیدن به مخاطب، شخصا کسی را به قدرت و قوت دکتر بشیریه ندیده ام. در بین اهالی مطبوعات هم، به نظرم شمس الواعظین از این حیث سرآمد است. روزنامه نگار خوب زیاد داریم ولی پنجره گشایی و چشم اندازبخشی، کار سهلی نیست. شب تازه از راه رسیده و هوای نمناک آبان ماه، تشویقم می کند که برای گپ وگفت امشب، به سراغ کسی بروم که هرچند دوران خزان را سپری می کند، ولی حضورش مثل پاییز خوشایند است. «آقای سردبیر» اهل تلفن جواب ندادن نیست. پس از احوالپرسی و بحثی ممنوع درباره مسائل روشنفکری دینی، از او می پرسم این روزها کجایید و چرا اینقدر کم پیدایید؟ می گوید: «اگر سوال تان درباره همین لحظه است، الان در مزرعه هستم؛ مزرعه ای که با دشواری های بسیار زیاد اداره اش می کنم و محل امرار معاش من است. کم پیدایی من هم ناشی از دوران محرومیتی است که باید بگذرانمش. به هر حال، کار مطبوعاتی نمی توانم بکنم و حق خروج از کشور را هم ندارم. وقتی هیچ کاری نمی توانی بکنی، باید پناه ببری به جایی، بلکه بر مشکلات حادث شده غلبه کنی. من هم سال هاست که به این مزرعه پناه آورده ام. ولی دغدغه کار حرفه ای و اصلی ام را هنوز دارم. مباحث مربوط به انجمن صنفی روزنامه نگاران را دنبال می کنم و به نسل جدید روزنامه نگاران هم کمک می کنم تا انجمن صنفی روزنامه نگاران تهران را برپا کنند. مشغول بررسی طنزهای او هستم تا ببینم طنز پوریا عالمی، چقدر به ارتقای طنز در ایران کمک کرده است. همچنین درگیر کاری هستم مرتبط با نظام جامع رسانه ای. این ماجرا با مرحوم دکتر معتمدنژاد شروع شد ولی به تدریج مسیر کار منحرف شد و آنچه که در ایران امروز به عنوان مبانی و چارچوب های نظام جامعه رسانه ای در حال شکل گیری است، بسیار متفاوت است با آنچه که حرفه ای ها و کارشناسان علوم ارتباطات مطرح می کنند. اینها کارهایی است که در این ایام درگیرشان هستم. با گذشت زمان، توانایی تفکیک بین مزرعه داری و امور مرتبط با روزنامه نگاری را پیدا کرده ام؛ و با اینکه تقریبا چهارده سال است که درگیر کشاورزی ام و نگاهم به آسمان برای بارش باران زیاد شده، ولی هنوز ادبیاتم رنگ وبوی ادبیات یک کشاورز را ندارد و از علایق چهل ساله خودم نبریده ام و امیدوارم باز هم بتوانم برگردم به عرصه ژورنالیسم.» از سردبیر روزنامه دوران ساز جامعه، می پرسم چند سال است کار کشاورزی می کنید؟ می گوید: «سال 81 که از زندان آزاد شدم، تقریبا همه دارایی ام را فروختم و این زمین را خریدیم. ابتدا سراغ کاشت زیتون رفتیم ولی سرمای سخت زمستان سال 86، تمام نهال های زیتون ما را نابود کرد. پسته مقاوم تر از زیتون است و به توصیه کارشناسان، نهال پسته کاشتیم و نهال های مان الان دیگر به بار نشسته اند. 14 سال است درگیر کار کشاورزی ام.» استاد جواب سوال نپرسیده را هم می دهد: «کارهای انجمن صنفی روزنامه نگاران را هم در این مدت پیگیری کرده ام و مرکز مطالعات استراتژیک خاورمیانه هم که سر جای خودش است. الان 25 سال است مشاور این مرکز هستم و گاهی برای حضور در این نهاد، به تهران می آیم ولی به محض اینکه بتوانم، از دود و ترافیک تهران می گریزم به آرامش طبیعت و مزرعه.» از آقای مزرعه دار روشنفکر، می پرسم راست می گویند که کشاورزی، نوعی بصیرت و ادراک خداگرایانه می آورد؟ قاطعانه پاسخ می دهد: «بسیار بیش از این است. من الان چشمم به آسمان دوخته شده. به خدا بیشتر تکیه می کنم و از او خواهان بارانم. خانم من پزشک است و در تهران طبابت می کند. خودم هفته ای یکی دو روز به تهران می آیم. خلاصه وقتی که در تهران تنها هستم، با اینکه اهل مطالعه هستم و کتاب همیشه کنار دستم است، تنهایی را حتی یک روز هم نمی توانم تحمل کنم؛ ولی در مزرعه، گاهی ده پانزده روز تنها هستم و این تنهایی برایم کاملا جذاب است و اصلا آن را حس نمی کنم. چرا؟ چون وقتی در مزرعه هستم و درگیر کار کشاورزی ام، خودم را عمیقا در پناه قادر متعال، در آغوش آفریدگار این طبیعت می بینم و هیچ گونه احساس ناامنی ندارم. تازه انسانی که خودش را به بیابان می سپارد، انتظاراتش از بیابان برآورده می شود. برخلاف شهر، که انتظارات ما را شاید پس از کوشش فراوان پاسخ دهد، طبیعت، سخی و گشاده دست است. شما اگر چیزی در طبیعت بکارید، صدها برابر کاشته خودتان برداشت می کنید. » می گویم زندگی در مزرعه و بیابان، باید قناعت آدم را فربه و انتظاراتش را لاغر کند. جوابش مثبت است: «زندگی در طبیعت، نه تنها قناعت بلکه قدرت بخشش آدم را هم بیشتر می کند. مثلا چادرنشینان عمیقا سخی و بخشنده اند. آنها در دامن طبیعت، بخشندگی خدا را بی پرده تر می بینند و خودشان هم آرام آرام بخشنده می شوند.» وقتی گفت چشمم به آسمان است، احساس کردم بین شمس و باران باید رابطه و رفاقتی شکل گرفته باشد در آن برّ بیابان. پس می گویم کشاورزی باید نسبت وجودی تازه ای بین انسان و باران برقرار کند. از تجربه های بارانی اش می گوید: «باران که می آید، شور و شعفی پیدا می کنم. چند روزقبل که همسرم آمد اینجا، در لحظه ورودش باران گرفت. گفتم این باران به برکت قدوم شماست. باران زندگی را برای آدمیزاد به ارمغان می آورد. بوی لطافت باران. بوی عطوفت باران. باران، به قول قرآن، مرده را احیا می کند چه رسد به انسان زنده. رابطه من و باران، الان دیگر یک رابطه فانتزی نیست. من واقعا نیازمند بارانم. » گریزی به سیاست می زنم. روحانی را تقریبا رییس جمهوری بعدی ایران می داند و ثبات بخشیدن به اقتصاد را، مهم ترین کار دولت او در این چهار سال. می گوید بیشتر نگران است در سال 1400، دولتی بر سر کار آید مثل دولت احمدی نژاد. یعنی شب بخوابی و صبح بیدار شوی، ببینی قیمت دلار چند برابر شده و چرخ ثبات اقتصاد کشور، از جا دررفته. شانس کلینتون را هم بیش از ترامپ می داند و نگران است مبادا دستور استفاده از سلاح های اتمی امریکا، با آدمی مثل ترامپ باشد. پیروزی ترامپ را نشانه تنزل جایگاه ملت امریکا می داند. به او می گویم برخی از روسای جمهور امریکا هم کشاورزی می کردند و شما هم انگار از الگوی «مزرعه دار سرمایه دار» بدتان نمی آید! به جرالد فورد و کارتر و خانواده بوش اشاره می کند ولی می گوید «من برخلاف آنها به اجبار کشیده شدم به این کار.» اما اضافه می کند که از کودکی مدافع تولید ثروت بوده و الان هم 25 خانوار، از مزرعه داری اش ارتزاق می کنند؛ خانوارهایی اهل تهران و سیستان و بلوچستان و افغانستان. می گویم پس معتقدید در مزرعه داری هم مثل روزنامه نگاری موفق بوده اید. با تواضعی آمیخته به غرور، تایید می کند . می گوید:« از زمین برداشتم و به زمین افزودم. آن پسته ها را کاشتم که این ویلا را ساختم. ویلایی است در حاشیه سرآغاز کویر، با 400 متر بنا و همه سیستم های مدرن و البته یک استخر.» آخرین سوالم را به پیپ «آقای متعین» اختصاص می دهم! می پرسم شب ها بساط پیپ و مطالعه هم برپاست؟ و این آخرین پاسخ ماشاءالله شمس الواعظین در این گپ وگفت طولانی بود: «اخیرا پزشکم توصیه کرده پیپ کشیدن را کنار بگذارم یا محدودش کنم. من هم با خودم عهد کرده ام که صبح یک بار پیپ، بعدازظهر هم یک بار پیپ و والسلام!»
دوشنبه ، ۲۴آبان۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها