تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1868358120
مخاطرات فضای مجازی برای زبان و خط فارسی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: مخاطرات فضای مجازی برای زبان و خط فارسی تهران - ایرنا - افسون اینترنت ما را به کجا می برد؟ ناخواسته و ناگزیر همه ما سوار بر این موج تکنولوژی نوین به سوی آینده نامعلوم پیش می رویم. این روزها دیگر سخن از این نیست که اینترنت به خانه ها راه پیدا کرده است یا میهمان و همسایه ناخوانده ما شده است بلکه این مولود دلفریب دنیای فناوری به یک «زوج» در زندگی ما تبدیل شده است و پاره ای از حیات و وجود اجتماعی هر ایرانی گشته است.
محمدمهدی سرلک پژوهشگر رسانه در یادداشت شماره پنجشنبه روزنامه ایران نوشت: به هر جا گام بگذاری، از خانه تا خیابان و از اداره تا دانشگاه با شهروندانی روبه رو می شوی که دست در دست این مولود سرگرم گشت و گذار در فضای نامتناهی خبر و اطلاعات هستند. پیر و جوان، زن و مرد و کارمند و مدیر در هر جا باشند لحظه های خوش زندگی خویش را با این همراه و همسفر تقسیم می کنند.میهمانی که جاخوش کرده استاز روزی که چشم ما ایرانیان به چهره این مولود جدید روشنی گرفت تا به امروز که 10 سال زندگی مشترک را پشت سرگذاشته ایم بسیاری از اوضاع و امور تغییر کرده است. اما قبل از آنکه باب بحث بر سر مسأله مهم« فایده – زیان» ورود این عضو جدید به زندگی ایرانی ها باز شود و به سنجیدن «آنچه از دست می دهیم» با «آنچه به دست می آوریم» بپردازیم لازم است برخی از اتفاقات رازآلود دوره تولد تا رشد و بلوغ اینترنت در ایران را از نگاه بگذرانیم.هنوز چندان دور نشدیم از دوره ای که برای استفاده از اینترنت مدارک هویتی مثل کپی شناسنامه را عرضه می کردیم تا یک اکانت محدود 10 ساعته که تنها ابزار اتصال به شبکه آن یک «مودم اکسترنال یا اینترنال» با «یک خط تلفن» بود برایمان فراهم می شد و با صدای زنگ نوستالژیک «اتصال به اینترنت» دروازه این دنیای سحرآلود به روی شما گشوده می شد.به خاطر دارم که بنا به حرفه خویش جزو نخستین افرادی بودم که خط تلفن همراه اختیار کردم. قدم بعدی، خرید خط دیتا به قیمت ماهانه 100 هزار ریال بود تا بتوان از اینترنت صرفاً برای مبادله ایمیل استفاده کرد. قشر جوان جامعه که این روزها بر سر نسل 3G و 4G کورس رقابت گذاشته اند، شاید به سختی باور کنند که 10 سال پیش، ما نسل میانسال جامعه هنگام ابداع نشانگر GPRS روی تلفن های همراه چه اندازه ذوق زده می شدیم.همه چیز به سرعت برق و باد گذشت، موج نیرومند اینترنت مرزهای زمان و لحظه ها را درنوردید. «اینترنت کارتی» نخستین جلوه این انقلاب هزاره سوم بود که انتظار طولانی برای عضویت در دنیای مجازی را از میان برداشت. موج دوم آن تحت عنوان سرویس ADSL و بعد Wi fi به منازل راه یافت و بالاخره با ابداع گوشی های هوشمند چهره نوین این انقلاب ارتباطی در ایران و جهان نمایان شد. شدت و شتاب این موج در بستر جامعه ایرانی به اندازه ای بود که مجالی برای برنامه ریزی باقی نگذاشت رقابت سازندگان که اتاق فرمان طراحی این ابزار هوشمند نشسته اند چنان است که هنوز محصول جدید در منزل شهروند ایرانی جا خوش نکرده آوازه اختراع مدل های جدیدتر آن در شهر می پیچد. اکنون در نقطه ای ایستاده ایم که همه اجزای جامعه و تمامی ارکان حکومت خود را در وسط میدان مبادله پیام و اطلاعات یافته اند.غیر از حیرت چه کرده ایم؟تنها واکنش ما ایرانی ها در برابر ورود این موج ابراز «حیرت عمیق» بوده است هنوز غرق در شوک و هیجان خلق پدیده هایی هستیم که شیرازه زندگی و مناسبات ما را دگرگون می کنند.واژه «حیرت» شاید رسا ترین تعبیری است که جامعه شناسان برای توصیف رفتار شهروندان در برابر افسون پدیده های دنیای فناوری به کار می برند. با این تفاوت که شگفتی و شوک ما با نوعی شیدایی و شیفتگی به اختیار گرفتن این محصولات درآمیخته است. حرص و ولع ما برای کامجویی از این فناوری ها چنان است که اساساً به عوارض و آثار آن بر رفتار و فرهنگ خویش نمی اندیشیم.اینجا است که یکی از پرسش های بزرگ زمانه ما مطرح می شود این که با این مولود جدید چگونه تعامل باید کرد؟ آیا راهی برای آشتی و سازگاری میان این مولود جدید عصر ما که از جنس ماشین و اشیا است با فرهنگ بومی ما وجود دارد آیا می توان راهی یافت تا ارزش ها و داشته های ملت ها (اعم از فرهنگ و ادبیات و زبان) در این دوران سیطره فناوری حفظ شود . براستی ما در انتخاب بر سر گزینه «همه یا هیچ» یا تسلیم و نفی هستیم یا راه میانه ای و انتخاب سومی هم وجود دارد؟این سؤال که متخصصان اجتماعی به درستی از آن به عنوان بزرگترین پرسش زمانه ما از آن یاد کرده اند اکنون سرفصل بسیاری از میزگردها و جلساتی است که در رسانه ها، دانشگاه ها و پارلمانها و دولت های پیرامون برپا می شود. این همه بحث و جلسه در واقع چاره جویی برای زدودن آن «حیرت» و به خودآوردن شهروندانی است که غرق در هیجان و شوک تکنولوژی جدید هستند.کمابیش همه پدران و مادران، مدیران و تصمیم گیران و استادان و نخبگان، نگران طولانی شدن این دوره خلسه و سرخوشی نسل جوان از افسون اینترنت هستیم اما با این حال هیچ آستین همتی بالا نمی رود و دست کم تا به امروز گامی روشن برای رفع این نگرانی ها برداشته نشده است.داستان انفعال و تماشاچی بودن ما در این گیرودار آنجا تلخ تر می شود که بدانیم که هنوز «صورت مسأله» در باره تعامل شهروند ایرانی با پدیده اینترنت به درستی طرح نمی شود. اغلب افراد به جای آنکه بر سرنوشت دارایی فرهنگ ملی در برابر هجوم سیل آسای فناوری بیندیشند، به اقتضای منافع سازمان و جریان و جناح خود نسخه مقابله با اینترنت را می پیچند.مسأله اصلی که به درستی از سوی متخصصان اجتماعی مطرح شده این است که چه باید کرد تا ماشین اینترنت همچون ربات هوشمند جایگزین انسان و مناسبات انسانی نشود. بیان دقیقتر این است که چگونه می توان ضمن زیستن در فضای مجازی علقه های دیرین دوستی و الفت فرهنگی را حفظ کرد؟ چه باید کرد تا چت های اینترنتی جایگزین گفت و گوهای گرم و روحبخش نشود؟ چگونه می توان ابزارهای ارتباطی و دسترسی در جامعه ایران را گسترش داد بی آنکه ارتباطات و قرابتهای فرهنگی آسیب ببیند؟ چه باید کرد تا بازیها و سرگرمی های تلفن همراه و تبلت لحظه های شیرین و خاطره ساز بازی بچه ها با پدران و مادران و پدربزرگ ها و مادر بزرگ ها را زایل نکند؟ چه می توان کرد تا اتاق های چت و کانال های گفت و گو، محفل های گرم دورهمی دوستان و خانواده ها را از رونق نیندازد؟اینها دغدغه های زندگی و زمانه زیستن در دنیای ارتباطات است و هیچ یک از دولت ها و نخبگان و شهروندان را گریزی از چاره اندیشی و پاسخگویی به این دغدغه ها نیست. اما در این مجال از میان این فهرست بلند صرفاً به یکی از بارزترین آنها می پردازم که گویی از نگاه ها دور مانده است.قربانی اول اینترنتدر حال حاضر موج وبگردی و گشت و گذار در بازار اینترنت بیش از همه فرهنگ مکتوب ایرانیان را در معرض تهدید قرار داده است. نسل جدید ما بی محابا، کار و بار نوشتن و خواندن را از کاغذ و کتاب به مونیتور گوشی های هوشمند تغییر داده است. نتیجه ملموس و محتوم این اتفاق، فراموشی و زوال ادبیات و زبان فارسی و در یک کلام فرهنگ مکتوب است. به سخن دیگر، ایرانیانی که سالها و سده ها نسل به نسل، فرهنگ کتابت و نگارش را به جامعه بشری تقدیم کرده اند اکنون ناخواسته و ندانسته در حال فراموشی و متارکه این میراث گرانسنگ خویش هستند.زبان و فرهنگ فارسی در گرایش اعتیادآور نسل جوان به وب نگاری روزگار سختی را می گذراند و کسی در این اندیشه نیست که در صورت از دست رفتن و زوال فرهنگ مکتوب و ادبیات و زبان فارسی چه چیزی از تمدن فرهنگی و علمی ایران باقی می ماند؟بی گمان از شهروندان عادی جامعه ایران که طبق آمار قریب 70 درصد آنها مفتون موج اینترنت هستند نمی توان انتظار داشت که پاسخی عاجل برای این سؤال ارائه کنند اما مسئولیت مراجع آموزشی، دانشگاهها، مدارس، رسانه ها، فرهنگستان ها و در یک کلام 50 نهاد فرهنگی کشور چه می شود. براستی این سلسله پرشمار متولیان فرهنگ جامعه چه اندازه خطر از دست رفتن فرهنگ مکتوب را در عصر فناوری دریافته اند.اولین روز هفته، برای نخستین بار شاهد طرح این بحث در یکی از برنامه های صبحگاهی تلویزیون بودم. میهمان برنامه که گویا از کارشناسان با سابقه حوزه فناوری بود قصه پرغصه خطر فراموشی و تضعیف زبان و کتابت فارسی را در سایه غلبه موج وب نویسی بازگو کرد. مجری برنامه نیز وقتی با این پیشنهاد کارشناس میهمان خود(به نام رضا نظیفی) روبه رو شد، با او همصدا شد که آری این یک نیاز ملی است و برای پیمودن این مسیر می بایست عزم و اراده ملی به کار آید و بر خواسته میهمانش مهر تأیید نهاد. مسئولان امور باید از همه ابزارهای آموزشی و فرهنگی برای حفظ آئین و سنت نوشتن و کتابت در دنیای جدید بهره گیرند. نکته جالب در بحث و مباحثه میهمان و میزبان برنامه این بود که کارشناس فناوری که علی القاعده می بایست طرفدار و مدافع متعصب وب نویسی و وبگردی باشد با احساس عمیق رو به دوربین رسانه ملی خطر فراموشی زبان و ادبیات فارسی را گوشزد می کرد او حتی از طرحی سخن گفت که با انگیزه حفظ سنت و سیره نگارش و فارسی نویسی آماده کرده است و با لحن اصرار از رسانه ملی و اولیای فرهنگی می خواست که دست کم در یک برنامه میان مدت نسل جوان جامعه از دانش آموز تا دانشجو را به کار نگارش نامه تشویق کنند و نگذارند پشت بهار دلفریب اینترنت هزاره سوم، فصل خزان فرهنگ مکتوب و ادبیات فارسی آغاز شود. اکنون چند روز است که با این سؤال و دغدغه کلنجار می روم که براستی آیا کسی صدای این زنگ خطر فراموشی فرهنگ مکتوب ایرانی را در عصر جولان وب نگاری شنیده است و می شود در این فضای دو قطبی که یک طرف به تشویق و رقابت در فضای مجازی سرگرم است و طرف دیگر شبانه روز به نفی و تقبیح آن می پردازد، نهادها و اصحاب فرهنگ ما به دور از مرده باد و زنده باد، اسباب و عوامل ارتباط و علاقه نسل جوان ما را به ادبیات و زبان فارسی فراهم کنند و راضی نشوند قلم و زبان بی روح ماشین و فناوری جایگزین کتابت و فرهنگ مکتوب ایرانی شود.منبع: روزنامه ایران/21 مرداد 95اول**1577
23/05/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 115]
-
گوناگون
پربازدیدترینها