واضح آرشیو وب فارسی:اندیمشک جوان: اندیمشک جوان: سید امین موسوی زاده آشتی و صلح، از آروزهای دیرسال بشر است و چه بسا که جنگ هایی را نیز در سر رسیدن به آن به راه انداخته. به مناسبت روز جهانی صلح(۳۱ شهریور، ۲۱ سپتامبر)، پرسش هایی بنیادین در باب صلح و پاسخ های فیلسوفان به آنها را ترجمه کرده ایم و پیش روی شماست. این […]اندیمشک جوان : سید امین موسوی زاده آشتی و صلح، از آروزهای دیرسال بشر است و چه بسا که جنگ هایی را نیز در سر رسیدن به آن به راه انداخته. به مناسبت روز جهانی صلح(۳۱ شهریور، ۲۱ سپتامبر)، پرسش هایی بنیادین در باب صلح و پاسخ های فیلسوفان به آنها را ترجمه کرده ایم و پیش روی شماست. این پرسش و پاسخ ها از تارگاه «از فیلسوفان بپرسید» (skphilosophers.org) برگرفته شده اند. سعی کرده ایم از خلال این پرسش و پاسخ هابه این نکته برسیم که « فیلسوفان به صلح چگونه می اندیشند.» دکتر مایکل چولبیMichael Cholbi، استاد فلسفه در دانشگاه پلی تکنیک پوناما در کالیفرنیا. کتاب هایی او اغلب در اخلاق (با تأکید خاص بر خودکشی، اندوه، مجازات و پدرسالاری) نگاشته شده است: «فهمیدن اخلاق کانتی»، «خودکشی: ابعاد فلسفی»، «مسأله خدا» و «حس غیرمشترک». او از سال ۲۰۱۱ سردبیر مجله «آموزش فلسفه» است. فلسفه می تواند به صلح جهانی کمک کند؟ نخست، اینکه فلسفه می تواند با کمک به ما برای اندیشیدن به اهمیت اخلاقی صلح و نیز جنگ، در صلح جهانی سهیم باشد. شمار اندکی از فیلسوفان جنگ را ستوده اند. این دسته بر آن بوده اند که جنگ موجه است زمانی که منافع یک دولت را تأمین کند (واقع گرایان) یا اینکه شرایطی خاص وجود داشته باشد (نظریه جنگ مشروع). دیگر فیلسوفان صلح گرایی را حمایت کرده اند. دوم، فلسفه می تواند از طریق تضعیف شرایطی که جنگ در آن رشد می کند و نیز نشان دادن راه های جایگزین حل وفصل منازعاتی که می توانند منجر به خشونت شوند، به صلح جهانی کمک کند. فلسفه می تواند منازعات ناشی از اختلاف جهان بینی ها درمورد اخلاق، مذهب و مانند آن را از میان ببرد یا دست کم تعدیل کند. به این ترتیب فلسفه مدلی بدون خشونت را برای حل وفصل اختلافات پیش روی ما می گذارد: کمک گرفتن از استدلال های منطقی. در هر موردی بهتر است که ما برای اجتناب از جنگ به سوی اجماع استدلالی پیش برویم تا اینکه یک درگیری مسلحانه را در پیش بگیریم. البته فلسفه یک قرص جادویی برای رسیدن به صلح جهانی نیست. اما من کاملاً اطمینان دارم که دوز مناسبی از آن می تواند تا حد زیادی اندوه انسان از تراژدی های ناشی از جنگ و خشونت را درمان کند. دکتر اندرو پسینAndrew Pessin، استاد فلسفه در دانشگاه کانتی کولت لندن. کتاب های او اغلب در آموزش عمومی فلسفه نگاشته شده است: «فیلسوف ۶۰ ثانیه ای»، «فلسفه ذهن»، «مسأله خدا»، و «حس غیرمشترک». آیا صلح، چیزی بیش از جنگ نکردن است؟ این یک پرسش خوب (و البته عمیق) است. با این حال این تنها یک پرسش معناشناختی است؛ به این معنی که ما چگونه باید واژه «صلح» را به کار ببریم. آیا می توانیم از آن در مواردی که صرفاً جنگ وجود ندارد استفاده کنیم (مثل رابطه مصر و رژیم صهیونیستی) یا اینکه صلح چیزی عمیق تر است؟ اگر نه کامل، اما به خوبی آشکار است که ما می توانیم هر تعداد از عوامل یا جنبه های روابط «صلح آمیز» را بازشناسی کنیم – با خشونت های غیرصریح شروع کنیم و سپس چیزهایی مانند همکاری های اقتصادی، تغییرات فرهنگی، مسافرت های بین کشوری و غیره را به آن بیفزاییم – و تصمیم بگیریم (به طور قراردادی) که واژه «صلح» را، تا حدی قابل توجه، به مواردی که اکنون حاضرند محدود کنیم اما به هر رو، شاید زمانی که ما آغاز به شناسایی عواملی کنیم که روابط واقعی میان کشورها را تشکیل می دهد، تصمیم گیری درباره چگونگی استفاده از واژه «صلح» چندان نیز سودمند نباشد. دکتر ریچارد هک Richard Heckاستاد فلسفه در دانشگاه براون، واقع در رودآیلند امریکا. علاقه او فلسفه ریاضی و فلسفه منطق است و «قضیه فرگه» کتاب اوست. «صلح جهانی »در فرهنگ عامه بارها تکرار شده است و به نظر می رسد که آرمان دولت ها نیز باشد. اما آیا این قابل دستیابی است یا صرفا یک توهم و آرزو است؟ من آرزوی «صلح جهانی» را به عنوان آرزوی جنگ نکردن می فهمم. بنابراین پرسش متقابل من این خواهد بود: چرا فکر می کنید که این واقعیت که همیشه اختلاف و تعارض وجود دارد به این معنی است که همیشه جنگ وجود دارد؟ مطمئناً راه های دیگری برای حل وفصل اختلاف های جزیی پیدا می شود. امریکا با کانادا مشکل دارد، کانادا با ژاپن مشکل دارد و بسیار مانند آن. اما در عین حال این کشورها در حال جنگیدن با هم نیستند.من گمان می کنم موانع واقعی برای صلح، چیزهایی مانند حرص و طمع، غرور و میل به قدرت است. دکتر الکساندر جورج Alexander George استاد فلسفه در کالج آمهرست واقع در ماساچوست. «هیوم و معجزه»، «فلسفه ریاضیات»، «عاطفه و بی عاطفگی» از آثار او هستند. آیا دستیابی به صلح جهانی ممکن است؟ به نظر می رسد تنها راه آن این است که همه یک نوع فکر کنند و این تنها از دست خدا برخواهد آمد. من گمان می کنم که راه دیگر رسیدن به اینکه همه یک نوع فکر کنند این است که تهدید کنیم، هراس افکنی کنیم، وادار کنیم و زور بگوییم. البته این ها روش های چندان جالبی نیستند. بنابراین شاید ما باید درباره نیاز به صلح جهانی بازاندیشی کنیم. به جای فکر کردن به ملزومات سازش جهانی، شاید ما باید امکانی را کشف کنیم که «احترام به تفاوت عقلانی» نظرات را ایجاب می کند. به جای اینکه همه نظراتی مشابه داشته باشند، ما نیاز داریم به اینکه چاره ای پیدا کنیم که اختلافات شدید به منازعه منجر نشوند. اکنون نیز جوامعی وجود دارند که با وجود اختلافات فراوان و باورهای متفاوت و متضاد، در صلح و آرامش زندگی می کنند. خواندن کتاب «صلح پایدار» از کانت و «قانون مردمان» جان رالز در این مورد می تواند جالب توجه باشد.
چهارشنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیمشک جوان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 99]