تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836980423
مهدی محمدی: اشتباه نکنید گشایش ایجاد شده! - خبرنامه دانشجویان ایران
واضح آرشیو وب فارسی:خبرنامه دانشجویان ایران: خبرنامه دانشجویان ایران: مساله اصلی اکنون دیگر بدعهدی آمریکا نیست. همه ملت ایران اکنون دریافته اند آمریکا قصد ندارد- و از ابتدا هم قصد نداشته- امتیازی واقعی به ایران بدهد. مساله مهم تر اکنون این است که یک جریان سیاسی در داخل ایران تا کجا می خواهد با این پروژه همراهی کند. به گزارش خبرنامه دانشجویان ایران ، مهدی محمدی طی یادداشتی در روزنامه وطن امروز نوشت: بازگشت به گذشته همیشه هم چیز خوبی نیست و در برخی موارد حتی می تواند مضر هم باشد. درباره برجام اما اگر این نکته را در نظر بگیریم که هدف اصلی آن خلق یک تجربه جدید برای ایرانیان بوده، بازگشت به گذشته اتفاقا روش بسیار مفیدی است. این کار زمانی جذاب تر می شود که براساس اطلاعات فعلی خود، گذشته را بازخوانی کنیم؛ اطلاعاتی که وقتی فلان دسته رویدادهای خاص در گذشته رخ می داد در اختیار هیچ کس نبود. 3حقیقت مهم درباره برجام هست که من می خواهم اینجا در پرتو اطلاعات جدیدی که در اختیار داریم درباره آنها صحبت کنم. این 3 حقیقت می تواند تجربه اعتمادناپذیری آمریکا را که اکنون بدل به یک فرهنگ فراگیر در محیط افکار عمومی ایران شده و همچنین تجربه قابل حل نبودن مشکلات از طریق تعامل و توافق با آمریکا را- که عده ای همچنان در مقابل آن مقاومت می کنند- هم تکمیل کند و هم برخی نتایج عملیاتی را از آنها بیرون بکشد. 1- اکنون می دانیم- و در کوران توافق هسته ای نمی دانستیم- که دولت آمریکا برای حصول توافق به عده ای در داخل و خارج از آمریکا پول پرداخت کرده است. به عبارت دقیق تر می دانیم در کاخ سفید یک اتاق پژواک وجود داشته که به افراد حقیقی و حقوقی مختلف مبالغی بعضا کلان پرداخت کرده تا به نفع توافق لابی کرده و آن را قابل قبول جلوه بدهند. از این مهم تر، می دانیم در آمریکا بخش خصوصی نیز برای برجام پول هزینه کرده است. به عنوان نمونه، منابع غربی اسناد مهمی منتشر کرده اند که تردیدی باقی نمی گذارد شرکت بوئینگ یکی از حامیان مالی توافق بوده است. برخی از آنها که این پول ها را گرفته اند ایرانیانی هستند که دولت آقای روحانی آنها را لابی ایران در آمریکا می خواند. قضاوت در این باره دشوار نیست که وقتی قرار است کسی لابی کند قاعدتا به نفع طرفی لابی می کند که از آن پول گرفته و صرف ایرانی بودن او نمی تواند چیزی را در این معادله تغییر بدهد اگر نگوییم وضع را به ضرر ایران بدتر هم می کند. سوال اصلی این است: کاخ سفید چرا باید برای حصول و جا انداختن یک توافق پول خرج کند و ایرانیانی که با این پول ها فربه شده اند، اکنون به دنبال لابی برای چه توافق های دیگری هستند؟ و اساسا لابی ایرانی که دستمزد خود را از کاخ سفید می گیرد، بهتر است چه چیزی نامیده شود: نفوذی یا دوست و همکار؟ 2- مساله اول، به سرعت ما را به موضوع دوم و مهم تری می رساند و آن اینکه شاید اساسا از ابتدا به اشتباه تصور می کرده ایم برجام قرار است برای ملت ایران گشایش اقتصادی ایجاد کند. در پرتو اطلاعات جدید، شاید درست تر این است که بگوییم برجام بخشی از یک تجارت میان 2 گروه خاص در ایران و آمریکا بوده و برای آنها که باید گشایش ایجاد می کرده، ایجاد کرده است. مثلا اگر بوئینگ برای توافق با ایران هزینه کرده، جایزه اش را هم گرفته و با واسطه یا بی واسطه یکی از اصلی ترین طرف هایی بوده که از توافق نفع برده است. یا برخی «تاجر- دیپلمات» های ایرانی را می شناسیم که کسب وکارشان بر اثر برجام رونقی فزاینده یافته، طوری که اکنون حتی نیازی نمی بینند سری به ایران بزنند. از این منظر، برجام اساسا- و در یک سطح- یک توافق میان 2 الیت خاص و با هدف تامین برخی منافع خاص بوده، بنابراین بی معناست از آن توقع داشته باشیم نفعی به عموم ملت ایران برساند. از یک دیدگاه راهبردی تر، برجام اگر هم قرار بوده آبی زیر پوست کسی بدواند، همان بخش خصوصی غیرانقلابی را مدنظر داشته که بناست به تعبیر اسناد امنیتی در آمریکا خرج پروژه تغییر در ایران را بدهد و توده های محروم و منتظر ایرانی از همان آغاز جایی در این معامله نداشته اند. 3- و از اینجاست که یک نتیجه بزرگ تر می توان گرفت. من پیش از این بارها گفته ام که برجام بخشی از یک پروژه بزرگ تر یا به عبارت دقیق تر، تکه ای از یک پازل غول پیکر است که بقیه اجزای آن یا چیده شده و دیده نمی شود یا پنهانی در حال چیده شدن است یا در تدارک هستند که در آینده نزدیک چیده شود. به دست آوردن این تصویر بزرگ و نور تاباندن بر اجزای پنهان این پازل، فوری ترین مساله ای است که باید در دستور کار سیاست گذاران امنیت ملی در ایران قرار گیرد. باز هم اگر به گذشته برگردیم می بینیم اطلاعات تازه به دست آمده معنای تازه ای به گذشته می دهد. تا همین یکی ـ دو سال پیش تصور این بود که نزاع بر سر حل مساله هسته ای ایران است و سوال اصلی هم این بود که آیا راه حلی وجود دارد یا نه؟ اکنون که تحولات جدید را کنار هم می گذاریم می توان با صراحت نتیجه گرفت هدف برجام نه حل مساله هسته ای، بلکه حل مساله ایران بوده و روندی هم که آغاز شده نه روند تعلیق تحریم ها بلکه درگیرسازی اجباری ایران در فرآیندی است که در انتها همه سرمایه های راهبردی خود را از دست می دهد، بی آنکه تحریم ها دست خورده باشد. ضرورت توافق با FATF چیزی نبود که قبل از برجام صحبتی درباره آن در جریان باشد اما اکنون آقایان می گویند این یک توافق اجباری است. یا ضرورت تفاهم منطقه ای با آمریکا موضوعی نبود که پیش از برجام حتی کلمه ای درباره آن سخن گفته شود بلکه برعکس ادعا می شد برجام باعث خواهد شد ایران با قدرت بیشتر برنامه های منطقه ای خود را تعقیب کند اما اکنون می دانیم برخی آقایان سرسختانه اصرار دارند «برای اینکه برجام به نتیجه برسد»، باید در موضوعات منطقه ای هم با آمریکا به یک تفاهم برسیم. این همان چیزی است که زمانی پیش از این «برجامیزه» کردن محیط امنیت ملی ایران خوانده و نسبت به آن هشدار داده بودیم. واضح است آمریکا نقشه ای در سر دارد که گام به گام در حال اجرای آن است و برای پیشبرد آنچه در ذهن دارد هم برجام و گشایش های ادعایی آن را گروگان گرفته است. تازه تضمینی هم نیست که اگر همه این «شبه برجام» ها نیز پذیرفته شود باز گشایشی رخ بدهد، چرا که هیچ کس نمی داند نقطه انتهایی این بازی در ذهن آمریکا کجاست. مساله اصلی اکنون دیگر بدعهدی آمریکا نیست. همه ملت ایران اکنون دریافته اند آمریکا قصد ندارد- و از ابتدا هم قصد نداشته- امتیازی واقعی به ایران بدهد. مساله مهم تر اکنون این است که یک جریان سیاسی در داخل ایران تا کجا می خواهد با این پروژه همراهی کند و آیا این همراهی یک همراهی آگاهانه و با علم به مراحل بعدی پروژه آمریکا و خطرات نهفته در آن است یا اینکه از سر غفلت و اعتماد به آمریکا مطرح می شود؟ این موضوعی است که اکنون باید روی آن متمرکز شد.
جمعه ، ۵شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرنامه دانشجویان ایران]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 85]
-
گوناگون
پربازدیدترینها