تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837462753
جامعه شناسی «پرسه زنی» کوئین ها در شهر - خبرگزاری قوه قضاییه
واضح آرشیو وب فارسی:میزان: خبرگزاری میزان- وقتی در خیابان های کلان شهر تهران دقیق می شویم شاهد گسترش زایدالوصف رقابت چند لایه ای میان طبقات گوناگون جامعه شهری در غالب عرصه های زندگی می شویم که پوشیدن لباس های با نوشتار خارجی و غربی، تنها بخش کوچکی از این پروسه را شامل می شود.به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان به نقل از شهر فردا، در طول تاریخ، پدیده مد وجود داشته و منحصر به عصر حاضر نیست. مد همواره در چارچوب های تفکرات فرهنگی، ظهور نموده و در جوامعی که دارای اندیشه های عمیق و استوار تر بوده اند کمتر رسوخ یافته اما در جامعه هایی که دارای اعتقادات و تفکرات اصیل و معنوی نبوده اند بیشتر رخنه کرده است. البته مد، همیشه آسیب زا نیست و موجب پیدایش نارسایی های فرهنگی و اجتماعی نمی گردد و گاهی به عنوان تجارب و دستاوردهای بشری، موجب پر باری و توسعه فرهنگ و تمدن جوامع مختلف گردیده و باعث زینت زندگی مردمان خواهد بود. شاید در زمان های دور، مدها موجب پیدایش تمدن هایی که اکنون ما وارث آن ها هستیم شده است؛ اما امروزه به عنوان معضل و گره ای پیچیده، درآمده است. ایرانیان نیز همانند دیگر جوامع در معرض این آسیب قرار دارند که این آسیب ها در حال حاضر در خیابان های کلان شهر تهران و دیگر شهرهای بزرگ کشور به شکل استفاده شهروندان از لباس های جدید با نوشتار خارجی رخ نموده است. حال در این مجال سعی بر آن است تا پدیده مد و مدگرایی در ایران، از منظر جامعه شناختی آن مورد تدقیق و تحلیل قرار گیرد. مد، پدیده ای اجتماعی است که در گوشه و کنار جامعه، به طور فراوان دیده می شود، اما باید دید که ریشه این پدیده، از لحاظ تاریخی، به چه برهه ای بازمی گردد. با وجود تأکیدات «کارل مارکس[1]»، درگیر شدن غرب در دو جنگ جهانی پیاپی و تجربه رکود اقتصادی پایان دهه ۲۰ و اوایل دهه ۳۰ مانع از آن شد که جامعه شناسان به پدیده «مصرف» به قدر کافی توجه کنند و این در حالی بود که با پایان گرفتن جنگ جهانی دوم، ناگهان اهمیت مصرف به چشم آمد و جامعه شناسان و فلاسفه، بیش از اقتصاددانان، به آن توجه کردند. انجام این مطالعات که در دهه های ۷۰ و ۸۰ به اوج خود رسید، در عین حال از تغییر اساسی در ارتباط میان مصرف، اقتصاد و جامعه حکایت می کرد. به نظر «رابرت باکاک[2]» در کتاب «مصرف» (۱۹۹۳)، در پایان قرن ۲۰ دیگر مصرف تنها یک روند اجتماعی- فرهنگی نبود و به مرامی بدل شد که می توان از خلال تأثیرات آن بر جامعه و خرده فرهنگ های اجتماعی، به برآمدن دوران جدیدی در تاریخ کشورهای اروپایی پی برد (باکاک، ۱۳۸۱)؛ دورانی که به دلیل پایان دادن به دوره پیشین که «مدرنیسم» نام داشت توسط بسیاری، «پسامدرنیسم[3]» خوانده می شود (گیبینز و ریمر، ۱۳۸۱). در این دوران جدید، به گفته «پیر بوردیو[4]» مصرف، دیگر تنها برآورده شدن یک دسته از نیازها (از نظر زیستی)، ریشه دار نیست، بلکه متضمن نشانه ها، نمادها، ایده ها و ارزش ها است (بوردیو، ۱۳۸۰). همچنین به تعبیر «ژان بودریار[5]» مصرف در دوران جدید، روندی است که در آن، خریدار کالا از طریق به نمایش گذاشتن کالاهای خریداری شده، به طور فعالی مشغول تلاش برای خلق و حفظ یک حس «هویت[6]» است. به عبارت دیگر، افراد، هویت چه کسی بودن خویش را امروزه از طریق آنچه مصرف می کنند، تولید می نمایند یا بهتر بگوییم «جعل» می کنند (بودریار، 1392). این روند تا جایی ادامه یافته که شهرهای جهان و همچنین شهرهای بزرگ ایران را امروزه به بازارهایی بزرگ تبدیل کرده است. بازار (که در گذشته نوعی محدوده مکانی داشت) به تمامی نقاط شهر، سرایت کرده و در حومه خیابان های شهرهای بزرگ به جای خانه، نشسته است. آیین قدم زنی یا «پرسه زنی» در حاشیه خیابان ها، محصول همین سرایت مراکز خرید به کلیه نقاط شهری است. در این راستا، شهروند ایرانی، از طریق کالاهایی که او را به هویتی که دوست دارد نزدیک می کند، سعی می کند به همان کسی تبدیل شود که مایل است؛ یعنی «سلیقه[7]» از جایگاه مهم تری برخوردار شده است. شرایط جدید که می توان آن را در پرسه زنی در خیابان های بزرگ و پاساژها و مغازه ها به خوبی دید، هویت های جدیدی ساخته که خود را در قالب مصرف و نمایش آن به واسطه انواع خاص آرایش، مدل اتومبیل، مارک موبایل و ... و در حال حاضر، پوشیدن لباس های جدید با نوشتار لاتین بر قسمت های مختلف آن در شهرهای بزرگ ایران؛ به ویژه کلان شهر تهران نشان می دهد. این مسأله، بنا به تفسیر بوردیو و بودریار که مصرف و سبک زندگی انسان جدید را نه در یک تقسیم بندی طبقاتی- اقتصادی مارکسیستی، که در تحلیلی فرهنگی می بینند (فاضلی، ۱۳۸۲)، حکایت از راهی نمادین برای ایجاد تمایزات بین گروه های اجتماعی دارد؛ راهی که غرب گرایی و در پی آن، مدگرایی را برای شهروندان ایرانی و به خصوص تهرانی، به ارمغان آورده است. گرچه مدگرایی و غرب گرایی، دو مفهوم جدا از هم دارند و دارای تعاریف متمایز از یکدیگرند اما سیر تحولات تاریخی ـ اجتماعی در ایران، به گونه ای سرنوشت این دو مفهوم را با هم گره زده است که هرگاه سخن از مدگرایی به میان می آید، مفهوم غرب گرایی نیز به ذهن، متبادر می گردد؛ زیرا پس از رشد تکنولوژی در اروپا، سنت ها مورد انتقاد قرار گرفت و جامعه به تدریج، اندیشه ها، طرز زندگی و نوع لباس را تغییر داد. همین طور در ایران و کشورهایی نظیر آن، رشد صنعت در رأس شعارها قرار گرفت و خیلی زودتر از آن، نوع تفکر، طرز زندگی و آداب لباس پوشیدن، دستخوش تغییر شد. میل به اروپایی شدن در جامعه ایرانی باعث شد که جای بازسازی و نوسازی چارچوب های اقتصادی ـ اجتماعی جامعه خود، به نماها و نمادها و ظواهر صنعتی شدن توجه کنند که مهم ترین نمای اروپایی شدن، پوشیدن لباس های اروپایی و ترویج مدهای غربی، به شمار می رفت. از این رو پس از ورود مظاهر تجدد غربی به ایران، ایرانیان بر این باور شدند که باید خود و فرهنگشان را اروپایی کنند، تا بدین ترتیب از ضعف و عقب ماندگی، رهایی یافته، در ردیف کشورهای پیشرفته قرار گیرند؛ بنابراین «مد گرایی» و «غرب گرایی» در ایران، در یک بستر فکری و دوشادوش هم، رشد کرده اند. در حال حاضر نیز بیشترین مدهایی که در جامعه و به خصوص در بین جوانان، رایج می شود، برگرفته از الگوهای غربی با همان انگیزه است. به عبارت دقیق تر، رونق تجارت فرامرزی، افزایش تولید و خدمات، افزایش تقاضای مصرف کنندگان، به وجود آمدن رفاه نسبی در زندگی طبقه متوسط، انسان ها را به سوی ظاهر آراسته و توجه بیشتر به ظواهر زندگی، سوق داد. در عصر ارتباطات و رسانه های برون مرزی، دنیای بی انتهای تبلیغات، چرخه تولید و مصرف را چنان گسترش داده است که به دنبال آن، خیابان های شهرهای بزرگ ایران و به ویژه کلان شهر تهران (در مقام پایتخت کشور)، پر می شود از لباس های زرد، سبز، نارنجی و قرمز با نوشتار لاتین بر قسمت های مختلف آن که به همراه کفش های هری پاتری، شلوارهای کوتاه، مانتوهای آستین کوتاه، بلوزهای تنگ، موهای تراشیده و تیفوسی و رنگ موهای فانتزی، احساس غربی بودن به حد اکمل در ایرانیان؛ به ویژه در میان طبقه مرفه و متوسط جامعه شهری تبلور یابد؛ زیرا بنا بر اعتقاد توراشتاین ویلن[8] مد را وسیله ای برای این که افراد، نشان دهند ثروتمند و با شخصیت و یا دارای اندیشه ای خاص هستند، می دانند (Thorstein,1911:73). بر این اساس، به محض اینکه مدی در جامعه ایرانی، گسترش می یابد، افراد طبقه ثروتمند و مرفه جامعه شهری و شهروندان طبقه متوسط، با کمی تأخیر و به تبعیت از آنها به سراغ مظاهر مد جدید می روند؛ زیرا مد قدیمی، دیگر آن ها را از طبقات دیگر جامعه، متمایز نمی کند. در این زمان اما افراد متعلق به طبقه متوسط به پایین جامعه نیز از قافله مدگرایان باز نمانده و به پیشتازان عرصه مد (گروه مرجع) تأسی می کنند؛ زیرا طبق نظر «کارل مارکس» اگر خانه ای بزرگ یا کوچک، مشابه خانه های اطراف خود باشد، نیاز اجتماعی سکونت را به راحتی مرتفع می کند؛ اما اگر یک خانه بزرگ در کنار یک خانه کوچک باشد، اعضای خانه کوچک، خود را در یک کلبه تصور می کنند (لاسول، 1383). گروه مرجع، به عنوان ابزاری که ما را در تصمیم گیری یاری می کند، می تواند نقش مهمی در زندگی ما ایفا کند. بدیهی است که عموماً ما به مقایسه ابعاد مطلوب می پردازیم؛ از این رو تلاش می کنیم تا برای کسب پایگاه، پایگاه مطلوبی را در خود احیا کنیم و همیشه گروهی را به عنوان گروه مرجع در نظر داشته باشیم؛ این گروه مرجع، معیار مقایسه ما می باشد. بسیاری از لباس هایی که قاطبه افراد جامعه به تن می کنند در ابتدا توسط هنرپیشگان و ورزشکاران و افراد سرشناس و افراد طبقه مرفه و متوسط به بالای جامعه پوشیده شده، سپس به بازار عمومی عرضه می گردد و چون همین طرح توسط آنها پوشیده شده، مردم آنها را خریداری و استفاده می کنند. به دیگر سخن، عرصه مد و مدگرایی، در واقع، عرصه رقابت میان طبقه بالا و پایین جامعه انسانی و به ویژه جامعه ایرانی است. سبک هایی که به منظور تشخص، پدید می آیند، توسط طبقات پایین تر ساختار اجتماعی، مورد تقلید قرار می گیرند که به نوبه خود، طبقات بالا را به نوآوری و ابداع در مد تشویق می نماید. در این دیدگاه، مدگرایی، تنها یک رفتار نمی باشد، بلکه کارکردی پویا میان طبقات بالا و پایین جامعه است؛ به عبارت دیگر، افراد طبقات پایین سعی می کنند که هر چه بیشتر شبیه افراد طبقات بالا باشند، در سویی دیگر نیز افراد طبقه بالا وقتی بین خود و طبقات پایین، تفاوتی نمی بینند، سعی می کنند وضع گذشته را رها سازند و با خرید کالاها و لباس های گران قیمت، مانع از رسیدن طبقات پایین به سطح خود شوند؛ پس از مد، برای برتری یک طبقه بر طبقات دیگر جامعه استفاده می شود. «گئورگ زیمل[9]» جامعه شناس آلمانی، مد و مدسازی را فرایندی می داند که بر اثر کشمکش میان طبقات متضاد، بر سر دستیابی به منابع بیشتر با تکیه بر فراگرد تمایز، حاصل می شود (زیمل، 1392). به اعتقاد او، مد، صورتی از تقلید و بنابراین صورتی از تشخیص اجتماعی است؛ اما در عین حال، ضمن دگرگونی مستمر خود، یک زمان را از زمان دیگر و یک قشر اجتماعی را از قشر دیگر، متمایز می کند. مواردی را که مربوط به یک طبقه اجتماعی است متحد کرده و آن ها را از دیگران منفک می کند. در نتیجه این انتخاب است که مد به وجود می آید و هنگامی که توده مردم در تلاش برای از میان بردن تفاوت های ظاهری مربوط و طبقه اجتماعی از آن تقلید می کنند، این مد را به خاطر یک شیوه مردم پسند جدید، رها می سازند. خصوصیات واقعی مد ایجاب می کند که در یک موقع به وسیله بخشی از یک گروه معین؛ یعنی اکثریت عظیمی که صرفاً در مسیر پذیرش آن ها هستند، به مرحله اجرا درآید. به مجرد آن که یک نمونه از مد، مورد قبول عام قرار گرفت، دیگر از آن به صورت مد سخن نمی گوییم. (Patrick Aspers and Frédéric Godart, 2013 ). هنگامی که مد، گسترش یافته و عمومیت پیدا کند، به تدریج به پایان خود نزدیک شده و نابود می گردد. «هربرت اسپنسر[10]» نیز خاطرنشان می سازد که مد، یکی از خصایص همرنگی با جماعت است که سعی می کند مردم را با یکدیگر همرنگ نماید. او معتقد است مد عکس تشریفات، موجب شباهت به اشخاص طبقه بالاتر می شود؛ در واقع نوعی تقلید ناشی از رقابت است در برابر تقلید ناشی از پسند و ستایش (پارسا، 1385) و این چنین است که وقتی در خیابان های کلان شهر تهران دقیق می شویم شاهد گسترش زایدالوصف رقابت چند لایه ای میان طبقات گوناگون جامعه شهری در غالب عرصه های زندگی می شویم که پوشیدن لباس های با نوشتار خارجی و غربی، تنها بخشی کوچکی از این پروسه را شامل می گردد و چون نیک بنگریم طنین چنین رقابتی تقریباً بر پیکره تمامی عرصه های زندگی طبقات مختلف جامعه شهری امروز ایران؛ به ویژه کلان شهر تهران، سایه افکنده است که خود جای مداقه و بحث بسیار دارد. اما چه خوب است غرور ملی و غیرت دینی را در خویش تقویت کرده و میل به امروزی شدن و مدگرایی را با الهام گرفتن از آموزه های فرهنگ غنی ایرانی- اسلامی خویش و متناسب با هویت فرهنگی خود، به فعلیت برسانیم. /انتهای پیام/ خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
یکشنبه ، ۷شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: میزان]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
گوناگون
پربازدیدترینها