واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: دست های مهربان- دکتر نصیر دهقان* قدیم ترها حکما را به عنوان مراقب اعلای جسم و روان می دانستند و نه تنها دارو، بلکه دست و نگاهشان برای جسم خسته بیماران حکم دوا را می نمود. هنوز یادمان نرفته طبیبان بزرگی که نامشان جاودانه و درمانشان به مثابه معجزه ای ماندگار شد.
هم اکنون نیز بسیار زیادند درمانگرانی که هنوز به آئین گذشتگانشان برای بیمار دل می سوزانند و وقت گذاردن کافی و وافی برای بیمار خود و کسب رضایت او را با پول بیشتر معاوضه نمی کنند. حدود سی درصد بیماران به دلیل مشکلات جسمانی به پزشک مراجعه نمی کنند بلکه به دنبال انجام مشاوره و فردی امین هستند تا دستشان را به مهربانی بفشارد و با آنها کمی به گفت وگو بنشیند.بر اساس آمار رسمی جهانی، مدت زمان متوسطی که یک پزشک متخصص باید برای هر بیمار صرف کند پانزده دقیقه و برای پزشک عمومی ده دقیقه است. پزشکی علمی است که با جسم و روان افراد سر وکار دارد. بنابراین، یکی از مسائلی که موجب افزایش بهره وری در درمان می گردد، برقراری رابطه مناسب روحی و روانی پزشک با بیمار است که اگر به درستی صورت نگیرد، پذیرش بیماری دچار مشکل می شود. چرا که بسیار مشاهده می شود بیماران به درمانگر مراجعه می کنند، دارویی را می گیرند، اما به دلیل عدم برقراری ارتباط مناسب و اینکه احساس می کنند پزشک معالج به حرف هایش خوب گوش نداده و متوجه بیماری نشده درمان را رها کرده و یا حتی اصلا دارو را مصرف نمی کنند.شرایط یک ویزیت مناسب باید به گونه ای باشد تا رابطه سالم و اخلاقی بین پزشک و بیمار برقرار شود و بتواند حس اعتماد به پزشک را در بیمار به وجود آورد؛ به طوری که بیمار احساس کند می تواند مشکلات خود را یک به یک با پزشک در میان بگذارد.**مهارت های ارتباطی در رابطه ی پزشک و بیمارنتیجه مطالعات نشان می دهد که برقراری ارتباط خوب میان پزشک و بیمار در روند درمان و بهبودی بیمار بسیار مؤثر است. در واقع موفقیت یک پزشک بیش از هر چیز در گرو چگونگی برقراری ارتباط میان او و بیمارانش می باشد. به این صورت که اگر پزشکی نتواند در برخورد با بیمارش اعتماد او را نسبت به خود جلب نماید و یا بیمار را در مورد درمان بیماری و یا دست کم تسکین رنج هایش امیدوار سازد، پر واضح است که قادر نخواهد بود از عهده درمان به خوبی برآید؛ جالب آن که حتی در صورت مداوا نیز بیمار باور نخواهد کرد که توسط نسخه پزشک درمان شده است و بهبودش را به عوامل دیگر نسبت داده و یا دوره درمان را به شکلی ناتمام رها خواهد کرد.لذا پزشک در قدم اول باید اعتماد بیمارش را به خوبی جلب نموده تا از او حرف شنوی داشته باشد و این در صورتی امکان پذیر خواهد بود که پزشک نشان دهد شایسته این اعتماد هست، با بیماران خود ارتباط چشمی مناسب برقرار کند، ظاهر آراسته ای داشته باشد، البته این آراستگی نسبی است و یک پزشک می تواند با توجه به جامعه ای که در آن زندگی و طبابت می کند، به ظاهر خود برسد. پوشیدن روپوش پزشکی الزامی نیست اما امری پسندیده است.همان طور که پیش از این بیان شد، پایه و اساس یک ارتباط خوب این است که شنونده ی خوبی باشید. همچنین توصیه می شود که درماتگر به بیماران خود لبخند زند. داشتن چهره ای متبسم، اثری بسیار اطمینان بخش دارد و به نوعی یک هیپنوتیزم ساده است. لبخند معجزه می کند، امتحان کنید.اختصاص دادن وقت کافی برای هر بیمار، بیمار را تشویق می کند که اطلاعات بهتر و کاملتری در اختیار پزشک قرار دهد. برقراری رابطه ی کلامی مثبت نیز تا حد بسیار زیادی بر روی روند اطلاعات گیری و درمان بیمار مؤثر است. همان طور که می دانید گوش دادن همدلانه به بیمار و توجه به سخنان او از میزان وقت تلف شده در روند درمان، بسیار می کاهد. حتی برای هر چه بهتر شدن درک بیمار از علائم و بیماری خود، پزشک می تواند براساس نیاز و خواست بیمار صفحاتی چاپ شده حاوی اطلاعات مورد نیاز شامل نمودارها و ترجمه ی لغات پزشکی در اختیار بیمار قرار دهد. یکی از مهم ترین مسائل در زمینه یک ارتباط مناسب، دادن اطلاعات صحیح و صریح به بیمار براساس شرایط ویژه ی هر فرد باشد. اما نکته ی کلیدی این جاست که این اطلاعات باید کمک کننده و برای او قابل درک باشد؛ به عبارتی به زبان ساده یا به زبان او بیان شود. همچنین در صورت نیاز، اطلاعاتی در رابطه با معایب و مزایای روش درمان پیشنهادی باید در اختیار بیمار قرار گیرد. این حق بیمار است که از خطرات احتمالی درمان پیشنهاد شده با خبر شود. پزشکان با طیف وسیعی از افراد با پیشه های متفاوت اخلاقی- اجتماعی- اقتصادی و فرهنگ سر و کار دارند، فاکتورهای اجتماعی و فرهنگی مشخص کننده ی بسیاری مسائل است که ارتباط میان پزشک و بیمار را تحت تأثیر قرار می دهد.پزشکان باید تلاش کنند تا جدا از پیشینه اجتماعی و فرهنگی ارتباط مؤثر و خوبی با بیماران برقرار کنند. زمانی که پزشکان از حساسیت ها و نیازهای فرهنگ بیمار آگاه باشند، ارتباط میان آنها و بیماران تسهیل می شود.**و این نام نیک است که می ماندانسان هر چه تلاش کند، باز هم تنها نام نیک است که از او باقی می ماند. چه خوب است که ماهانه بخشی از انرژی، زمان و درآمد خود را به انجام اموری همانند ویزیت رایگان افراد بی بضاعت، مدرسه سازی و یا مشارکت در ساخت مراکز درمانی اختصاص دهیم که برایمان «نیک نامی» را به همراه دارد.**نویسنده و مدرس دانشگاه /MD-DBA In Health Care
31/05/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]