محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829405370
وداعی شاعرانه با ماه میهمانی خدا ... دیر ز راه آمد و خنده زد و زود رفت
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: وداعی شاعرانه با ماه میهمانی خدا... دیر ز راه آمد و خنده زد و زود رفت
در لحظات پایانی این ماه نورانی با زبان شعر از حضرتش استمداد می‌کنیم تا قصور و تقصیر ما را در این ماه ببخشاید؛ ما را از درک کنندگان حقیقی این ماه قرار دهد و توفیق درک رمضان‌های آینده را نیز به ما عنایت فرماید.
به گزارش خبرگزاری فارس از قم، ادبیات آئینی ما همانگونه که در استقبال از ماه مبارک رمضان، متون متعددی از خود دارد، در وداع با این عزیزترین ایام سال نیز، شاهد شاعرانگی‌های خود است. در این بین، شاعران قم نیز همنوا با این حس و حال، سروده‌های مختلفی تقدیم کرده‌اند که در این بین، به ذکر دو مورد از این سروده‌ها اکتفا می‌کنیم. یکی از این شاعران، حاج غلامرضا فلاح، متخلص به «امین» است. او در یکی از اشعار خود، ابتدا به معرفی ماه مبارک رمضان می‌پردازد و در ادامه با اشاره به مناسبت‌های مختلف این ماه نورانی، با آن وداع می‌کند:
رمضان، ماه صفا، ماه خدا
ماه یکرنگی و جانبخشِ دعا بارِ خود بستی و گلبانگِ رَحیل
می رسد از تو به آوای جمیل
تازه عادت به تو کردیم، چرا؟
نورِ خود می‌بری از محفل ما
شب و روزت، به حَلاوت بُگذشت
سوره‌هایت، به تلاوت بُگذشت
لحظه‌هایت، همه آکنده به عشق
بنده‌هایت، همگی زنده به عشق
عشقِ مولای دو عالم، حیدر
شور بخشیده به دلها، یکسر
نیمه‌ات شد زِ تجلّی روشن
از گلِ روی حسن، شد احسن
هر شب و نیمه شب ات، غرقِ دعا
لحظه‌های سَحَرت، روح افزا
وقت افطار، چه زیبا می‌شد
«ربّنا»، زمزمه ما می‌شد
جمعه ی آخرِ تو، روز حضور
بود بر خلقِ مسلمان، پُر شور
روزِ قدس و سخن از حمله گرگ
بر فلسطینِ مسلمانِ سِتُرگ
می‌روی، قدر تو را می‌دانیم
همنوا، ما همگی می‌خوانیم
رمضان، یادِ تو جاوید بُوَد
ارمغانت به همه، عید بُوَد
از «امینِ» شب و روزت بپذیر
گرچه وصفَت نتواند تفسیر. و اکنون نوبت شعری است از استاد غلامرضا سازگار، متخلص به «میثم» است. او در این شعر با اشاره به مانند برق و باد رفتن ماه خدا و دیر آمدن و زود رفتن آن می‌سراید: حیف که از دست ما ماه خدا می‌رود
ماه مناجات و نور، ماه دعا می‌رود ماه سحرخیزی اهل صفا می‌رود
ماه وصال علی، ماه ولا می‌رود ماه خدا رفت، رفت، جلوه بدرش به خیر
زمزمه‌های شب و لیله قدرش به خیر بود به روی خدا، چشم تماشای ما
خواندن جوشن کبیر، صوت دل‌آرای ما هر شب و هر روز بود، بزم خدا جای ما
زمزمه ی افتتاح، سر زد از آوای ما حیف که مانند برق، این مه معبود رفت
دیر ز راه آمد و خنده زد و زود رفت استاد سازگار در ادامه همین شعر و با اشاره به ناله سحر و دعای ابوحمزه می‌آورد: ماه خداوند رفت، ماند به دل آه ما
دست خداوندگار، بود به همراه ما نور به افلاک داد، ذکر هو الله ما
ذکر هو اللهِ ما، اشک سحرگاه ما ناله العفو ما از رمضان دل ربود
گاه، دعای سحر؛ گاه، ابوحمزه بود ز آینه دل گرفت ماه خداوند، زنگ
سلسله زلف وصل، بود سحرها به چنگ عبد خدا بود و صلح، دیو هوا بود و جنگ
یافت ز خون علی صورت این ماه، رنگ. و ادامه این شعر غلامرضا سازگار، به شان و مقام شهید ماه خدا، یعنی وجود مبارک مولی الموحدین (ع) می‌پردازد: محفل قرب خدا کوی علی بود و بس
روی جمیل خدا روی علی بود و بس کیست علی؟ کیست؟ کیست؟ سرِّ مَگویِ خدا
آن که هیاهوی اوست، معنی هوی خدا دست و زبان، گوش و چشم روی نکوی خدا
داشته شصت و سه سال، دیده به سوی خدا نور به او متکی، خلق به او زنده بود
عالم و آدم نبود، او به خدا بنده بود ارض و سماوات را در همگان یک علی است
هم به مکان یک علی، هم به زمان یک علی است هم به جهان یک علی، هم به جنان یک علی است
بلکه خداوند را در دو جهان یک علی است قادر منان یکی است، خالق داور یکی است
بعد خداوندگار، احمد و حیدر یکی است حاصل لوح و قلم، نام علی بود و بود
نقش وجود و عدم، نام علی بود و بود بعد خدا دم به دم، نام علی بود و بود
ذکر خداوند هم نام علی بود و بود مدح علی هم همان مدح محمّد بُوَد
احمد حیدر بود حیدر احمد بوَد علی به نص صریح، نفس پیمبر بود
علی کنار نبی، ساقی کوثر بود علی تمام نماز، نه بلکه برتر بود
نماز بی مهر او، گناه اکبر بود عبد مؤید علی است، جمال سرمد علی است
نه، جان پیغمبر است، تمام احمد علی است این دو ز صبح ازل، کنار هم زیستند
جدا ز هم تا ابد، نبوده و نیستند خدای داند فقط که بوده و کیستند
که بوده و کیستند؟ چه بوده و چیستند؟ دو ناشناس وجود، دو نور غیب و شهود
به هر دو از حق سلام به هر دو از ما درود علی است آقای من، علی است مولای من
علی است دنیای من، علی است عقبای من جحیم با مهر اوست، جنت اعلای من
اگر رَوَم در بهشت، سوای او، وای من مرده بُدم با دمی زنده شدم از دمش
"میثمم" و می‌دهم جان به ره میثمش. و اکنون و در لحظات پایانی این ماه نورانی، از حضرتش استمداد می‌کنیم تا قصور و تقصیر ما را در این ماه ببخشاید؛ ما را از درک کنندگان حقیقی این ماه قرار دهد و توفیق درک رمضان‌های آینده را نیز به ما عنایت فرماید؛ آمین. انتهای پیام/2258/و30
95/04/15 :: 11:28
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها