واضح آرشیو وب فارسی:مهر: گزارش تحلیلی - خبری مهر؛
اسکی روی چمن ایران در جاده خاکی/ اردوهای پرحاشیه و دستهای خالی!
شناسهٔ خبر: 3761125 - دوشنبه ۱۵ شهریور ۱۳۹۵ - ۰۹:۵۴
ورزش > سایر ورزشها
.jwplayer{ display: inline-block; } رقابتهای جامجهانی اسکی چمن درحالی به میزبانی ایتالیا به پایان رسید که تیم ملی ایران مثل همه رویدادهای بین المللی برون مرزی گذشته نتوانست به مدالی دست پیدا کند و با دست خالی برگشت! خبرگزاری مهر - گروه ورزشی: اسکی چمن از آن دست رشته هایی است که شاید تعداد کشورهای فعال و علاقه مند به آن در سطح جهان به تعداد انگشتان دو دست هم نرسد. هرچند ایران در سالیان اخیر در مسابقات داخلی با حضور برخی اسکی بازان خارجی به مدالهایی هم رسیده است اما این موضوع هرگز در رقابتهای بین المللی تجربه نشده است. ورزش اسکی چمن در ایران از حدود سالهای ۱۳۷۰ که اولین گروه از علاقمندان این رشته جهت شرکت دریک کلاس مربیگری به کشور ترکیه اعزام شده بودند، آغازشده و در سال ۱۳۷۲ کلنگ پیست اسکی چمن در ایران و در منطقه اسکی دیزین زده شد. پس از تایید فدراسیون بین الملی اسکی در سال ۱۳۷۵ اولین مسابقه بین الملی در این پیست با چندین کشور صاحب نام این رشته برگزار شد و اولین میزبانی مسابقات جام جهانی در سال ۱۳۷۹ به ایران سپرده شد. حالا بیش از ۲۰ سال از فعالیت این رشته در کشور ما میگذرد اما به نظر می رسد هرگز برنامه مدونی برای این رشته در نظر گرفته نشد و نگاهی قهرمانی و همگانی به این رشته نبود و تنها به صورت نمایشی و تفریحی رقابتهایی در آن برگزار شده است. تیم ملی اسکی چمن پس از وقفه ای که با نظر ناصر طالبی رئیس سابق فدراسیون اسکی و با توجیه به صرفه نبودن فعالیت در این رشته در تمریناتشان افتاده بود کار را دوباره آغاز کرد و بدون اینکه در مرحله های گذشته جام جهانی این رشته شرکت کند خود را برای فینال آن آماده کرد. برگزاری چند مرحله اردو در پیست های مختلف که البته با حواشی نیز همراه بود. اردوی اردبیل این تیم به دلیل برخی مزاحمتها (که گفته می شود از سوی ملی پوشان این رشته برای اهالی محل رخ داد) خیلی زود تعطیل شد و ملی پوشان دوباره در تهران تمرینات را از سر گرفتند هرچند در تهران نیز گفته می شود که درگیری یکی از ملی پوشان با یک غیر بومی کار را حتی به شکایت از این ملی پوش نیز کشانده است. از همه اینها که بگذریم در همین تمرینات تیم ملی مقدید کاپیتان تیم که از وی به عنوان شانس مدال نیز یاد می شد مصدوم شد و به رقابتها نرسید. برخی از ملی پوشان نیز در شب اعزام خط خوردند و در این بین تیمی عازم رقابتهای جهانی شد که عملا شانسی برای قرار گرفتن آن حتی در بین ۱۰ نفر نخست نیز نبود. این درحالی است که اسکی چمن ایران پتانسیل های زیادی دارد و در رقابتهایی که خود میزبانی آن را کرده بود به مدال طلا نیز دست پیدا کرده بود. اسکی چمن ایران در ایتالیا حضور پیدا کرد و به رتبهای بهتر از یازدهمی نرسید. آن هم توسط ملی پوش رشته آلپاین که برای حضور در این رشته اردوی تیم ملی رشته خود را ترک کرد. مرتضی جعفری که یکی از بهترین های اسکی چمن است البته دردسرهایی نیز داشت. چوب اسکی وی در این رقابتها شکست و او ضعیف تر از حد خود ظاهر شد اما آنچه مسلم بود او هرگز راهی برای تکرار مدال آوری خود در مسابقات بین المللی نداشت. اما آنچه بیش از مسائل فنی به دغدغه ای بزرگ برای جامعه اسکی تبدیل شده حضور یک تازه وارد به عنوان سرپرست تیم است. کسی که چندی پیش به عنوان یک کاندیدا در مجمع انتخاباتی این رشته حضور پیدا کرد و حالا برایش پست جهانی می گیرند و امروز هم به عنوان سرپرست تیم اسکی چمن راهی ایتالیا می شود. از همه بدتر اینکه درجایی که باید یکی از مسئولان ارشد فدراسیون از جمله رئیس یا دبیر آن به دنبال تعامل و مذاکره با خارجی ها باشد سرپرست غیر فنی تیم این وظیفه خطیر را عهده دار می شود. به نظر می رسد رئیس فدراسیون اسکی که یکی از مدیران توانمند ورزش کشور با آن تجارب است حداقل در این مورد زمام کار را رها کرده بود. حضور بهرام ساوه شمشکی در ترکیب تیم اعزامی هرچقدر هم جای انتقاد داشته باشد اما باید پذیرفت که اسکی ایران برای پیشرفت خود نیاز به وجود چنین افرادی دارد.افرادی با سابقه نفوذ و فعالیت سالیانه در فدراسیون جهانی اسکی و آشنا به اموری که می تواند باعث رشد فدراسیون و یا برعکس به چالش کشیدن آن شود. حضور ساوه شمشکی در رقابتهای بین المللی به عنوان نماینده فدراسیون جهانی اسکی یک نقطه قوت برای اسکی ایران است به شرطی که رئیس فدراسیون اسکی با مدیریت خود و با توجه به حساسیتی که خانواده اسکی روی این گزینه و یا گزینه های مشابه دارند شرایط را همچون دوران سرپرستی سعادتمند به گونه ای پیش نبرد که جامعه اسکی مطمئن به عقبگرد این رشته به دوران انحصار طلبی شوند. رئیس فدراسیون اسکی که حالا باید دبیر و نایب رییسان خود را انتخاب کند به خوبی می داند انتظار خانواده اسکی و حتی جامعه بزرگ ورزش از او این است که ترکیبی از تیم بومی و غیر بومی که همگی از متخصصان این رشته باشند باید در فدراسیون حضور داشته باشند. می داند که اسکی منحصر به قبیله ،فرد، خانواده و یا گروهی خاص نیست و می داند که اگر بخواهد همه را از خانه خودشان بیرون کند و یا برعکس اگر بخواهد همچون سالیان طولانی اسکی را دوباره به دست عده قلیلی بسپارد دوران مدیریتش خیلی طولانی نخواهد بود. اسکی نیازمند نگرشی نو است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]